sakawa toy

Ook voor mijn Afrikaanse correspondent zijn de vooruitzichten donker. Hij schrijft me aan omdat ik de neef ben van iemand die Assad persoonlijk kent. We hebben elkaar in Beiroet ontmoet. Ik erf het kapitaal van een fantoom. Mijn rijkdom drukt zich niet uit in cijfers, het is een verzinsel. Als neef van de persoon uit het entourage van Assad ben ik mega belangrijk, ik heb een militie, een auto, ik besta. Ik ben belangrijk, ik besta. Ik heb olievelden die tot voorbij de horizont reiken. In de woestijn waar ik woon, staan flatgebouwen. Ik ben rijk.

kont

Rebecca woont in Rio. Achttien jaar geleden ging ze in Rio wonen. Dat deed ze omdat ze verliefd was op iemand die in Rio woont, een Braziliaan. Zij werkt voor het consulaat.
In Rio, zegt ze, weet je dat je niet met juwelen over straat lopen moet. Wel met je kontje. Dat zien ze graag. Brazilianen hebben één obsessie: het kontje.

formulier

Personen ten laste? De hele wereld. 7 miljard idioten.

origami

Terwijl ik 's ochtends nog in Scaubecq was en Klara Milou, het pientere geitje, een papfles gegeven had, romigwitte melk aangemaakt op basis van de poedermelk die Anna bij Descamps gaat halen, dat is niet ver van de hoeve, één hoek om, de baan op en dan naar links, drie kilometer denk ik zei ze, en dan nog een fles waar Klara Milou zich gulzig te goed aan doet, hadden ze in het kunstencentrum een klasje uit Sint-Martens-Latem over de vloer.
Rebecca vroeg de kinderen om een wens te doen, dat hadden ze op een papiertje te noteren en van het papiertje hadden ze een origami te maken:

Ik wens dat ik nog goede vriendin blijf met Lisa.
Ik wil met een trijn rijden.
Ik wens dat er vrede op aarde zal zijn.
Ik wens een lang en gelukkig leven!
Dat ik en Truwe een koppel worden.
Ik wens dat ik altijd gelukkig ga zijn.
Over gaan naar 6de.
Ik wens dat ik veel geluk heb.
Ik wil dat mijn familie gelukkig is.
Ik wens dat ik nog lang en gelukkig zal leven.
Ik wens dat iedereen ieder kind kind waarvan de ouders scheiden er niet veel last van hebben.

Rebecca had de diapresentatie anders opgesteld. We waren er over eens dat het beter was. De beamers stonden schuin in de ruimte, drie beamers die de beeldcyclus voortaan diagonaal zouden projecteren, niet op het platte vlak van de tussenwand maar in een van de hoeken, of liever, als een triomfboog over die hoek heen. Dat had ze gedaan net voor het klasje uit Sint-Martens-Latem op visite kwam. Als ik het goed heb, waren ze er al toen ik over het woonerf op de poort toestapte. De poort stond wijd open. Cristina Amelia zat aan een werktafel in de hall. In de grote zaal had de nieuwe opstelling, merkte ik, voor een ovalen arena gezorgd. De kinderen zaten in één hoek, die waar ook de beamers opgesteld stonden, en luisterden naar Rebecca die het over het project had. Op de muur, waar ooit de doorgang naar de werkplaats van Stief was, was een beeld geprojecteerd. Later zou ze de kinderen vragen om het beeldverhaal, 300 diapositieven en de tekst die ze zelf geschreven had, met Edouard in de mannelijke hoofdrol, ingesproken door een Fransa acteur, iemand die Bonnet heet als ik het goed heb, tot een handvol tekens te herleiden en met die tekens, woorden, een nieuwe tekst te maken. Dat had ze voorbereid:

1. een vrouw aan de zee
gordijnen
rotsen
bloemen

Aan zee hangen gordijnen die tegen de rotsen bloemen. of (wat ik er van maakte)
(hangt een vrouwelijk gordijn dat) of
(hangt een vrouw die als een gordijn tegen) of
(hangt een gordijn dat als een vrouw) en dus, bijvoorbeeld

Aan zee hangt een gordijn dat als een vrouw tegen de rotsen bloemt.

En wat de kinderen er van maakten:

2. reizen. landen. ziek. beemers. gesprekken. gebouwen. beelden. muziek.
Beemers reizen naar muziekgebouwen en beeldenlanden. "Veel gesprekken maken ziek."
(dat doet me aan de poêzie van Rothenberg denken: Veel gesprekken maken ziek.)

3. stoelen. schimmel op de plafont. ziek, vrouw ziek. voet.
zee, mensen aan de zee
muziek, leuk, biemers, dia's
dood
een vrouw dood

4. foto's, mensen, dorpen, aarde, gebouwen, auto's, bomen, mensen maken foto's van dorpen, van bomen met aarde er om en de auto's staan op de gebouwen.

5. foto's -> tante haar foto's
kist -> tante haar kist
reis -> op vliegtuig met ons gezin
Turkije -> Antalya (daar geland?)
zee -> in antalya
voet -> die mevrouw heeft zweetvoeten

Zweefvoeten.

6. maiade. dia's. een vrouw. zee. dood. kerk. bloemen.
voet zag ik
op dia's dat een vrouw ziek werd, haar voet was ontstoken, ze wou aan de zee met bloem begraven worden en een kerk

En dan is er ook nog een tekst van Rumi:

kom, kom, wie je ook bent,
ongelovige, dienaar van vele goden,
vuuraanbidder, kom toch.
Dit is geen klooster zonder hoop.
Al heb je berouw gehad,
en daarna weer 100x gezondigd,
kom toch.

Dat schrijf ik op: Al heb je berouw gehad en daarna weer 100x gezondigd. Boven het woonerf hangt een zwangere wolkenhemel.

wat Anna zich herinnert (2)

Een schuur met oude broden. De bedenking dat je daar een kunstwerk mee maken kan. Vijftig zakken met oude broden. Iets voor aan zee bijvoorbeeld.
Rebecca had voor warme chocolademelk gezorgd.
Hoe iedereen zich de reis op een andere manier herinnerde en hoe ook de herinneringen door iedereen op een andere manier ingevuld werden. Bijvoorbeeld hoe die Duitse sjamaan het deed en hoe die jonge mensen uit Antwerpen het deden. Dat moment toen het geklepper van de kerkklokken samenviel met drie foto's waarop telkens een kerk te zien was.
Kinderkamergeluidjes. De desolate stem van de zangeres van Echo Beatty en de ochtendsessie met Guy en honderdeneen collector's items.
Het kampement van Rebecca, het heeft iets van een basiskamp in de bergen, en de speelse, ritmische lijntekeningen van Sonia Anicéto, tekeningen die aan de vlucht van vogels doen denken.
Het superheerlijke ontbijt met gazpacho, croissants en Franse kazen, neige d'Auvergne en Montagou. En dat ik nu weet hoe ik gazpacho maken moet.

Minke

11.229 stappen is gelijk aan 8,1 kilometer. 11.229 stappen, dat is het aantal stappen dat ze deed, vandaag, toen ze in Lessines aan het stappen was.
8,1 kilometer is gelijk aan 359,4 kCal, dat had de iPad berekend. 'En volgens mij is dat gelijk aan een kleine mattetaart,' zegt ze.

papier

wat weten wij over:
DE KIVIET
Dat is wat op het papier staat. Iemand heeft het papier aan de muur geprikt in de zaal waar Rebecca en Luk kamperen.

Wat ik van het project van Rebecca weet, is dat het in Charleroi begon. De directeur van het Musée de la Photographie vroeg haar om iets te doen met een reeks diapositieven. Ze krijgen er wel vaker een of ander archief toegestopt. Van de duizendvijfhonderd dia's op glasplaat selecteerde ze 300 beelden. Wie de foto's maakte, is niet bekend. Of ze opzoekingswerk deden om dat te weten te komen, weten we niet. Wat we over de foto's weten, is wat de foto's tonen, meer niet. Van 1956 tot 1976 reisde een koppel door Europa. Dat deden ze met de auto, een Ford Taunus, later een Citroën, meer hinder dan een verhitte motor hadden ze niet. De plaatselijke autoriteiten zien het door de vingers, het koppel reist naar Athene en Lissabon, verblijft in Beieren en Toscane, in Gent, zonder parkeerboete, en aan het Comomeer. Ze tasten het verblijf af van de moderne mens: reizen. De moderne mens is nergens en overal.

wat weten wij over:
DE KIVIET

de kiviet heeft zijn nest op de grond. hij landt steeds 20m van zijn nest (om de jagers af te leiden). als de kust veilig is, stapt hij over de grond naar het nest. kivieten leggen 4 eieren per jaar. het eerste kivietei van het jaar kondigt de lente aan.

De jonge danseres was op het einde van haar optredens op een ongehoorde manier ontvoerd door de bandietenkoning. Luk kijkt uit het boek op en zegt het nog een keer: op een ongehoorde manier ontvoerd door de bandietenkoning.
Dat noteer ik: op een ongehoorde manier ontvoerd. 'Het was de donkere romantiek van haar geschiedenis, die hen allemaal boeide en beroerde, menigeen rilde van haar grenzeloze wreedheid. De politie-officieren spraken waarderend over haar schiettalenten en goede wapens.'
Het boek is een vertaling van die Legende einer indische Banditin, een editie van Neue Kritik, 1983.

dinsdag 17 april

Of de sticker al betaald is.
Cristina Amelia springt binnen.
Drie sokkels.
Jelle zou die gemaakt hebben.
Zwarte sokkels.
Dat is wat Jelle deed. We rijden naar Santens? WAT. Naar Santens. Naar Santens rijden we, makker, jij en ik.
Ik.
En ik.
Intussen zijn Sonia, Sonia is uit Portugal, en Luk, Luk Sips, in de hall onder de blackstraler gaan staan.
Wat Luk overkwam, Luk Sips, zo heet die man. Hij derwisht. Dat doet hij intussen zo'n jaar of vijf. Hij keert en draait en swingt tot het schuim op de lippen staat. Zeiden ze, Luk zeiden ze, zou je dat op stelten kunnen. Dan heb ik eerst te leren hoe ik op stelten lopen moet, zei hij. Hij knipoogt, voor de kunst moet je wat over hebben he. En dat deed hij dus. Op stelten. En daar amper aan begonnen, swingend en draaiend en op stelten de ruimte kerend, was er opeens een stofje, zo meent hij, hij struikelde, brak een hand en heeft een schouder uit de kom.
Simon was er bij komen staan, begon over de synthetiseerbaarheid van het hele ding tot iemand vroeg wat hij zich daarbij voor te stellen had.

pesto de 16 avril

ingrediënten
basicilum, rucola, pijnappelpitten, hazelnoten, cashew, look, olijfolie, peper, zout, pecrino, parmesan

hoeveelheden
Tweederden rucola, een derde basicilum, veel hazelnoten en een eenzelfde hoeveelheid pijnappelpitten. Drie cashewnoten, vier teentjes look. Dit mengen in een vijzel.
Pas als het mengsel voldoende smeuïg is, voeg je de olijfolie toe. Gebruik olijfolie extra virgin en voeg ook wat peper en zout aan de pasta toe. Meng geraspte pecorino en parmesan door de pasta.

scrabble

Ontoegankelijk geluk: in een stadje op de Azoren in de goot zitten.
Geluk: naast Anna zitten, een glaasje Minervois binnen handbereik, Anna die net de woorden waarde en gave gemaakt heeft waarvoor ze niet meer had te doen dan een E op te offeren.
Het levert haar 48 punten.
We zitten in de pianokamer op de sofa, die een ogenblik eerder nog door het wasgoed van Sofie bedolven was geweest.
Van een Marokkaan geweest, die sofa. Jan op de kop getikt. Bijna mee van het balkon gevallen. Die Marokkaan stond op het OCMW, had eigendommen in Marokko en zo. Francis duwde de sofa en toen lag Jan bijna van het balkon.
Met zinnen, na een beurt die me een bonus van 50 punten opgeleverd had waardoor ik op 106 punten kwam, zinnen waar Anna bezinnen van maakte, wat haar 26 punten oplevert, staan we voor de opgaaf om uit te zoeken of een toevoeging als (de zich) bezinnende door de beugel kan. Staat niet in het woordenboek. Dat weten we. De zich bezinnende N-VA politieker, kan dat? Een contradictio in terminis, mopper ik. Het kan, meent Anna.
Het levert me 32 punten op. Later staan we voor een vergelijkbaar euvel: het foneem, volgens van Dale (het; fonemen) (taalk.) de kleinste klankeenheid die een betekenisverschil aangeeft; auto, auta, of: schut, schat.
Een schot voor de boeg, ik kan het woord niet leggen. Het wordt nomen. Van goot is gootje gemaakt en wat later nog een taalprobleem: accult ou le désir de l'accultisme. Bijvoorbeeld, ce mec là, c'est un vrai facul, of, iemand die z'n leven op de faculteit slijt.
Ook faut aanvaarden we, moet wel. Het woord spreekt voor zich. Hij runde een manke boeketwinkel van zich bezinnende gewekten die als sullen op fado feestjes yin en zeik en andere gaven mixten en ik huiver, zei ze, help, als het op basis hiervan ooit tot waarden komt. En wat ze ook nog zei, dat ze dan naar de Azoren vluchtte.

evenmin

282 Ik kan niet zeggen dat ik goede redenen heb voor de opvatting, dat katten niet aan bomen groeien of dat ik een vader en een moeder heb gehad.
Ludwig Wittgenstein, Over Zekerheid; Uitg. Boom Meppel 1988, blz. 79

In het naakte hout gloren de katjes, ontloken aan het natte hout. Er is geen reden om te twijfelen aan wat ik niet bedacht had kunnen hebben. Ik kijk, dus ik besta, kijk, bekijk. Er is geen reden om te twijfelen aan het natte hout.
Of dat katten niet aan bomen zouden groeien.

wat Anna zich herinnert

Die rat die daar ligt. Beelden. Ik zie fragmenten. En dan die pudding natuurlijk. Die ordinaire pudding na zo'n lekkere maaltijd. Die pudding die een hele nacht op m'n maag gelegen heeft. En. En de ranonkels die mij aan danseressen doen denken. De muziek van Miles Davis. En de titel van de cd, Big Fun. Het sprokkelhout van de frambozen. Een kaart van Frankrijk. De voortuintjes hier in de buurt. En. En. Het wasgoed in de zon. De kranten die we niet inkeken en het nieuws dat er niet was. Het herontdekken van de Minervois. Andalusië.

foto: Anna A

En dan ik. Jan die een vlierboom verhakkelt. De karaktergestoorde barbarie eenden. Kasimir in het struikgewas aan de rand van het wegje naar Wodecq. Een dooie rat. Dat ze het op de radio over weed hadden. Op een foto in een editie van vorige week: dat rare kapsel van Wilders. Net een verwaaide onderbroek.
En dan die pudding natuurlijk.

maandag 2 april

Marleen heet het meiske. Het meiske dat met Tom Waits op stap was, een frêle frambozeke waar ge bijkans doorkijken kost, zo frêle was ze, gemaakt van marsepein en porcelein, zo fijn en schoon als dat ze was, van glas bijkans. En de'n eerste waar ze op viel, en hij glundert al, terwijl hij het bedenkt, subiet, en ook al weet dat het dat is wat hij zeggen zal, dat was ik. En later ging ze met de broer van iemand die theater deed, zij, dat maagdelijk meiske, en hij, die broer van, een bok. En toen dat verteerd en bekeken was, werd ze punk. En daarna is ze een tijdje met Tom Waits opgetrokken. Dat had ze altijd al, zegt Jan, dat ze een groupie was.

Of deze: Goossens aan het hoofd van De Morgen, dat was ok. Maar die gast die na Goossens aan het hoofd van De Morgen kwam, wat is zijn naam ook weer. Toen ging het bergaf.

We zijn aan de derde gang begonnen. Eerst des huitres Bretonnes, twaalf stuks, witte wijn, Anna die zich almeteens herinnert dat ze hier ten zuiden van de taalgrens zuitres zeggen, twaalf stuks, des zuitres, dan artisjok op smaak gebracht met een bijzonder pikante vinaigrette en Blue Valentine van Waits in het belendend compartiment, met dat in uw maag kunt ge sans gêne filosofisch doen. Er komt een Minervois op tafel. Dat is voor de derde gang. Kabeljauw in boter, met een reutel peper over het blote vissenlijf, in boter gebakken schijfpatat en flinterdun gesneden Parijse champignon gesauteerd in wat van de boter bleef. En zo komt het gesprek op nog wat dingen.