10u20
Ik heb een afspraak met Dirk Zoete. In crox3 zijn Dirk en Sjoerd in de stockruimte bezig. Sjoerd heeft de stelling nodig voor een Kask-project, Dirk moet de betonmolen in Huurland leveren.
Op de tafel in de hall liggen drie enveloppes die een IBK-publicatie met feloranje bladsnede bevatten. De titel van de turf in drievoud is 'collectie vlaamse gemeenschap - aanwinsten'. Sjoerd en Dirk nemen elk een exemplaar mee huiswaarts met de belofte dat ze het ding terugbezorgen.
We laden de betonmolen in de Renault. Op het terrein van Huurland, aan de Wiedawukaai, bekijk ik de gebouwen. Een familie uit Oezbekistan laadt een grasmaaier in. De aanvoerder spreekt vloeiend Nederlands. Misschien is het een Turk.
maandag 30 april 2007
zondag 29 april 2007
zaterdag 28 april
TEATRO DEL SABADO
Michaël fietst de hall binnen - de oude grap, crox als drive-in; hij en Dirk begroeten elkaar hartelijk.
Morrens heeft het beestig druk.
Alles onder controle? Alles onder controle.
Witheet zonlicht. In de gang Joost met de laatste loodjes. Hij poetst een smal stuk glas, bedoeld voor de twintig meter lange vitrinekast.
Ik bel Joris - met de gsm van Sjoerd - en begin de lege bakken bier in te laden. 40 minuten later de volle bakken.
Michaël bladert het boekje van Marc door. Een fijnere raster zou beter zijn, meent hij, dat en goedkoper papier.
Peter komt aanstappen. Michaël en Peter begroeten elkaar hartelijk.
PETER - "Alles goed?"
MICHAËL - "Behalve het weer. Met die warmte lopen de mensen half ontkleed op straat en daar kan ik niet tegen."
Dirk komt aanstappen. Joost poetst een smal stuk glas. Buiten, in het withete zonlicht, hebben de kinderen van de buren een tent gebouwd.
MICHAËL (wendt zich tot de artistieke directie) - "Is Merlyn al opgesteld?"
EL DIRECTOR (antwoordt bevestigend)
MICHAËL - "Dan ga ik eens piepen. (hij betreedt de kubusruimte)
Amaai, Merlyn is nogal geëvolueerd."
Drie portretten in een vlak geborsteld grisaille: Steve MacQueen, Pollock, Paridada.
EL DIRECTOR (richt zich tot Joost die in de gang bezig is) - "Liggen ze opzettelijk scheef?'
JOOST - "De tekeningen? Ja." (betreedt crox3 waar Morrens bezig is)
Joris ruimt op in de gang. Vijzen en meer van dat. Nancy maakt de toiletruimte proper. Dirk heeft de broden uitgestald in een zelfgemaakte schapraai die midden de doorgang terecht komt.
JORIS (fluitend)
Michaeël is ervandoor. Of hij vanavond langskomt is onduidelijk.
Nancy poetst het bovenblad van het barmeubel. Ze heeft gele plastic handschoenen aan. Een heerschap in korte broek betreedt de hall, zingend. Hij vocaliseert, heeft een bariton.
We ruimen op.
EL CANTANTE (exercicio in korte broek majeur) - "Is dat een si?" Hij probeert het nog eens. "Ik denk dat het een hoge mi is," besluit hij."
Hij en Joris nemen de zakelijke beginselen door, voor de facturatie en zo.
JORIS - "Ik ben jaloers." Op de hoge mi van de zanger in korte broek. Bekent dat hij zich als dertienjarige op muziek wilde toeleggen.
"We hebben twee toppers vandaag," zeg ik. Nancy zit buiten in het withete zonlicht en eet een broodje.
EL CANTANTE - "Allez, drie toppers."
IK - "Maakt er 4 van."
EL CANTANTE - "En waar mag ik zingen?"
JORIS - "Hier." Hierer, hierst.
EL CANTANTE - "Hier is goed." Hij bekijkt de broden van Zoete. "Ha, dat is wel leuk." Hierna test hij de akoestiek van de ruimte. Geen hoge mi dit keer.
"En wanneer," zo vraagt hij op Louis-Paul Boonachtige wijze, "moet ik mijn materiaal binnensteken?"
EL DIRECTOR - "Uw materiaal? Subiet. Nu meteen. Niet wachten tot het volk toestroomt."
EL CANTANTE - "En mag mijn vader meekomen?"
JORIS - "Uw vader?"
EL DIRECTOR - "Maar natuurlijk, gij."
EL CANTANTE - "De oudste geluidstechnicus van het land. Zessentachtig jaar. 't Geeft een bepaald cachet, he."
Enige tijd later. - Het volk stroomt toe. Honderd man, tweehonderd, tweehondervijftig. Bekende gezichten. Lu en haar echtgenoot, dedju, ik vergeet zijn naam altijd. Libens van Mixed Media en zijn Scandinavische eega. Andere gezichten, gezichten waarmee ge op een afstandelijke manier vertrouwd zijt.
Het Hoofd Publicaties heeft twee kaartjes voor Don Giovanni op de kop getikt en breidt het arsenaal der Bijvoeglijke Verbuiging uit met 'graag liever liefst': kraag, kriever, kriefst - Praag, Priever, Priefst.
In crox3 nam een jonge vrouw op een stoel plaats. De suppooste. Ze leest een boek.
Het optreden van El Cantante, die Napolitaanse canziones te berde brengt, is voortreffelijk. Vigdis heeft een stralende glimlach om de lippen. Ge ziet, El Cantante bespeelt het publiek, kent zijn Pappenheimers, vocaliseert theatraal, energiek, een grote voldoening grijpt plaats.
Iemand vertelt een gebeurtenis die kortelings geleden plaatsvond, aan de Graslei. Zelfde zanger was er aan het werk, hij deed de terrasjes. Twee flikken interrumpeerden de performance. Op straat moogt ge niet zomaar staan zingen. Zonder zijn gevocaliseer te onderbreken toverde el cantante de leurderskaart, stak hen het document toe, hopla. Hij kreeg het publiek op zijn hand. De flikken hielden voet bij stuk, dreigden ermee zijn muziekdoos in beslag te nemen. Ziehier, ziedaar, wat gebeurde - een triomftocht. Amper een uur na het incident, de terrasjes aan het water in een gloed van witheet zonlicht, komt el canante midden de Leie aanvaren op het dek van een van de bootjes een canzione uit zijn Napolitaanse repertoire te berde brengend, tot groot jolijt van het publiek op de kades.
Het relaas van de suppooste.
1. Zij die vragen of ik de vragen over het werk kan beantwoorden.
2. Diegene die me verwarde met de kunstenaar en zei: 'Ah - zijt ge dan de vriendin van de kunstenaar?'
3. Twee mannen die iets verkeerd deden en omkeken van oei oei. De ene struikelde over een kabel, de ander had op een van de kunstwerken getrapt.
4. De moeder die tegen haar kind zei: 'Niet doen, anders wordt mevrouw kwaad.'
5. De man die kwam vragen of ik de zaalwachter was. Ik zei ja. Waarop hij antwoordde 'We gaan ons moeten gedragen.'
6. Alle anderen (het gros van de bezoekers bleef zonder reactie).
Het boek dat ze aan het lezen was is 'Hoe te beminnen - Filosofen over seks', een door Machteld Allan geredigeerde publicatie van Meulenhoff.
Michaël fietst de hall binnen - de oude grap, crox als drive-in; hij en Dirk begroeten elkaar hartelijk.
Morrens heeft het beestig druk.
Alles onder controle? Alles onder controle.
Witheet zonlicht. In de gang Joost met de laatste loodjes. Hij poetst een smal stuk glas, bedoeld voor de twintig meter lange vitrinekast.
Ik bel Joris - met de gsm van Sjoerd - en begin de lege bakken bier in te laden. 40 minuten later de volle bakken.
Michaël bladert het boekje van Marc door. Een fijnere raster zou beter zijn, meent hij, dat en goedkoper papier.
Peter komt aanstappen. Michaël en Peter begroeten elkaar hartelijk.
PETER - "Alles goed?"
MICHAËL - "Behalve het weer. Met die warmte lopen de mensen half ontkleed op straat en daar kan ik niet tegen."
Dirk komt aanstappen. Joost poetst een smal stuk glas. Buiten, in het withete zonlicht, hebben de kinderen van de buren een tent gebouwd.
MICHAËL (wendt zich tot de artistieke directie) - "Is Merlyn al opgesteld?"
EL DIRECTOR (antwoordt bevestigend)
MICHAËL - "Dan ga ik eens piepen. (hij betreedt de kubusruimte)
Amaai, Merlyn is nogal geëvolueerd."
Drie portretten in een vlak geborsteld grisaille: Steve MacQueen, Pollock, Paridada.
EL DIRECTOR (richt zich tot Joost die in de gang bezig is) - "Liggen ze opzettelijk scheef?'
JOOST - "De tekeningen? Ja." (betreedt crox3 waar Morrens bezig is)
Joris ruimt op in de gang. Vijzen en meer van dat. Nancy maakt de toiletruimte proper. Dirk heeft de broden uitgestald in een zelfgemaakte schapraai die midden de doorgang terecht komt.
JORIS (fluitend)
Michaeël is ervandoor. Of hij vanavond langskomt is onduidelijk.
Nancy poetst het bovenblad van het barmeubel. Ze heeft gele plastic handschoenen aan. Een heerschap in korte broek betreedt de hall, zingend. Hij vocaliseert, heeft een bariton.
We ruimen op.
EL CANTANTE (exercicio in korte broek majeur) - "Is dat een si?" Hij probeert het nog eens. "Ik denk dat het een hoge mi is," besluit hij."
Hij en Joris nemen de zakelijke beginselen door, voor de facturatie en zo.
JORIS - "Ik ben jaloers." Op de hoge mi van de zanger in korte broek. Bekent dat hij zich als dertienjarige op muziek wilde toeleggen.
"We hebben twee toppers vandaag," zeg ik. Nancy zit buiten in het withete zonlicht en eet een broodje.
EL CANTANTE - "Allez, drie toppers."
IK - "Maakt er 4 van."
EL CANTANTE - "En waar mag ik zingen?"
JORIS - "Hier." Hierer, hierst.
EL CANTANTE - "Hier is goed." Hij bekijkt de broden van Zoete. "Ha, dat is wel leuk." Hierna test hij de akoestiek van de ruimte. Geen hoge mi dit keer.
"En wanneer," zo vraagt hij op Louis-Paul Boonachtige wijze, "moet ik mijn materiaal binnensteken?"
EL DIRECTOR - "Uw materiaal? Subiet. Nu meteen. Niet wachten tot het volk toestroomt."
EL CANTANTE - "En mag mijn vader meekomen?"
JORIS - "Uw vader?"
EL DIRECTOR - "Maar natuurlijk, gij."
EL CANTANTE - "De oudste geluidstechnicus van het land. Zessentachtig jaar. 't Geeft een bepaald cachet, he."
Enige tijd later. - Het volk stroomt toe. Honderd man, tweehonderd, tweehondervijftig. Bekende gezichten. Lu en haar echtgenoot, dedju, ik vergeet zijn naam altijd. Libens van Mixed Media en zijn Scandinavische eega. Andere gezichten, gezichten waarmee ge op een afstandelijke manier vertrouwd zijt.
Het Hoofd Publicaties heeft twee kaartjes voor Don Giovanni op de kop getikt en breidt het arsenaal der Bijvoeglijke Verbuiging uit met 'graag liever liefst': kraag, kriever, kriefst - Praag, Priever, Priefst.
In crox3 nam een jonge vrouw op een stoel plaats. De suppooste. Ze leest een boek.
Het optreden van El Cantante, die Napolitaanse canziones te berde brengt, is voortreffelijk. Vigdis heeft een stralende glimlach om de lippen. Ge ziet, El Cantante bespeelt het publiek, kent zijn Pappenheimers, vocaliseert theatraal, energiek, een grote voldoening grijpt plaats.
Iemand vertelt een gebeurtenis die kortelings geleden plaatsvond, aan de Graslei. Zelfde zanger was er aan het werk, hij deed de terrasjes. Twee flikken interrumpeerden de performance. Op straat moogt ge niet zomaar staan zingen. Zonder zijn gevocaliseer te onderbreken toverde el cantante de leurderskaart, stak hen het document toe, hopla. Hij kreeg het publiek op zijn hand. De flikken hielden voet bij stuk, dreigden ermee zijn muziekdoos in beslag te nemen. Ziehier, ziedaar, wat gebeurde - een triomftocht. Amper een uur na het incident, de terrasjes aan het water in een gloed van witheet zonlicht, komt el canante midden de Leie aanvaren op het dek van een van de bootjes een canzione uit zijn Napolitaanse repertoire te berde brengend, tot groot jolijt van het publiek op de kades.
Het relaas van de suppooste.
1. Zij die vragen of ik de vragen over het werk kan beantwoorden.
2. Diegene die me verwarde met de kunstenaar en zei: 'Ah - zijt ge dan de vriendin van de kunstenaar?'
3. Twee mannen die iets verkeerd deden en omkeken van oei oei. De ene struikelde over een kabel, de ander had op een van de kunstwerken getrapt.
4. De moeder die tegen haar kind zei: 'Niet doen, anders wordt mevrouw kwaad.'
5. De man die kwam vragen of ik de zaalwachter was. Ik zei ja. Waarop hij antwoordde 'We gaan ons moeten gedragen.'
6. Alle anderen (het gros van de bezoekers bleef zonder reactie).
Het boek dat ze aan het lezen was is 'Hoe te beminnen - Filosofen over seks', een door Machteld Allan geredigeerde publicatie van Meulenhoff.
vrijdag 27 april 2007
vrijdag 27 april
13u
In de hall tref ik een bananenschil aan.
Joost is bezig in crox3. De bananenschil ligt op een karretje. Het is onbegrijpelijk: iemand at de banaan. Iemand liet zich verleiden, greep de banaan, at.
In crox2 is niemand. Het werk is subliem. Ik betreed de ruimte die niet langer de vertrouwde en bekende crox2-ruimte is maar een zaal waarin het werk van Zoete op zo'n flagrant dominante manier aanwezig is dat ik er stil van ben. In die stilte klinkt het bijtende geluid van een nagelapparaat op perskracht.
De kleur van de houten wand, die zich rechts achterin op een meter van de muur bevindt en bijna tot het plafond reikt, heeft een fascinerend effect. Het is geen Koningsblauw, teer is het evenmin, het heeft een solide ondertoon. Het vlak - wellicht drie op zes - heeft het effect van een monochrome fresco.
Aan één van de rioolobjecten is een betonnen cirkelzaag toegevoegd.
Een van de andere betonsculpturen is een architecturale triptiek. Dirk en Joost tillen de tweede rioolsculptuur op en verplaatsen het ding naar een tafel in de hoek ter linkerzijde. Het bovenvlak van de grote betonsculptuur - die zich vlakbij de mdf-wand bevindt - droogt egaal uit; het marmereffect is verdwenen.
Achter de mdf-wand klinkt jazz-muziek.
In de corridor werd intussen duidelijk hoe de display er zal uitzien: het horizontale vlak wordt een meer dan twintig meter lange vitrine. De houten wand erboven is onderin afgewerkt met indirecte verlichting.
Melanie komt de wijn brengen: Les Plaisirs du Pere Guillot, een Cabernet Sauvignon (12 flessen verdeeld over twee kartons), en ook van de Campechano blanco (Airén) en roble (Tempranillo) 12 flessen. De witte Les Plaisirs du Pere Guillot zag ze over het hoofd.
Peter Morrens is gearriveerd en begon met het uitladen van de werken.
15u28
'Ik ben efkes weg,' laat Dirk weten. Hij springt op zijn koersfiets en gaat ervandoor. In de corridor niet Joost met het pasgekochte nagelapparaat op perskracht de houten panelen aan het raamwerk vast.
enige tijd later
Dirk Zoete is bezig met het opmeten van een van de tafels. Peter heeft een overweldigende hoeveelheid materiaal in de gang gestapeld, op, onder en naast de display:
WHY DON'T YOU, een langwerpig werk in een zwarte kader dat tussen enkele andere, identieke werken tegen de muur geplaatst werd, één werk zit nog in de verpakking, op het andere is een zich vermenigvuldigend berkje te zien en er is ook een vierkante foto, een obscure foto waaruit ik zo op het eerste niet veel opmaken kan.
Onder de houten display een frame met de tekst REPAINTING HISTORY, daarnaast een doos met fardes, schriften en paperassen. Tegen de andere muur staan ook werken. Het voorste werk is een tekening min of meer uitgevlakt door de semi-transparante verpakking.
Op het hoekpunt van de twintig meter lange display bevindt zich een stapel van 3 exemplaren van een Point Blank Press editie. Ook een TL-lamp en een plankje, een schroevendraaier met een rood handvat, wat ondefinieerbare dingen. Dan een groen plankje, een gele zak met het Hallmark-logo (een kroontje op een purperen achtergrond), een doosje met elastiekjes (bracelets en caoutchouc, rubber bands, Standars classic), ook 1cm brede en donkerbruine elastieken - 'sterk en extra soepel' - en een zwart tekenboek. Daarop wat flyers en een witte vod. Dan weer wat plankjes, het restant van de verpakking van het nagelapparaat op perskracht (POWER plus) en wat verderop, naar het midden van de gang toe, een kleine diaprojector.
Onder de verticale houten wand is over de hele lengte een streep indirect TL-licht.
Er is een semi-diafane plastiekzak van MEXX, een exemplaar van de eerder vermelde Point Blank Press editie en een verzameling papier (het bovenste vel is een fotokopie met de foto van een residentieel huis en de titel II. The Rodge Drawings). Hiernaast staat een bak met tekeningen schuin over de rand van de houten display. Het bovenste werk is een tekst:
Ah nous
nous avions tous 40 ans
et maintenant
nous avons tous 60 ans
sauf le petit, hein
Naast de verzameling tekeningen bevindt zich een rol keukenpapier. Dan een reeks ingekaderde tekeningen, een landschap, een stadszicht, nog een stadszicht, weer een landschap. AU -GARTEN. Vervolgens een reeks niet ingekaderde tekeningen: ZONDER MIJ is er een van. Een plankje met links en onderaan een witte diafane rand waardoorheen sporen van een onderliggende verflaag te zien zijn. Afwisselend ingekaderde en niet ingekaderde werken. UWEN HOF MIJNEN KOP. Dan twee recipiënten van Hubo boordevol vijzen. Een opgebruikt rolletje tape (wit, kleurloos). Vellen papier.
Dan leegte. Nada. Niets. Nog in te vullen. 1 - 2 - 3... 7 stappen niets.
In de ruimte zelf zijn Peter en Joost met een metalen staketsel in de weer. Helemaal links achterin, bij de zekeringkast, werd een tafeltje neergepoot: een donkergroene plank op twee schragen. Op de plank bevinden zich onder andere twee witte kopjes met een ondefinieerbare, drabbige drank. Slappe koffie zo op het eerste zicht. Een wijnglas halfvol cola, een plak nietjes en een priem, nog meer nietjes, kortere, een half verorberde muffin, een theelepeltje - vlakbij de rand alsof het van plan is om er zo meteen af te vallen - en een plastieken doos met vijzen. 2 x 2 Spaanse paumellen in de originele verpakking. Een rood doosje dat zichzelf definieert als FISCHER. Een rode fles Spa van 50cl, kruimels. Een blauw recipiënt dat mooie maar volstrekt ondefinieerbare voorwerpjes bevat. Een Nokia gsm, een pot witte latex, mat. Dan nog iets van het merk FISCHER - een plastieken koker waaruit de inhoud verwijderd werd - en een GB zak waarnaast zich een kleine transistor van het merk RANGER bevindt die op radio 1 staat en muziek van een Duits orkest speelt.
Merlyn.
In crox2 is Dirk Zoete in de weer. 'Broodpantoffels,' zegt hij, 'het zijn broodpantoffels.' Van de tekeningen die hij aan de blauwe wand hing zijn er twee werken die deel uitmaakten van zijn eerste crox-solo in 1997, met houtskool getekende portretten.
Merlyn komt een kijkje nemen. 'Hier,' zeg ik, 'is de zaal waar ge minstens met 6 letters spreken moet.' Dirk grinnikt.
In de kubusruimte werd het rode vlak overschilderd met een laag zwart. Hier en daar priemt een rood stipje door de zwarte verflaag.
Zwart is beter dan rood. 'Ja, dat vind ik ook,' zegt Merlyn. En dat van dat couchke blijkt te kloppen.
Els niest.
Merlyn vult oneffenheden met acrylaat. Het is het detail dat telt. Hij werkt ook het plafond af. Stapt onderzoekend heen en weer. Kucht. Staat om zich heen te kijken, besluiteloos als het ware. Zegt: 'Hans...' Vraagt: 'Is er nog een TL-buis?' Krijgt als antwoord: 'Ja.' Geeft uitleg over wat hij met de TL-buis van plan is. Besluit dat het geen goed idee is.
'Hoeveel lagen heeft dat gehad?' vraag ik.
'Eén laag primer, twee lagen lak,' zegt hij met de achteloosheid van een vakman. In crox3 is er het geluid van het apparaat op perskracht af en toe onderbroken door dunne laagjes stilte.
In de hall tref ik een bananenschil aan.
Joost is bezig in crox3. De bananenschil ligt op een karretje. Het is onbegrijpelijk: iemand at de banaan. Iemand liet zich verleiden, greep de banaan, at.
In crox2 is niemand. Het werk is subliem. Ik betreed de ruimte die niet langer de vertrouwde en bekende crox2-ruimte is maar een zaal waarin het werk van Zoete op zo'n flagrant dominante manier aanwezig is dat ik er stil van ben. In die stilte klinkt het bijtende geluid van een nagelapparaat op perskracht.
De kleur van de houten wand, die zich rechts achterin op een meter van de muur bevindt en bijna tot het plafond reikt, heeft een fascinerend effect. Het is geen Koningsblauw, teer is het evenmin, het heeft een solide ondertoon. Het vlak - wellicht drie op zes - heeft het effect van een monochrome fresco.
Aan één van de rioolobjecten is een betonnen cirkelzaag toegevoegd.
Een van de andere betonsculpturen is een architecturale triptiek. Dirk en Joost tillen de tweede rioolsculptuur op en verplaatsen het ding naar een tafel in de hoek ter linkerzijde. Het bovenvlak van de grote betonsculptuur - die zich vlakbij de mdf-wand bevindt - droogt egaal uit; het marmereffect is verdwenen.
Achter de mdf-wand klinkt jazz-muziek.
In de corridor werd intussen duidelijk hoe de display er zal uitzien: het horizontale vlak wordt een meer dan twintig meter lange vitrine. De houten wand erboven is onderin afgewerkt met indirecte verlichting.
Melanie komt de wijn brengen: Les Plaisirs du Pere Guillot, een Cabernet Sauvignon (12 flessen verdeeld over twee kartons), en ook van de Campechano blanco (Airén) en roble (Tempranillo) 12 flessen. De witte Les Plaisirs du Pere Guillot zag ze over het hoofd.
Peter Morrens is gearriveerd en begon met het uitladen van de werken.
15u28
'Ik ben efkes weg,' laat Dirk weten. Hij springt op zijn koersfiets en gaat ervandoor. In de corridor niet Joost met het pasgekochte nagelapparaat op perskracht de houten panelen aan het raamwerk vast.
enige tijd later
Dirk Zoete is bezig met het opmeten van een van de tafels. Peter heeft een overweldigende hoeveelheid materiaal in de gang gestapeld, op, onder en naast de display:
WHY DON'T YOU, een langwerpig werk in een zwarte kader dat tussen enkele andere, identieke werken tegen de muur geplaatst werd, één werk zit nog in de verpakking, op het andere is een zich vermenigvuldigend berkje te zien en er is ook een vierkante foto, een obscure foto waaruit ik zo op het eerste niet veel opmaken kan.
Onder de houten display een frame met de tekst REPAINTING HISTORY, daarnaast een doos met fardes, schriften en paperassen. Tegen de andere muur staan ook werken. Het voorste werk is een tekening min of meer uitgevlakt door de semi-transparante verpakking.
Op het hoekpunt van de twintig meter lange display bevindt zich een stapel van 3 exemplaren van een Point Blank Press editie. Ook een TL-lamp en een plankje, een schroevendraaier met een rood handvat, wat ondefinieerbare dingen. Dan een groen plankje, een gele zak met het Hallmark-logo (een kroontje op een purperen achtergrond), een doosje met elastiekjes (bracelets en caoutchouc, rubber bands, Standars classic), ook 1cm brede en donkerbruine elastieken - 'sterk en extra soepel' - en een zwart tekenboek. Daarop wat flyers en een witte vod. Dan weer wat plankjes, het restant van de verpakking van het nagelapparaat op perskracht (POWER plus) en wat verderop, naar het midden van de gang toe, een kleine diaprojector.
Onder de verticale houten wand is over de hele lengte een streep indirect TL-licht.
Er is een semi-diafane plastiekzak van MEXX, een exemplaar van de eerder vermelde Point Blank Press editie en een verzameling papier (het bovenste vel is een fotokopie met de foto van een residentieel huis en de titel II. The Rodge Drawings). Hiernaast staat een bak met tekeningen schuin over de rand van de houten display. Het bovenste werk is een tekst:
Ah nous
nous avions tous 40 ans
et maintenant
nous avons tous 60 ans
sauf le petit, hein
Naast de verzameling tekeningen bevindt zich een rol keukenpapier. Dan een reeks ingekaderde tekeningen, een landschap, een stadszicht, nog een stadszicht, weer een landschap. AU -GARTEN. Vervolgens een reeks niet ingekaderde tekeningen: ZONDER MIJ is er een van. Een plankje met links en onderaan een witte diafane rand waardoorheen sporen van een onderliggende verflaag te zien zijn. Afwisselend ingekaderde en niet ingekaderde werken. UWEN HOF MIJNEN KOP. Dan twee recipiënten van Hubo boordevol vijzen. Een opgebruikt rolletje tape (wit, kleurloos). Vellen papier.
Dan leegte. Nada. Niets. Nog in te vullen. 1 - 2 - 3... 7 stappen niets.
In de ruimte zelf zijn Peter en Joost met een metalen staketsel in de weer. Helemaal links achterin, bij de zekeringkast, werd een tafeltje neergepoot: een donkergroene plank op twee schragen. Op de plank bevinden zich onder andere twee witte kopjes met een ondefinieerbare, drabbige drank. Slappe koffie zo op het eerste zicht. Een wijnglas halfvol cola, een plak nietjes en een priem, nog meer nietjes, kortere, een half verorberde muffin, een theelepeltje - vlakbij de rand alsof het van plan is om er zo meteen af te vallen - en een plastieken doos met vijzen. 2 x 2 Spaanse paumellen in de originele verpakking. Een rood doosje dat zichzelf definieert als FISCHER. Een rode fles Spa van 50cl, kruimels. Een blauw recipiënt dat mooie maar volstrekt ondefinieerbare voorwerpjes bevat. Een Nokia gsm, een pot witte latex, mat. Dan nog iets van het merk FISCHER - een plastieken koker waaruit de inhoud verwijderd werd - en een GB zak waarnaast zich een kleine transistor van het merk RANGER bevindt die op radio 1 staat en muziek van een Duits orkest speelt.
Merlyn.
In crox2 is Dirk Zoete in de weer. 'Broodpantoffels,' zegt hij, 'het zijn broodpantoffels.' Van de tekeningen die hij aan de blauwe wand hing zijn er twee werken die deel uitmaakten van zijn eerste crox-solo in 1997, met houtskool getekende portretten.
Merlyn komt een kijkje nemen. 'Hier,' zeg ik, 'is de zaal waar ge minstens met 6 letters spreken moet.' Dirk grinnikt.
In de kubusruimte werd het rode vlak overschilderd met een laag zwart. Hier en daar priemt een rood stipje door de zwarte verflaag.
Zwart is beter dan rood. 'Ja, dat vind ik ook,' zegt Merlyn. En dat van dat couchke blijkt te kloppen.
Els niest.
Merlyn vult oneffenheden met acrylaat. Het is het detail dat telt. Hij werkt ook het plafond af. Stapt onderzoekend heen en weer. Kucht. Staat om zich heen te kijken, besluiteloos als het ware. Zegt: 'Hans...' Vraagt: 'Is er nog een TL-buis?' Krijgt als antwoord: 'Ja.' Geeft uitleg over wat hij met de TL-buis van plan is. Besluit dat het geen goed idee is.
'Hoeveel lagen heeft dat gehad?' vraag ik.
'Eén laag primer, twee lagen lak,' zegt hij met de achteloosheid van een vakman. In crox3 is er het geluid van het apparaat op perskracht af en toe onderbroken door dunne laagjes stilte.
donderdag 26 april 2007
donderdag 26 april
10u
Dirk heeft twee handlangers ingeschakeld. Iemand is met het schilderen van de losstaande houten wand begonnen. Het wordt badkamerblauw. De andere persoon is bezig met de betonmolen. Er is net een eerste lading beton aangemaakt.
Dirk vraagt Johan, die er ook wel wat van afweet, of hij niet te veel keien aan de specie heeft toegevoegd. Eigenlijk wel, vindt Johan.
De beton is voor de moule bedoeld die plat op de vloer ligt en intussen helemaal werd afgewerkt.
In de corridor treffen we Joost aan. Peter komt vanavond pas. Er is eenzelfde animo als tijdens het brainbox project.
In de auto - een donkerbruine Volvo V70, bouwjaar 2006, die roodachtig oplicht in het zonlicht - zitten we midden de finale van Don Giovanni van Mozart, een versie uit 1984 van Bernard Haitink met een zekere Thomas Allen als Don Giovanni. Het is het moment waarop El Commandatore de Bühne betreedt en Leporello als een angsthaas onder de overdadig met spijs en drank bemande tafel wegduikt: 'O padrone... O padrone...', zingt hij.
De finale, zoals bekend, is in een donkere toonzetting, de dreiging naar de climax van de fatale ontknoping wordt langzaam opgebouwd. We rijden de autosnelweg richting Antwerpen op. Het landschap is een eindeloos ver uitgerokken prentbriefkaart van in sappig zonlicht ondergedompelde Canadese populieren en berken en wilgjes. Het vee is onopvallend aanwezig, figuranten in een weids panorama van groene vlakken. De beltoon van een gsm. Die van Johan.
''t Is wat met die toestellen,' mopper ik, 'dat laat je geen vijf minuten met rust.' Johan attendeert me op een interessant object dat zich op bescheiden manier voortbeweegt tussen de de vele honderden trucks die een hoge wand optrekken tussen de andere voertuigen en het landschap. Het had een werk van Morrens kunnen zijn, van Bijl, van Delvoye desnoods: een tuinhuisje - Convoi Exceptionel - dat in noordelijke richting over het rechterbaanvak schuift.
11u - Berchem
In de Lange Pastoorstraat is een parkeerplaats ter hoogte van huisnummer 34. Er staat een intrigerend boompje. Het gelijkvloers van huisnummer 34, een modern in donkerrode baksteen opgetrokken flatgebouw, is afgeplakt met krantenpapier. EPO bevindt zich een eind verderop, ter linkerzijde. Op het straatdek liggen de afgesneden of afgescheurde papierresten van een lading die amper een ogenblik eerder in- of uitgeladen werd.
Steven, bevoegd over de distributietak van EPO - een firma die de edities van ondermeer Voetnoot en Coppens & Frenks verdeelt - brengt ons naar een lokaaltje op de eerste verdieping. Het venster geeft uit op een dakpanorama. Een zwartwitaffiche met bovenaan, in knalrode letters, FESTA en onderaan AVANTI (de eerste letter versmolten met het hamer & sikkelsymbool) domineert de muur ter linkerzijde - rechterzijde voor het Hoofd van de crox-publicaties en Steven, die naast hem plaatsneemt. De foto toont een arbeider die met een gekromde sleutel een stelling aan het bouwen is. 'Korte broek,' anaylseert JDW, 'lekker weertje, kort geschoren. 4, 5 en 6 september 1998. Feest van de Communistische Partij.'
'Ik ben zelf eens op het Feest van de Communistische Partij terecht gekomen,' voegt hij er ter verduidelijking aan toe, 'in Pisa.'
Aan de muur ter rechterzijde, waar een openstaande deur op een van de vele belendende kantoorruimtes uitgeeft, is een prikbord met informatie voor intern gebruik. Een kleine affiche prijst LONDEN aan, voor de fans. Er is een A3 waarop van alle werknemers naam en geboortedatum vermeld staat, zonder jaartal. De verjaardag van Bertje Van Oss, contactpersoon die ons door Frank van de Russische boeken aanbevolen werd, is 22 september. De lijst telt van Boogschutter, Weegschaal en Leeuw telkens drie werknemers, van het type Waterman twee, vier Maagden en ook een Vis. Sollicitanten van het teken Ram maken bij EPO een slechte beurt.
11u50 - een kruispunt ter hoogte van de Van Rijswijcklaan
Er deed zich een ongevalletje voor - een vers ongevalletje, nuanceert JDW: een donkerblauwe auto - van het type Renault - die tegen de achterzijde van een Ford Mondeo aanbotste. Door het ongeval, dat midden het kruispunt plaatsvond, is de doorgang naar het Zuid hermetisch afgesloten.
JDW analyseert de feiten. 'Licht frontaal. Links gekneusd. Geen slachtoffers op het eerste zicht. Man in zwart maatpak neemt papieren door.' De bestuurder van de Ford Mondeo is een dame. De Mondeo kwam er met een schram of een bluts van af. Het donkerblauwe voertuig is er erger aan toe. Een dame in een zwarte jurk met toonaangevend kraagje onderhoudt zich met beide bestuurders en neemt vervolgens het zebrapad naar de oostelijke zijde van de Van Rijswijcklaan. Wat verderop stapt ze op de ingang van een kantoorgebouw toe.
Op het terras van Entrepot du Congo nemen we de typologie door.
14u
In de Burburestraat komt iemand aanstappen. Het is Johan De Wilde. Hij praat tegen een klein apparaatje dat hij tegen het linkeroor aangedrukt houdt.
UITBREIDING VAN HET GRAMMATICALE POTENTIEEL DER NEDERLANDSE TAAL MET ENIGE HONDERDDUIZENDEN TREFWOORDEN
'Hier is de Verlatstraat.' We hebben net de nieuwste expo van Tuymans bezocht. En daar, darer - daarst, een boogscheut verwijderd, Galerie Van Laere.
We nemen een kijkje - ze hebben werk van Provoost - en stappen door naar het plein.
Niets nietser nietst. Toch tocher tochtst. Nooit nooiter nooitst.
Onwaarschijnlijk. Een nog onwaarschijnlijker scenario, het onwaarschijnlijkste scenario: de grammaticale BN-vermenigvuldiging is op elk woord van toepassing en zorgt bovendien voor een vloed aan nieuwe woorden en verwantschappen:
Desalniettemin desalnietteminner desalnietteminst
Waalse kaai Waalsere kaai Waalste kaai
Wiel wieler wielst
Sven Svenner Svenst
Tuymans Tuymanser - de tot in den treure getuymanste Tuymansen, Tuymanser dan Tuymans' Tuymansen
'U ziet, het systeem werkt, het is werkelijk op alles van toepassing,' poch ik.
'Zebrapad zebrapadder zebrapadst,' merkt Johan op. 'Kerk kerker kerkst.'
We bevinden ons intussen in een verkeersstroom richting Boom. Desolaat, deprimerend gebied. Trucks racen in het withete zonlicht over de Boomse Steenweg die, dat is bekend, tot de flitspalendste van het land behoort.
Tussen Gent en Eeklo kennen ze er ook wat van. Het zebrapadst echter zijn de zebrapaden van de Boomse Steenweg.
'Met hoed heb je heter,' bedenk ik opeens, 'de betere hoed - en hest. Hiermee wordt topkwaliteit bedoeld.'
'Blad geeft blater en blast.'
We parkeren op de bezoekersunit van Neorec Signs, een firma gespecialiseerd in fotoprints op aluminium.
'Hest,' herinnert Johan zich, 'is paard in het Noors. Hest.'
15u45 - de weg terug
'Grote kans dat we in een file terechtkomen.'
'Kwart voor 4?'
'Ja, de kans is groot.'
'Zeker op een vrijdag.'
'Het is geen vrijdag.'
'Dat maakt de opmerking niet minder geldig. Kijk. Het was een Peugeot daarstraks, bij het ongeval.'
'Was het een Peugeot?'
'Ja, een 704.'
Op de ring belanden we net voor de Kennedytunnel in een file. Geen file van betekenis. Om volstrekt onverklaarbare reden brengt Johan het woord hottentottententoonstelling te berde.
'Hottentottententoonstelling. Het is lang geleden dat ik dat woord nog uitgesproken heb.'
Het gesprek komt op de Dikke Van Dale waar ze tegenwoordig ook termen als 9/11 in opnemen maar 1302 - een net zo vaak gebruikte tijdsaanduiding - niet. Om het niet over de grote pandoering van 1304 te hebben.
'En de file aan de overkant,' merkt Johan op.
21u18 - croxruimte
In crox2 hangt een geur van verse cement. De moule is tot de rand met beton gevuld. Over de grijze specie zweemt een vochtlaagje. Het oppervlak van het werk vertoont een grillig marmerpatroon. Het is heel erg mooi. Indrukwekkend. Het gewicht alleen al. De vorm, het binnenwerk, de geur, de houten frame om het gewrocht. Een vorm met spektakelwaarde. Een vorm met het gewicht van een vorm.
De los staande wand, merk ik, is afgewerkt. Het grijsachtige blauw is een delicatere nuance dan aanvankelijk in te schatten viel. Het is geen badkamerblauw. Het benadert Koningsblauw in zijn meest lichte versie, die van Schminke.
Op één van de tafels, waarop een op een riool lijkende koker geplaatst werd, staan vier lege flesjes pils. De banaan vertoont bruine vlekken. Een flesje plat van 50cl, leeg, het dopje ligt ondersteboven op het tafelblad, en een volle nog niet aangeraakte fles. Zeven witte plastic bekertjes bevinden zich vlakbij de wijd opengesperde opening van de rioolbuis. Drie bekertjes zitten bovenop in elkaar en vormen een torentje. Er is een plankje. Eén van de bekertjes staat op het plankje waarop ook een vel quarto ligt met een in blauw handschrift aangebrachte berekening:
400 /16 = 25
1300 /16
128 81 = 80
20
700 /16
64 40
60
1 kubieke meter > 2500 kg
400 kg cement
1300 kg keien
700 kg zand
50 kg cement
1 kruiwagen zand
2 kruiwagens kei
Op de notitie ligt een rood en geopend - open getrokken - plastieken riempje.
In de corridor is Joost aan het werk. De display is nog niet helemaal afgewerkt. Het ding reikt tot in crox3.
Dirk Zoete komt aanstappen. Hij is moe. Van het badkamerblauw dat geen badkamerblauw is, weet hij dat het blauw, geel en wit is.
Hij gaat aan het werk, hurkt en strijkt de nog vochtige betonlaag glad met een breed truweel.
Ja-ja-ja. Tot zeven uur zijn ze bezig geweest, tot alles opgekuist was. De betonnen stukken, die op rioolbuizen lijken, blijven op de tafels, de tafels komen wel op een andere plaats terecht en worden afgewerkt met een op maat gezaagd tafelblad.
Alles is vers, vers uit het atelier, zeer recent.
Met een gelijkmatige beweging strijkt Dirk de natte bovenlaag over het massieve corpus van het betonnen object.
De houten kast - die voorlopig nog in de andere ruimte staat - komt hier te staan, daar ergens, darer, daarst.
Op de schappen komen met schoenen gemaakte broden terecht. Het zijn schoenen die van brood gemaakt zijn.
In de kubusruimte is op een emmertje na alles opgeruimd.
'Zijn dat toevalligheden?' vraag ik.
Of het toevalligheden zijn. Eén van de betonobjecten, een uitvergrote cirkelzaag, vertoont vlekken die lichter van toon zijn. Binnen de strakke vorm van het object tonen ze een grillig en zo op het eerste zicht willekeurig patroon dat op dat van olievlekken lijkt.
'Ja, het zijn toevalligheden,' zegt Dirk. 'Dat is zo met beton. 't Is altijd anders.'
Dirk heeft twee handlangers ingeschakeld. Iemand is met het schilderen van de losstaande houten wand begonnen. Het wordt badkamerblauw. De andere persoon is bezig met de betonmolen. Er is net een eerste lading beton aangemaakt.
Dirk vraagt Johan, die er ook wel wat van afweet, of hij niet te veel keien aan de specie heeft toegevoegd. Eigenlijk wel, vindt Johan.
De beton is voor de moule bedoeld die plat op de vloer ligt en intussen helemaal werd afgewerkt.
In de corridor treffen we Joost aan. Peter komt vanavond pas. Er is eenzelfde animo als tijdens het brainbox project.
In de auto - een donkerbruine Volvo V70, bouwjaar 2006, die roodachtig oplicht in het zonlicht - zitten we midden de finale van Don Giovanni van Mozart, een versie uit 1984 van Bernard Haitink met een zekere Thomas Allen als Don Giovanni. Het is het moment waarop El Commandatore de Bühne betreedt en Leporello als een angsthaas onder de overdadig met spijs en drank bemande tafel wegduikt: 'O padrone... O padrone...', zingt hij.
De finale, zoals bekend, is in een donkere toonzetting, de dreiging naar de climax van de fatale ontknoping wordt langzaam opgebouwd. We rijden de autosnelweg richting Antwerpen op. Het landschap is een eindeloos ver uitgerokken prentbriefkaart van in sappig zonlicht ondergedompelde Canadese populieren en berken en wilgjes. Het vee is onopvallend aanwezig, figuranten in een weids panorama van groene vlakken. De beltoon van een gsm. Die van Johan.
''t Is wat met die toestellen,' mopper ik, 'dat laat je geen vijf minuten met rust.' Johan attendeert me op een interessant object dat zich op bescheiden manier voortbeweegt tussen de de vele honderden trucks die een hoge wand optrekken tussen de andere voertuigen en het landschap. Het had een werk van Morrens kunnen zijn, van Bijl, van Delvoye desnoods: een tuinhuisje - Convoi Exceptionel - dat in noordelijke richting over het rechterbaanvak schuift.
11u - Berchem
In de Lange Pastoorstraat is een parkeerplaats ter hoogte van huisnummer 34. Er staat een intrigerend boompje. Het gelijkvloers van huisnummer 34, een modern in donkerrode baksteen opgetrokken flatgebouw, is afgeplakt met krantenpapier. EPO bevindt zich een eind verderop, ter linkerzijde. Op het straatdek liggen de afgesneden of afgescheurde papierresten van een lading die amper een ogenblik eerder in- of uitgeladen werd.
Steven, bevoegd over de distributietak van EPO - een firma die de edities van ondermeer Voetnoot en Coppens & Frenks verdeelt - brengt ons naar een lokaaltje op de eerste verdieping. Het venster geeft uit op een dakpanorama. Een zwartwitaffiche met bovenaan, in knalrode letters, FESTA en onderaan AVANTI (de eerste letter versmolten met het hamer & sikkelsymbool) domineert de muur ter linkerzijde - rechterzijde voor het Hoofd van de crox-publicaties en Steven, die naast hem plaatsneemt. De foto toont een arbeider die met een gekromde sleutel een stelling aan het bouwen is. 'Korte broek,' anaylseert JDW, 'lekker weertje, kort geschoren. 4, 5 en 6 september 1998. Feest van de Communistische Partij.'
'Ik ben zelf eens op het Feest van de Communistische Partij terecht gekomen,' voegt hij er ter verduidelijking aan toe, 'in Pisa.'
Aan de muur ter rechterzijde, waar een openstaande deur op een van de vele belendende kantoorruimtes uitgeeft, is een prikbord met informatie voor intern gebruik. Een kleine affiche prijst LONDEN aan, voor de fans. Er is een A3 waarop van alle werknemers naam en geboortedatum vermeld staat, zonder jaartal. De verjaardag van Bertje Van Oss, contactpersoon die ons door Frank van de Russische boeken aanbevolen werd, is 22 september. De lijst telt van Boogschutter, Weegschaal en Leeuw telkens drie werknemers, van het type Waterman twee, vier Maagden en ook een Vis. Sollicitanten van het teken Ram maken bij EPO een slechte beurt.
11u50 - een kruispunt ter hoogte van de Van Rijswijcklaan
Er deed zich een ongevalletje voor - een vers ongevalletje, nuanceert JDW: een donkerblauwe auto - van het type Renault - die tegen de achterzijde van een Ford Mondeo aanbotste. Door het ongeval, dat midden het kruispunt plaatsvond, is de doorgang naar het Zuid hermetisch afgesloten.
JDW analyseert de feiten. 'Licht frontaal. Links gekneusd. Geen slachtoffers op het eerste zicht. Man in zwart maatpak neemt papieren door.' De bestuurder van de Ford Mondeo is een dame. De Mondeo kwam er met een schram of een bluts van af. Het donkerblauwe voertuig is er erger aan toe. Een dame in een zwarte jurk met toonaangevend kraagje onderhoudt zich met beide bestuurders en neemt vervolgens het zebrapad naar de oostelijke zijde van de Van Rijswijcklaan. Wat verderop stapt ze op de ingang van een kantoorgebouw toe.
Op het terras van Entrepot du Congo nemen we de typologie door.
14u
In de Burburestraat komt iemand aanstappen. Het is Johan De Wilde. Hij praat tegen een klein apparaatje dat hij tegen het linkeroor aangedrukt houdt.
UITBREIDING VAN HET GRAMMATICALE POTENTIEEL DER NEDERLANDSE TAAL MET ENIGE HONDERDDUIZENDEN TREFWOORDEN
'Hier is de Verlatstraat.' We hebben net de nieuwste expo van Tuymans bezocht. En daar, darer - daarst, een boogscheut verwijderd, Galerie Van Laere.
We nemen een kijkje - ze hebben werk van Provoost - en stappen door naar het plein.
Niets nietser nietst. Toch tocher tochtst. Nooit nooiter nooitst.
Onwaarschijnlijk. Een nog onwaarschijnlijker scenario, het onwaarschijnlijkste scenario: de grammaticale BN-vermenigvuldiging is op elk woord van toepassing en zorgt bovendien voor een vloed aan nieuwe woorden en verwantschappen:
Desalniettemin desalnietteminner desalnietteminst
Waalse kaai Waalsere kaai Waalste kaai
Wiel wieler wielst
Sven Svenner Svenst
Tuymans Tuymanser - de tot in den treure getuymanste Tuymansen, Tuymanser dan Tuymans' Tuymansen
'U ziet, het systeem werkt, het is werkelijk op alles van toepassing,' poch ik.
'Zebrapad zebrapadder zebrapadst,' merkt Johan op. 'Kerk kerker kerkst.'
We bevinden ons intussen in een verkeersstroom richting Boom. Desolaat, deprimerend gebied. Trucks racen in het withete zonlicht over de Boomse Steenweg die, dat is bekend, tot de flitspalendste van het land behoort.
Tussen Gent en Eeklo kennen ze er ook wat van. Het zebrapadst echter zijn de zebrapaden van de Boomse Steenweg.
'Met hoed heb je heter,' bedenk ik opeens, 'de betere hoed - en hest. Hiermee wordt topkwaliteit bedoeld.'
'Blad geeft blater en blast.'
We parkeren op de bezoekersunit van Neorec Signs, een firma gespecialiseerd in fotoprints op aluminium.
'Hest,' herinnert Johan zich, 'is paard in het Noors. Hest.'
15u45 - de weg terug
'Grote kans dat we in een file terechtkomen.'
'Kwart voor 4?'
'Ja, de kans is groot.'
'Zeker op een vrijdag.'
'Het is geen vrijdag.'
'Dat maakt de opmerking niet minder geldig. Kijk. Het was een Peugeot daarstraks, bij het ongeval.'
'Was het een Peugeot?'
'Ja, een 704.'
Op de ring belanden we net voor de Kennedytunnel in een file. Geen file van betekenis. Om volstrekt onverklaarbare reden brengt Johan het woord hottentottententoonstelling te berde.
'Hottentottententoonstelling. Het is lang geleden dat ik dat woord nog uitgesproken heb.'
Het gesprek komt op de Dikke Van Dale waar ze tegenwoordig ook termen als 9/11 in opnemen maar 1302 - een net zo vaak gebruikte tijdsaanduiding - niet. Om het niet over de grote pandoering van 1304 te hebben.
'En de file aan de overkant,' merkt Johan op.
21u18 - croxruimte
In crox2 hangt een geur van verse cement. De moule is tot de rand met beton gevuld. Over de grijze specie zweemt een vochtlaagje. Het oppervlak van het werk vertoont een grillig marmerpatroon. Het is heel erg mooi. Indrukwekkend. Het gewicht alleen al. De vorm, het binnenwerk, de geur, de houten frame om het gewrocht. Een vorm met spektakelwaarde. Een vorm met het gewicht van een vorm.
De los staande wand, merk ik, is afgewerkt. Het grijsachtige blauw is een delicatere nuance dan aanvankelijk in te schatten viel. Het is geen badkamerblauw. Het benadert Koningsblauw in zijn meest lichte versie, die van Schminke.
Op één van de tafels, waarop een op een riool lijkende koker geplaatst werd, staan vier lege flesjes pils. De banaan vertoont bruine vlekken. Een flesje plat van 50cl, leeg, het dopje ligt ondersteboven op het tafelblad, en een volle nog niet aangeraakte fles. Zeven witte plastic bekertjes bevinden zich vlakbij de wijd opengesperde opening van de rioolbuis. Drie bekertjes zitten bovenop in elkaar en vormen een torentje. Er is een plankje. Eén van de bekertjes staat op het plankje waarop ook een vel quarto ligt met een in blauw handschrift aangebrachte berekening:
400 /16 = 25
1300 /16
128 81 = 80
20
700 /16
64 40
60
1 kubieke meter > 2500 kg
400 kg cement
1300 kg keien
700 kg zand
50 kg cement
1 kruiwagen zand
2 kruiwagens kei
Op de notitie ligt een rood en geopend - open getrokken - plastieken riempje.
In de corridor is Joost aan het werk. De display is nog niet helemaal afgewerkt. Het ding reikt tot in crox3.
Dirk Zoete komt aanstappen. Hij is moe. Van het badkamerblauw dat geen badkamerblauw is, weet hij dat het blauw, geel en wit is.
Hij gaat aan het werk, hurkt en strijkt de nog vochtige betonlaag glad met een breed truweel.
Ja-ja-ja. Tot zeven uur zijn ze bezig geweest, tot alles opgekuist was. De betonnen stukken, die op rioolbuizen lijken, blijven op de tafels, de tafels komen wel op een andere plaats terecht en worden afgewerkt met een op maat gezaagd tafelblad.
Alles is vers, vers uit het atelier, zeer recent.
Met een gelijkmatige beweging strijkt Dirk de natte bovenlaag over het massieve corpus van het betonnen object.
De houten kast - die voorlopig nog in de andere ruimte staat - komt hier te staan, daar ergens, darer, daarst.
Op de schappen komen met schoenen gemaakte broden terecht. Het zijn schoenen die van brood gemaakt zijn.
In de kubusruimte is op een emmertje na alles opgeruimd.
'Zijn dat toevalligheden?' vraag ik.
Of het toevalligheden zijn. Eén van de betonobjecten, een uitvergrote cirkelzaag, vertoont vlekken die lichter van toon zijn. Binnen de strakke vorm van het object tonen ze een grillig en zo op het eerste zicht willekeurig patroon dat op dat van olievlekken lijkt.
'Ja, het zijn toevalligheden,' zegt Dirk. 'Dat is zo met beton. 't Is altijd anders.'
woensdag 25 april
14u
Uit crox2 komt het doordringende geluid van een zaagmachine. Dirk Zoete is er aan het werk. Hij construeert de moule voor een betonnen sculptuur die ter plekke vervaardigd zal worden. De moule heeft een diameter van circa drie meter. Het binnenwerk is vervaardigd met plooi-mdf. De moule is een werk op zich.
In crox3 is licht maar Peter Morrens is er niet. In de corridor is het latwerk aan de muur ter linkerzijde over een afstand van twintig meter doorgetrokken tot vlakbij de doorgang. In de ruimte zelf is op het eerste zicht niet veel veranderd.
Er is post van een in digitale postproductie van foto's en video's gespacialiseerde firma: YOUR IMAGE, OUR PASSION adverteren ze. Ook de uitnodiging van een nieuw project van Tinka. In de kubusruimte heeft Merlyn nog een couchke over het blauwe vlak aangebracht, tenzij hij dat eerder al deed. In de afvalemmer zijn geen sporen terug te vinden van het rode en het gele vlak.
Dirk verstevigt de geonduleerde binnenvorm van de moule. Hij bevestigt dat de betonnen sculptuur na het project noodzakelijkerwijs vernietigd moet worden. Het ding wordt een kolos van gauw duizend kilo en niet alleen te zwaar, ook te groot om nog uit de ruimte te verwijderen. Met de voorhamer tot brokstukken herleiden, iets anders zit er niet op.
Je zou ook tussenschotten kunnen gebruiken, poneer ik.
Dat hij dat inderdaad overwoog, zegt hij. 'Maar ook dan... De ruimte die ge nodig hebt om dat te stockeren...'
Uit crox2 komt het doordringende geluid van een zaagmachine. Dirk Zoete is er aan het werk. Hij construeert de moule voor een betonnen sculptuur die ter plekke vervaardigd zal worden. De moule heeft een diameter van circa drie meter. Het binnenwerk is vervaardigd met plooi-mdf. De moule is een werk op zich.
In crox3 is licht maar Peter Morrens is er niet. In de corridor is het latwerk aan de muur ter linkerzijde over een afstand van twintig meter doorgetrokken tot vlakbij de doorgang. In de ruimte zelf is op het eerste zicht niet veel veranderd.
Er is post van een in digitale postproductie van foto's en video's gespacialiseerde firma: YOUR IMAGE, OUR PASSION adverteren ze. Ook de uitnodiging van een nieuw project van Tinka. In de kubusruimte heeft Merlyn nog een couchke over het blauwe vlak aangebracht, tenzij hij dat eerder al deed. In de afvalemmer zijn geen sporen terug te vinden van het rode en het gele vlak.
Dirk verstevigt de geonduleerde binnenvorm van de moule. Hij bevestigt dat de betonnen sculptuur na het project noodzakelijkerwijs vernietigd moet worden. Het ding wordt een kolos van gauw duizend kilo en niet alleen te zwaar, ook te groot om nog uit de ruimte te verwijderen. Met de voorhamer tot brokstukken herleiden, iets anders zit er niet op.
Je zou ook tussenschotten kunnen gebruiken, poneer ik.
Dat hij dat inderdaad overwoog, zegt hij. 'Maar ook dan... De ruimte die ge nodig hebt om dat te stockeren...'
dinsdag 24 april 2007
dinsdag 24 april
14u40 > 15u50 - croxruimte
Op het woonerf kwam een lading keien naast de afvalcontainer terecht. In crox2 tref ik Dirk en Els aan. Dirk maakt melding van het feit dat hij keien en zand liet leveren. 'We zullen over hebben,' zegt hij.
De houten constructie op de vloer, die een zaagsnede voorstelt, wordt de moule van een grote, betonnen constructie. Joris is in de toiletruimte bezig.
In de corridor naar crox3 traceer ik Joost, kompaan van Morrens. Hij hanteert een machine die een hels kabaal veroorzaakt, een compressor verneem ik. Het ding is gloednieuw en het zou best kunnen dat het zo meteen explodeert.
Peter stelt me aan Kathleen voor. Kathleen werd aangezocht om tijdens de expositie op bepaalde nog niet nader bepaalde tijdstippen de rol van suppoost op zich te nemen. Kathleen toont haar fraaie gebit en dipt een vinger tussen de lippen. Mooi, die vinger, onbedoeld.
Het gesprek komt op de openingsavond, nu zaterdag. Het is niet de bedoeling dat Kathleen het hele project doet maar zaterdag is ze in elk geval van de partij, verneem ik.
Vanaf wanneer? Een uur of zes? Of er dan veel volk is, vraagt Peter. Rond een uur of zes? Dat hangt er van af.
Het concert - Napolitaanse liederen - volgt rond een uur of acht. De opening zelf kan uitlopen. We maken wel vaker mee dat middernacht pas het begin is van nieuwe en andere avonturen.
In de gehoorbuisjes gaat het er vrolijk aan toe.
Dirk en Els betreden de corridor en stappen door naar crox3. Kathleen en Peter stappen richting hall. Een ogenblik later bespreken Peter en Joost wat ze met de constructie in de gang aanmoeten. Vlakbij de deur die op de hall uitgeeft maken ze groene latten aan een muur vast.
De lading TL-lampen, een stapel die zich ergens midden de gang bevindt, komt van Voorkamer. 'Van een project in de schuur,' zegt Peter. ''t Is niet dat ik zei, Rik, kunnen we de lampen van Voorkamer gebruiken.' De klaterende lach van Morrens schalt in de corridor.
In de mediaruimte staar ik gedurende enige tijd naar de dvd-speler waarin de cd-rom met het werk van Noe Kidder en Brian Getnick opgesloten zit. De dvd-speler is stuk. Stief en Joris hebben het over het EGW-contract. Het kapotte ruitje van de copier is spoorloos. Ik tref het aan in een kartonnen doos die zich op het platform boven de kubusruimte bevindt. In de mediaruimte zijn Stief en Joris in gesprek.
'Dat staat op uw naam?'
'Dat staat op mijn naam, denk ik,' antwoordt Stief. 'Ik denk dat jullie moeten bellen. De nieuwe abonnées moeten contact nemen.'
Joris en Stief hebben het over de hoge waterkost door het kapotte toilet. Een kwartaal van 140 euro.
De houten wand die Dirk Zoete in crox2 plaatste is bedoeld voor tekeningen. De houten wand wordt een blauwe wand.
We bespreken of er een journalist is die we kennen en die we probleemloos kunnen contacteren. Met de pers valt het tegenwoordig niet mee. Wie proberen we? We weten het niet. Er is geen communicatie met die perslui. Jammer.
In crox2 tref ik veertien zakken cement aan. Elke zak weegt 25 kilo. Het gaat om zakken van het type CBR - CEM H/B-M (S-V) 32,5N.
Er is telefoon van Liesbeth De Fossé. Ze wil precieze gegevens over de afmeting van de ruimte, dezelfde ruimte waarin Zoete nu bezig is.
Er zijn de zakken cement van CBR. Dirk is met een houten constructie bezig die plat op de vloer ligt. Op een tafelconstructie, iets buiten het midden van de ruimte, bevinden zich naast een Mister Perfect van het type P-BH626, een boormachine met donkerblauw handvat, ook volgende voorwerpen:
-een gele waterpas
-een gele DEWALT handboor
-een banaan
-een nijptang met rode handgreep
-een sergeant met crox-label
-een meetdriehoek met crox-label
-een plankje zonder
-zagemeel
-een bijna lege fles BRU
-een kromme schroefspijker
-een rechte schroefspijker
-een geel snijmes (op een millimeter van het scherpe snijvlak na zit het mes helemaal in de houder opgeborgen);
-een plastieken doosje zonder deksel waarin zich een assortiment vijzen bevindt en ander gerief zoals haakjes en dergelijke;
-een vel quarto met een plannetje en berekeningen die op volgende conclusie wijzen
244
70
/314
-een FOX afkortzaag (Joris meent dat het om Frans type gaat)
-diverse plankjes
-een waterpas met grijze houder
Op het woonerf kwam een lading keien naast de afvalcontainer terecht. In crox2 tref ik Dirk en Els aan. Dirk maakt melding van het feit dat hij keien en zand liet leveren. 'We zullen over hebben,' zegt hij.
De houten constructie op de vloer, die een zaagsnede voorstelt, wordt de moule van een grote, betonnen constructie. Joris is in de toiletruimte bezig.
In de corridor naar crox3 traceer ik Joost, kompaan van Morrens. Hij hanteert een machine die een hels kabaal veroorzaakt, een compressor verneem ik. Het ding is gloednieuw en het zou best kunnen dat het zo meteen explodeert.
Peter stelt me aan Kathleen voor. Kathleen werd aangezocht om tijdens de expositie op bepaalde nog niet nader bepaalde tijdstippen de rol van suppoost op zich te nemen. Kathleen toont haar fraaie gebit en dipt een vinger tussen de lippen. Mooi, die vinger, onbedoeld.
Het gesprek komt op de openingsavond, nu zaterdag. Het is niet de bedoeling dat Kathleen het hele project doet maar zaterdag is ze in elk geval van de partij, verneem ik.
Vanaf wanneer? Een uur of zes? Of er dan veel volk is, vraagt Peter. Rond een uur of zes? Dat hangt er van af.
Het concert - Napolitaanse liederen - volgt rond een uur of acht. De opening zelf kan uitlopen. We maken wel vaker mee dat middernacht pas het begin is van nieuwe en andere avonturen.
In de gehoorbuisjes gaat het er vrolijk aan toe.
Dirk en Els betreden de corridor en stappen door naar crox3. Kathleen en Peter stappen richting hall. Een ogenblik later bespreken Peter en Joost wat ze met de constructie in de gang aanmoeten. Vlakbij de deur die op de hall uitgeeft maken ze groene latten aan een muur vast.
De lading TL-lampen, een stapel die zich ergens midden de gang bevindt, komt van Voorkamer. 'Van een project in de schuur,' zegt Peter. ''t Is niet dat ik zei, Rik, kunnen we de lampen van Voorkamer gebruiken.' De klaterende lach van Morrens schalt in de corridor.
In de mediaruimte staar ik gedurende enige tijd naar de dvd-speler waarin de cd-rom met het werk van Noe Kidder en Brian Getnick opgesloten zit. De dvd-speler is stuk. Stief en Joris hebben het over het EGW-contract. Het kapotte ruitje van de copier is spoorloos. Ik tref het aan in een kartonnen doos die zich op het platform boven de kubusruimte bevindt. In de mediaruimte zijn Stief en Joris in gesprek.
'Dat staat op uw naam?'
'Dat staat op mijn naam, denk ik,' antwoordt Stief. 'Ik denk dat jullie moeten bellen. De nieuwe abonnées moeten contact nemen.'
Joris en Stief hebben het over de hoge waterkost door het kapotte toilet. Een kwartaal van 140 euro.
De houten wand die Dirk Zoete in crox2 plaatste is bedoeld voor tekeningen. De houten wand wordt een blauwe wand.
We bespreken of er een journalist is die we kennen en die we probleemloos kunnen contacteren. Met de pers valt het tegenwoordig niet mee. Wie proberen we? We weten het niet. Er is geen communicatie met die perslui. Jammer.
In crox2 tref ik veertien zakken cement aan. Elke zak weegt 25 kilo. Het gaat om zakken van het type CBR - CEM H/B-M (S-V) 32,5N.
Er is telefoon van Liesbeth De Fossé. Ze wil precieze gegevens over de afmeting van de ruimte, dezelfde ruimte waarin Zoete nu bezig is.
Er zijn de zakken cement van CBR. Dirk is met een houten constructie bezig die plat op de vloer ligt. Op een tafelconstructie, iets buiten het midden van de ruimte, bevinden zich naast een Mister Perfect van het type P-BH626, een boormachine met donkerblauw handvat, ook volgende voorwerpen:
-een gele waterpas
-een gele DEWALT handboor
-een banaan
-een nijptang met rode handgreep
-een sergeant met crox-label
-een meetdriehoek met crox-label
-een plankje zonder
-zagemeel
-een bijna lege fles BRU
-een kromme schroefspijker
-een rechte schroefspijker
-een geel snijmes (op een millimeter van het scherpe snijvlak na zit het mes helemaal in de houder opgeborgen);
-een plastieken doosje zonder deksel waarin zich een assortiment vijzen bevindt en ander gerief zoals haakjes en dergelijke;
-een vel quarto met een plannetje en berekeningen die op volgende conclusie wijzen
244
70
/314
-een FOX afkortzaag (Joris meent dat het om Frans type gaat)
-diverse plankjes
-een waterpas met grijze houder
maandag 23 april
namiddag
In crox3, de grote ruimte achterin, zijn Peter Morrens en Joost aan de slag. Peter zit op het platform van de stelling, zo gemonteerd dat hij makkelijk bij het plafond kan.
Peter is bezig met een houten constructie, wat een muur worden moet, Joost steekt een handje toe.
Of er nog materiaal naar buiten moet, vraagt Peter.
Even nadenken wat hij daarmee bedoelt. De afvalcontainer? Die staat op het woonerf. Pony heeft er laatst nog de witte matten in gedumpt.
In een hoek van een van beide stockruimtes ontdek ik het Canon fotokopieerapparaat. Sapperdepiep. Het toestel moet richting corridor, als de houten wand er eenmaal staat is het daar te laat voor.
In crox2, de ruimte voorin, heeft Dirk Zoete een aantal elementen gedeponeerd. Dirk zelf is er niet. Tiens, nu ik het bedenk, het is exact 10 jaar geleden dat Zoete, toen amper bekend, z'n eerste crox solo had. Dit is de tweede. Voor Morrens is het het eerste solo project. Dat BRAINBOX in een gierende stroomversnelling terechtkwam toen hij er in aantrad, werd door niemand over het hoofd gezien.
In crox2 hangt New American Story Art nog aan de muren. Ik verwijder de werken en vraag me af hoe het met Larry zit. Stief stuikt toe.
In crox3, de grote ruimte achterin, zijn Peter Morrens en Joost aan de slag. Peter zit op het platform van de stelling, zo gemonteerd dat hij makkelijk bij het plafond kan.
Peter is bezig met een houten constructie, wat een muur worden moet, Joost steekt een handje toe.
Of er nog materiaal naar buiten moet, vraagt Peter.
Even nadenken wat hij daarmee bedoelt. De afvalcontainer? Die staat op het woonerf. Pony heeft er laatst nog de witte matten in gedumpt.
In een hoek van een van beide stockruimtes ontdek ik het Canon fotokopieerapparaat. Sapperdepiep. Het toestel moet richting corridor, als de houten wand er eenmaal staat is het daar te laat voor.
In crox2, de ruimte voorin, heeft Dirk Zoete een aantal elementen gedeponeerd. Dirk zelf is er niet. Tiens, nu ik het bedenk, het is exact 10 jaar geleden dat Zoete, toen amper bekend, z'n eerste crox solo had. Dit is de tweede. Voor Morrens is het het eerste solo project. Dat BRAINBOX in een gierende stroomversnelling terechtkwam toen hij er in aantrad, werd door niemand over het hoofd gezien.
In crox2 hangt New American Story Art nog aan de muren. Ik verwijder de werken en vraag me af hoe het met Larry zit. Stief stuikt toe.
zaterdag 21 april
11u - Oudenaarde
Een kauw drong binnen in de bovenzaal. Niemand lijkt zich druk te willen maken over de onverwachte bezoeker. Iemand suggereert om de Dierenbescherming te bellen. 't Is een beschermde diersoort en daar valt niet mee te spotten. Iemand van de Technische Dienst ziet het anders. Vorige week nog hebben ze een bataljon stadsduiven die de 50m lange tafel met stront hadden bestookt uit de nok geknald. Twaalf stuks, preciseert de directeur van de Tekenakademie.
Ik voeg de hertenkoppen van Stief aan de verzameling verzamelingen toe. Nancy ordent de stukken met polkadot-patroon van Windy. Ze heeft het Multi-Sleeve Piece van Broadbent gereinigd en gestreken. Het kattenhaar was ongetwijfeld nog uit de periode dat het crox-archief bij Anja gestockeerd was.
Een van de leerlingen van de afdeling Mixed Media bracht een verzameling strepen op tafel aan, vlak naast TIPS, een diptiek van Johan De Wilde. Op tafel bevinden zich drie blikjes cola, een onaangeroerd broodje Hesp en Kaas, een metalen meetlat, stukjes tape die niet verwijderd werden en een magazine met een bloot wijfjesdier op de cover.
Stijn, Annick en Dorine van het secretariaat komen een kijkje nemen. Niemand die weet waar Kareltje uithangt. Annick vindt de bollen van HAP een overbodige toevoeging omdat we ze tijdens de sequel van BASICS 2 ook al hadden. Ik verwijder twee bollen - de gele en de rode - en schuif de derde, de groene, tegen de verzameling van productiehuis Vervaecke aan.
'Wanneer kan je het over een verzameling hebben?' vroeg een van de leerkrachten. Zodra je twee stuks hebt? Kaas van Elsschot bijvoorbeeld. Of volstaat de intentie om van dit of dat item een verzameling aan te leggen om het over een verzameling te kunnen hebben?
De kauw - met zijn fijne en ietwat plechtstatige silhouet, de kop lichter van kleur dan de gevleugelde romp - lijkt zich bij de zaak neer te leggen. Iemand heeft een van de hoge, gothische ramen opengezet, voorlopig zonder enig effect.
12u30 - de maaltijd
In de refter staat een keur aan lekkere etenswaren uitgestald: een kom met slablaadjes en rucola; schijfjes tomaat, mozarella, sneetjes ham en kaas; diverse broodsoorten; azijn, balsamico en olijfolie extra virgin; zalmpâté, geitenkaas, brie en een vlootje plattekaas; rode pesto; gedroogde en verse basilicum (al ziet de droge variant er verser uit dan de verse); mayonaise van Bertolli; Ename blond en Ename donker; sel de table van trident in een grote koker; en tenslotte ook her en der flesjes Worldshake en Tropical, fruitsap van Oxfam.
Het gesprek komt op de kauw, ook hier prominent aanwezig zij het dit keer als gespreksthema. Een van de leerkrachten is er pertinent zeker van dat het om een beschermde diersoort gaat.
16u
Catherine Claeyé, twee weken na het eerste onderhoud ook dit keer stipt op afspraak. Ze heeft een laptop bij, een gele. Heeft ze van iemand geleend. De vorige keer liep het fout omdat we geen van beiden wisten hoe we het bestandje konden openen. We nemen het werk door - ondermeer een in 1999 aan de VUB gerealiseerd project gedocumenteerd met een fascinerende reeks fotografisch beeldmateriaal. 'September 1998. In een tuin met blank gazon,' lees ik, 'midden in de stad, heb ik een vlak van 22 vierkante meter omgespit. Bij elke schep ben ik onder de indruk van de massieve aardklompen, die ik nauwelijks kan omkeren.'
'Heerst er ontevredenheid onder de planten?' vraagt ze zich af, een jaar later, als de cyclus in zijn op een na laatste fase terechtkomt. Interssant. Een delicate vraagstelling: Heerst er ontevredenheid onder de planten?
CC heeft 'Ruimten Rondom' van Georges Perec bij maar is er nog niet in begonnen. Wat ze wel met plezier uitlas is 'Een man die slaapt' in de door Arbeiderspers gepubliceerde vertaling.
We bespreken de mogelijkheid om de muur van zand opnieuw uit te voeren en vragen ons tegelijk af of er in het Nederlandstalige gebied eigenlijk wel interessante auteurs zijn. Iemand van het niveau van Perec? Iemand die met Toussaint concurreren kan? Dichters met een verbluffend oeuvre als dat van Ponge, Rimbaud, Pasolini? Deugnieten als Michaux, grootmeesters als Borges, bestaan ze? Zijn er Nederlandstalige dichteressen die overeind blijven in de monolitische schaduw van het oeuvre van Szymborska? Van Ostaijen? Brouwers? Van der Heyden? We komen er niet uit.
Na sluitingstijd rijden we naar de Onderstraat. Hier een ingenieuze ingreep van Kelly Schacht (crox 207) - alleen na het vallen der duisternis, preciseert Hugo (die even naar beneden komt om met Catherine kennis te maken), is het werk volledig: boven de deur van Pink Flamingo's - de deur ter linkerzijde - is een projector geïnstalleerd die het schaduwbeeld van een fladderende vlinder op de houten panelen werpt. De panelen zijn inderdaad de originele stukken die ze voor de gelegenheid uit de kelder opgeduikeld hebben.
Op weg naar Oudenaarde ga ik eerst even bij Ruth langs. Werk van Dirk Peers ophalen. 13 linosneden bijvoorbeeld.
'Dertien?' zegt Ruth geschrokken. 'Dat is een kwaad getal.'
'Ok, zeventien dan. We maken er zeventien van. Een priemgetal.'
19u - Oudenaarde
De kauw is ervandoor kennelijk zonder een visitekaartje na te laten. Van een schrander dier gesproken. Catherine ordent de vele verzamelingen van Nicolas Leus, 17 in totaal. Leus leverde er op een blad papier uit een geruit schriftje ook de handleiding bij:
VERZAMELINGEN Nicolas Leus
Reeksen van 8
8 postkaarten van Noordzee
8 postkaarten van parken
8 zwartebeertjes kunstpockets
8 Modiano folio's met tekeningen van Le Tann
8 Oranje boeken (rond, met erotiek)
8 parijs-boeken
8 netstructuren (arceringen)
8 verschillende kleuren visnetdraad (jutten)
8 stukjes plastic (op strand gejut)
8 zeepresten
8 plastic zakken
8 visitekaartjes met manager-variatie
8 gerecycleerde lijncombinaties op witte achtergrond
8 'oudere' sexblaadjes
14 verzamelingen - 112 items
buiten serie
1 doosje met de Gentse parken
1 groen boekje met zinnen uit de literatuur waarin het woord 'groen' voorkomt (met rode correcties)
1 cd met gesproken lexicon
totaal 17 verzamelingen
Zelf hou ik me bezig met wat Sjoerd allemaal inbracht. Met enige tevredenheid stel ik vast dat Karel z'n rotzooi heeft weggehaald. De parallelle stroken tape bevinden zich nu pal tussen de vele collecties van Leus in, net zoveel aan de ene als aan de andere kant. Catherine heeft duidelijk aanleg voor uitstallen van dingen en zorgt met intuïtieve precisie voor een interessant en panoramisch totaalbeeld, een beetje zoals de boekenstalletjes in Parijs op de linkeroever er uitzien. Na de Leus-interventie legt ze zich toe op de hertenkoppen van Stief en de enorme hoeveelheid tekeningen en knipsels van Robin Crozier uit de privécollectie van Sjoerd Paridaen. Het ziet er allemaal heel erg goed uit.
Het daglicht taant. De rustige deining van de Schelde heeft het effect van een zomeravond.
Een kauw drong binnen in de bovenzaal. Niemand lijkt zich druk te willen maken over de onverwachte bezoeker. Iemand suggereert om de Dierenbescherming te bellen. 't Is een beschermde diersoort en daar valt niet mee te spotten. Iemand van de Technische Dienst ziet het anders. Vorige week nog hebben ze een bataljon stadsduiven die de 50m lange tafel met stront hadden bestookt uit de nok geknald. Twaalf stuks, preciseert de directeur van de Tekenakademie.
Ik voeg de hertenkoppen van Stief aan de verzameling verzamelingen toe. Nancy ordent de stukken met polkadot-patroon van Windy. Ze heeft het Multi-Sleeve Piece van Broadbent gereinigd en gestreken. Het kattenhaar was ongetwijfeld nog uit de periode dat het crox-archief bij Anja gestockeerd was.
Een van de leerlingen van de afdeling Mixed Media bracht een verzameling strepen op tafel aan, vlak naast TIPS, een diptiek van Johan De Wilde. Op tafel bevinden zich drie blikjes cola, een onaangeroerd broodje Hesp en Kaas, een metalen meetlat, stukjes tape die niet verwijderd werden en een magazine met een bloot wijfjesdier op de cover.
Stijn, Annick en Dorine van het secretariaat komen een kijkje nemen. Niemand die weet waar Kareltje uithangt. Annick vindt de bollen van HAP een overbodige toevoeging omdat we ze tijdens de sequel van BASICS 2 ook al hadden. Ik verwijder twee bollen - de gele en de rode - en schuif de derde, de groene, tegen de verzameling van productiehuis Vervaecke aan.
'Wanneer kan je het over een verzameling hebben?' vroeg een van de leerkrachten. Zodra je twee stuks hebt? Kaas van Elsschot bijvoorbeeld. Of volstaat de intentie om van dit of dat item een verzameling aan te leggen om het over een verzameling te kunnen hebben?
De kauw - met zijn fijne en ietwat plechtstatige silhouet, de kop lichter van kleur dan de gevleugelde romp - lijkt zich bij de zaak neer te leggen. Iemand heeft een van de hoge, gothische ramen opengezet, voorlopig zonder enig effect.
12u30 - de maaltijd
In de refter staat een keur aan lekkere etenswaren uitgestald: een kom met slablaadjes en rucola; schijfjes tomaat, mozarella, sneetjes ham en kaas; diverse broodsoorten; azijn, balsamico en olijfolie extra virgin; zalmpâté, geitenkaas, brie en een vlootje plattekaas; rode pesto; gedroogde en verse basilicum (al ziet de droge variant er verser uit dan de verse); mayonaise van Bertolli; Ename blond en Ename donker; sel de table van trident in een grote koker; en tenslotte ook her en der flesjes Worldshake en Tropical, fruitsap van Oxfam.
Het gesprek komt op de kauw, ook hier prominent aanwezig zij het dit keer als gespreksthema. Een van de leerkrachten is er pertinent zeker van dat het om een beschermde diersoort gaat.
16u
Catherine Claeyé, twee weken na het eerste onderhoud ook dit keer stipt op afspraak. Ze heeft een laptop bij, een gele. Heeft ze van iemand geleend. De vorige keer liep het fout omdat we geen van beiden wisten hoe we het bestandje konden openen. We nemen het werk door - ondermeer een in 1999 aan de VUB gerealiseerd project gedocumenteerd met een fascinerende reeks fotografisch beeldmateriaal. 'September 1998. In een tuin met blank gazon,' lees ik, 'midden in de stad, heb ik een vlak van 22 vierkante meter omgespit. Bij elke schep ben ik onder de indruk van de massieve aardklompen, die ik nauwelijks kan omkeren.'
'Heerst er ontevredenheid onder de planten?' vraagt ze zich af, een jaar later, als de cyclus in zijn op een na laatste fase terechtkomt. Interssant. Een delicate vraagstelling: Heerst er ontevredenheid onder de planten?
CC heeft 'Ruimten Rondom' van Georges Perec bij maar is er nog niet in begonnen. Wat ze wel met plezier uitlas is 'Een man die slaapt' in de door Arbeiderspers gepubliceerde vertaling.
We bespreken de mogelijkheid om de muur van zand opnieuw uit te voeren en vragen ons tegelijk af of er in het Nederlandstalige gebied eigenlijk wel interessante auteurs zijn. Iemand van het niveau van Perec? Iemand die met Toussaint concurreren kan? Dichters met een verbluffend oeuvre als dat van Ponge, Rimbaud, Pasolini? Deugnieten als Michaux, grootmeesters als Borges, bestaan ze? Zijn er Nederlandstalige dichteressen die overeind blijven in de monolitische schaduw van het oeuvre van Szymborska? Van Ostaijen? Brouwers? Van der Heyden? We komen er niet uit.
Na sluitingstijd rijden we naar de Onderstraat. Hier een ingenieuze ingreep van Kelly Schacht (crox 207) - alleen na het vallen der duisternis, preciseert Hugo (die even naar beneden komt om met Catherine kennis te maken), is het werk volledig: boven de deur van Pink Flamingo's - de deur ter linkerzijde - is een projector geïnstalleerd die het schaduwbeeld van een fladderende vlinder op de houten panelen werpt. De panelen zijn inderdaad de originele stukken die ze voor de gelegenheid uit de kelder opgeduikeld hebben.
Op weg naar Oudenaarde ga ik eerst even bij Ruth langs. Werk van Dirk Peers ophalen. 13 linosneden bijvoorbeeld.
'Dertien?' zegt Ruth geschrokken. 'Dat is een kwaad getal.'
'Ok, zeventien dan. We maken er zeventien van. Een priemgetal.'
19u - Oudenaarde
De kauw is ervandoor kennelijk zonder een visitekaartje na te laten. Van een schrander dier gesproken. Catherine ordent de vele verzamelingen van Nicolas Leus, 17 in totaal. Leus leverde er op een blad papier uit een geruit schriftje ook de handleiding bij:
VERZAMELINGEN Nicolas Leus
Reeksen van 8
8 postkaarten van Noordzee
8 postkaarten van parken
8 zwartebeertjes kunstpockets
8 Modiano folio's met tekeningen van Le Tann
8 Oranje boeken (rond, met erotiek)
8 parijs-boeken
8 netstructuren (arceringen)
8 verschillende kleuren visnetdraad (jutten)
8 stukjes plastic (op strand gejut)
8 zeepresten
8 plastic zakken
8 visitekaartjes met manager-variatie
8 gerecycleerde lijncombinaties op witte achtergrond
8 'oudere' sexblaadjes
14 verzamelingen - 112 items
buiten serie
1 doosje met de Gentse parken
1 groen boekje met zinnen uit de literatuur waarin het woord 'groen' voorkomt (met rode correcties)
1 cd met gesproken lexicon
totaal 17 verzamelingen
Zelf hou ik me bezig met wat Sjoerd allemaal inbracht. Met enige tevredenheid stel ik vast dat Karel z'n rotzooi heeft weggehaald. De parallelle stroken tape bevinden zich nu pal tussen de vele collecties van Leus in, net zoveel aan de ene als aan de andere kant. Catherine heeft duidelijk aanleg voor uitstallen van dingen en zorgt met intuïtieve precisie voor een interessant en panoramisch totaalbeeld, een beetje zoals de boekenstalletjes in Parijs op de linkeroever er uitzien. Na de Leus-interventie legt ze zich toe op de hertenkoppen van Stief en de enorme hoeveelheid tekeningen en knipsels van Robin Crozier uit de privécollectie van Sjoerd Paridaen. Het ziet er allemaal heel erg goed uit.
Het daglicht taant. De rustige deining van de Schelde heeft het effect van een zomeravond.
vrijdag 20 april 2007
vrijdag 20 april
10u
Ter hoogte van Sint-Jacobs kom ik in een file terecht. Lijnbussen blokkeren het rondpunt. Ik knabbel op kauwgom. Wat een gedoe met zo'n rondpunt en lui die niet doorhebben wat je er mee aan moet. Een rondpunt: simple comme bonjour. Maar met lijnbussen neem je je hoed af.
Joris heeft z'n auto vlak voor het huis van Boudry geparkeerd. Boudry levert draadloos voor de hele buurt. Ik rij het erf op. In de hall tref ik Dirk Zoete aan in een blauw werkpak met witte spatten en vlekken op de broekspijpen. Ook Joris is van de partij.
Met enig enthusiasme buigen we ons over de MATCHBOX case van Thomas Bogaert. Wat een prachtgige autootjes zijn het. De gewoonste zijn de mooiste. De Austin Martin bijvoorbeeld. Een groene Ferrari spreekt boekdelen.
Het gesprek komt op de geperforeerde hardboard. Morrens wil geperforeerde hardboard. Dirk belt Standaert maar die hebben geen geperforeerde hardboard in stock. Bij Hanssens hebben ze het materiaal evenmin. Je moet het materiaal minstens 2 eeuw op voorhand bestellen. Met de negentiende eeuw zitten we goed. Ook de achttiende had gekund en met de zeventiende nemen we het risico. Bestel het maar, zeggen we, we hebben een stuk of wat Romeinse keizers op overschot, dus daar gaat het niet om.
Hoeveel betalen ze voor een Nero tegenwoordig?
We bevrijden de box van CarianaCarianne uit de stockruimte. In de gang is een stank van vuilniszakken. 'Geen greintje respect,' sakkert Joris. 'En dat is hier ook een vuiligheid.'
Dan rijden we naar Oudenaarde. Het ziet er goed uit, in Oudenaarde. In de bovenzaal van de abdij staat een tafel uit één stuk van 50m lang. We werken de collecties af: de inhoud van de doos van crox 118 die voor het eerst sinds eind april 2004 weer in quasi-totaliteit getoond wordt, de ID-card van CarianaCarianne, handwerkmateriaal, een boekdeel over Auschwitz, de simpele schoonheid van prullewieten. Joris houdt zich met case 41 bezig, de matchbox-collectie van Thomas. Lagast heeft een dozijn Pinocchioschedels ingebracht, Frips een keuze uit haar privé-collectie: werk van Ryosuke Cohen en Herman Kruiskamp. Het werk van Marc Coene - een reeks van reeksen - is uitmuntend; een inventaris van reeksen foto's die hij de voorbije jaren maakte: uit Bretagne boten en zeewier, appelbomen uit Calvados, gevels van Ecuadoriaanse handelszaken - en hier dus, achter die archaïsche koketterie van stoffige zaken, het stof van Michaux (kamer met uitzicht op vulkaan), en de bevestiging van een fijne zegswijze: 'Er is metafysica genoeg in denken aan niets.'
16u30 - De kaartjes voor de projecten van Dirk en Peter, 500 stuks elk. Om halfvijf 's avonds met de auto de straat op is niet slim, voor je 't doorhebt zit je middenin een file. Maar zo heb je ook eens wat tijd om wat te filosoferen. Hier, bedenk ik, is toch duidelijk een verschil, een verschil tussen al die halftalenten voor wie kunst amper wat meer is dan een veredelde vorm van knutselen, rotzooi opeenstapelen, plankjes aan elkaar timmeren, druk doen over inhoud en blaffen als een hond die niet wil dat je te dicht in de buurt komt - en het echte werk; mensen als Morrens en Zoete. Kortom, er zijn veel minder kunstenaars tegenwoordig dan algemeen aangenomen wordt.
De plek waar ik de flyers ophalen moet is amper een woonblok van de croxruimte verwijderd. Door de noodzakelijke omweg via de Dampoort doe ik er bijna een kwartier over. Ria en Marc zijn in gesprek met de persoon waar Peter Morrens het in het telefoongesprek over had. Hij rijdt zo meteen naar Lier en neemt een deel van de flyers mee.
Ter hoogte van Sint-Jacobs kom ik in een file terecht. Lijnbussen blokkeren het rondpunt. Ik knabbel op kauwgom. Wat een gedoe met zo'n rondpunt en lui die niet doorhebben wat je er mee aan moet. Een rondpunt: simple comme bonjour. Maar met lijnbussen neem je je hoed af.
Joris heeft z'n auto vlak voor het huis van Boudry geparkeerd. Boudry levert draadloos voor de hele buurt. Ik rij het erf op. In de hall tref ik Dirk Zoete aan in een blauw werkpak met witte spatten en vlekken op de broekspijpen. Ook Joris is van de partij.
Met enig enthusiasme buigen we ons over de MATCHBOX case van Thomas Bogaert. Wat een prachtgige autootjes zijn het. De gewoonste zijn de mooiste. De Austin Martin bijvoorbeeld. Een groene Ferrari spreekt boekdelen.
Het gesprek komt op de geperforeerde hardboard. Morrens wil geperforeerde hardboard. Dirk belt Standaert maar die hebben geen geperforeerde hardboard in stock. Bij Hanssens hebben ze het materiaal evenmin. Je moet het materiaal minstens 2 eeuw op voorhand bestellen. Met de negentiende eeuw zitten we goed. Ook de achttiende had gekund en met de zeventiende nemen we het risico. Bestel het maar, zeggen we, we hebben een stuk of wat Romeinse keizers op overschot, dus daar gaat het niet om.
Hoeveel betalen ze voor een Nero tegenwoordig?
We bevrijden de box van CarianaCarianne uit de stockruimte. In de gang is een stank van vuilniszakken. 'Geen greintje respect,' sakkert Joris. 'En dat is hier ook een vuiligheid.'
Dan rijden we naar Oudenaarde. Het ziet er goed uit, in Oudenaarde. In de bovenzaal van de abdij staat een tafel uit één stuk van 50m lang. We werken de collecties af: de inhoud van de doos van crox 118 die voor het eerst sinds eind april 2004 weer in quasi-totaliteit getoond wordt, de ID-card van CarianaCarianne, handwerkmateriaal, een boekdeel over Auschwitz, de simpele schoonheid van prullewieten. Joris houdt zich met case 41 bezig, de matchbox-collectie van Thomas. Lagast heeft een dozijn Pinocchioschedels ingebracht, Frips een keuze uit haar privé-collectie: werk van Ryosuke Cohen en Herman Kruiskamp. Het werk van Marc Coene - een reeks van reeksen - is uitmuntend; een inventaris van reeksen foto's die hij de voorbije jaren maakte: uit Bretagne boten en zeewier, appelbomen uit Calvados, gevels van Ecuadoriaanse handelszaken - en hier dus, achter die archaïsche koketterie van stoffige zaken, het stof van Michaux (kamer met uitzicht op vulkaan), en de bevestiging van een fijne zegswijze: 'Er is metafysica genoeg in denken aan niets.'
16u30 - De kaartjes voor de projecten van Dirk en Peter, 500 stuks elk. Om halfvijf 's avonds met de auto de straat op is niet slim, voor je 't doorhebt zit je middenin een file. Maar zo heb je ook eens wat tijd om wat te filosoferen. Hier, bedenk ik, is toch duidelijk een verschil, een verschil tussen al die halftalenten voor wie kunst amper wat meer is dan een veredelde vorm van knutselen, rotzooi opeenstapelen, plankjes aan elkaar timmeren, druk doen over inhoud en blaffen als een hond die niet wil dat je te dicht in de buurt komt - en het echte werk; mensen als Morrens en Zoete. Kortom, er zijn veel minder kunstenaars tegenwoordig dan algemeen aangenomen wordt.
De plek waar ik de flyers ophalen moet is amper een woonblok van de croxruimte verwijderd. Door de noodzakelijke omweg via de Dampoort doe ik er bijna een kwartier over. Ria en Marc zijn in gesprek met de persoon waar Peter Morrens het in het telefoongesprek over had. Hij rijdt zo meteen naar Lier en neemt een deel van de flyers mee.
donderdag 19 april 2007
donderdag 19 april
Annemie van VZW Kunstwerk(t) en Georges, een medewerker van het Muhka, zitten buiten in de voorjaarszon. Ze bespreken een project waarvoor ze eind september de croxruimtes kunnen gebruiken.
'Hier hebben we een vorm gebouwd, van... van voorzichtig naar complexer,' stelt Georges. Hij wijst op een blank, onbeschreven vel quarto. Of ze zin hebben in een crox-monsieur, vraag ik. Georges wel, hij heeft honger.
In crox2, de vierkante ruimte voorin, zijn de stemmen van Larry en David alomtegenwoordig.
Een bezoeker, ik denk niet dat hij hier al vaak over de vloer geweest is, overhandigt een boek over Calder - een publicatie van La Bibliothèque des Arts de Paris - met het verzoek om het via een tussenpersoon aan de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. De naam van de tussenpersoon wordt er niet bijverteld.
Nog meer bezoekers. Eerst Ingrid. Ze heeft documentatiemateriaal bij. Ook Ann komt werk binnen steken voor het project in Oudenaarde, o.a. de zakken stof ze nodig had voor het instalraam. Op de vloer in de hall tref ik een stapel poststukken: een brief van een zekere Elise Ottaviano - van de GM groep vermoed ik - en het aangrijpende verzoek: 'let me be a artist.' Aan de brief is een cd-rom toegevoegd en een recensie, 'Elise se pose une foule de questions à travers son exposition'. Dan een brief van de Gentse Universiteit (de uitnodiging voor het eerstvolgende project van Kunst-Zicht) en een schrijven van Hogeschool Gent, ook een uitnodiging.
Eén brief is zonder de minste twijfel net dat ietsje meer dan een uitnodiging: een onkostennota van telenet.
In de corridor naar crox3 ontdek ik vuilniszakken. Van die lui van Pony Attack. De flessen hebben ze in de mediaruimte gedumpt. Op het schoolpleintje is de speeltijd afgelopen.
De stemmen van Larry en David waar het kenwijsje van Yusuf's ijs overheen klatert. Georges en Annemie stappen op. Ze hebben de hele tijd in de zon gezeten en weten voorlopig genoeg om een en ander te concretiseren.
Thomas Bogaert komt aanstappen en overhandigt een blauw valiesje: "MATCHBOX" series, collector's case 41. De collectie is voor het project in Oudenaarde bedoeld. Dan Stief op zijn grijsbruine Vespa. Het weekend heeft een container propvol avonturen en verhalen opgeleverd: Stief is in Parijs geweest voor het Tour de France project van Smak en heeft er vermomd als wolf over de Champs Elysées gereden. Morgen steekt hij een doos met stenen kopjes binnen, voor Oudenaarde. Hij krabbelt het telefoonnummer van Murielle Scherre op een papiertje. Misschien wil zij ook wel aan het project meedoen, zegt hij.
'Hier hebben we een vorm gebouwd, van... van voorzichtig naar complexer,' stelt Georges. Hij wijst op een blank, onbeschreven vel quarto. Of ze zin hebben in een crox-monsieur, vraag ik. Georges wel, hij heeft honger.
In crox2, de vierkante ruimte voorin, zijn de stemmen van Larry en David alomtegenwoordig.
Een bezoeker, ik denk niet dat hij hier al vaak over de vloer geweest is, overhandigt een boek over Calder - een publicatie van La Bibliothèque des Arts de Paris - met het verzoek om het via een tussenpersoon aan de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. De naam van de tussenpersoon wordt er niet bijverteld.
Nog meer bezoekers. Eerst Ingrid. Ze heeft documentatiemateriaal bij. Ook Ann komt werk binnen steken voor het project in Oudenaarde, o.a. de zakken stof ze nodig had voor het instalraam. Op de vloer in de hall tref ik een stapel poststukken: een brief van een zekere Elise Ottaviano - van de GM groep vermoed ik - en het aangrijpende verzoek: 'let me be a artist.' Aan de brief is een cd-rom toegevoegd en een recensie, 'Elise se pose une foule de questions à travers son exposition'. Dan een brief van de Gentse Universiteit (de uitnodiging voor het eerstvolgende project van Kunst-Zicht) en een schrijven van Hogeschool Gent, ook een uitnodiging.
Eén brief is zonder de minste twijfel net dat ietsje meer dan een uitnodiging: een onkostennota van telenet.
In de corridor naar crox3 ontdek ik vuilniszakken. Van die lui van Pony Attack. De flessen hebben ze in de mediaruimte gedumpt. Op het schoolpleintje is de speeltijd afgelopen.
De stemmen van Larry en David waar het kenwijsje van Yusuf's ijs overheen klatert. Georges en Annemie stappen op. Ze hebben de hele tijd in de zon gezeten en weten voorlopig genoeg om een en ander te concretiseren.
Thomas Bogaert komt aanstappen en overhandigt een blauw valiesje: "MATCHBOX" series, collector's case 41. De collectie is voor het project in Oudenaarde bedoeld. Dan Stief op zijn grijsbruine Vespa. Het weekend heeft een container propvol avonturen en verhalen opgeleverd: Stief is in Parijs geweest voor het Tour de France project van Smak en heeft er vermomd als wolf over de Champs Elysées gereden. Morgen steekt hij een doos met stenen kopjes binnen, voor Oudenaarde. Hij krabbelt het telefoonnummer van Murielle Scherre op een papiertje. Misschien wil zij ook wel aan het project meedoen, zegt hij.
Abonneren op:
Posts (Atom)
