vandaag

Dat door een frictie in het beeldvlak van lijnbus 58 alleen de onderkant te zien is.
Dat er zonder het oppervlak geen reflectie is.
Een hond aan een veertigduizend kilometer lange leiband.
Twee fietsers maken een volmaakt parallel uitgevoerde dansbeweging.
Iemand een sigaret,
De hand van de man zonder emoties. Met sigaret.
iemand een vuurtje vragen.
Dezelfde hand waarmee hij een revolver vasthouden zou als hij een revolver had. De hand maakt een opwaartse beweging. Tafelblad, kin. Het is de hand met een sigaret tussen wijs- en middenvinger. De handeling heeft een andere bedoeling, oorzaak. Die op nog een beweging wacht.
Dat aan de discutabele oogopslag honderd nog meer discutabele opmerkingen voorafgingen.
In de kamer op het gelijkvloers van het hoekpand is helder licht.
Op een zitmeubel vlak bij een van de ruiten zit iemand in een boek te lezen. Oh . . .
Het geluid van een ijsje dat smelt.
Dat ze met zo'n oh naar de foto kijkt die haar door het andere meisje werd aangereikt. Een beeldvaatwasmachine.
Alleen een god die niet alleen nergens te bespeuren maar er ook werkelijk niet is, is geloofwaardig.
Dat het nemen van zijn foto een alomtegenwoordig vulgaire handeling werd.
Ze kijkt, ze leest, ze lacht, ze vingert, ze kijkt, leest, vingert, lacht, het blote bestaan van de smartphonegebruiker.
De donkere fietser. Om maar niet te zeggen een neger op een fiets.
Ik zit op een tropisch eiland de berichtjes te lezen van iedereen die niet op dat tropische eiland zit.
The Calypso Donut.
Gederobotiseerd zag ze er opeens veel minder aantrekkelijk uit.
You open a door. Enter the backyard. You get upstairs. Open the fridge. See what's inside. You take a box from one of the shelves. Next to a pair of slippers. The lid slips to the floor. Tourism.
To be or not to be is no longer of any value.
Dat mensen, hoor ik, toch niet gemaakt zijn om een gans leven op één plek te blijven zitten.
Ze werd pas belangrijk toen ze naar me keek.
Zit Anton buiten op het terras in een boek te lezen.
Aan de tafel naast die met de meisjes, waar ze foto's kijken, leggen ze een kaartje. Sex, het ontwortelde gegeven. Iemand die je met een voorhamer tot aan je lul de grond inklopt.
Duck was kwaad. Duck was kwaad, zo kwaad. Omdat ze op het eiland geen zwembad vonden. En in zee konden ze niet zwemmen omdat het daar te gevaarlijk was. En ze zaten bovendien niet eens op een eiland.
Van Vostok naar Starbuck duizend kilometer stappen.
Twee fietsen plakken aan het verkeersbord.
De kont van een paard, dat vond ze nu eens echt mooi, zei ze.
Het optillen van een stoel en dan dat lege gat onder het tafelblad. Het studeren op de voortplantingsprocedures van de kikvors is een obsessie geworden.
Met die wollen muts op kan je trouwens niet zien dat Anton met oortjes zit. Hij zit met z'n hoofd te schudden.
De mensen die je verfrommelde.
De personen die je in bijna exact twee gelijke helften scheurde.
De zielepoten die je in het licht van een late leeslamp boven het tafelblad hield, voor je met een draaibeweging van je pols over hun sap spuitende ingewanden rolde.
De vederlichte onverschilligheid van een eeuwigheid. Zonder ook maar iets aan te raken. Alles verpulverd.
Het is een traag proces, het proces van de seconde.

zondag

Dat de guillotine met succes op tal van autoriteiten toegepast werd. Bedoel je dat ze herverkozen worden, informeert het personage. Nee nee nee, zegt een van de omstaanders, herverkozen, nee, je begrijpt er niets van, het is afgelopen met ze, ze hebben hun tijd gehad. Wat dan, informeert het personage. Het is gedaan met ze, antwoordt de ander, ze staan niet langer aan het hoofd, ze vallen. Is dat de bedoeling met al die dingen daar, waar ze op moeten, informeert het personage. Dan kunnen we lekker goed zien hoe het hoofd valt, zegt de omstaander, soms een sprongetje maakt, en in het mandje rolt. [Een fragment uit de begingeneriek van Beheading the Heads; Italo Calvino, Numbers in the Dark, p. 143]

Dat de vraag vandaag is, of was, of hij dronken was of niet.

Met schaamte hoesten, merkt een van de disgenoten op. Voelen, zegt iemand, dat ge zondig zijt.

Dat ze de Turken eerst in barakken staken, in de kampen die de Duitsers achtergelaten hadden.
Dat ze later, diezelfde Turken, in een huis woonden, in een schoon huis, met de nodige voorzieningen die het een comfortabele woning maakten. Dat ze met vier vijf families in zo'n huis hokten.

Dat ge het best wel ok vindt om uw kinderen aan een school uit te besteden.

Dat ze de salontafel niet durfden gebruiken, jarenlang, omdat er een gigantisch hert op stond.

Een kunstenaar die tegen z'n kunstenaarschap in beroep gaat en de zaak verliest.

Dat je inderdaad op alles kunt besparen, behalve op de tragikomische schoonheid van het menselijk falen.

Scrabblen om ooit, als het meevalt met de letters, ook met die van de tegenpartij, het woord kapitaalconstructie te kunnen leggen.

Een opening naar dat wat je had willen bereiken met dat waar je mee bezig was: het onbewaakte moment.

Vallende sterren.
Er over struikelen.

Dat ge om te schijten eerst uw broek moet laten zakken.

drunk

Then I got drunk, she says. Superdrunk, she says. I got superdrunk, she says. That dentist came over. One easily would notice from half a mile distance, a dentist. We got dancing, she says. We danced and I got even more drunk, she says. I got more drunk dancing, she says. It won't be tonight, the music says. Flying thru the air, it says, Ah, Ah, Ha, Ah, Ha Ha Ha! That's how things connect, she says. One keeps doing it.

11

aynitl : food matters 11

his/her Statistics. De gender rate van Food matters = male +1,7; statistisch bekeken heeft een mannetjes- bijna twee keer meer kans om aan Food Matters deel te nemen dan een vrouwtjeskunstenaar; heeft een kunstenaar uit Bratislava minder kans dan een kunstenaar uit Maastricht; heeft een edelsmid uit Brakel minder kans dan een hoedenmaker uit Gent; heeft iemand met een maatpak als statussymbool of voorbehoedsmiddel; iemand die aan het KASK of aan Luca studeerde; die in België of niet in België woont; die het Centro cultural Cecilia Jimenez bezocht of niet bezocht; die een hond bezit of een dwergolifant; die het Suikerfeest viert of niet viert; of Fat Cat Day; van weegbree houdt of tulpen verkiest; links- of rechtshandig is (of beide); gedurende enige tijde als postbode gewerkt zou hebben; Espèces d'espaces las; astronaut had willen worden; geen solo of net wel een solo in Club Solo had; uit het blote hoofd weet wie Zapotek is; wat een hapax legomenon is; betekenis; wel of niet naar de ochtendradio luistert; bedenkingen heeft bij vrije markteconomie; recht op luiheid waardevoller acht dan recht op arbeid; zou een bloedhekel hebben of is verzot op televisie; maakt academisch verantwoord werk; gallery protected; kunstenaar dalend of kunstenaar stijgend; zou iemand die mediageil is; iemand die niet of iemand die wel in Comencino verbleef;; en, ten slotte, recent aan een overdosis commonplace bezweken (of zelf die overdosis is); [ ]

avond (concert)

Dat het licht samenkomt in een punt dat de som van alle andere punten is, in een duisternis die die van alle lichtstralen samen is.

De ongelukkigen die aan het woord zijn, in het licht van die gebeurtenis, en niets te zeggen hebben.

Het publiek. De verzakkingen. Spotlights. Het neo-primitivisme van een door ouderdomsverschijnselen gelouterde avant-garde.

Dat in die duisternis iedereen naar hetzelfde punt kijkt, de som van alle andere punten.

En de voorspelling dat het gebeuren zou, het gekuch. Omdat het moest. De hoestbui. Een wind.

woensdag

geschiedenis

de som van alle mislukkingen.

maandag

Met de overheden is het zo dat ge nog geen handbreed ver kunt zien in de mist die ze verspreiden. Met de loge is het niet anders. In de mist glijden ze uit over de glibberigheden waarvan ze niet eens weten of zij of een ander ze kakte.

Hoeveel waarheden de nek omgewrongen worden in de wedloop naar het grote gelijk maakt geen zak uit. Het zijn er duizend en het bleven er duizend.

Dat we het leeggoed teruggebracht hebben,

boekweitflensjes

ingrediënten
boekweitmeel (kwart kilo), melk (halve liter), water (kwart liter) [deeg heel erg dun houden; als je het doet zoals je aan cement beginnen zou, heb je genoeg aan een vork], gesmolten boter toevoegen aan het deeg, 3 eieren [eigeel en eiwit apart houden, de dooiers in het deeg droppen, het eiwit opkloppen en helemaal aan het eind door het deeg roeren], kaneel (niet te veel, niet te weinig), 2 soeplepels rietsuiker, snuifje zout

zaterdag

 

[de initiële ingreep
]

woensdag

Dat het niet gebeurt als het niet vanzelf gebeurt. Dat Alex dat ook wel zal weten, dat het niet gebeurt als het niet vanzelf gebeurt. Dat ge niet kunt willen dat het vanzelf gebeurt. Dat ge kunt willen dat het gebeurt, maar dat dat nog niet betekent dat het vanzelf gebeurt zonder dat ge er moeite moet voor doen. Dat ge natuurlijk wel de noodzaak ziet, het moet gebeuren. Dat het ook dat is wat ge wilt, wat niet wil zeggen dat het gebeurt en dat het als vanzelf gebeurt. Dat Alex buiten in de regen een sigaret staat te roken. Een die hij zelf gedraaid heeft. Roltabak. Dat hij al honderdduizend keer zo'n sigaret heeft gedraaid, daar niet over nadenkt, niet over het draaien, niet over het denken over het draaien van die sigaret nadenkt, dat dat vanzelf gaat. Dat hij in de regen staat zoals een hond in de regen staat, op het trottoir, vlak bij de deur van het café, en naar het natte asfalt kijkt. Dat er op dat moment een fietser passeert die rechtopstaand fietst, snel, iemand met een sik en met een bivakmuts, en dan nog een fietser, iemand in een donkerblauwe jekker met een kap. Voor Alex maakt het geen zak uit. Ook een hond heeft zijn gerief. Dat de gebeurtenissen die zich opdringen ook een hond niet op andere gedachten hadden gebracht. Een natte vacht is ook maar wat het is. Weer in het café zit Alex over de papieren gebogen. Het grote genot van Alex valt samen met dat van het papier. Als hij daarover begint te praten, stopt het niet.
Dat ge naar het venster kunt zitten kijken zonder dat daar iets te zien is. In de plassen vlak naast de stoeprand, plassen die niet groter zijn dan de afdruk van een voetzool, kruimelt een Atlantische storing.
Daar, in dat gebouw daar, dat in dat gebouw de dienst bevolking zat. Dat was begin jaren tachtig. Uit een zijstraat komt iemand in een grauwe jekker, een jekker met een kap als een boomhut, witte gympies, jeans.
De Nasa kwam er op uit, na onderzoek dat een gevoelige hoeveelheid rekensommen nam, dat het overal in het universum om dezelfde moleculen gaat. Andere moleculen dan die in de Ottogracht zijn er niet. Dat ge dus van iemand die in een parka in de Ottogracht over straat sukkelt evenmin kunt veronderstellen dat het geen aliën is.

[ ]

 

maandag

Dat ik de sleutel met blauwe sleutelhanger, die Monsieur Blanc bijgehouden had, die in de vestzak van Blanc stak, die ik daarna aan Nello overhandigd had, dat ik die sleutel, de sleutel met blauwe sleutelhanger die in principe voor de kunstenaars die we te gast hebben bedoeld is, terug te vragen had omdat ik mijn sleutel, dezelfde sleutel maar met een gele sleutelhanger, vergeten was.
Dat dat voorval me aan Mijn grote appartement van Christian Oster deed denken.
Dat er taart is.
Dat het net is alsof ze door een telescoop naar de oneindige reeks mutaties van een amoebe zitten te kijken.
Dat de laatste rol die hij speelde die van de weerbarstig autoritaire vader in een stuk van Lars Noren was.
Dat het wachten is op het eerste boek van de successchrijver dat in De Slegte belandt voor hij het geschreven heeft.
Springen! riepen ze, springen! springen! Er zat een sloot tussen A en B. Papa stak een hand uit, mama stak een hand uit, en Atja sprong. Papa greep naast de hand van Atja en mama greep naast de hand van Atja. Ze grepen naast de handen van het kind dat plomp vlak voorover met z'n smoel in de modder viel.
Dat de eerste zin van Les yeux bleus cheveux noirs niet voor vandaag is.
Dat ze voor twee maanden naar Amsterdam verhuist, zegt ze, een jonge actrice, maar wel nog geen slaapplek heeft.
Dat een van de jongens van de club toen ze naar Arsenal Newcastle keken een stuk chocoladetaart bij had en die chocoladetaart onder de jongens van de club verdeelde, iedereen die er van wilde proeven kreeg een stukje, er waren ook nog stukjes voor wie zin in nog een stukje had, en dat de taart smerig lekker was.
Dat ze de grappen van Groucho nooit begrepen had, tot ze ze opeens allemaal tegelijk zonder er ook maar een snars van te begrijpen toch grappig vond en bijna stikte van het lachen.
Dat ik me de eerste zin van La table van Francis Ponge niet herinner.
Dat ik het boek opensla op bladzijde 37 en volgende zin lees : Cette Table est du féminin comme est du féminin la raison, elle me paraît, en vérité, la Raison même. C'est à la table rase (de Descartes) qu'évidemment en cet instant je songe, mais sur ou de la table rase que reste-t-il?
Dat Virginia Woolf op 9 januari 1941 A blank. All frost. Still frost. Burning white. Burning blue. The elms red. in haar dagboek schreef.
Dat je soms op een hoogst eerbiedwaardige manier bekend kunt zijn, bijvoorbeeld omdat je een verzinsel bent.
Dat je handen dingen doen waar je op geen moment over nadenkt.
Dat ze onbedoeld het woord Honneger uitspreekt. Dat ze niet kon weten dat het woord dat ze uitsprak voor de ander, die maar half begreep wat ze zei, die betekenis zou hebben.
Dat je Honecker bedoelde.
Dat zij hierop had kunnen antwoorden, ook dat wist ik niet.
Voor Eddy zijn de tanden van z'n vriendin niet zo belangrijk. Wat telt is of ze vis vangen kan. Eddy is een pinguïn.
Aan de persoon die de enveloppe met 800 euro stal zeggen dat hij nog 800 euro van je moet.
Thelonious tijdens een rookpauze.
Dat je iemand kan herkennen zonder de persoon te kennen.
Dat die persoon zal zeggen dat zij je ook helemaal nergens van kent.
Dat de jongen die al de hele avond aan z'n smartphone zit plots verstrooid naar de anderen kijkt, ze praten, dan naar nog een filmpje vingert.
Dat er ook in Brussel plekken zijn waar je zes uur na elkaar naar een nagel kunt zitten staren. Dat al de rest er niet toe doet. Alleen die nagel telt. Dat alleen die nagel zonder betekenis is.
Dat de stoelen aan die ene tafel waaraan niemand zit de présence van het titelpersonage hebben. Ze zwijgen omdat er niets te zeggen is.
Is de vlek op het bierviltje een biervlek? Geen hond die het weet. De vlek heeft de vorm van een tekstballon.

[ ]

Als je naar de woordvoerder van de Gentse stadsdienst Bouwonderneming luistert, krijg je gauw de indruk dat overal in de stadskern palmbomen staan. Het kan niet op.

zondag

Dat je hadden jullie ook al iets om over na te denken gevraagd had kunnen hebben.
Dat je je herinnert, het had ook gisteren of vorige week gebeurd kunnen zijn, dat jullie net vandaag zeven jaar samen zijn.
Dat een bestuursorgaan niet meer ruimte nodig heeft dan die om het protocol in op te bergen.
Dat je kan zitten kijken, in een restaurant bijvoorbeeld, terwijl je zomaar wat voor je uit zit te staren, alsof je de hele wereld scherp afgetekend voor je hebt zonder de behoefte om alles in detail te bekijken.
Dat je nooit te oud bent om dood te gaan.
Dat de Korenmarkt minder vies was midden jaren tachtig, toen er auto's geparkeerd stonden.
Dat je zonder je blik af te wenden minutenlang naar het lekken van het dekzeil zit te kijken. Naar de ronde plexikoepel van het bushokje. Filmisch.
Dat hij dus daar, op de op 1 na hoogste verdieping van een gebouw waar ze nu op het gelijkvloers een C&A hebben, briefstuk friet bestelde, in de kantine, en een pilsje. Dat dat zijn favoriete maaltijd was, briefstuk friet en een pilsje.
Dat je alles goed alleen met nee beantwoorden kan.
Dat hij bloedworst met appelmoes ook heel erg lekker vond.

zaterdag

Dat je je afvraagt, stel ik me voor, wat er geschreven moet worden.
Dat je je muts vergeet. Bijna. Iemand merkte dat het hoofddeksel onder het zitvlak van de stoel waarop je zat beland was, en kwam achter je aan.
Dat je de opening van je gapende mond met beide handen bedekt.
Dat je zo verdiept was in de lectuur van de pocket waarin je aan het lezen was, dat je niet merkte dat ik naar je aan het kijken was en terwijl ik naar je keek iets noteerde in het notitieboekje dat ik geopend voor me had.
Het was het klassieke gebaar, met de vingers van je rechterhand stutte je je blik die zich vlak bij de bladzijde bevond die je aan het lezen was.
Dat niets van wat je denkt exact dat is wat een van de andere in het café aanwezige personen gedacht had kunnen hebben.
Dat je je niet bewust bent van het op en neer wippen van je linkervoet.
Dat je gezien zou hebben dat ik naar je keek als je je zintuigen niet voor die ongewenste afleiding had behoed.
Alles is buitenwereld. Je ruilt het boek in voor een smartphone.
Dat uit niets blijkt dat je opgemerkt zou hebben dat de dame die tegenover je aan tafel zit haar boek met beide handen vasthoudt, één hand de bladzijden die ze gelezen heeft, tussen wijsvinger en duim van de andere hand de onbedrukte marge van de bladzijde die ze net beëindigd heeft.
Ze praten.
Dat je je niet bewust was van het beeldscherm. Nu bijna iedereen die kant opkijkt, merk je waarom ze het doen.
Dat je rechterhand de kringen maakt van wat in het tafelblad verdween.
Dat het boek dat je las in de handtas verdween van de dame die tegenover je aan de tafel op het kleine podium zat.
Dat je in de operatiekamer iemand zou kunnen tegenkomen die je kent.
Dat op het beeldscherm in de gelagzaal gedurende korte tijd het getal 33 zichtbaar is. 33% korting.
Alles goed, Vandepatiënten?
Dat je op je smartphone naar familiefoto's zat te kijken.
Dat een viool soms dieper is dan het diepste punt van de oceaan. Een andere keer niet dieper dan het kopje thee.
Dat motoronderhoud je meer zal geven dan wat Panamarenko bood.
De vingers van een contrabas.
Dat er gedachten in je spoken die je blik onaangenaam maken.
Dat alleen de aardwormen in je zullen blijven geloven, als ze in die blik afdalen.
Dat de eeuwigheden je geloofsbelijdenis hebben uitgespuwd.
Uit licht vervaardigde handen raken je nekvezels aan.
Dat je een chimpansee had kunnen zijn.
Op straat zou je door een amazone op een rollerskater neergemaaid kunnen worden.
Dan de chimpansee.
Dat je je zonder tot een besluit te komen verdiept in de vraagstelling of het witte vlak op de tweede verdieping boven een garagepoort een doek is, een gepolierde plank, een spiegel of een rechthoek zonder andere betekenis.
Dat het fietsspoor in de modder op het braakliggende terrein tussen willen en niet willen gleed.
Dat er geen domme bomen zijn.
De schoonheid van het Edgar Tytgatraam, van buitenaf gezien, waar op dat witte doek en een lamp na, of de ovaloïde schaduw van een lamp, niets te zien is.
Dat alles Amerikaans is. Je aandelen in belangenvermenging, je televisieblik, je blote linkerhersenhelft.

vrijdag

Toen ik dinsdag in de Vogue van april 2021 opnieuw bladzijde 78 voor me had, voor misschien wel de honderdste keer, en 79, ook bladzijde 79, en de gaten telde die ik in beide bladzijden gemaakt had, op het voetpad vlak voor huisnummer 2 stond de dieselpomp te ronken, die er ook midden december al stond, merkte ik dat ik op twee, drie pupillen na, hier en daar een neusvleugel en een vlezige mond, alle zintuigen weggesneden had, zeer accuraat, zeer gedetailleerd, zonder ook maar één van de belofteloze dames over het hoofd te zien, dat ik bladzijde 78 vernietigd had, dat ik ook bladzijde 79 vernietigd had, dat ik van bladzijde 1 tot bladzijde 101 alle bladzijden van het exemplaar van Vogue april 2021 dat ik voor me had vernietigd had, waardoor het misschien wel voor de honderdste keer lezen van het voor marketing bedoelde damesblad voor het eerst de betekenis had die het hebben moest. Eind vorig jaar had ik de lezing van de voor Nederlandse lezeressen samengestelde Marie Claire van november 2022 beëindigd. Vijf weken had ik nodig gehad, gat na gat, honderd, tweehonderd gaten in elke bladzijde. En zo begon ik dus op de eerste dag van het nieuwe jaar aan nog een lezing, met de ronde stukjes metaal die ik voor de Marie Claire gebruikt had, openingen van variabele diameter, en een vlijmscherp pincet. O jee, zei iemand die het exemplaar van november 2022 te zien kreeg, en dat bleef ze zeggen tot ik er bijna van ging kotsen. We discussieerden over het Ikea-, over het Voguemodel als kunstvorm. En het mandje propvol gaten, wat er van overbleef.

Transcriptie van Wednesday 1 January, The Virginia Woolf Diary, Volume 5, blz. 351; 1941.

VO0421–2, blz. 78–79

[ ]

Gebruikt te veel zijn lichaam.
Heeft Burn echt wel z'n lesje geleerd.
Pompt er tegenaan.
De Braziliaan kan ook dubbel.
Bij hem nog met horten en stoten dit seizoen.
Eigenlijk fictie hier met meer dan geel. Mag hij blij zijn.
En weer klaar voor de strijd.
Ze moeten secuur voetballen, om in balbezit te blijven. De weg naar voor is nog lang.
Zit niet echt in de wedstrijd.
Zenuwslopende wedstrijd, voor beide elftallen.
. . . en bleef staan.
De positie van . . . blijkbaar ook z'n duim.
Frustrerend als je daar zo moet over nadenken. Geblesseerd door blessures.