Hoe heet de plek? Auetal of zo. Aan de Dallmeyer Kaffeebar schuiven vrachtwagenchauffeurs aan. De butter croissant smaakt naar natte klei. Naast de koffiemachine, en dit zowel ter linker- als ter rechterzijde, is een display met edities van GEOkompakt, op sommige van die edities ook wel GEOepoch geheten. Alles wat je wil weten over die Sonnenkonig, Natuurgewalte, das Rätsel ZEIT, Venedig, Deutschland um 1900 of Der Urknall.
Dan, later, interessant, schilderkunstig, het dak van Hotel Meyer. Twee bomen flankeren het dofrode pannendak, een bladgroenachtige en een conifeer. Het tafereel heeft Hopperkwaliteit. Voor het hotelletje staat een witte auto geparkeerd, links, in de straat waar het perk met de bomen deel van uitmaakt, een donkere, grotere auto. Op het parkeerterrein, dat in beeld komt zodra je de blik driekwart rechtsop draait, staat een man. Geen vrachtwagenchauffeur. Dat had hij kunnen zijn (gespierde biceps, brede borst, jeansbroek) maar hij is het niet. Hij is de bestuurder van een huisje op wielen, steekt een sigaret op en staart naar het dak van Hotel Meyer, of naar de conifeer misschien, of de witte auto misschien die vlak voor het hotel geparkeerd staat waar een smal, keurig verzorgd gazon is en een wit toegangspoortje. Dat staat hij te bekijken. Baltische wolken hangen boven het landschap. Draai het hoofd linksop, voorbij een glazen wand met stickers en graffiti, weg van bovenvermeld persoon, nog een beetje meer naar links, voorbij het koetswerk van de witte auto en de trap die het parkeerterrein en het landschap daar beneden met elkaar verbindt, en je ziet nog iemand, een dame. Ze draagt witte zomerkleding, sandalen en witte sokken en is de eigenaar van een grote, witte hond. Een dikke walviswolk komt boven het tafereel hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten