Toen ik dinsdag in de Vogue van april 2021 opnieuw bladzijde 78 voor me had, voor misschien wel de honderdste keer, en 79, ook bladzijde 79, en de gaten telde die ik in beide bladzijden gemaakt had, op het voetpad vlak voor huisnummer 2 stond de dieselpomp te ronken, die er ook midden december al stond, merkte ik dat ik op twee, drie pupillen na, hier en daar een neusvleugel en een vlezige mond, alle zintuigen weggesneden had, zeer accuraat, zeer gedetailleerd, zonder ook maar één van de belofteloze dames over het hoofd te zien, dat ik bladzijde 78 vernietigd had, dat ik ook bladzijde 79 vernietigd had, dat ik van bladzijde 1 tot bladzijde 101 alle bladzijden van het exemplaar van Vogue april 2021 dat ik voor me had vernietigd had, waardoor het misschien wel voor de honderdste keer lezen van het voor marketing bedoelde damesblad voor het eerst de betekenis had die het hebben moest. Eind vorig jaar had ik de lezing van de voor Nederlandse lezeressen samengestelde Marie Claire van november 2022 beëindigd. Vijf weken had ik nodig gehad, gat na gat, honderd, tweehonderd gaten in elke bladzijde. En zo begon ik dus op de eerste dag van het nieuwe jaar aan nog een lezing, met de ronde stukjes metaal die ik voor de Marie Claire gebruikt had, openingen van variabele diameter, en een vlijmscherp pincet. O jee, zei iemand die het exemplaar van november 2022 te zien kreeg, en dat bleef ze zeggen tot ik er bijna van ging kotsen. We discussieerden over het Ikea-, over het Voguemodel als kunstvorm. En het mandje propvol gaten, wat er van overbleef.
Transcriptie van Wednesday 1 January, The Virginia Woolf Diary, Volume 5, blz. 351; 1941.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten