Ik kijk naar het voetpad. De metereologische dienst had aangekondigd dat het ging sneeuwen. Op het voetpad is niet meer dan een vaag en ruw knipsel van wat vannacht slechts heel even een witte bladzijde is geweest.
Gisteravond. Ik was net van plan om de auto in de garage te draaien. Als aan de overzijde van het wegdek auto's geparkeerd staan, biedt dat in de Knokkestraat weinig speling. Ik had het portiek geopend, vlak achter de Kangoo stond een auto. Opeens. In de achteruitkijkspiegel had ik de koplampen kunnen zien, ze kwamen razendsnel dichterbij. Ik stap uit, maak een teken, open de garagepoort, dat is zo gebeurd. De auto maakt een gek manoeuvre, beukt over het voetpad, ik heb opzij te springen. En wat gebeurt: hij manoeuvreert z'n auto over het voetpad tussen stoeprand en de gevel van huisnummer 37, komt met de bumper van z'n auto tegen de binnenzijde van het openstaande portiek terecht, wat een gek, gaat dan even in achteruit en stoot het koetswerk van z'n blinkende karretje haarscherp perfect over het voetpad zonder tegen wat ook aan te botsen. Zelf had ik het niet gekund. Haarscherp zie ik het gezicht van de man. Hij is een jaar of dertig, wat ouder of misschien wat jonger misschien. Van de gelaatstrekken ketst apolitieke brutaliteit. Wat ben ik blij dat ik niet aan het stuur van die auto zit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten