gebruikelijke handelingen

Over het woonerf stappen. Zon. De cijfercode intikken. Poort opent. Ik stap tussen het plastic door, deponeer de handtas op wat we de directeursstoel noemen, iedereen maakt er gebruik van, vandaag ik, het maakt deel uit van het ritueel. Ik stap door naar het keukentje, duw op een schakelaar, ren naar de poort, sleur het promo-meubel naar het woonerf. Er is geen tijd om te doen wat ik had willen doen. Ik activeer de wireless, duw op nog een schakelaar, ruim de herrie op, de asbakken, het kopje, een halfvolle fles witte wijn, het blik fruitsap, de lege flesjes pils. Na de nu eenmaal noodzakelijke herrie betreed ik de kubus, stap over de als zitbank bedoelde balustrade en activeer de schakelaar. Na de schakelaar nog wat lege pilsflesjes. Wat chaos bleek, werd overzichtelijk. Ik stap door de corridor, eenentwintig meter, open de schuifdeur, vraag me af waar de borstel gebleven is. Zonder borstel stap ik naar de hall, opnieuw eenentwintig meter, borstel die ik in de keuken aantref. Ik geef de vloer een beurt, verplaats een stoel, in de kubus is het geluid van de diaprojector, zon zeikt over het woonerf, ik verplaats nog een stoel, orden wat dingen. De thermostaat geeft veertien punt twee. Waar is het vuilblik. Drie personen betreden de hall. Ik geef het woordje uitleg, spoed me naar de beamer met het werk van Katrin. In de hall raap ik Bram Van Stappen op. Een van de cards van Bram was achter de display in een hoek terecht gekomen. Ik orden de cards, ledig het vuilblik. Opeens zijn er nog bezoekers. Ik doe alsof ik wat anders te doen heb, sorteer bierflesjes, verdwijn in het opberghok.