zondag 27 februari

Duimspijkertje opbergen. Punaise is het juiste woord. Knopje omhoog drukken en het stapeltje met naamkaartjes corrigeren. Ann zei dat Maarten geweest was en zich amper druk maakte over het feit dat een van de objecten omver gevallen was. Naar de Thomsenruimte stappen met een air, stiekem, van m'as tu vu en drie keer een knopje indrukken. Vier keer. Gisteren waren er wat mensen speciaal voor de documentaire van een performance van Nico Raes. Is met een c: Nico.
In het kantoortje een paneel opzij schuiven, rechtsop, en met de vingertop van de wijsvinger het detectortje aanstippen. De computer says no. Het nog een keer proberen en dan nog een keer. Karakteristiek voor dit soort dingen, ze doen het pas als je eigenlijk al niet meer van plan was om het nog een keer te gaan proberen. De 11de keer doet hij het wel. Het deurtje van de geldkoffer zwiept open. Met 1.500 euro aan de haal gaan, 't is vaker gebeurd. Er zit geen 1.500 euro in het geldmandje. Jammer. Het doosje met duimspijkers opbergen. Punaises is het juiste woord. De Thomsenruimte maakt een brommend geluid. Prehistorisch canaille, De Wever en Compagnie, de meute van de wederopstanding van de Vlaamse zaak, Taliban van eigen bodem. Ze gaan nog wel geen schietgeweren gebruiken maar reken maar dat ze dat heel erg graag zouden willen doen. Cultuurhuizen in brand steken en alleen nog maar Jerom en Lambik lezen. Genoeg gemekkerd, aan de slag maar weer, een rood knopje indrukken. Een nul. Er staat een nul. Een nul toevoegen: niets, nada, niente. Of van die nul een één maken. Het deksel van de koffiemachine optillen, er zit een padje, er zit een padje in, er zit een padje in. Het padje er uit nemen, duim en wijsvinger gebruiken, het in de afvalemmer gooien, de afvalemmer in het kanaal werpen of opeten en een vers padje toevoegen. Schaamvlokken, waanstonden.
Nog een keer op zo'n rood knopje drukken. Van de 0 een 1 maken. Wiskunde. Ooit zeiden ze: dat ga je later nodig hebben. Ik hoor het ze zeggen: alles is wiskunde. Alles is politiek zeiden ze ook wel een keer. Je kan niet altijd hetzelfde gaan zeggen, het moet wat variatie blijven hebben. Het knopje ter rechterzijde ingedrukt houden, zo ver waren we al, en dat ter linkerzijde tot de rode cijfertjes 19 punt 0 aangeven. Dan het snorrende gezoem van Blackie. Een rosse kater wreef z'n witte snoetje over de hoekrand van een bloembak. Je zag 'm denken, verdikke, wat zou daar te beleven vallen. De personele computer tevoorschijn halen (dat doe ik zo meteen), op het barmeubel plaatsen (dat is zo gebeurd) en ook nu weer een knopje aantikken. Dan Brian Eno. Geluidje van Brian Eno, dacht ik. En van Blackie. En van wat nog wat dingen. Dan de leesbril zoeken. Groene montuur. Geef me mijn bril, zei Pessoa. Dat zal in het Portugees geweest zijn. Het waren z'n laatste woorden.