foto's boven: het atelier van Bart Vandevijvere,werkvloer en mengtafel
foto boven: een jeugdwerk van Frank Merkxfoto onder: recent werk van Bart Vandevijvere, fragment
foto boven: hoek in het atelier van Florin Butafoto onder: zicht op de huizenrij aan de overzijde van de straat
foto boven: compositie met lijnoliefoto onder: Cristina Amelia in gesprek met Bart Vandevijvere.
Het gesprek kwam op The New York School.
Toen, dat moet in 1997 geweest zijn, was het ergens in de Kortrijkse binnenstad. Nu is het Marke. Geen van beide straten zou ik weten terug te vinden.
We namen de autosnelweg richting Kortrijk, het is een prachtige herfstdag, ik doe het rustig aan, de snelheidsmeter geeft op geen enkel moment meer dan 110km per uur.
Cristina Amelia zegt dat ze de wolkenvelden zo prachtig vindt. Zo veel mooier, zegt ze, dan het uitspansel dat ze in Roemenië hebben.
It's the Atlantic, zeg ik. That perfume goes all along the Atlantic coast down to Lisbon.
Lang uitgerokken, grijspaarse pluimslierten hangen boven het landschap, in een hemisfeer die zo wijd is dat het lijkt alsof je aan elke kant de onderkant van het uitspansel kan zien.
Het gesprek komt op de foto's die Johan De Wilde in Noorwegen maakte. Cristina Amelia heeft in Bergen gewoond. Van de Lofoten kan ze zich loepscherp voorstellen dat Johan net daar die foto's gemaakt heeft.
Het is een bizar gesprek. We zijn geen van beiden op de Lofoten geweest. In Bergen heeft ze één winter meegemaakt. Dat had haar zo depressief gemaakt dat ze, toen ze weer in Boekarest was, weken nodig had om te herstellen. Toch was ze van plan om weer naar Noorwegen te gaan en haar master daar af te werken. Het werd België.
Wat ze aan België fantastisch vindt, is dat het dat ene land is dat het met een regering van lopende zaken stellen kan. Dat hebben we aan ambtenarij te danken, zeg ik. Vlaanderen wordt door ambtenaars bestuurd.
Aan het verkeersnetwerk ter hoogte van Kortrijk neem ik Kortrijk zuid.
Het uitspansel is prachtig en we zitten fout, beseffen we. Ik wijk uit naar de pechstrook, Amelia consulteert de road map.
Daar weet ze niet zoveel uit op te maken, ik evenmin. Wat verderop klampen we een voorbijganger aan. Hij staart naar de collants en het rokje. Het is een man van een jaar of vijfendertig die zich zonder hond op de openbare weg bevindt.
Ik ben wellicht die ene Belg die geen tomtom heeft, begin ik. Of hij weet waar Marke is. Dat lijkt mee te vallen. Met de gegevens waarover we nu beschikken gaat het tot Vladivostok.
Coronation Street, quotes
This one is like a load of intestines. Cristina Amelia over een van de vele tientallen werken die Bart te berde brengt. Het werk is een kleine improvisatie, vlug en zwierig aangebracht. Ik ben het eens met Cristina Amelia. Het zijn de grote, minder vluchtig uitgewerkte composities die mijn aandacht hebben.
Leaving the errors instead of removing them, zegt Bart. Het gesprek komt op de New York School en John Zorn. Ik maak notities en wat foto's.
John Zorn is my hero, Cristina Amelia says, his music is a mental frame.
foto boven: Bart, recent werk. Let op het werkter linkerzijde, schuin tegen de muur geplaatst nadat het
uit een duister hoekje van het atelier vandaan werd gehaald.
foto onder: Back home na een avond met tonijnsalade
en het verslag van een volstrekt hilarisch proces verbaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten