donderdag 27 oktober

foto's boven: het atelier van Bart Vandevijvere,
werkvloer en mengtafel

foto boven: een jeugdwerk van Frank Merkx
foto onder: recent werk van Bart Vandevijvere, fragment

foto boven: hoek in het atelier van Florin Buta
foto onder: zicht op de huizenrij aan de overzijde van de straat

foto boven: compositie met lijnolie
foto onder: Cristina Amelia in gesprek met Bart Vandevijvere.
Het gesprek kwam op The New York School.

'Welcome to Coronation Street,' zegt Bart glunderend. Ik herinner me dat hij dat ook vorige keer zei. Dit keer is het huisnummer 20 en in het gezelschap van Cristina Amelia, de stagiaire.
Toen, dat moet in 1997 geweest zijn, was het ergens in de Kortrijkse binnenstad. Nu is het Marke. Geen van beide straten zou ik weten terug te vinden.
We namen de autosnelweg richting Kortrijk, het is een prachtige herfstdag, ik doe het rustig aan, de snelheidsmeter geeft op geen enkel moment meer dan 110km per uur.
Cristina Amelia zegt dat ze de wolkenvelden zo prachtig vindt. Zo veel mooier, zegt ze, dan het uitspansel dat ze in Roemenië hebben.
It's the Atlantic, zeg ik. That perfume goes all along the Atlantic coast down to Lisbon.
Lang uitgerokken, grijspaarse pluimslierten hangen boven het landschap, in een hemisfeer die zo wijd is dat het lijkt alsof je aan elke kant de onderkant van het uitspansel kan zien.
Het gesprek komt op de foto's die Johan De Wilde in Noorwegen maakte. Cristina Amelia heeft in Bergen gewoond. Van de Lofoten kan ze zich loepscherp voorstellen dat Johan net daar die foto's gemaakt heeft.
Het is een bizar gesprek. We zijn geen van beiden op de Lofoten geweest. In Bergen heeft ze één winter meegemaakt. Dat had haar zo depressief gemaakt dat ze, toen ze weer in Boekarest was, weken nodig had om te herstellen. Toch was ze van plan om weer naar Noorwegen te gaan en haar master daar af te werken. Het werd België.
Wat ze aan België fantastisch vindt, is dat het dat ene land is dat het met een regering van lopende zaken stellen kan. Dat hebben we aan ambtenarij te danken, zeg ik. Vlaanderen wordt door ambtenaars bestuurd.
Aan het verkeersnetwerk ter hoogte van Kortrijk neem ik Kortrijk zuid.
Het uitspansel is prachtig en we zitten fout, beseffen we. Ik wijk uit naar de pechstrook, Amelia consulteert de road map.
Daar weet ze niet zoveel uit op te maken, ik evenmin. Wat verderop klampen we een voorbijganger aan. Hij staart naar de collants en het rokje. Het is een man van een jaar of vijfendertig die zich zonder hond op de openbare weg bevindt.
Ik ben wellicht die ene Belg die geen tomtom heeft, begin ik. Of hij weet waar Marke is. Dat lijkt mee te vallen. Met de gegevens waarover we nu beschikken gaat het tot Vladivostok.

Coronation Street, quotes

This one is like a load of intestines. Cristina Amelia over een van de vele tientallen werken die Bart te berde brengt. Het werk is een kleine improvisatie, vlug en zwierig aangebracht. Ik ben het eens met Cristina Amelia. Het zijn de grote, minder vluchtig uitgewerkte composities die mijn aandacht hebben.
Leaving the errors instead of removing them, zegt Bart. Het gesprek komt op de New York School en John Zorn. Ik maak notities en wat foto's.
John Zorn is my hero, Cristina Amelia says, his music is a mental frame.

foto boven: Bart, recent werk. Let op het werk
ter linkerzijde, schuin tegen de muur geplaatst nadat het
uit een duister hoekje van het atelier vandaan werd gehaald.
foto onder: Back home na een avond met tonijnsalade
en het verslag van een volstrekt hilarisch proces verbaal.

foto's

boven: de kubusruimte
onder: het woonerf

maandag 24 oktober

In De Morgen hebben ze vandaag Bart De Wever op de cover, opnieuw, dit keer omdat hij in Schotland was om er de Schotse onafhankelijkheid een riem onder het hart te steken. Dat is wat De Morgen verkoopt.
In De Standaard geen woord over de kwestie.

zondag 23 oktober

Tot halfdrie niemand. Het gezoem van de blackstraler, het gezeem van de blote muren en Panamarenko die verduidelijkt dat hij niet met die klootzak te maken wil hebben. Na halfdrie is er opeens een vloed van bezoekers. We blijven tot het laatste streepje.

I don't know you zei ik, zegt de Chileen, but I love you. Ze lachen, hebben dolle pret.
Een jongedame uit Costa Rica wil weten hoe oud hij is. Vijfentwintig, zegt hij. Hij stapt om het barmeubel heen, waar Jenny bezig is. Vijfentwintig! He, komaan, dat zie je toch, schatert la costariquenza. Ze had me een lepel aangeboden, een soeplepel saus van de schotel met venusschelpen. Proef hier eens van, zei ze.
Het meisje dat naast haar zit, komt uit Portugal. En wat is ze verliefd. Dat staat als een kwatrijn op haar gezicht geschreven. Met wat voor versvoet weet ik niet.
Om weer een andere reden komt el Chileno nogmaals tussenbeide, waarbij ik onder andere verneem dat de Andes in Chili mooier is dan in pakweg Ecuador, een mededeling die voor de meisjes bedoeld is, verder dan die ene soeplepel kwam ik overigens niet, wat niet wegneemt dat ik de costariquenza onweerstaanbaar ben gaan vinden. Ze lachen, hebben dolle pret.
And she, zegt de Chileen, opeens met een highpitch Hollywood falset, wat ze zei: 'Really?'

foto's

donderdag 20 oktober

Een lapsus, dat is something on your tongue that you can't remember. In het Roemeens hebben ze er nog een woord voor: typo. Dat is wat Amelia zegt. Omdat ik het over de lapsus tipa had. Wat een lapsus lengua is, weet Amelia niet. Wat ze wel weet, is dat ze in Roemenië met typo bedoelen dat je je opeens niet weet te herinneren wat je had willen zeggen.
Zeg niet bruikleen, zeg leentjebruik. Of leenbruik. Leenbruik: het boek dat met een minnaar mee in de koffer van Bes verdwijnt. Eerst op de keukentafel, later op het nachtkastje, later ergens onderin het boekenrek en als Bes verhuist, want Bes is niet honkvast, Bes houdt van nieuwe plekken, eerst in een kartonnen doos waarop met viltstift het trefwoord Franse Literatuur wordt aangebracht, later naast een baseballpet in een doos met speelgoedafdankertjes van Daphne, de eerste dochter die net een dag eerder voor de tweede maal van een zoon bevallen is. De leenbruik gaat een eigen leven leiden. Dit moet je echt eens lezen, zegt Nila, de jongste dochter van Greet en Geert. Greet was het nakomertje. Woerd neemt het boek mee naar z'n kamer en weer wat later belandt het naast de wc-pot in een huis waar Tim, archivaris van het Museum voor Ingebeelde Kunst, ooit op een dag - wat hij zich later helemaal nooit had weten te herinneren - naast een vaas met gele tulpen zat. In Londen had hij voor Bes een handtas met rode biesjes gekocht.

Het gesprek kwam op P. J. Harvey. I am so madly in love with her, beken ik. Amelia, die ook Cristina heet, ze studeert een het KASK, brengt het gesprek op Primus, Buckethead en Squarepusher. We luisteren naar Bad As Me. Later komt het gesprek op Raymond Scott en Florence Foresti. We dineren in Het Gouden Hoofd, hangen over een minestrone. Mia werpt een handje. Kadhafi is dood, lees ik. Het gesprek komt op Portishead.

woensdag 19 oktober

Ik luister naar Bad As Me. In de tuin is een stuk ijzer beland, dat is vorige week gebeurd. Ik ga een kijkje nemen, draai een sigaret.
Nothing would be that bad, would it. Bad As Me ain't that bad. Dat noteer ik op een papiertje: From fairest creatures we desire, daar zit een sonnet in.
De vereniging voor het schrijven van sonnetten heeft de voorwaarden berekend. Gebruik papier van het formaat A4, staat er, en let op de marges, 20 millimeter ter linker-, 10 millimeter ter rechterzijde.
Dit sla ik over.

weekendalfabet

foto boven: Charlie

Cornelius Dupré (UK) Ze zijn met z'n drieën, Tuur en Frances, van IPS, en de Brit Cornelius Dupré, terwijl ook Jan Op langskomt. Hij komt voor de kubusruimte en het werk van Oshin Albrecht. Het is zondag en vroege namiddag. Net voor Tuur en Frances binnen springen, waren er al wat bezoekers geweest. Het was halftwee toen ik over het woonerf op de croxpoort toetstapte. Grégory en Brice en Hélène waren me voor, ze waren er al, nadat ze gisteren nog in de White Cat waren langsgeweest, met Sarah en Melissa als ik het goed heb en nog wat personen die de drukbezochte openingsavond hadden meegemaakt. On boit un petit café, we bekijken de film met Panamarenko, Hélène est en rouge et les collants noirs en wat later, Hélène en Brice zijn er dan al vandoor, betreden Guillaume en Clara de hall en Charlie die een motorrijwiel bij heeft.


crox 383, 20u De performance van Leen Dewilde, solo tijdens Maybe From Scratch (november 2010), later met vijf, hier met drie van de vier performers. Leen zit in het publiek.

foto's onder: Ann

foto onder: the moment after

groen Peterseliesnippers. Dat is het eerste wat me opvalt, de peterseliesnippers. Joke tuint tussen de tafels door. Vandaag draagt ze een nette broek. Rechtsop zijn nog meer peterseliesnippers en een Ierse steak, twee keer, met het obligate slaatje en ter linkerzijde, veraf, de boomkruinen aan het water waar, als ik de blik een kwartslag draai, de gloed van Jameson, J&B, Cutty Sark en Glenfiddich boven uit torent. De flessen staan in een lange rij.

handelingen De gebruikelijke handelingen. Ik stap op de poort toe, tik de cijfercode in en dan blijkt die het niet te doen, iemand is me voor geweest.

herfst Ook in de kubusruimte viel het eerste blad.

Jan Fabre Une invention de Jan Hout. Le déjà-bu. C'est ce con a bu, l'abus. Wat opvalt, het gesprek met Panamarenko kantelt zodra Brice over Jan Fabre en Jan Hout begint.

kennis Het mundaneum, de kennis van alles. Dat mundaneum, merkt euh op, is in het honderd gelopen, wat te verwachten was, het is wat stoffig geworden. Een soort van wikipedia avant la lettre. In Mons is het een van de bezienswaardigheden.
Mons is overigens best een aardig stadje, verneem ik. Het zou op Gent lijken met dat verschil dat er geen rivieren zijn.

papegaai Les perroquets de Panapan, los perros del quoto. De papegaaien van Panapan.

Tuur Delodder -->Cornelius IPS ligt in een coma, zegt Tuur. Ja, dat had ik eigenlijk al wel begrepen, zeg ik: er waren geen flyers meer. Niet dat ze er mee opgehouden zijn. Voorlopig zijn er geen activiteiten meer. Hij en Frances wonen in Lokeren, ergens net buiten de periferie van het stadje, waar ze het best naar hun zin hebben.

vrijdag 14 oktober

foto: Grégory et Brice s'occupent de trois photos, een werk van Brice. Van links naar rechts: de broer van Brice (geboren op La Réunion en er net als Brice opgegroeid), Michael Jackson, la copine de Brice, een trofee et dans le backyard Grégory et Brice qui en effet regardent le photo de la copine de Brice.
En dessous: een werk van Grégory Decock (detail).

foto: Hilde Van Canneyt en Grégory Decock, interview

woensdag 12 oktober

Cope, Julian. Auteur van Japrocksampler, een boek over de rockscene in Japan, volume waar Yannick Franck zich sinds enige tijd over ontfermt. De cover toont een zwartwitfoto met drie Jappen die tout au naturel over een highway bomen.

Guilbert, Brice. L'homme aux jeux de jour de fête. Hij begint aan de voorbereiding van wat het zwart schilderen van de sokkels worden moet. Dat is in een wip gebeurd.
Yannick is bezig in de belendende ruimte. Later verneem ik dat hij in de rats zit met z'n presentatie. Hij is er niet uit hoe hij het hebben wil.

Izoard, Jacques. Jacques Izoard, Liègeois, ou Jacques Delmotte, son nom civil quoi, son nom privé, seule poète Liègeois dans les anthologies de la poésie française. Je l'ai connu personnellement et Franck le disait. Un jour il a dit à ses élèves: je vous congratule. Il ya avait un élève, Franck ajoute, qui toujours disait 'tu pus Delmotte, tu pus Delmotte'. Alors Delmotte téléphonait la mère du garçon et lui disait que son petit gamin était grossier avec lui en disant tout le temps tu pus Delmotte. La maman lui répondait mais c'est vous, monsieur Delmotte, qui est grossier comme tu lui disais je vous congratule.

Onderbeke, Tim. Springt binnen en legt uit dat hij z'n petje van een bedelaar heeft. Ze ruilden petjes. Dat is in Marseille gebeurd. Ik heb geen geld, zou Tim gezegd hebben, maar je pet vind ik best aardig, eigenlijk. Ik die van jou, zou de bedelaar gezegd hebben. En toen ruilden ze de petjes. Drinkt een fruitsap en dan nog een fruitsap.

Zanardi, Muriel. Pataphicien, masculin, copain d'André Stas et du Capitain Longchamps et quelqu'un de très bien. Et je pense qu'il a connu André Blavier, Yannick ajoute. Il faisait des écritures en morse.

foto boven: oeuf aux garde-masses magins
foto onder: en dessous

foto boven: Oshin Albrecht, kubusruimte
foto onder: Thomas Karz, 2011 hamer en sokkel
(contextueel object)

poème concon

J'ai connu, il lui disait coquettement, une coconne canadienne
de Cannes
qui - en faisant le carcan de boire continuellement du coca au goût de coco
d'une canette en cuire caca -
dansait le cancan sur le cano d'une copine avec le carcasse d'un coco cocu de Carcassonne
en chantant posthume sa cantilène coquine
et quotidien
de coquillage commune.

dinsdag 11 oktober

oshin albrecht

Er is een ponskaart.
Er is een papiertje met drie handen: fout juist fout.
Dat met die ponskaart wist Oshin niet.
Marc legt uit dat het om een voorloper van de computer gaat.
Er is een vel folie met gele verf, een uitsparing. Dat werk ontstond tijdens of na het project in Hansbeke, bij Nicolas Leus.
Van het werk op de vloer bij Leus had ze een negatief gemaakt. Later heeft ze daar nogmaals een afdruk van gemaakt.
Op een van de foto's is het zelfportret van een vrouw in een blauwe jurk.
En dan nogmaals.
Eén sergeant en een rode schroevendraaier en het lijmpistool, een elastiekje, een rol zilverpapier, de schaar, tape, een schroefboor en een zwarte kom waarin een borstel staat. Oshin boort een gat.
Het gaat dwars door de muur.

maandag 10 oktober

16u Nele Tas staat voor de croxpoort.
He, fantastisch, zeg ik, sinds wanneer sta jij hier.
Eerder vandaag heeft ze Marc gesproken. Ze is de hele namiddag in de zaal achterin bezig geweest, ging een ommetje maken.
We staan voor de poort, die niet open wil. Ik leg uit dat er een veiligheid op zit, zij dat ze het cijferslot zo aantrof.
Het klokje geeft aan dat we 1 minuut en 54 seconden te wachten hebben. Quinten komt aanstappen. Hij woont vlakbij, had nog een en ander op te ruimen, had z'n code geprobeerd, twee of misschien drie keer, omdat het niet in één keer lukte.
Ik leg uit dat het ding na de derde foutbeurt automatisch blokkeert. Dat is een veiligheid.
Het toestel is afgesteld op maximaal drie keer.
We bekijken de display. 14 seconden. Een minuut later stap ik door de corridor. De presentatie van Nele begint halverwege, loopt door in de zaal in een lus over drie muren. Vierenveertig werken.
Of het niet teveel is, vraagt ze.
Daar kan je gif op innemen. Er is altijd wel iemand die niet met zo'n hoeveelheid leven kan, zeg ik. Hoe minder een kunstenaar laat zien, hoe liever ze het hebben.

En als hij of zij helemaal niets toont, tant mieux. Een meesterwerk.
Dat is een begrip trouwens waar rek op zit.
Ze rekken het uit tot Detroit en Bejing, tot een miljoen.

17u Grégory, grand maître du GM, me téléphone. Ze zijn in Gent, hebben vlakbij het kanaal een B & B gehuurd.
Er is geen kanaal. De Schelde ontspringt aan het geleuter van een beekje, ergens in Frankrijk, dwarst vervolgens Schijt-Ter-Plekke, zo ongeveer ter hoogte van de B & B waar ze een kamer gehuurd hebben, en mondt uit in de grote oceaan, niet ver van de plek waar het begon.
Het traject is onvoorspelbaar. En zo zitten we met de handen in het haar, want eerst gaat het over Brussel en wat later met een bocht naar Zurich, en ook zijn er stemmen die zeggen dat in Auckland iemand over een koord - strak aangespannen net onder het wateroppervlak - over het blinde water liep.

vlnr: Grégory, Brice & Dimitri s'occupent de l'échafaudage

18u We verzamelen alles wat we aan belichting ter beschikking hebben. Dimitri klimt op de stelling.
Het ineenknutselen van de stelling is peanuts.
Ze willen de belichting vlakbij het plafond, doen een test. C'est mieux avec la lumière blanche, merkt iemand op.
C'est mieux blanc, eh, Dimitri ajoute. Brice twijfelt.
C'est très haut comme décallage.
Dimitri is bovenop de stelling met een lamp in de weer.
Sinon on laisse tout très haut..., merkt Grégory op.

zondag 9 oktober

'En toen werd ik wakker als een item', mompelt George.
Die rechtse schoften eten nog liever paardendrek, zei ik. Dat schrijf ik op: nog liever paardendrek dan.
Daar smullen ze van.

's Nachts heb ik naar een film van Kubrick uit 1975 gekeken, Barry Lyndon, een film die ik in 1975 of 1976 gezien had en waar ik me intussen slechts één scene van herinneren kon, een scene die niet in de film voorkomt.

dat is een feit

Een havenarbeider en een politieagent betreden een night shop waar een verpleger werkt. De havenarbeider wil drie blikjes pils. Ook de politieagent wil drie blikjes pils. Het komt tot een handgemeen, ze gillen. He zeg, ik eerst, zegt de havenarbeider. De verpleger haalt een machinegeweer onder de toonbank vandaan. Hij was eerst, zegt de havenarbeider. Nee, doe maar, zegt de politieagent. Drie pilsjes, zegt de havenarbeider. De verpleger bergt het machinegeweer op en zegt: dan kost het vier euro en een half. Op straat passeert een SUV. Vier euro en een half, zegt de havenarbeider, vier euro en een half, zou ik dat hebben.

donderdag 6 oktober

Iemand in stereo opvagen, zodat het linkerkanaal niet blijft open staan.
Een zwart gordijn sluit de doorgang af.
Guido en George reden naar een stoffenwinkel, een zaak die eind jaren negentig De Strik genoemd werd. In Ledeberg aan het rondpunt vlakbij de autosnelweg.
De stoffenwinkel werd De Strik genoemd omdat er op het eerste een enorme strik aan de voorgevel hing. Er was geen rondpunt, dat kwam er later pas. De stoffenwinkel verhuisde naar een plek vlakbij en de strik verdween.
Guido herinnert zich dat ze er bijzonder hoffelijk behandeld werden.
In de kubusruimte hangen kaartjes. De zwarte stof gebruikten ze om de doorgang naar de zaal voorin af te sluiten.
Het is vroeg op de avond, buiten hangt nog daglicht, als Visnja en Cristina de hall betreden. Cristina die ook Amelia heet. Het concert van Talibam! had haar naar croxhapox gelokt. Talibam! had ze in Boekarest meegemaakt.
Ze zei dat ze het eigenlijk best interessant vond om twee namen te hebben. Zo is ze voor de een Amelia en voor een ander Cristina.
The bartenderness, that's you, grapt ze.
Een keukenrol, waar niet zoveel papier aan vastzit, belandt achter de ijskast.
Een van de bezoekers, later op de avond, is Betty, die midden jaren tachtig in 't Damberd werkte.
Linda werkt voor Vlaanderen Vakantieland.
Luc is met Betty. Tijdens Windkracht 10, hij was de regisseur, hebben ze een mayday meegemaakt. De helikopter had motorproblemen en ging met een rotvaart tegen de vlakte. Hij had Buiten De Zone gedaan, begin jaren negentig, die ene serie waar hij trots op is, later deed hij Witse.
Een soap, zegt hij, is: de acteurs doen niets, ze leggen uit wat ze gaan doen.
Tijdens Windkracht 10 zijn ze dus inderdaad bijna neergestort. De helikopter ging 400 meter strak omlaag. Op een scheet boven het aardoppervlak begon de machine toch weer te wieken en toen zijn ze traag honderd meter boven het strand naar Koksijde gevlogen.

a las cinco

a las cinco de la tarde
a las cinco mas cinco
no lo sabia
no lo sabia
a las cinco mas cinco de la tarde
cinco del cinco
a las cinco punto
punto cinco
tarda el cinco
no lo sabia
no lo sabia
el cinco mas tarde del cinco tarda
a las cinco de la tarde

dus

personages:
george, guido, ik, quinten

scene 1 zaal achterin avond
GEORGE hurkt. Hij is met een beamer bezig. GUIDO kijkt toe. 'Uitlijnen, keystone,' zeg ik. Vlakbij de schuifdeur staan vier stoelen. Ik zit op een van de stoelen, schrijf. Guido stapt achter me door. George heeft voorlopig niet door hoe het moet. Het uitlijnen neemt tijd. Guido buigt zich over een beamer die we sinds 2007 in bruikleen hebben. De Marokkaanse beamer. Het beeld staat strak op de voorkant van een van de steunberen. Een tijd eerder zijn ze in de corridor met die beamer bezig geweest, wat niet zo gunstig leek. Improvisatorische opmerkingen.

GEORGE Bon, ik verhuis. Hij tilt een haspel op en stapt naar de corridor. In de corridor is een damesstem, a las cinco de las tarde, zegt ze. Enkele uren eerder betraden drie personen de ruimte. Ze kwamen een kijkje nemen.

GUIDO Subliem, zeiden die mensen. Ze zullen de ruimtes bedoeld hebben.

IK Ja, de ruimtes, dat bedoelden ze. We lachen.

scene 2 kubusruimte vroege namiddag
QUINTEN is bezig in de mediaruimte. Hij gaat met een rol over de gele rechthoek. Of die gele rechthoek met de dood te maken heeft, vraag ik. Dat is wat er staat, op een van werken: rechthoek des doods. Variant op driehoek des doods, soms? Nee, zegt hij. Of op het N-VA soms. Nee, evenmin. Dat gele vierkant is een gebruik. Het heeft een betekenis die hij niet met woorden uitleggen kan. En nu hij nog eens met de rol over de muur gaat, is alles wit. Ook geel is wit.

scene 3 avond
Guido zeult met twee stoelen, George tilt een luidspreker.
Guido verplaatst een barkruk, en nog een, en neemt ook een rol zwarte tape. George is met de bedrading bezig.
Guido plaatst de barkrukken in een hoek van de zaal en komt wat later met twee stoelen aanstappen. George is met de bekabeling bezig.
In de Thomsenruimte is Lucas aan het woord.
Het is een theatrale stem die tijd en ruimte meet.
Guido leest in De Witte Raaf. Die met Ricardo Brey versus De Witte Raaf. 'Dus, jij denkt...,' zegt Guido.
George zit op een stoel in de tweede zaalhelft voorin.

scene 4 ochtend
Ik kruip uit bed, stap naar de badkamer, buk me over de badkuip en open de warmwaterkraan. Er is het belgeluid van een tram die de bocht aan het Maria-Hendrikaplein neemt en in een van de belendende huizen is iemand met een elektrisch toestel bezig.
Ik kijk in de spiegel, haal de scheerkwast door het hete badwater, scheer me, ga in bad, kleed me aan, neem de trap naar het gelijkvloers, open de tuindeur en inspecteer de pepers.


scene 5 zaal achterin vroege avond
GEORGE is met de bekabeling bezig. Naast een van de steunberen staan twee blauwe tegeltjes.
GUIDO merkt op dat George die tegels er bij wou. Ik maak een foto, ga op een van de stoelen zitten en open het notitieboekje.
Tony Williams, Life Time, 1964. Dat is wat er staat.

scene 6 vroege namiddag
GEORGE is in de zaal met het uitlijnen van een projectie bezig. Ik zit in het kantoortje en neem een stapel crox-cards door, wat rest van wat we eind jaren negentig publiceerden. Wat ik zoek zit er niet tussen. Een exemplaar van de meest recente editie van De Witte Raaf ligt binnen handbereik. Ik vouw het blad open en bekijk de foto, vouw het weer dicht, neem de stapel croxcards nog een keer door en dan nog een keer. KNUTS, de card met nummer 1, ontbreekt. Ik veer overeind, snuffel in een doos, neem de stapel met croxcards nogmaals door. Guido opent de croxpoort en stapt door de hall. He, zeg ik.

scene 7 late namiddag
GEORGE en GUIDO zijn in de corridor bezig.

maandag 3 oktober

Kinderstemmen dartelen over het woonerf. Een grijze kat, aan de strakke halsband heeft ze het belgeluidje bij, kijkt om naar de poort. Ik zit onder de vlinderstruik met een boek van Jacques Darras, open op bladzijde 53: Je ne connais pas de philosophie qui soit sortie de la mer, de la plage
Rase en ses cohortes de sable milliardaire,
dat is wat er staat. Ik sla het boek dicht, bekijk de cover, open het op een andere bladzijde, bladzijde 197: VILLERVILLE,
dat is wat er staat. VILLERVILLE
Très vite passant en voiture dans l'encoignure d'une porte massif d'iris
Hé meneer, riep een van de jochies. Hij stond op het platform bovenaan de glijbaan en keek met grote, kraakheldere ogen, zo rond dat ze op knikkers leken en zo stuiterden ze over het woonerf, hard, kraakhelder, hij hoog op het platform, vijf jaar oud, ik net op het punt om het linkerportiek van de Kangoo dicht te duwen, wat een ploffend geluid zou maken. He hallo, riep ik.
Helemaal achterop het woonerf zit een rosse kater en hoog in de lucht is het geluid van een tweemotorig vliegtuig. Het geluid is zonder richting. Zon klatert over het plaveisel.
Ik had George verwacht. Hij is er niet. Guido evenmin. Aan de spuikom is het gerammel van een vrachtauto. Dat maakt zo veel lawaai dat het makkelijk tot op het woonerf te horen is.
Op het speelplein imiteert een van de kinderen het geluid van een alarmbel. Een auto zoeft over het straatdek, remt. In een van de belendende huizen tikt iemand met een lepel of een schroef tegen een metalen voorwerp.
Boven het woonerf staat een strakblauwe zomerhemel. Er is geen vuiltje aan de lucht. Het bladerdak van de vlinderstruik ritselt. Ik sla de tweede zin over, lees de derde: La rapidité de la vitesse interdit que l'on s'arrête mais le souvenir reviendra. Dat is wat er staat.
Mais le souvenir revriendra, als een blote hond, het volume van een witte plastiekzak, speeltijd, een vliegtuigje, het gekletter.
Het gekletter komt van de glijbaan. Een vrouw fietst over het woonerf. De blote benen gaan dansend op en neer.
In de voortuin van het buurhuis hangt een spinnenweb. Het ding is enorm en de kruisspin die het uitbaat, is bezig met wat aanpassingen. Het web zit vast tussen het raamkozijn en een tak van de vlinderstruik, en nog wat takken. Vlakbij de straatkant is het sloffende geluid van iemand die geen moeite neemt.

sonate voor rund en trampoline

Het tumult. Ik ga kijken wat er gaande is. Op het plein is een grote volkstoeloop. Er staan honderd mensen. Ze applaudiseren. Het is een prachtige zomeravond. Traag wandel ik om de volkstoeloop heen, dring er in door zonder haast te maken, tot ik uiteindelijk twee werknemers van het parkeerbedrijf ontwaar, ze bevinden zich aan de rand van het plein, stappen om een auto heen. Een man met het buikje van een hangbuikvarken en een melige snor, hij staat achterin de menigte, is door het dolle heen. Hij gaat in m'n nek hijgen. Ze hebben er een te pakken, blaast hij, ze hebben er een te pakken. De menigte dringt om het tafereel. Iemand van AVS interviewt de foutparkeerder. 'Eerst stond ik daar..., toen stond ik daar...', hij wijst naar de overkant van het plein, 'en dit is dus mijn vijfhonderdzevenenvijftigste overtreding.' De televisieploeg zwenkt naar een donkerblauwe SUV die dwars op het voetpad geparkeerd staat. Dit is zondermeer fantastisch, legt een van de parkeerbeambten uit, hier hebben we echt naar uitgekeken, dit is historisch, dat ik dat meemaken mag.

zaterdag 1 oktober

foto's: Project for a Chocolat Factory,
een project van Michael Filez.
Instalraam op locatie Onderstraat 26.