woensdag 31 maart

belles pensées L'argent c'est l'oeil du diable, le diable c'est la langue de dieu, ses conneries, son attitude d'emmerdeur. Dieu c'est une facilité quoi.
'Ca peut être une difficulté aussi,' dit l'homme jeune. La réligion, c'est une irresponsabilité. Putain, mais cherche le vide.
De verdwijntruuk: op het moment dat je het eindelijk door hebt, is het van het een op het andere moment verdwenen. Le grand dissolvant. Dieu, c'est ce qui manque.

mijnheer De in brede, mollig uiteengezette massa's uitgedeinde herhaalt het tot vijftig keer toe: mijnheer, mijnheer dit, mijnheer daar, omdat mijnheer, mijnheer daarom, zus mijnheer, zo mijnheer, mijnheer hier, overal mijnheer. Terwijl ze net zo goed niets of, beter nog, toch iets had kunnen zeggen.
Wil ze het beeld voor zichzelf duidelijk hebben of voelt ze de krasse behoefte om schooljuf te spelen? Dat gejammer van lui die best wel tot tien kunnen tellen en tegelijk niet eens doorhebben dat alleen de ingestudeerde optelsom telkens weer hetzelfde cijfer geeft. 1 + 1 =. Als ze na de streepjes geen 2 zien, weten ze 't niet meer. Terwijl ze dag in dag uit naast die 2 trappen, er op geen enkel moment in slagen om 1 en 1 fatsoenlijk op te tellen en de simpelste aller berekeningen niet zonder kleerscheuren hebben weten te doorstaan, er blauwe plekken, zenuwinzinkingen en faillissementen aan over hielden, er door aan de drank raakten en zich in barre wanhoop aan het schrijven van poëzie en meer van dat soort onzin waagden. Hebben ze dus op geen enkel moment door gehad: 1 + 1 = 0. In de wiskunde, waar ze voor elke kwaal wel een formule hebben, hebben ze ook daar een formule voor.


spraakkunst Eén handtekening ontbreekt. Boven het stadje hangt een nederzetting van grauwe wolken. Het licht springt op groen, ik maak een foto. Het knopje indrukken, het duurt twee seconden voor het toestel reageert. Wat later de altijd blije berkjes en het snuiven en grommen van de kolonne, eindeloos, een kolonne van Gent tot Brussel. Op je rug onder het altijd blije berkje kon je je niet voorstellen hoe het er in zo'n kolonne aan toegaat. Tot je opeens zelf van die kolonne deel uitmaakt. Ontzetting. Radeloosheid. Kennis.
In Brussel beland ik in een kledingzaak. Sarah's bevindt zich vlak tegenover een gebouw van Hogeschool Brussel. De gerante legt uit dat ze eerst een winkeltje had in het zuidstation. Twaalf jaar geleden begon ze in Brussel. Nu zit ze hier, vlak om de hoek van de Arenbergstraat.

Stéphane Sa galerie préférée c'est Art En Marge.

dinsdag 30 maart

weekendalfabet (15)

bezoekersaantallen Op zondag een zestigtal.

maaltijd Zaterdag. We tafelen in De komkommertijd. Geen sausjes met een lijkgeur want veganistische keuken. Vandaag hebben ze pikante koolraapsoep en als zelf samen te stellen hoofdgerecht een keuze uit bataatkroket, loempias, Thaïse wok, aardappelen met erwten en bloemkool, rijst met paprika en wortel, een gratin van prei en tofu en daal met pompoen. Wat ze met daal bedoelen, weet ik niet. Bezinksel van kookvocht?

Zondag. Gieren die amok maken in de opengereten buikholte van een darmwindgazelle. Let op het achtergrondkoortje van luidkeels gierende rolluikaapjes. Om hier aan te ontkomen ontwierp Urk Piw het tafelblad. Later zou hij, zittend op een boomtak die doormidden brak, de klapstoel uitvinden.
Het tafelblad heeft een boven- en een onderkant. Waar die onderkant nuttig voor had kunnen zijn, is onduidelijk.

Personen die op restaurant 'en voor mij hetzelfde' bestellen, wat de ene keer een wokgerecht is, een andere keer stoemp met braadworst of gepaneerd rundsvlees, krijgen voortaan waar ze om vragen: altijd hetzelfde.

merel Een prachtige ochtend.

oeps Oeps, het beeldmateriaal is verdwenen. Iemand zei dat dat probleem zich ook met de mailing had voorgedaan. Ze had de mailing best wel ontvangen, daar ging het niet om, maar zonder de foto's. Dat er foto's bijhoorden had ze weten af te leiden uit de witte rechthoeken. Malevitch met een kater: de witte rechthoek.

Oeps, de startkas op zondag en het met elementaire precisie berekende zaterdagavondcijfer geeft een verschil van 90 euro.

donderdag 25 maart

13u. Duizend kilo schilderijen en een tot de bodem leeg gelepelde bokaal pindakaas. De kunstenaar bij wie ik op bezoek ben, heeft stevig door gewerkt. Overal hangen schilderijen aan de muur. Op een houten constructie, zo een van die constructies waarop een schilder gewoonlijk zijn werkstuk zet, staat een doek in de steigers. Brutale vlekken, de aanzet, een landschap in voorbereiding. Op een aantal kleinere werken, die naast en boven elkaar hangen, zijn naakte, met een vlammenwerper gewapende dames te zien. Om een of andere reden doet dat me aan het woord bunzenbrander denken. Ik stel me een poolexpeditie voor, nu het nog kan, van schaars geklede dames die het poolijs met bunzenbranders te lijf gaan en mee oplossen in het brandende ijs.

14u. In croxhapox heb ik een afspraak met Nele Van Canneyt. Frips zit aan het tafeltje in de hall. We drinken koffie. De kinderstemmen van het nabijgelegen speelplein warrelen over het woonerf. In de zaal achterin is Nel bezig.

15u30. Jelle en Sarah hebben het gebouwd voor het project van Carole Vanderlinden. Vandaag is het zover, het heeft zijn tijd gehad, we breken het muurtje af.
Eerst hadden ze geprobeerd om het te verplaatsen. Nel en Laura en Frips. Pap in de benen, het hielp geen moer. Marc zag met lede ogen toe dat hij niet had weten te verhinderen hoe Nel en Laura het ding met het botte lijf belaagden, er op sloegen, er gaten in kapten. Hij nam een breekijzer, sprong bij.

Er zit weinig anders op dan het ding omver te duwen. Een oorverdovende klap.

18u. Jan en Veerle. Het gesprek komt op Sebald. Iemand zegt: 'Ik heb een goed radioprogramma gezien.'

woensdag 24 maart

Kervelsoep met een smaak van natte aarde.
Aan een kruispunt vlakbij het Kask bots ik tegen Frank en Robbert. De zondagavondcommissie hield het bij veertien.
Zoeken naar een betekenis van actuele kunst.
Ben ik blij met die smaak van natte aarde.

dinsdag 23 maart

weekendalfabet (14)

Apropos, het godje van de zijdelingse oogopslag.

doos De spektakelwaarde van een lege doos. Later iemand die een boek van maar liefst 5 kilo voorlegt. Een denkoefening. Er Amarylis bijhalen. De suggestie om te wachten tot de volgende selectieronde, die zou in Bergen plaatsvinden, en daar niet het boek maar het project als werk in te dienen. Dat ter overweging voorleggen: een werkproces.

gemakkelijk Omdat ze dat eigenlijk het makkelijkst vindt, zegt iemand.

gêne Ze filmen alles. Geen enkele gêne hebben ze. Hou je niet voor mogelijk.
De onbeduidende bedenking. Het hele weekend doen alsof je dat belangrijk vindt.

Miroslav Tishy, verneem ik, gebruikt zelfgemaakte fototoestellen en ontwikkelt in maanlicht omdat hij geen doca heeft.

raadgeving Aan iemand die Borremans kopieert ter verduidelijking meegeven dat je een ei maar één keer breken kan.
Een van de juryleden probeert een candidate uit te leggen dat ze een sexuele relatie met haar schilderijen moet aangaan. Omdat ze zo bang van verf is. Schilder u kapot. Dat dat beter is dan geen enkele poging ondernemen om tot een begin van schilderkunstige oplossingen te komen.

twaalf Kwinkslag twaalf.


vernissage De vernissage van een project van Kelly Schacht. Hoet senior legt uit dat je met een architect alleen geen gebouw kan neerzetten, je hoort een architect én een bouwheer te hebben. Dat voegwoord: en een bouwheer.
Nooi is er als de pinken bij om te vragen of je wat drinken wil.

zes Zes op zondag. Ze hoort het haar vader zeggen.

donderdag 18 maart

concertavond Vanavond hebben ze in de theaterzaal van de Vooruit Fred Hersch en Louis Sclavis op het programma. Een volle zaal. Niet helemaal vol tot helemaal achterin, achterin zijn nog wat plaatsen. Op elke lege plaats stel ik mij een holbewoner voor. Met zo iemand krijg je waar je voor betaald hebt. In een ver verleden had je er niet eens voor te betalen, vulkaanuitbarstingen hoorden bij het plaatje.

Tijdens het concert van Hersch zit ik helemaal achterin, op een verre heuvelrij, rij A21 van het parterre, zitplaats 12. Wat verderop, zelfde rij, zit Geert Clarisse. Hij haalt een schetsboek boven, tekent.
Door de persoon die het woordje vooraf verzorgt, wordt het duo van Hersch en Gori aangekaart als een wereldpremière. Ook mijn aanwezigheid in dit zaaltje, plaats genomen hebbend naast iemand die ik niet ken, is een première.
Tijdens de eerste helft denk ik aan volgende woorden: kleurloos, effen, vlak, ondiep, maar de als steeds spitsvondige gesprekspartner vindt Hersch fantastisch. Hij herinnert me aan de vorige keer. Ook toen, beweert hij, vond ik Hersch slaapverwekkend.

De set van Fred Hersch en Nico Gori begint met Lark, een hommage aan Kenny Wheeler, waarna het makke At The Close Of The Day volgt, wat Hersch introduceert als inspired by Walt Whitman. Ik hoor sporen van Ravel en Debussy en het luidkeels protest, ergens achterin de zaal, van een papieren handtas. Te vroeg applaudiseren, ook dat gebeurt. Het derde nummer heeft een stevig basso continuo. Het zou om een standard gaan. De glimmende zijkant van de piano heeft de benen van Nico Gori. Ook vier is een standard en het nummer dat daarop volgt een berceuse. Cerberus dommelt. Is 't aan de monotonie te wijten of aan een drukkende atmosfeer die op de gemoederen drukt? Ik geeuw, zak geeuwend in elkaar. Meneer niet wakker maken. Meneer slaapt.
De set eindigt met een frivole versie van Epistrophy. Oef. Geen moment te vroeg. Bijna was ik ook echt in slaap gevallen.

Künst macht frei Boven het podium staat het in gouden letters: KUNST VEREDELT.
Je bent er geweest voor je het besef gehad had kunnen hebben dat je er was en wat je je herinnert, is dat het antwoord geen antwoord was of, in het beste geval, dat de vraag onbeantwoord bleef.

Sclavis De tweede helft begint. Op het scorebord staan dikke nullen. Louis Sclavis treedt aan met een kwintet /klarinet, basklarinet, sax, bass, gitaar en drum/ en brengt een rond Lost On The Way opgetrokken set.
Laten we beginnen met de gitarist, een jongen met een uit die onvergetelijke Sixties opgeduikeld donkerblond haarinterbellum, op de foto ter rechterzijde. Interessant. De basklarinet klapwiekt modder tot tegen het plafond. De blonde gitaar zit er bij alsof hij nog wat tijd nodig heeft om te beseffen wat er voor vanavond op het programma staat. Hij zit aan de rand van de modderstroom. Vijftig eeuwen, zoveel tijd nam het voor ze het wiel uitvonden. Hoeveel mensenlevens dat heeft gekost, is niet bekend. Op het scorebord tikken de eeuwen, ze vliegen voorbij. Die eeuwigheid heeft zo'n enorme hoeveelheid stront geproduceerd dat je echt niet zou weten wat je daar aan toe te voegen had. In het midden is een scheiding. Je hoort bij wat van je rest.
Zo is de gitaar: een eiland dat met z'n vlakke bovenzijde boven de modderstroom uitsteekt.
De bass is het andere uiterste.

dinsdag 16 maart

Croxhapox is jarig. 16 maart 1990, rond een uur of tien 's avonds, toen is het begonnen. De eerste locatie was aan het Beverhoutplein. Op een dag begin maart 1990 trof iemand op het plein vijftien fietswielen aan en zo begon het.
De wielen lagen onder een van de bomen op het plein. Als je wat speurwerk deed, kon je onder de bomen van het plein de meest gekke dingen vinden. Op het gelijkvloers van huisnummer 7 is nu een winkel waar ze bijouterie verkopen en aanverwante accessoires. In 1990 was er een antiekzaak waar je naast aangepast meubilair ook werk van Fabre en Afrikaanse maskers kopen kon.

donderdag 11 maart

Ik sta op met een zwaar gevoel. 8 maanden en 3 weken zwanger, dat gevoel. Ik kruip door de kamer, m'n dikke balg tegen de plankenvloer. Dat gevoel van zwaarte achtervolgt me sinds gisteravond. Pas later kom ik op de gedachte dat de homo sapiens een soort is die als enige het vermogen heeft ontwikkeld om op andere soorten te gelijken.
Het zwaartegevoel - alsof ik zonder veel omhaal in dat dikke mens uit Lina Wertmüller's Pasqualino Settebellezze veranderd ben - is te herleiden, ontdek ik, tot een meetkundig probleem, waaronder zowat elke menselijke activiteit valt alsook de vele ondoorgrondelijkheden van hert en everzwijn, waarbij alles wat niet tot meetkunde te herleiden zou zijn er om een duistere reden toch de hele tijd door mee te maken krijgt, terwijl deze zin intussen verdacht veel op eentje uit Tristram Shandy's The Adventerous Quotes and Footnotes of Laurence Sterne begint te lijken, tot en met de koppige neiging tot het nemen van dwaalwegen toe. Maar genoeg hierover.
Het is vroege ochtend, ik heb mijn gevoeg gedaan, in het tuintje kwinkeleren pimpelmees en merel, met gebruikelijk pardon kwakt het nieuwsbulletin zijn emmer stront in een belendende kamer en ik schraap de keel, een geluid zoals bekend dat hoogstens tot nieuwe, andere dwaalwegen noopt waartoe zowat elk moment aanleiding op overschot lijkt te hebben. Loos alarm. Het gevoel van zwaarte baart een schele wind die in sordino door de kamer rolt.

Meetkunde is m'n slechtste vak, gaf Van Ryssen onlangs toe. Ter gelegenheid van welke feestelijke activiteit dat was, herinner ik me niet. Zindelijkheid, bedenk ik straks, heeft pas werkelijk betekenis voor wie zich van tijd tot tijd in mateloze onzindelijkheid verliest.
Mateloos en onzindelijk, dat doet me helaas aan De Morgen denken en die nerd van een Van Tillo die met z'n perstroep op z'n dooie gemak Madame Tussaud's Origine of Species van boven tot onder weet te vullen.

Dag meneer Van Tillo. Hoe gaat het met u? Fijn, dankuwel. Alles goed.

De persoon die ontkent, de persoon die bekent. Ze passeren elkaar in een straat, op een straathoek.
De betekenis, het voorwerp, een schaduw.

dinsdag 9 maart

jury Tussentijdse en informele jury in de tijdelijke vertrekken van Multimediale. Het werk dat we te beoordelen hebben is dat van Kathy en Lotte. Andere juryleden zijn Monique van Stichting Logos en Lisi Pauwels, oud-studente van toen Multimediale nog 3D was.

Kathy heeft de Bijloke site nagebouwd en experimenteert met muizen.

De muizen lijken het best naar hun zin te hebben in de op muizenmaat gemaakte maquette. Een naam hebben ze niet. De witte zijn verpleegsters, de grijze de nonnen en de zwarte, van die soort heeft ze voorlopig nog geen exemplaren gevonden, zijn de Nazi's. Tijdens de oorlog zaten die hier op de campus. Ze hebben de site volledig onderkelderd.
Misschien behalve die ene bruine muis, het mannetje. Ze speelt met het idee dat die bruine misschien wel eens Fulco zou kunnen zijn

Lotte De schilderijen van Lotte tonen een abstracte wemeling van impressies die ze opdeed toen ze op reis was in het Amazonegebied. Brazilië, Guatemala, Venezuela.
Ze herinnert zich de kleuren en de geluiden van het regenwoud. Ze voeren over de Amazone, vertelt ze, een rimpelloze spiegel in de oorverdovende stilte van het tropische ochtenduur.


Michiel Geen kinderstemmen. Ook op het woonerf is niemand. Iemand heeft de hoofdschakelaar uitgezet, in de hall doen de lampen het niet. Ik neem wat foto's van het werk van Michiel en inspecteer de zaal achterin.

reistekeningen De bus van Gent naar Sijsele gaat over Eeklo en Maldegem, een rit die anderhalf uur duurt. Tijdens die ritten van Sijsele naar Gent en van Gent naar Sijsele maakt Lotte aantekeningen. Met een blauwe stilo trekt ze lijnen van de ene kant over de middenberm naar de andere kant van het boekje, lijnen die mee uitwijken met het heen en weer slingeren van de bus.
Ik stel me een remake van North by Northwest voor.

tram Met De Tram is het definitief afgelopen. Van De Tram en het aanpalende vertrek hebben ze één ruimte gemaakt. Op een plek achter het gebouw is het geluid van timmerlieden te horen wat me aan Raise High the Roof Beam, Carpenters van J. D. Salinger doet denken. Ook linksop hebben ze een muurtje weggegooid. Over de muren hangt het wasgoed van stroken zonlicht.



Uttenhoven Fulco Uttenhoven, bouwheer van de Bijloke site. Begin dertiende eeuw. Het jaartal, Kathy deed wat opzoekingswerk, is 1228. De eerste bewoners waren twee nonnen, de zusjes Uttenoven.

werkvergadering volgt

maandag 8 maart

In Brussel een parkeerplaats vinden, il vous faut le goût du hasard. Het binnenrijden van Brussel gaat met de gebruikelijke verkeershinder. Een witte camionette met Poolse nummerplaat slalomt van het een naar het andere baanvak, een vrachtwagen gaat helemaal linksop rijden, stremt de verkeersstroom, en twee Mahrebijnen die broers hadden kunnen zijn, exact dezelfde kop, nemen het niet te nauw met het stoplicht.
Avenue d'Ypres is m'n favoriete route. In het verlengde bevindt zich de Dansaertstraat. Vlakbij Passa Porta is een plek vrij. Vandaar gaat het naar Librairie St Hubert, het notitieboekje en de Lumix in de zwarte handtas en een doos met 10 exemplaren van bijna alle croxcards in een kartonnen doos waarop ik voor alle duidelijkheid met rode viltstift Librairie St Hubert croxcards schreef.
Na het rendez-vous met Corinne bel ik Grégory. Sinds 8 uur is hij aan de slag in een van de ateliers van het operagebouw waar hij blaadjes aan bomen vastmaken moet. Over de middag heeft hij een uurtje vrij.

foto: Grégory Decock

alfabeticum

A
Bocquerones fritos.
C
De vlek.
Een les. Een les parkeren. Een ritueel. Een vlek. Elke dag hetzelfde doen.
F
Gallicische hutsepot.
Het ritueel.
internet
Jenny.
K
Laura. Lijstjes bijhouden.
Maagd. Meetkunde.
N
Obsessief. On Kawara.
Parkeren. Puerta vieja 2001.
Q
Rioja. Rozijnen, zeventig.
Salade. Scampi met look en friet. Schuldig. Sebald.
't Spaans Huis.
U
Van Ryssen. Vlek.
Was een van z'n slechtste vakken. Wat zit er achter mij, wat voor mij, wat links, wat rechts, wat gebeurt er als ik draai.
X
Y
Ze bedekken het met een papieren tafellaken. Zeventig maagden. Zondag.

zaterdag 6 maart

Aan een van de belendende tafels zitten twee Britten, een vader, de zoon, de lokale gastheer met bril en snor, kalend, en de dames die bij dit trio horen. Zegt iemand: 'I can't imagine a vegetarian...' Hij voert het hoge woord en met I am bigger, wat hij tot twee keer toe herhaalt, bedoelt hij simpelweg dat hij het dikste buikje heeft. Dikker dan bril en snor, weggelopen uit een nabijgelegen dorpskom, geen dorpsoudste, wel gepensioneerd, die zich met hoorbaar ongemak toelegt op het idioom van zijn Angelsaksische gast, traag, met halve zinnen, vaak foutief geparkeerd tussen woorden die graag een andere wending willen. De rest van de zin ontsnapt je. Geroezemoes. Dertig gesprekken, een onontwarbaar kluwen, twee tafelknechten, een jongen, een meisje, die de hele tijd door elkaar heen rennen, als dat had gekund, en boven dit kluwen, hoog aan een muur, waar jij zit ter rechterzijde, een rustiek tafereel. Rustiek, als dat het woord is. Het schilderij bevindt zich tamelijk hoog aan de muur, de onderkant komt net tot schedelhoogte van een in nietszeggendheid weggezonken koppel dat, als het koordje knapt of als iets van die strekking gebeurt, hals over kop en op andere manier plompverloren midden het kunstig gekonterfeite genrestuk belandt. Een tafereel dat je niet zelf geschilderd had kunnen hebben. 'Good meal,' zegt de Brit met het Bourgondische buikje. Britser is ondenkbaar of wordt gauw, zodra het zich toch voordoet, onuitstaanbaar. Op hetzelfde onverslijtbaar pedante toontje zal hij desgewenst ook toegeven dat hij heel even naar de zijlijn moet om z'n stoelgang na te kijken. Een of andere zinswending introduceert Flappies die tot dan geen woord gezegd had en uitlegt dat ze voor de ceremonie niet één maar twee bestmen uitgezocht hebben. Die flappies horen echt wel thuis op zo'n Britse kop. 't Zou niet eens verbazen dat hij ze er op gegeven ogenblik afschroeft, terwijl het zwartharige meisje de borden weghaalt, om ze net als door dampende aardappelen bedoomde brilglazen zachtjes op te poetsen.
Als de luster omlaag komt, is 't z'n galgenmaal geweest. In films gebeurt dat soort dingen. Hier, met op de kaart een Sole meunière die 32 euro kost, gebeuren andere dingen. De Sole meunière wordt geserveerd met drie kleine bollen aardappelpuree, gaaf als de eironde en haarloze klootjes van een driebenige androïde, en een met grote zorg samengesteld plukje salade maison.
Het meisje, een brunette, met dat denkbeeld valt te leven. Tijdens het schenken van de wijn houdt ze haar linkerarm achter op de rug. Dat heeft ze op de hotelschool geleerd. Zo hoort het. Hadden ze ook jou wijs gemaakt, toen alles nog van die aard was dat ze je zonder enige moeite van alles en nog wat wisten wijs te maken.

Het schilderij toont een dame die een rooie drapering aan het herstellen of aan het nakijken is. Op een buffet, of dressoir zoals dat heet, bevindt zich een porceleinen fruitschaal aan de bovenzijde afgewerkt als gekartelde bloemkelk. Een rechthoekige spiegel verdubbelt dit op een wat gedrongen manier geborstelde tafereel, keert het om en zorgt tegelijk voor een doorkijk naar dat deel van de kamer waar de toeschouwer plaats had kunnen nemen. Boven de gekartelde rand is een pyramidale opeenstapeling van rode vruchten, sinaasappeltjes, perziken of een voor een sequel van Sneeuwwitje en de zeven dwergen bedoelde voorraad tenzij het om een tot monsterlijke omvang opgepompte korf kersen zou gaan. Helemaal achterin de spiegel is een venster en melkwit daglicht. Jij staat midden de kamer, kijkt naar de dame. Ze heet Simone, heeft twee kinderen, de jongen is een nakomertje. Voorlopig komen ze niet in het tafereel voor. Haar man werkte voor de spoorwegen, dronk. Tijdens de grote oorlog kwam hij eerst in Breendonk terecht, later in een kamp vlakbij de Poolse grens waar hij en een honderdtal landgenoten in de winter van 1944 onthoofd werden. Een of andere historicus heeft daar een studie aan gewijd. Zij had jou die vraag te stellen, zonder je aan te kijken, maar dat deed ze niet. Telkens ze het wel doet, prikt ze in haar vingers.

Aan de belendende tafel dissen ze reisverhalen op. 'This is what happened in Cambodja, I asked that guide...' Nadat ze het over het eten van grasshoppers hadden. In Colombia of Ecuador zou dat een lekkernij zijn. 'During that civil war,' preciseert de Brit, die intussen met z'n brede rug naar je toezit.

(a) Oisters. (b) I eat fish. (c) It's been said he had a beautiful dog.

Het gesprek komt op het eten van spinnen.

woensdag 3 maart

foto: atelier Nele Tas. Penselen, borstels, verf.
Nele gebruikt uitsluitend vlakke, brede penselen.

foto: atelier Nele Tas. Het palet.
Over dit palet, waarvan hier niet meer dan een fragment,
zegt ze dat het uit twee lagen bestaat.

foto vanaf het balkon straatkant van het appartement
waar Nele en Herbert wonen

foto: het gebouw aan de overkant

foto: den arme duivel, het interieur

Takhout. Er zijn werkzaamheden. Er is grijze lucht, bottend struikgewas en de beemden zijn drassig. De kleur van het ensemble van grassen en struikgewas is overwegend bruin. Een reepje wit plastiek vlindert over het asfalt. Meeuwen rusten uit op een groene weide. Een eind verderop staat een tractor aan de rand van een veld met brede buiging. Dorre takken steken boven de wegrand uit.
Die lui van TCS hebben een 4x4. De verbeelding, wat ze ongetwijfeld ooit wel hadden, hebben ze in een wakke uithoek gestockeerd. Ik probeer te begrijpen dat er mensen zijn die dit leuk vinden. Dat ik hen passeer, en of ik dit leuk vind, weten ze niet. Wilgen, populieren, een hutje, dat is wat het areaal te bieden heeft.

maandag 1 maart

Op het rondpunt aan de spuikom is een ongeval gebeurd. Een auto en een vrachtwagen staan op ongelukkige manier tegen elkaar aangeleund.
Bergbewoners sjokken over het voetpad. Ik parkeer het karretje, open de croxpoort en hou mij gedurende enige tijd met de crox-cards bezig, sorteer 10 specimen van 63 cards en haal een elastiekje om elk stapeltje. In de grote zaal is Tim bezig geweest. Monitoren en bekabeling zijn weggehaald. De ytonsokkels staan er nog. Ik telefoneer Marc en krijg Frips aan de lijn. Eerder op de dag, toen Tim er bezig was, zijn ze in crox langsgeweest.
Iemand heeft het lessenaartje van Grégory Decock aan de kant gezet.