wandeling

Elk jaar weer ga ik eerst bij fotografie langs. Dat is onbedoeld een ritueel geworden. Noem het een gewoonte. Dit keer zo vroeg, rond een uur of zeven, in de gang op het eerste is niemand, dat in minstens één zaal nog aan de presentatie gewerkt wordt. Ik mag er niet in en dat is net wat het zo bijzonder maakt.
In een van de andere lokalen zie ik een ogenschijnlijk bijna te verwaarlozen reeks foto's, kleine foto's, kiekjes waar objecten aan toegevoegd werden, een onzichtbaar verhaal dat zichtbaar wordt zodra je in de voetstap komt, en meteen weet ik dat dit het verhaal is dat ik hebben wil.

Foto onder. Vijf minuten na het nemen van de foto ontmoet ik Guus. We hebben het niet over de foto natuurlijk, wat nu eenmaal niet zo belangrijk is, maar over de plek en het feit, net zo simpel als het is, dat de vuilnisbakken een ronduit monumentale présence hebben.