[ ]

Nu ook de rozen, die van de rozenstruik, die een felrode kleur hebben, een kleur die ik magenta genoemd had kunnen hebben als al niet bij voorbaat vaststond dat ik wist, dat ik wel weten moest dat de kleur van die rozen, de rozen van de rozenstruik, dat die kleur, magenta, geen magenta is, want dat is het niet, magenta, het is geen magenta, het is, natuurlijk is het, het is een, inderdaad een felrode kleur, en magenta is, maar het is geen magenta. Natuurlijk is het geen geen geen, jongen, zei de moeder van het meisje. De jongen die niet wist dat de dame die wist dat het rood van de rozen van de rozenstruik geen geen, geen magenta, in elk geval niet die kleur was, maar wel de, de moeder, van het meisje, de moeder van het meisje was, van het meisje de moeder was waar hij een ogenblik eerder naar omgekeken had. Deze zin zal ooit wel ophouden. Daar hoef je je niet druk over te maken. In Brussel werd ze hoe dan ook al een keertje onderbroken. Alles staat ter discussie, ook Brussel. Wat niet wegneemt dat ik de rozen, die van de rozenstruik, die een dieprode kleur hebben, en je kan ze intussen dus inderdaad ook onderin de rozenstruik zien, waar je het rood aanraken kan, wat niet wegneemt dus dat ik eerst, toen, in dat jaar, vijfhonderd miljoen bladzijden terug, en de tijd vliegt, dat iemand dus ooit gezegd moet hebben dat het magenta was. Die dieprode kleur. En de tiet van het meisje tradt de spreker bij, de spreker die dus gezegd had dat het inderdaad magenta was, wat de tiet bevestigde. Inderdaad, dus inderdaad, zei de tiet, onderin de rozenstruik. Dat ook Brueghel het magenta genoemd zou hebben. Maar dat zou Brueghel toch helemaal nooit gezegd hebben, jongen. De  Brueghel van de magentaroze tepel. Zijn naam is Matisse. O, O, O, Hebben we het over Matisse? Matisse godverdomme. Dat ook Matisse, mijnheer de mevrouw. Scharlaken. Die kleur is het. Het magenta van de rode rozen. Dat ook Matisse het scharlaken genoemd zou hebben.

Ik vond het wel fijn dat het vandaag zo heel erg warm was, zei het biefstuk.