weekendalfabet

foto: Eric Pries, terug van weggeweest

homo anonimus Het anoniem. De anonieme mens, unaniem onbekend. De anonieme mens kiest voor het onbekende en avontuur. Hij reist in onmetelijke gebieden, de aarde is omgewoeld, het gras vertrappeld, honderdduizend voetsporen hebben zich dooreen gestapeld. Zijn spoor ontbreekt.
Het andere uiterste. Ge struikelt er over. Zonder bv's zouden ze bij Dag Allemaal niet eens weten waarover ze te schrijven hadden. Het is ook niet bij te benen eigenlijk, dat aantal bekende mensen tegenwoordig, terwijl je bekend natuurlijk net zo goed door onnozel vervangen kan, bekend onder voorbehoud.

iemand Iemand telefoneert me. Ik spreek met iemand af. Iemand zegt je moet door de mist van het melkwegstelsel kijken. Ik heb een vriendin, zegt iemand, zij is gedoctoreerd op zwarte gaten. Iemand zegt dat Heidegger dat ook zegt. Iemand maakt foto's. De melkweg, zegt iemand, dat is ver van mijn bed. De Islam gedraagt zich zo achterlijk tegenwoordig, zegt iemand. Dat, zeg ik, is niet eens zeker. Is het lam of is het kip, daar hebben ze tijd zoet mee. Eind jaren tachtig, zegt iemand, liep in Algerije helemaal niemand gesluierd. De naam van Allah, merkt iemand op, wordt in olie geschreven. Els, zegt iemand, zit in Nijmegen.

foto: Martin Sommer maakt foto's van z'n crox-presentatie

invloed Invloed hebben op het ondenkbare. Een ondankbare taak. 'Heidegger zegt dat ook,' legt Leus uit, 'als ge mij begrepen hebt, hebt ge mij niet begrepen.'
Waarop Bart zegt: 'Ons denken is paradoxaal. En als ge dat overstijgt, dan zijt ge verlicht.'

Leus In Marokko zag hij bomen die vol zwarte zakken hangen en daar heeft hij foto's van gemaakt.
Het risomatische denken waar Deleuze het over heeft, is lange tijd een vogue geweest. Het wortelstokdenken: de bedoeling van wat we denken is als gras dat zich aan de oppervlakte voortplant zonder een diepere betekenis te hebben.

moslim Iemand vertelt dat een moslim aan iemand die ze kent had gezegd dat wat hij zonet had beweerd waar was omdat het in de koran staat, dat had die moslim gezegd. Het stond in het boek, zei de moslim, en om die reden was het waar. En toen had de persoon die met die moslim aan het praten was een boek uit z'n schoudertas gehaald, het op een bladzijde opengeslagen en gezegd, kijk, hier, lees maar, hier staat alles wat in de koran staat is onzin. De moslim reageerde onthutst.

museum Eric works in a museum for wallpaper, Kassel downtown. Nekropole is in a forest near the city. It is a graveyard for artists.

AMMA. A Museum for Miserable Art. A mask. De rotzooi.

quote Manuel writes in a notebook, Martin makes photos, Eric and Maya sit in a cafetaria and drink coffee and a tiny little tale later Alina and Violeta enter Lucas Munichstraat 76.

schorem De barbaren: het religieuze schorem. Texas, Roeselare, Afghanistan.

Hoe het komt dat het er tegenwoordig zo achterlijk aan toegaat: materialisme. We zakken in een poel van hebzucht. Het drab staat tot de lippen, de modderige kelen kwaken, zo diep zijn we weggezakt. We zijn zo diep in de troep weggezakt dat we onvindbaar werden. Met troep valt te leven. Onderzoekers hebben ontdekt dat we niet anders deden dan naar troep kijken.

Stille Oceaan O wat is de Stille Oceaan stil. Ik hoor geen Stille Oceaan. O wat is ze stil. Ik hoor ze niet. O, o, o, Stille Oceaan, wat een stille oceaan. O, o, o, ze is naar boven gegaan, de Stille Oceaan is naar boven gegaan. O, o, o, de Stille Oceaan is naar boven gegaan. Hoor ik Stille Oceaan? Stille Oceaan, hoor ik Stille Oceaan? Wat hoor ik.

Iemand zegt: dat afval in de Stille Oceaan, 5.000 kilometer als het niet meer is, dat is een monument, menselijk erfgoed, dat hoort beschermd te worden.

Het licht van de binnenstad kleurt de nacht dof oranje.

donderdag 25 november

Dat we naar Katchaturian aan het luisteren zijn, merkt Van Ryssen op.
Wat zeg je, zeg ik. Katchaturian, roept hij. Heb ik het goed gehoord. Katchaturian. Dat slaat als een tang op een varken, Sibelius of Katchaturian, ik zou het verschil niet eens merken als ik de prullen zelf geschreven had.
Van Ryssen zit in de belendende ruimte, heeft een nachtelijk uitzicht op de tuinen van de Wolterslaan, buigt zich over cijfers. Ik zit met m'n rug naar de nachtelijke tuinen, staar naar het grijsblauwe beeldscherm. Die Katchaturian begint op m'n zenuwen te werken, maar het actieplan is ingevuld, half, op wat bijkomstigheden. Een zucht van verlichting waait door de tuinen.
Het gesprek kwam op hoe vaak ze Sibelius draaien, op Klara. We luisteren naar een werk van Phill Niblock. Van Ryssen zei dat hij het nagetrokken had. Tchaikovsky staat op 1.

dinsdag 23 november

maandag 22 november

stoel, tafel

alles

'Als het zo verder gaat,' sneert Evelien, 'hebben we straks twee soorten mensen, de homo sapiens en de nieuwe Neanderthaler.' De Überneanderthaler en zijn hersenkots. Fabelachtig, super.

Dat ze in Nederland op straat komen voor meer cultuur is een bedenkelijk feit waaruit je makkelijk afleiden kan dat je mensen van cultuur over cultuur moet laten beslissen.

Dat doet me denken aan de oetlul die in m'n oor brulde 'alles is politiek'. Intussen is het ding zelf zo goed als afgeschaft. Ze wisten er zich geen raad mee. Alles is televisie.

knolselder

Op tafel ligt de helft van een knolselder. Evelien hield zich bezig met de andere helft. Naast de handtas van Evelien, vlakbij de plek waar ze met zwarte vellen papier bezig was, zijn nog wat spullen: bruine tape, zwarte knipsels, stukjes hout, het grondplan en een potlood. Het grondplan is van Annelien en toont één ruimte waar we geen weet van hadden, tussen de grote zaal voorin en de corridor.
Het mes, een plankje. Met het mes sneed Evelien de knolselder in twee stukken. Ze ging soep maken, had ze gezegd. Niels toont me een van de vele filmpjes die hij op z'n laptop heeft. Deze zomer was hij op een Teknival in de bossen van Ducherow, in Oost-Duitsland, vlakbij de Poolse grens.

Een nijptang, twee schroevendraaiers, Niels monteert filmfragmenten, Evelien is in de keuken bezig. Naast de nijptang een plamuurmes met witte en dunne krijtsnor en het restje van een gemberwortel in een verkreukelde plastiekzak. Evelien kwam aan tafel zitten, bergt wat dingen op en vertelt over het werk aan de kunstakademie. Ze kon aan de slag in Izegem. Van de notitie die ik te maken had, bleef een literfles water en de rode keukenhanddoek.

Niels. Hij zat met z'n rug tegen de muur. De grote zaal is verduisterd. In het tweede deel is Leen bezig geweest. Niels zit voor zich uit te staren, zonder ook maar een halve vinger te bewegen. Ik betrad de zaal. Hij zal niet om- of opkijken. Evelien zit in de hall, aan het zwarte tafeltje, en kijkt naar een film.
De knolselder, een gigantisch ding, het exemplaar dat zich ongeveer anderhalf uur later doormidden gesneden op het tafelblad zal bevinden, steekt half boven de rand van een van de bakken met voedselvoorraad uit. In de bakken met voedselvoorraad is ook nog mozarella, couscous, een bundel prei, raapjes en ui.
Niels zit (zat) vlak naast het proviand. Ik was in de videoruimte waar Katerina en Adonis bezig zijn. Later komt het gesprek op Pasolini. Van de Italianen vindt Adonis het de interessantste filmmaker. Accatone, Il vangelo secondo Mateo en Theorema, dat zijn de films die er uitspringen, vindt hij. Evelien is met een schaar bezig. Op dat moment maakt de knolselder nog deel uit van de bakken met proviand en ligt er een doormidden gesneden pompoen op tafel, exact op die plek waar later de doormidden gesneden knolselder terecht zal komen. Er zijn dingen die alleen interessant zijn omdat je er op die manier over schrijft en het was een week van trage gebeurtenissen, we hebben alle tijd.

vrijdag 19 november

donderdag 18 november

foto boven: Katerina is bezig in de videoruimte. foto onder: Sinterklaas en zwarte piet op televisie.


foto boven: Marijn toont een filmpje. Hij blaast sigarettenrook tegen a4 vellen. Drie horizontale rijen van telkens 5 vellen papier. 'Look. Nothing happens,' merkt hij op. Nog verbazingwekkender: hij gaat onderzoeken of het mogelijk is om een schriftuur te realiseren door consequent en gedurende langere periode sigarettenrook op vellen papier aan te brengen. Dat wordt een werk van lange adem. foto onder: De tafel van Katerina.


Een gesprek met Paul Depondt. Jaren geleden begon hij voor De Volkskrant te schrijven. Als ik het goed heb, heeft hij ook heel even voor De Morgen gewerkt. Voor H-art bereidt hij een stuk voor over de Gentse kunstscene. Dan heb je het SMAK en dan kan je net zo min om croxhapox heen stappen, wat in beide gevallen nochtans best makkelijk is: blijf uit de buurt. We tafelen in Het Gouden Hoofd, het is vroege namiddag, er is geen volkstoeloop, aan een tafel in het deel voorin zitten twee meisjes en een jongen. Wij gaan aan het tafeltje vlakbij de tuindeur zitten. Hier komt het gesprek op hoe ik de Gentse kunstscene inschat en de positie van croxhapox in dat bizarre landschap. Paul, die in Gent woont, hij heeft jaren in Amsterdam gewoond maar woont intussen toch sinds ruim 5 jaar weer in Gent, weet ongetwijfeld beter dan wie ook hoe het er in aan toeging. Er is geen galeriescene zoals je dat in Antwerpen hebt. Met Chambres d'Amis had Hoet Gent internationaal op de kaart gezet, ik citeer Paul, terwijl de Gentse scene braakliggend terrein bleef. Antichambre, een initiatief van Bart Van Walle, 1986, hetzelfde jaar als Chambres d'Amis, had dat gat met meer dan voldoende specie gevuld - de meest opmerkelijke presentaties waren die van Thierry De Cordier en Karel De Meester - maar eind jaren tachtig was van de boost van 1986 amper nog wat te merken en die drassige leegte is het brongebied van croxhapox. Het braakliggende terrein was zo drassig en vochtig dat er bijna vanzelf een stroompje uit volgen moest.

In de hall zitten Niels, Marijn en Mathias aan de centrale tafel en Hans Bryssinck voor een laptop aan het zwarte tafeltje. Marijn is met een film bezig, Dries in een zaal achterin. We ruimen de presentatie van Mario De Brabandere. Katerina en Garyfilia staan in de videoruimte.

avond

Chorizo en everzwijnworst, Sinterklaas op televisie en een Château de Bardes 2007, een Saint-Emilion grand cru.
Tussen de houtkachel en het televisiescherm hangt een werk van Dirk Braeckman. Ik blader in Het Grote Kabouter Wesley Boek van Jonas Geirnaert. De eerste gang komt op tafel: mossels curry.
Boris lust geen mossels. Dat weet hij 100% zeker. En waarom Boris geen mossels lust. Geel (omdat): omdat ze geel zijn.
'Boris eet graag vis,' merkt de vader op.
'Een mossel leeft op het strand.' De vader heeft een Margaux cru bourgeois ingebracht. Ik schenk bij. 'Eric Rinckhout heeft het vandaag in De Morgen,' zeg ik, 'over Jordaens gehad.'
'Hoezo, waarom?'
Boris lust geen gele dingen.

foto

Ik rij naar Pittem. Het landschap zit in een dikke mistlaag. In de Vijfstraat, aan de spooroverweg, is er alleen de grasberm en het signaal dat er geen trein aankomt. We hadden je niet verwacht, zegt Pierre.
Vandaag is hij naar de keuring gereden. Kelly werkt in een sorteercentrum. We drinken koffie. Agnes plaatst een karton met Bretoense zandkoekjes op tafel.
Met dat water, daar hebben ze om gevraagd, grinnikt Pierre. Vroeger had je overal beken. Of ik iets met die foto heb kunnen doen, vragen ze. Dat was een foto van de buffetkast. Ik herinner me niet of ik die foto gebruikt heb.

maandag 15 november

'Kent ge de Lemmer?' vroeg de slotenmaker. Hij was op de onderste trede vlak voor de doorgang gaan zitten.
De Lemmer, dat kon ik niet bevestigen. Als ge vier jaar zijt, ziet ge veel dingen waar ge de naam niet van weet. Hij had nog op De Akker gewerkt, aan het kanaal, voorbij het huis waar de metser woont. En daar, op een dag, ooit, lang geleden, had er een ezel in brand gestaan. Daar was hij begonnen.
Nee, Lemmer zegt me niets, zei ik. Ik heb er ook maar een half jaar gewoond.
'De Lemmer die in zijn doodskist stond. Dat is op televisie geweest.' Hij noteert een nummer, grinnikt, kijkt op van het papier. 'Wanneer is dat, dat gij daar gewoond hebt.'
Dat ik daar heb gewoond, wanneer dat was. Dat moet begin jaren zestig geweest zijn.
'Ja, de Lemmer. Hij is daar ver buiten Nevele bekend mee geworden. Hij deed nog wel meer zotte dingen. Wilt ge hier eens tekenen.'
En hoeveel het ging kosten, vraag ik.
Honderdvijftig euro minus 27 eurocent, zei hij. Minus 27 eurocent. Hij herhaalde dat: minus 27 eurocent.
149 euro en 73 eurocent, zegt hij, voor de volledigheid.

De metser, het had me getroffen. Het was het eerste wat hij zei nadat hij had gezegd dat hij van Meigem was. Dat is naast Vinkt. In Vinkt hebben ze tijdens de oorlog op een dag iedereen in de kerk samengedreven, neergeschoten. Dat was een represaille geweest. Hij weet van mensen die ze op straat neergeschoten hadden. De metser, dat dat mijn grootvader is, heb ik gezegd. Langs de vaart, voorbij de brug, het eerste huis, zei hij. Ja, het eerste huis, zei ik.
En ik moet u niet op Nevele kermis uitnodigen he, zegt hij, voor de volledigheid. We lachen.
Nee, op Nevele kermis moet ge mij niet uitnodigen, zei ik.

namiddag, voor de volledigheid

Hesp, kaas, komkommer, tomaat, smeerkaas, sla. 1 pompoen,
prei, broccoli,
selder, pijpajuin en raap en rode biet. Pittabroodjes, twee volumes, en spaghetti
van Benito.
Champignons, gember, tomates concassées au basilic, witloof, wortelen.
Witloof, appelen, olijflolie, gehakt, rijst, ui, banaan, komkommer, witte peper.
Knoflook, kaas, een zak met aardappelen en vier flessen wijn, Tarapaca en Côtes du Rhône Villages. De lasagna is van Benito.
En dat is lang niet alles. Ik ontdek onbevroede materie. Knolselder, courgetten, zelfrijzende bloem, couscous, twee dozijn eieren, geitenkaas van Galaxi, kristalsuiker, alpro soyaboter en mandarines.
In de hall staat een magnetron en op het zwarte tafeltje een laptop met de foto van een zwembad op het bureaublad.

portret

De schedel heeft zich dwars door het plafond geboord. Zonder het plafond meer te gaan beschadigen dan nodig is, dat hadden ze berekend.

mode d'emploi

Het over de kinderen hebben.
Het over boeken hebben.
Het over het uithongeren van volkeren hebben. The mass rape of mankind.
Het over Martin Sommer hebben.
Het over Roemenië hebben. Dat Roemenië er op de kaart als een vis uitziet. Het Donaubekken en de noordelijke kustlijn zijn de staart.
Zij heeft haar jeugd doorgebracht in Focsani. Dat is vlakbij de Zwarte Zee.
Iemand zegt: En er staan recepten in die zij geschreven heeft.
En iemand zei: 'Mijn hoofd. Nee... Ik voel dat mijn hoofd zwaar wordt.'
Het woord kruisteken zal nooit meer zijn wat het was.
Kijken naar Dick Higgins & Bengt af Klintberg.
Otilia legt uit dat zij uit het zuidwesten komt. De Donau is vlakbij, preciseert ze.

photo: a still from 'The Endless Story Of Fluxus: The Performance Compilation'
Dick Higgins & Bengt af Klintberg, 'A la Carte', 1992

trapezenummer

Sinds ik een houtkachel heb, heb ik geen probleem met De Morgen meer. Ik had de zin pas geschreven, in het rechthoekje onderin waar ik een reactie kon posten, wat er niet zo heel erg veel toe deed, merkte ik, de vorige reactie was ruim een jaar eerder gepost, of ik bedacht, niet zonder mij van de zelfingenomenheid van die bedenking bewust te zijn, dat ik voor één keer het gelijk aan mijn kant leek te hebben: De Morgen gaat mij verwennen. Ik heb een houtkachel. En zo'n winter duurt.

opinieveiling

1 goeie Kippenberger.
Hirschhorn aan een zijden draadje.
Of er foto's genomen mogen worden, vraag ik.
Nee, dat mag niet.
De performance van twee meisjes en een suppoost en in één van de zaaltjes is een werk van Elja-Liisa Ahtila.
Over een werkje dat ik zelf maar niets vind, zegt iemand dat ze 't een grappig werkje vindt.
Op een achtbaan voorbijschieten aan iemand die op een afstand staat toe te kijken en beseffen: he, dat ben ik.
Media en massaverkrachting. Het roest gaat voor een prikje.

Als je zeven stukjes kaas hebt, zei Lars, en van die zeven stukjes kaas eet je vijf stukjes kaas, dan heb je twee stukjes kaas. Als je dan nog een stukje kaas eet, en nog een, is de kaas op.
Naast het smalle bed was op armhoogte een smalle richel. Op de houten richel staat een bekertje. Tegen de binnenzijde van het bekertje leunt een lepel. De lepel trilt. In de kamer was geen ander geluid. De woedende zon die de hele dag boven de sierra hing, is geblust. Lars is een gespierde Zweed. We wonen in hetzelfde huis, calle Marquesa de Moya 14, ik op het eerste, achterin, hij op een belendende kamer. De eigenaar van het huis is een Amerikaan. Lars schrijft. Hij zit in z'n blootje op het terras aan een kleine tafel, schrijft. Zijn vingertoppen dansen over het letterklavier, blinde euforie. In Thailand heeft hij in een gevangenis gezeten. Wat doe je, vraag ik. Overal is zonlicht. De zon staat hoog boven het terras. Er is alleen maar zonlicht, wat anders is er niet. Hij schrijft. Z'n blote lijf steekt half boven de schrijfmachine uit. Hij is gespierd, het lichaam van iemand die tegen stromingen inzwemt, een bolide. De tekst, verneem ik, is een monoloque intérieure. Hij bedoelt: dat is modern. Waar ik niet aan twijfel. Ze neuken. Het lepeltje trilt. Lars is Ursula en Ursula is Lars. In de kamer is geen ander geluid. Die moderne theorie over monoloque intérieure ben ik sindsdien heel erg interessant blijven vinden.

oxymoron

Van alle mensen die ik ken, is hij de oudste, jong als een pasgeboren kind.
Hij is oud en tegelijk zo jong dat ik helemaal nergens de datum vind.
Zo groot is hij, groter dan een eik, dat ik geen andere woorden weet, barbaar en kind,
en zo klein dat hij met de druppel die ik ben toch alles weet en vindt.

een quote

Virtue pertains to actions and does not need copious theories or lessons.
(Antisthenes)
/The Cynics, p.32; University of California Press, 1996/

ratata

PAF.

Het vliegje is er geweest. Knal op de zin "A new starting point for anyone interested in Cynicism (or indeed
Zo aan uw eind komen. Maar Yolanda zong.
En schoon dat zij kan zingen.
COLLECTIONEURS, onderbrak de tegenstrijdige gedachte, ontroostbaar alleen reeds vanwege het feit dat zij in hoofdletters sprak
Wacht. En stop met dat lawijt, ik ga iets zeggen. Shit - ik ben het kwijt. Weg, FLOEP, kwijt. Kent ge dat? Het staat u helder voor de geest, het blinkt aan het plafond en almeteens, nog voor dat ge uw mond had kunnen open doen, niks niemendal.
Maar allez, godverdomme. En sta daar niet zo te staan, geit. Nee, 't is weg, ja, nee, ik ben het kwijt.
En stop met dat lawijt. (zonder stemverheffing:)
Stop met dat lawijt.

Zij slaat dus open een boek en leest. Hoe zacht en naakt en warm, bedenkt hij, vermoed ik, is haar vadsig lijf. Het boek valt open op bladzijde 210 ter linker- en 11 ter rechterzijde.
Bovenaan bladzijde 211 staan drie woorden, apart, ze lijken niet tot het massieve, tot een half vierkant samengeperste corpus van het tekstverloop te horen

The Ideal Cynic 211

en wat volgt, interesseert haar eigenlijk al niet meer. Hij zegt haar, ge gaat het niet geloven, zegt hij, terwijl hij naar de pickup stapt

Ik zou dat schrappen en vervangen door platenspeler, zegt ze. En leg eens iets op van Chet Baker.
Hij staat voor de pickup. Van Chet Baker hebben ze geen platen. Coke, dronkenschap, bedenkt hij, wat vangt Tuymans aan met de rest van de tijd die hem rest. Ik heb van Tuymans gedroomd, zegt hij. Zij luistert met een half oor. Het boek gleed open op bladzijde 31. De boekwijzer geeft aan dat het de bladzijden zijn waar hij was aanbeland. Haar blik dwaalt af naar de linkerbladzijde.

6. Things conventionally deemed necessary for happiness,

Ze drukt haar handpalm tegen het boek, de bladzijden voorin maken een dikke bult. Hij kwam de kamer binnen, hoort ze, ze stapt voorlangs en in een verbeelding die openvalt zonder dat dat bedoeld was, holt ze over een dienblad waarop iemand die ze verafschuwt een gigantische drol heeft gekakt, en van wat hij zegt, onthoudt ze alleen het laatste woord: koeien.