maandag

Dat ik de sleutel met blauwe sleutelhanger, die Monsieur Blanc bijgehouden had, die in de vestzak van Blanc stak, die ik daarna aan Nello overhandigd had, dat ik die sleutel, de sleutel met blauwe sleutelhanger die in principe voor de kunstenaars die we te gast hebben bedoeld is, terug te vragen had omdat ik mijn sleutel, dezelfde sleutel maar met een gele sleutelhanger, vergeten was.
Dat dat voorval me aan Mijn grote appartement van Christian Oster deed denken.
Dat er taart is.
Dat het net is alsof ze door een telescoop naar de oneindige reeks mutaties van een amoebe zitten te kijken.
Dat de laatste rol die hij speelde die van de weerbarstig autoritaire vader in een stuk van Lars Noren was.
Dat het wachten is op het eerste boek van de successchrijver dat in De Slegte belandt voor hij het geschreven heeft.
Springen! riepen ze, springen! springen! Er zat een sloot tussen A en B. Papa stak een hand uit, mama stak een hand uit, en Atja sprong. Papa greep naast de hand van Atja en mama greep naast de hand van Atja. Ze grepen naast de handen van het kind dat plomp vlak voorover met z'n smoel in de modder viel.
Dat de eerste zin van Les yeux bleus cheveux noirs niet voor vandaag is.
Dat ze voor twee maanden naar Amsterdam verhuist, zegt ze, een jonge actrice, maar wel nog geen slaapplek heeft.
Dat een van de jongens van de club toen ze naar Arsenal Newcastle keken een stuk chocoladetaart bij had en die chocoladetaart onder de jongens van de club verdeelde, iedereen die er van wilde proeven kreeg een stukje, er waren ook nog stukjes voor wie zin in nog een stukje had, en dat de taart smerig lekker was.
Dat ze de grappen van Groucho nooit begrepen had, tot ze ze opeens allemaal tegelijk zonder er ook maar een snars van te begrijpen toch grappig vond en bijna stikte van het lachen.
Dat ik me de eerste zin van La table van Francis Ponge niet herinner.
Dat ik het boek opensla op bladzijde 37 en volgende zin lees : Cette Table est du féminin comme est du féminin la raison, elle me paraît, en vérité, la Raison même. C'est à la table rase (de Descartes) qu'évidemment en cet instant je songe, mais sur ou de la table rase que reste-t-il?
Dat Virginia Woolf op 9 januari 1941 A blank. All frost. Still frost. Burning white. Burning blue. The elms red. in haar dagboek schreef.
Dat je soms op een hoogst eerbiedwaardige manier bekend kunt zijn, bijvoorbeeld omdat je een verzinsel bent.
Dat je handen dingen doen waar je op geen moment over nadenkt.
Dat ze onbedoeld het woord Honneger uitspreekt. Dat ze niet kon weten dat het woord dat ze uitsprak voor de ander, die maar half begreep wat ze zei, die betekenis zou hebben.
Dat je Honecker bedoelde.
Dat zij hierop had kunnen antwoorden, ook dat wist ik niet.
Voor Eddy zijn de tanden van z'n vriendin niet zo belangrijk. Wat telt is of ze vis vangen kan. Eddy is een pinguïn.
Aan de persoon die de enveloppe met 800 euro stal zeggen dat hij nog 800 euro van je moet.
Thelonious tijdens een rookpauze.
Dat je iemand kan herkennen zonder de persoon te kennen.
Dat die persoon zal zeggen dat zij je ook helemaal nergens van kent.
Dat de jongen die al de hele avond aan z'n smartphone zit plots verstrooid naar de anderen kijkt, ze praten, dan naar nog een filmpje vingert.
Dat er ook in Brussel plekken zijn waar je zes uur na elkaar naar een nagel kunt zitten staren. Dat al de rest er niet toe doet. Alleen die nagel telt. Dat alleen die nagel zonder betekenis is.
Dat de stoelen aan die ene tafel waaraan niemand zit de présence van het titelpersonage hebben. Ze zwijgen omdat er niets te zeggen is.
Is de vlek op het bierviltje een biervlek? Geen hond die het weet. De vlek heeft de vorm van een tekstballon.