De eerste file is op de andere rijstrook en vlakbij Gent. Verlengd weekend, richting kust staat aan te schuiven. De tweede file is voorbij Brasschaat. Richting Antwerpen moet het met één rijstrook stellen. Resultaat: een monsterfile van Nederland tot Antwerpen. Het is verbazingwekkend, die enormiteit van het zich van hot naar her verplaatsen. Een kluwen van zich vastrijdende bedoeling. Even naar Oom Gerrit rijen, moeten ze gedacht hebben.
Richting Nederland gaat evenmin van een leien dakje. Overal staan auto's die traag over het wegdek schuiven en een ogenblik later gedurende onbepaalde tijd stilstaan. Opeens gaat het veel sneller: ik schakel naar vierde. Niet eens halve minuut later stremt de verkeersstroom. Het oponthoud duurt tot de eerste verkeerswissel op Nederlands grondgebied, die richting Utrecht. Ik passeer Breda, passeer de rivieren, kom het stuk ter hoogte van Utrecht heelhuids door. Er zijn weilanden en brede greppels, kleine nederzettingen, populieren, de koeien grazen, kerktorens steken boven de vlakte uit, alles is voortreffelijk. In Nederland wonen keurige mensen en van die keurige mensen heb je vijftig soorten. Het kunnen er meer zijn. In de uitgestrekte gebieden van het Amazonegebied hebben ze onlangs enkele soorten ontdekt waar ze net zo goed niet van af wisten.
Ik neem richting Haarlem. Je moet Haarlem nemen, had Joop gezegd. Elk landschap heeft een donkere, vergeten wegkant. In dit landschap is het Zwanenburg, een dorpje in het uiterwaard tussen Amsterdam en Ijmuiden.
Ijmuiden is onveranderd. In RC De Ruimte tref ik Heike Kati Barath aan. Ze is er met een klasje uit Münster, ik val binnen tijdens het groepsgesprek.
De weg terug gaat over Leiden, Rotterdam en Middelburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten