Dat we 20 minuten in Potsdam rondreden voor we het Zentrum wisten te lokaliseren. En toen we het Zentrum eindelijk gelokaliseerd hadden. Heeft toch best 20 minuten geduurd he. Ja, zo kan je 't wel zeggen. Toen we het Zentrum eindelijk gelokaliseerd hadden. We hadden een herkenningspunt: die Nikolaskirche. Ja, precies. Dus toen we het eindelijk gelokaliseerd hadden. Toen we eindelijk wisten. Dus toen we eindelijk door hadden waar het was. En toen beseften we dat we er al de hele tijd in rond reden, in dat Zentrum, beseften we. En daar zijn we dus 20 minuten mee bezig geweest. 20 minuten. Dat we plots de Heiliger See voor ons hadden. Plezierboten, het buitenverblijf van een of andere Berglund, villa's aan de rand van een meer. En we waren er al. Dat was namelijk Potsdam Zentrum: het buitenverblijf van een of andere Berglund. Straten in rooie baksteen en dekentjes op het terras, dat is daar kennelijk een gewoonte. Dat het wat op een Fries stadje lijkt, zei je. De diensters in zwart uniform zagen er uit als lui die voor een parkeerbedrijf werken. Stadsbezoek kon alleen van 10 tot 5. Huizen met een vreemd, wulps, halfrond fronton als een achttiendeeuwse steek. Ik bestel de Kartoffelsuppe. We hadden sushi's kunnen eten. Op het belendende terras hadden ze sushi's. Dat we telkens weer aan hetzelfde kruispunt, of meervoud: aan dezelfde kruispunten belandden. 20 minuten deden we er over zonder ook maar een meter op te schieten. Das alte Zentrum bleek onvindbaar. Eén herkenningspunt hadden we, de Nikolaskirche. Ook Berglund kon die zien vanop z'n terras aan het meer. Lange straten met tuinen en veel bomen. Iemand kwam aanstappen over het plein aan de Nikolaskirche met een Encyclopedie: Potsdam von A bis Z. Duizendzeshonderdvierendertig bladzijden. Ik bestel de Kartoffelsuppe. Ze hadden ook nog een Karotten-Ingwer Suppe.
Kartoffelsuppe. Der beliebte Brandenburger Klassiker mit feinen Wiener Würschen. 5,00 euro.
Und zum drinken, vroeg het meisje.
Een slok uit de beker van Schloss Octopus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten