Ik sla het boek open op bladzijde 24 en lees een zin die ik gisteren of eergisteren voor het eerst las: 'Of meent u soms, zo voegde zij er volgens Beyle nog aan toe, dat Petrarca ongelukkig was alleen omdat hij nooit koffie heeft kunnen drinken?' Twee jonge vrouwen betreden de hall, ik groet ze heel even waarna ze doorstappen naar een van de zalen achterin en geen aandacht meer aan mij besteden.
Ik sla het boek open, niet op bladzijde 24 maar wat bladzijden verderop, bladzijde 40, waar ik rond het middaguur was aanbeland.
Ernst bleef nog een keer staan om zich te draaien naar de zwarte hond, die nu verstomd was en roerloos in het middaglicht stond. Misschien hadden we hem er gewoon uit moeten laten. Dan was hij waarschijnlijk braaf met ons meegelopen en zou zijn boze geest, op zoek naar een andere woonplaats, in de Kritzendorfers zijn gevaren, in alle Kritzendorfers tegelijk, zodat geen van hen meer een lepel of een vork had kunnen vasthouden.
De jonge vrouwen bevinden zich weer in de hall, hebben de kaartenstandaard ontdekt. Ik schuif het om de kaft geplooide eind van de met een oude prent verluchtigde cover tussen bladzijden 40 en 41, was niet van plan om voorlopig meer te lezen dan het hierboven geciteerde fragment. Een boek waarin elke zin betekenis heeft, lees je met mondjesmaat. Soms volstaat een bladzijde, een zin volstaat, soms. Soms gebeurt het dat het gedurende uren of ogenblikken volstaat om het boek in mijn nabijheid te hebben en te weten, zonder daar over na te denken, zonder het aan te raken, dat hoeft helemaal niet, dat het boek net zo aanwezig is als de blik die het tijdelijk, om wat voor reden ook, niet aanraakt, niet volgt hoe het daar ligt, niet probeert na te gaan hoe het daar ligt zonder op me te wachten, terwijl een korte ingeving volstaat om het aan te raken, er eerst wat in te bladeren, er staan plaatjes in, en dan te beginnen waar het geëindigd was.
'Zijn jullie hier vaker geweest?' vraag ik. Wie ze zijn en hoe ze heten, weet ik niet. Het boek is aandachtig. Buiten gaapt een grauwe lucht boven de binnenstad. Ja, ze zijn hier al wel eens geweest, verneem ik. Wat later is te horen hoe ze tussen de slabs doorstappen. Ik zet de leesbril op, raak het boek aan, sla het open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten