zondag

Dat de guillotine met succes op tal van autoriteiten toegepast werd. Bedoel je dat ze herverkozen worden, informeert het personage. Nee nee nee, zegt een van de omstaanders, herverkozen, nee, je begrijpt er niets van, het is afgelopen met ze, ze hebben hun tijd gehad. Wat dan, informeert het personage. Het is gedaan met ze, antwoordt de ander, ze staan niet langer aan het hoofd, ze vallen. Is dat de bedoeling met al die dingen daar, waar ze op moeten, informeert het personage. Dan kunnen we lekker goed zien hoe het hoofd valt, zegt de omstaander, soms een sprongetje maakt, en in het mandje rolt. [Een fragment uit de begingeneriek van Beheading the Heads; Italo Calvino, Numbers in the Dark, p. 143]

Dat de vraag vandaag is, of was, of hij dronken was of niet.

Met schaamte hoesten, merkt een van de disgenoten op. Voelen, zegt iemand, dat ge zondig zijt.

Dat ze de Turken eerst in barakken staken, in de kampen die de Duitsers achtergelaten hadden.
Dat ze later, diezelfde Turken, in een huis woonden, in een schoon huis, met de nodige voorzieningen die het een comfortabele woning maakten. Dat ze met vier vijf families in zo'n huis hokten.

Dat ge het best wel ok vindt om uw kinderen aan een school uit te besteden.

Dat ze de salontafel niet durfden gebruiken, jarenlang, omdat er een gigantisch hert op stond.

Een kunstenaar die tegen z'n kunstenaarschap in beroep gaat en de zaak verliest.

Dat je inderdaad op alles kunt besparen, behalve op de tragikomische schoonheid van het menselijk falen.

Scrabblen om ooit, als het meevalt met de letters, ook met die van de tegenpartij, het woord kapitaalconstructie te kunnen leggen.

Een opening naar dat wat je had willen bereiken met dat waar je mee bezig was: het onbewaakte moment.

Vallende sterren.
Er over struikelen.

Dat ge om te schijten eerst uw broek moet laten zakken.