vrijdag 27 april

13u

In de hall tref ik een bananenschil aan.
Joost is bezig in crox3. De bananenschil ligt op een karretje. Het is onbegrijpelijk: iemand at de banaan. Iemand liet zich verleiden, greep de banaan, at.
In crox2 is niemand. Het werk is subliem. Ik betreed de ruimte die niet langer de vertrouwde en bekende crox2-ruimte is maar een zaal waarin het werk van Zoete op zo'n flagrant dominante manier aanwezig is dat ik er stil van ben. In die stilte klinkt het bijtende geluid van een nagelapparaat op perskracht.

De kleur van de houten wand, die zich rechts achterin op een meter van de muur bevindt en bijna tot het plafond reikt, heeft een fascinerend effect. Het is geen Koningsblauw, teer is het evenmin, het heeft een solide ondertoon. Het vlak - wellicht drie op zes - heeft het effect van een monochrome fresco.
Aan één van de rioolobjecten is een betonnen cirkelzaag toegevoegd.
Een van de andere betonsculpturen is een architecturale triptiek. Dirk en Joost tillen de tweede rioolsculptuur op en verplaatsen het ding naar een tafel in de hoek ter linkerzijde. Het bovenvlak van de grote betonsculptuur - die zich vlakbij de mdf-wand bevindt - droogt egaal uit; het marmereffect is verdwenen.
Achter de mdf-wand klinkt jazz-muziek.

In de corridor werd intussen duidelijk hoe de display er zal uitzien: het horizontale vlak wordt een meer dan twintig meter lange vitrine. De houten wand erboven is onderin afgewerkt met indirecte verlichting.

Melanie komt de wijn brengen: Les Plaisirs du Pere Guillot, een Cabernet Sauvignon (12 flessen verdeeld over twee kartons), en ook van de Campechano blanco (Airén) en roble (Tempranillo) 12 flessen. De witte Les Plaisirs du Pere Guillot zag ze over het hoofd.
Peter Morrens is gearriveerd en begon met het uitladen van de werken.

15u28

'Ik ben efkes weg,' laat Dirk weten. Hij springt op zijn koersfiets en gaat ervandoor. In de corridor niet Joost met het pasgekochte nagelapparaat op perskracht de houten panelen aan het raamwerk vast.

enige tijd later

Dirk Zoete is bezig met het opmeten van een van de tafels. Peter heeft een overweldigende hoeveelheid materiaal in de gang gestapeld, op, onder en naast de display:
WHY DON'T YOU, een langwerpig werk in een zwarte kader dat tussen enkele andere, identieke werken tegen de muur geplaatst werd, één werk zit nog in de verpakking, op het andere is een zich vermenigvuldigend berkje te zien en er is ook een vierkante foto, een obscure foto waaruit ik zo op het eerste niet veel opmaken kan.
Onder de houten display een frame met de tekst REPAINTING HISTORY, daarnaast een doos met fardes, schriften en paperassen. Tegen de andere muur staan ook werken. Het voorste werk is een tekening min of meer uitgevlakt door de semi-transparante verpakking.
Op het hoekpunt van de twintig meter lange display bevindt zich een stapel van 3 exemplaren van een Point Blank Press editie. Ook een TL-lamp en een plankje, een schroevendraaier met een rood handvat, wat ondefinieerbare dingen. Dan een groen plankje, een gele zak met het Hallmark-logo (een kroontje op een purperen achtergrond), een doosje met elastiekjes (bracelets en caoutchouc, rubber bands, Standars classic), ook 1cm brede en donkerbruine elastieken - 'sterk en extra soepel' - en een zwart tekenboek. Daarop wat flyers en een witte vod. Dan weer wat plankjes, het restant van de verpakking van het nagelapparaat op perskracht (POWER plus) en wat verderop, naar het midden van de gang toe, een kleine diaprojector.
Onder de verticale houten wand is over de hele lengte een streep indirect TL-licht.
Er is een semi-diafane plastiekzak van MEXX, een exemplaar van de eerder vermelde Point Blank Press editie en een verzameling papier (het bovenste vel is een fotokopie met de foto van een residentieel huis en de titel II. The Rodge Drawings). Hiernaast staat een bak met tekeningen schuin over de rand van de houten display. Het bovenste werk is een tekst:
Ah nous
nous avions tous 40 ans
et maintenant
nous avons tous 60 ans
sauf le petit, hein
Naast de verzameling tekeningen bevindt zich een rol keukenpapier. Dan een reeks ingekaderde tekeningen, een landschap, een stadszicht, nog een stadszicht, weer een landschap. AU -GARTEN. Vervolgens een reeks niet ingekaderde tekeningen: ZONDER MIJ is er een van. Een plankje met links en onderaan een witte diafane rand waardoorheen sporen van een onderliggende verflaag te zien zijn. Afwisselend ingekaderde en niet ingekaderde werken. UWEN HOF MIJNEN KOP. Dan twee recipiënten van Hubo boordevol vijzen. Een opgebruikt rolletje tape (wit, kleurloos). Vellen papier.
Dan leegte. Nada. Niets. Nog in te vullen. 1 - 2 - 3... 7 stappen niets.

In de ruimte zelf zijn Peter en Joost met een metalen staketsel in de weer. Helemaal links achterin, bij de zekeringkast, werd een tafeltje neergepoot: een donkergroene plank op twee schragen. Op de plank bevinden zich onder andere twee witte kopjes met een ondefinieerbare, drabbige drank. Slappe koffie zo op het eerste zicht. Een wijnglas halfvol cola, een plak nietjes en een priem, nog meer nietjes, kortere, een half verorberde muffin, een theelepeltje - vlakbij de rand alsof het van plan is om er zo meteen af te vallen - en een plastieken doos met vijzen. 2 x 2 Spaanse paumellen in de originele verpakking. Een rood doosje dat zichzelf definieert als FISCHER. Een rode fles Spa van 50cl, kruimels. Een blauw recipiënt dat mooie maar volstrekt ondefinieerbare voorwerpjes bevat. Een Nokia gsm, een pot witte latex, mat. Dan nog iets van het merk FISCHER - een plastieken koker waaruit de inhoud verwijderd werd - en een GB zak waarnaast zich een kleine transistor van het merk RANGER bevindt die op radio 1 staat en muziek van een Duits orkest speelt.

Merlyn.

In crox2 is Dirk Zoete in de weer. 'Broodpantoffels,' zegt hij, 'het zijn broodpantoffels.' Van de tekeningen die hij aan de blauwe wand hing zijn er twee werken die deel uitmaakten van zijn eerste crox-solo in 1997, met houtskool getekende portretten.
Merlyn komt een kijkje nemen. 'Hier,' zeg ik, 'is de zaal waar ge minstens met 6 letters spreken moet.' Dirk grinnikt.

In de kubusruimte werd het rode vlak overschilderd met een laag zwart. Hier en daar priemt een rood stipje door de zwarte verflaag.
Zwart is beter dan rood. 'Ja, dat vind ik ook,' zegt Merlyn. En dat van dat couchke blijkt te kloppen.

Els niest.

Merlyn vult oneffenheden met acrylaat. Het is het detail dat telt. Hij werkt ook het plafond af. Stapt onderzoekend heen en weer. Kucht. Staat om zich heen te kijken, besluiteloos als het ware. Zegt: 'Hans...' Vraagt: 'Is er nog een TL-buis?' Krijgt als antwoord: 'Ja.' Geeft uitleg over wat hij met de TL-buis van plan is. Besluit dat het geen goed idee is.

'Hoeveel lagen heeft dat gehad?' vraag ik.
'Eén laag primer, twee lagen lak,' zegt hij met de achteloosheid van een vakman. In crox3 is er het geluid van het apparaat op perskracht af en toe onderbroken door dunne laagjes stilte.