woensdag

Ze zijn zo dom dat ze alleen nog die smartphone hebben.

Het staat op de zwarte t-shirt van een blanke vrouw: OBEY.

Those young people, would they ever age? De kreukels van het kraagje van een paarse regenjas. De jas hangt over een stoelleuning. De kreukels hebben de gelaatstrekken van een oude vrouw.

Met een regenscherm als de veren van een door het noodweer uitgekotste kraai. Het gore geluid als op een winteravond het maagsap de dood van Krijgelmans mededeelt.

Om een of andere reden zullen we het in geen geval over de naamvallen hebben. Krijgelmans is dood.

Klapwiekend. Klapwiekend strompelen naar het begin van de nacht. Als om te beginnen alleen maar dat al zou lukken.

En dan in dezelfde glazen alles wat je vergat te kotsen.

Uw positie ziet er absoluut verschrikkelijk uit, ambtenaar, zei de kraai tot de hondachtige.

Een zwarte haarband om het schaamhaar, om het minpunt in te lijsten.

Ze moeten er nog aan beginnen en het is altijd hetzelfde.

In de afwasbak dansen bierglazen, ze hippen op en neer en dan staan ze stil, na verloop van tijd, opeens, en leunen tegen elkaar zonder geheimzinnig te doen, ze hebben zin in nog een rondje.

Het volmaakte laat zich kennen door wat het is. Het is niet om aan te zien.

Binnenvallen met een haast alsof je een ogenblik eerder ontsnapt bent aan een levensbeschouwelijke opmerking.
Iemand zegt onschuld bestaat niet. Onzin. Alles gebeurt in volmaakte onschuld. Tot niet gebeurt wat niet te vermijden was. Ze komen van een vergadering. De Himalaya is ingestort.

Het dansen van de glazen.

Krijgelmans is dood.

Aan de overkant van het wegdek is een kamer waarin iemand heen en weer stapt en dan opeens het licht uitgaat.