Vertraging op de lijn Gent Sint-Pieters Brussel. Dit keer drie stemmen die elkaar tegenspreken. De eerste stem heeft het een over een vertraging van 12 minuten. De vertraging zou te wijten zijn aan werken aan het spoor, tussen Gent Sint-Pieters en Denderleeuw. De tweede stem heeft het over 15 minuten en legt uit dat de trein via een ander spoor gaat, spoor 50a. De derde stem heeft het over 15 minuten en lokaliseert de werken tussen Brussel en Denderleeuw.
Het landschap is zonder geluid: bomen vallen in een zucht omver, niemand hoort het. De geluidjes bevinden zich in het treinstel: het gezeur van een iPod, de irritante beltoon van een gsm en het gekeel van iemand met irrelationele klachten. In het landschap - waar geen geluid is van grasmaaier, cirkelzaag en boormachine - staan fietsstallingen. Spoorwegbruggen gooien zich over het treinstel. Geen treinbewoner die er last van heeft: de trein is een struisvogel. Rechttoe rechtaan, geen gemier. Hoge bermen, grassen, kreupelhout, struikgewas. We schuiven op een diefje door het landschap.
(waar is de mus gebleven? de altijd vrolijk kwetterende mus) Niet in het bermgras, daar is geen mus. Niet in het kreupelhout, tussen de boterbloemen van het weiland evenmin. (waar is de mus?)
(en de veldleeuwerik, waar is hij gebleven) Niet in de schouw op het industrieterrein. Niet tussen de kippen op het woonerf. Niet in het kreupelhout naast de spoorwegbrug, niet op het terrein van de sparrenkwekerij, niet tussen de boterbloemen in het open veld en tussen de vele vertragingen door evenmin. Schermbloemigen, drassige velden , donkere beekjes, een meidoorn, brandnetels, een poel, dan een turbine, lijsterbesachtigen, de paardekastanje, eerst gras, dan roestbruine keien.
brainbox2 unit 10
foto: vadim vostersHilde heeft een interview met Manor Grunewald en Michaël Borremans op de crox-site geplaatst.
Het siert een kunstenaar dat hij zijn positie en betekenis zo goed weet in te schatten.
Vadim en Marie blijven bezig tot een uur of zeven, werken alles af tot in de puntjes. Lucie hebben ze niet gezien, verneem ik.
Veel volk, zegt Ann. De hele tijd door zijn er mensen over de vloer geweest. Rond een uur of zes iemand die voor Rosas werkt.
De openingsavond is minder druk. Phill Niblock heeft een project in Witte Zaal en Nathalie komt niet meer buiten, zegt ze. Er zijn wat mensen die ik nooit eerder in crox gezien heb. Het gesprek komt op Frank Theys, maker van Technopolis, een film over de toekomst, technologieën waar ze nu aan werken, iemand bijvoorbeeld die alleen met benen bezig is (is motoriek) en een andere techneut gespecialiseerd in ogen. Soms werken ze samen. Dan plaatsen ze het oog op de benen. Of croxhapox in dat rijtje thuishoort is andere zaak. De robot die alleen uit benen bestond, had trouwens een eigenaardigheid, hij kon niet met schaduw overweg, kwam tot stilstand telkens zich een schaduw voordeed. De oogrobot had een vergelijkbaar probleem: elke schaduw was het zwarte gat. Na een miljoen keer proberen hadden ze toch een succesje, een robot die het patroon doorbrak en iets deed waar niemand zich aan verwacht had. Of misschien net wel: kunstmatige intelligentie is de kunst van het verwachtingspatroon. Steek een product van die kunstmatige intelligentie in de grond, in het wilgenbos, op een weiland, in een greppel, zonder elektriciteit: na verloop van tijd begint het te roesten. Mensen die met dit soort dingen dwepen, weten niet waarover ze het hebben: kunstmatige intelligentie is een fabrikaat, een ding om mee te werken, iets waar je dingen mee kan doen, het is een werktuig, meer is het niet.
foto: vadim vosters
Geen opmerkingen:
Een reactie posten