zaterdag 22 november

Iemand legt uit dat koeketiene van het Franse concubine komt.
Stefaan stak een printer binnen. Marc heeft de printer geïnstalleerd, dat ging redelijk vlot. Aan de toog zitten Kurt en Joris alias Fritz te kletsen. Het gesprek komt op Wim De Waegeneer. Joris kent Wim nog van toen ze in Aalst DKO volgden.
Je voelt het, het hangt in de lucht: het wordt een aangename avond. Honoré springt binnen, Marc en Frips zijn van de partij en Jos zit op toerental.
Sander is nog bezig, hij is er niet klaar mee, deed alles op het laatste moment. Dinsdag werd woensdag, woensdag donderdag. Op donderdag liet hij weten dat hij er vrijdag aan beginnen zou. Vrijdag. Adam was een dag eerder gearriveerd en had tegen donderdagavond zo goed alles geïnstalleerd.
Het is het eerste wat ze moeten weten, legt Adam uit: zorg dat je altijd op tijd bent, gedraag je vriendelijk en maak dat je geen lastpost bent, is nergens voor nodig, je maakt er alleen maar toestanden mee waar niemand wat aan heeft.
Het project van Sander loopt in de war wat een amusante performance oplevert. Adam ergert zich aan het gedoe, hij is al twintig jaar bezig, heeft het nooit eerder meegemaakt. Ze hebben een probleem met de lichtbak, een zekering die het begaf, en met de digitale frames doet zich een ander euvel voor: de schermen lijken de kracht van het beeld weg te zuigen in een vormloos vacüum. Het is halfacht. Adam Geczy maakt teken dat hij aan z'n performance beginnen wil.

Ik herinner me een project in White Cube. Aan de muren in die voorname zaal hing werk van een non-talent uit Zweden, de schilderijen waren niet om aan te zien. Over inteelt maken ze zich niet druk op dit soort plaatsen, als het maar opbrengt. Iemand die voor White Cube werkt, stond een deurpost te polijsten. Er was een meisje dat met haar minnaar afsprak, de minnaar zat op een scooter. Ze stond in de deuropening van White Cube. De man die met de deurpost bezig was, keek heel even om. Hij keek niet naar de jonge vrouw, hij keek naar de bezoeker. Andere bezoekers waren er niet.

Rond een uur of zes hadden we de stelling afgebroken. Sander had gezegd dat hij dat zou doen maar intussen is wel duidelijk dat hij daar geen tijd voor heeft, ze zijn met de laptops bezig.
Adam begint aan z'n performance, 'Toasting on the world food crisis with a bottle of Dom Perignon'.

De performance van Adam wordt het sleutelmoment van de openingsavond. Na de performance is er een concertje met Franse chansons. Dat Sander eigenlijk niet klaar is met de opbouw van z'n project - door de haast waarmee ze het af te werken hadden kregen ze de frames niet uitgelijnd - kan de pret niet drukken. Het is een misverstand dat al wel eens eerder te berde werd gebracht: professioneel is zelden tot nooit van toepassing op het gerief waarmee je aan de slag gaat maar op de manier waarop je dat doet. Een higtechcamera is in die zin niet professioneler dan een wegwerpcameraatje.
Jos hangt de onnozelaar uit. Tijdens de performance van Adam begon hij luidop commentaar te spuien zodat er weinig anders opzat dan hem aan te manen om de keet te verlaten. Mokkend bleef hij in de hall rondhangen. Tijdens het concertje weer van dat. Ik schiet uit m'n krammen.
Na een korte pauze waagt de zanger zich aan Bruxelles van Jacques Brel. Adam vertelt dat hij een vreemd gevoel had tijdens de performance, dat hij er met tegenzin aan begon en nu het gevoel heeft dat het binnen zijn oeuvre om 'a major work' gaat. Op het gelal van Jos na kon je een speld horen vallen. 'Thrilling,' zei iemand. Ijzersterke performance, way beyond het gebruikelijke arty-farty gedoe. Boris Ljugov - nieuwe snit, onherkenbaar - komt aan de toog hangen. Op de wijnkaart hebben we een nieuwigheid, Pittacum, een rode en stevige wijn uit het Spaanse Leon. Zou z'n verbluffend ingenieuze smaak aan bierzo te danken hebben, een Spaanse druif uit de Middeleeuwen. Lange tijd verdwenen, pas begin jaren zeventig gereanimeerd.