zaterdag

[ ]

 

[ ]

Herinneringen die vooraf gaan aan een gebeurtenis. Ik ren tussen dennenstammen tegen een heuvel op. Een patrouille zit achter me aan. Het zijn Duitsers, ze hebben machinegeweren en honden. Ze hebben een kantine uitgemoord waarin drieëntwintig intellectuelen aan tafel zaten en veltlinger zopen. Daarna de rest van het dorp. Vrienden, familie, iedereen. Ik ren tegen de heuvel op. Ze zitten achter me aan. Er is een geur van hars, de helling die gauw zwaarder wordt, het blaffen van de honden. Net voorbij de top, waar het terrein uitglijdt in een beboste kom, hebben ze me te pakken. Ik val en verander in een dennennaald. Daar staan ze dan. Boven in het bos. Ze kijken om zich heen en in het bos is niemand.

zelfbedelving

Je kon horen dat zich in alles wat ze zei een opeenstapeling voordeed. Alles wat gebeurt, stapelt zich op en zal zich blijven opstapelen tot ze er door bedolven wordt.

zitgedrag
Met beide ellebogen op tafel.
Zonder.
Een kruisvorm. De handen samengebracht tot twee keer vijf over elkaar gekruiste vingers. Dit op de tafelrand. Af. Niets aanraken.
De kruissteek gaat niet op voor ringvinger en pink.
Met de vingers van je linkerhand het geslachtsdeel van je partner aanraken. De handen beogen het aantonen van een vorm of een gewicht.
De stoelleuning die je van alle stoelleuningen het meest bevalt is die van de stoel waarop je partner zit. Gejukt.
De ellebogen steunen op tafel. Je vingers bedienen het letterklavier. Een koude luchtstroom telkens iemand de straatdeur opengooit.
Die vooringenomenheid van zedelijk gedrag. Het ter plaatse trappelen van vingers, van hoofddeksels, van ambtelijke beslissingen, van hooggeplaatste onbenullen.
De cayennepeperplukkers.
Een zelfportret, dat van de parallelle werelden.

nacht
Met een duidelijk hoorbare klap viel een stofdeeltje dat deel had uitgemaakt van het boek dat ik aan het lezen was op de plankenvloer.
Nadat je je schoenen uitgetrokken had.
Nadat ik mijn schoenen uitgetrokken had viel een stofdeeltje, dat in het boek dat ik aan het lezen was vast was komen te zitten, met een duidelijk hoorbare klap op de plankenvloer.
Met een duidelijk hoorbare klap.
Met een duidelijk hoorbare klap.
Buiten, boven het dak, nog een geluid. Was nog een geluid. De wind stoeit met de bekabeling van een vlaggenmast. En er was geen vlaggenmast! Ik sprong op m'n bromfiets. Iemand neuriede. De boiler ronkte. Was ik de persoon die aan het neuriën was? In het salon het geluid van een vloedgolf. Bij Pizza Ramp had ik vijftien apen besteld. Het krakende geluid was het gelach van een vorige eeuw, niets ernstigs, ach een geestigheid, iets van die aard, meer niet. Een kar rammelt over de straatkeien.

Dat je met elke bevalling, zei de dame, een stuk van je hersenen kwijtraakt. Die van de kleine.

Het paradijs, het geluk, de onwetendheid.

woensdag

Ze zijn zo dom dat ze alleen nog die smartphone hebben.

Het staat op de zwarte t-shirt van een blanke vrouw: OBEY.

Those young people, would they ever age? De kreukels van het kraagje van een paarse regenjas. De jas hangt over een stoelleuning. De kreukels hebben de gelaatstrekken van een oude vrouw.

Met een regenscherm als de veren van een door het noodweer uitgekotste kraai. Het gore geluid als op een winteravond het maagsap de dood van Krijgelmans mededeelt.

Om een of andere reden zullen we het in geen geval over de naamvallen hebben. Krijgelmans is dood.

Klapwiekend. Klapwiekend strompelen naar het begin van de nacht. Als om te beginnen alleen maar dat al zou lukken.

En dan in dezelfde glazen alles wat je vergat te kotsen.

Uw positie ziet er absoluut verschrikkelijk uit, ambtenaar, zei de kraai tot de hondachtige.

Een zwarte haarband om het schaamhaar, om het minpunt in te lijsten.

Ze moeten er nog aan beginnen en het is altijd hetzelfde.

In de afwasbak dansen bierglazen, ze hippen op en neer en dan staan ze stil, na verloop van tijd, opeens, en leunen tegen elkaar zonder geheimzinnig te doen, ze hebben zin in nog een rondje.

Het volmaakte laat zich kennen door wat het is. Het is niet om aan te zien.

Binnenvallen met een haast alsof je een ogenblik eerder ontsnapt bent aan een levensbeschouwelijke opmerking.
Iemand zegt onschuld bestaat niet. Onzin. Alles gebeurt in volmaakte onschuld. Tot niet gebeurt wat niet te vermijden was. Ze komen van een vergadering. De Himalaya is ingestort.

Het dansen van de glazen.

Krijgelmans is dood.

Aan de overkant van het wegdek is een kamer waarin iemand heen en weer stapt en dan opeens het licht uitgaat.

19 december

Ook je meest intieme communicatie, smartphonegebruiker, is herleid tot massaconsumptie.

Toen de dame vooroverboog, naar het andere eind van de wereld, had hij voldoende aan één oogopslag om zich van het megalomane zitvlak te vergewissen.

Het reuzenrad draait in tegentijd.

Met het juiste hoofddeksel had ze de oscar gewonnen. Voor haar rol in The One Thousand Nine Hundred and Twenty Fourth Man.

Het reuzenrad van de stadstram. De wagons hangen deels op, deels naast elkaar, en af en toe schudt er eentje, als de stuiptrekkende achterpoot van een koe.

Valt het tegen dat de kerstmarkt niet met uitsterven bedreigd is.
Valt het tegen dat de politieke beslissing niet met uitsterven bedreigd is.
Valt het tegen dat het gekonkel niet met uitsterven bedreigd is.

Wat een meevaller, de choucroute evenmin.

Ook je meest intieme communicatie, smartphonegebruiker,

1043

1043. Thoughts. Bedenkingen.
Olieverf potlood 73 x 90. 2022.

halftien, vrijdag

Aan de lange tafel zeven mensen die gezellig heen en weer bewegen.
Een nieuwe, jonge barman, his maiden voyage.
Aan de tapkast iemand die technisch gesproken vooral door z'n snor, of misschien alleen daardoor, op Nietzsche lijkt.
Over een stoel vlakbij, waar een jongedame met rode sjaal en beige laarshakken plaatsnam, hangt witte bedrading. De foto's van Miles en Holiday hangen scheef.
Een saxofoon betreedt de gelagzaal. 29 aanwezigen, mezelf inbegrepen.
Een tafel komt vrij, en ik verplaats me naar die tafel, zoals een berg zich verplaatst, traag, met houwelen en een schop en alles wat hij bij heeft.
De nieuwe kelner ledigt het tafelblad.
Op straat, buiten, stapvoets, iemand met een enorme hoeveelheid haar.
De jongedame die geamuseerd naar alles en iedereen omkijkt, met ogen die dan hevig loeren als die van een amfibie. Complex.
Zou ze nog weten waar ze die rode sjaal vandaan heeft?
Zij die verantwoordelijk waren voor de diefstal zeiden aan de persoon die hen aanklampte dat ze niet wisten waarover ze het had. Dat ze geen dieven in hun vriendenkring hadden. Niemand die zoiets deed. Wat aangaf dat hun psychologisch vernuft ook niet meteen om over naar huis te schrijven was.
Het huis in de bergen.
Ze kussen.
Het bedenken van nog meer geld is voorbijgestreefd.
Aan een tafel vlakbij hebben ze het over Pasolini. Echt waar.
Ze hadden het over Beuys gehad kunnen hebben.
The dog that knew too much.
Twee bruinhuidig georiënteerde individuën.
Groucho in de vingers hebben is niet wat je met Groucho had kunnen bereiken.
O, wow, gemberthee.
Dank u.
Een sjaal die zo lang is dat je er van de zuid- naar de noordpool mee klimmen kan. Als ze een helikopter hebben.
Zoeterige muziek.
Je omarmt de danspartner los boven het heupbeen, gewichtloos als in een bouillon met kippenvezel, terwijl je voorlopig nog niet weet hoe consistent het allemaal is.
Het ziet er wel heel erg goed uit.
Gemberthee met honing.
Van iemand een fantasie waaraan je je niet had verwacht.
De voordeur als eindpunt van een bergbeklimming.
Spaarzaam omspringen met de adjectieven die je niet gebruikt. Super intelligent, abnormaal begaafd, geniaal.
Ze trekken de buitenkleding uit, synchroon, ook nu Anna Theresa er niet bij is om te besluiten of ze het deden zoals zij het wil.
Wat zouden ze te vertellen hebben als ze er geen zaktelefoon hadden bijgehaald.
Nu ik Billie min of meer frontaal heb de vaststelling dat het niet de foto is die scheef hangt.
Ze komen en blijven komen.
Ze verdwijnen, lossen op.
Het witte schoeisel dat in boekdelen spreekt.
Een beproeving.

Identity

Tourists at each street corner. Concrete buildings from bottom to top filled with fake news. An evidence of blue carpet wherever you go. Significance invisible. Sold out authorities, market strategy, porn cops, hidden agenda. Loft industry as a fashion trademark. Dogfood funding, woke poop. New popes advertising the same old poop the old popes did. Imbecility as a standard degree for everything. Politicians with, officials with, administration with a clear view on what's really going on. A choir of little taxfree negro statues singing Xmas carols. A new era for colonialism. Poop in a river, as Lou said.

Musil

Een merkwaardig voorval. De kelner, iemand, stel ik me voor, die er zo lang werkt dat bijna niemand zich had weten te herinneren wanneer hij er begon, wordt door de pas in het restaurant binnengekomen jongedames met Musil aangesproken, bijna, verzin ik, bijna met inachtnemen van de hoffelijke buiging die bij het uitspreken van die vooral in literaire kringen bekende naam hoort, Robert, zeggen ze, Musil, waarna de als Robert Musil aangesprokene hen beleefd voorgaat naar het platform en hen een tafel onder de palmboom aanwijst.

10

aynitl : food matters 10

to discuss Everything you see in this room, or in fact in this building, was left here by the previous tenants. So you won't find much that pertains to me, yet I prefer these random appurtenances. Their diversity keeps me from being limited to a single mood of reflection; and in this laboratory, whose resources I have systematically inventoried (with the opposite of the conventional valuation, of course), my imagination is less inclined to measure its steps.
Marcel Duchamp, quoted by Julio Cortazar.

onder : Egon Van Herreweghe
step 10

On Beast Government

It takes an elephant to get those on top of the elephant visible.
It takes those on top of an elephant to destroy the elephant.
It takes those outside our law-ripped body to get their big woodcarved nose in a dream on the carpet deep inside each body, invisible.
The machinegun inside the elephant blows on an 8-legged horn called Rita Hayworth.
Then the dunk got up, crawling, added a blessed and massive mass of its own and went for a walk.
Half the Amazon wouldn't have been large enough to get rid of it, half of the table to make the other half.
Elephants make blond girls, a good actor don't need to move,
a glove is the person left without.
It's a classic move to disappear in overexposure.

On King Krule & Mexican Street Sounds & Medicine Tea

Statues eating each other in a dining room looking at other statues eating statues eating each other.
A highway without any such thing as a landscape.
The steady movement of dead birds downstream.
Nothing else.
A bottle after the shipwreck, no message. Statues on top of each other.
Small urban structures on top of even smaller structures and names such as Caligula, Hindemith and Theophrastus of Antioch.
More statues eating each other. Insects. People watching neighbours looking at statues.
People looking at people on top of each other.
John Watts and Harpo Marx on top of each other. People in front of a nuclear war shop.

Van Gogh

Van Gogh is in een aardappelzak veranderd. Keer de zak ondersteboven en er vallen er vijftig uit.

4 december

25 bladzijden in Jules Verne, Around The World in Eighty Days. De eerste zin, Mr. Phileas Fogg lived, in 1872, at No. 7, Saville Row, Burlington Gardens, the house in which Sheridan died in 1814, doet aan die van Havelaar denken. Hierover zit ik 10, geen 5 maar 10 minuten na te denken. Over die eerste zin van Havelaar. Voor ik een van de andere boeken waarin ik recent wat heb zitten lezen ter hand neem, Slotsom van Elias Canetti, een privé-domein, Nr. 233. In Slotsom heb ik kennelijk tot bladzijde 18 zitten lezen; de voorflap zit als bladwijzer tussen 18 en 19. Hij liegt enkel om te ontdekken, lees ik, het is de laatste zin die ik las voor ik aan Understanding a Photograph van John Berger begon, Zodra het klopt, zegt hij de waarheid. In La mémoire du monde, in Avignon, vond ik een exemplaar van Lieux van Georges Perec, zijn meest recente publicatie. De blauwe bladwijzer, de verpakking van een theezakje,

thé noir aromatisé
flavoured black tea
GRAND EARL GREY    
Comptoirs Richard
Paris

zit tussen 126 en 127 : 17. ITALIE, SOUVENIR 1 : la maison aux grandes vitres – la maison au beau jardin
ou la maison du Moulet
ou le grand sapin au sommet du sentier
le sentier
le Moulin). Dit keer is het niet Perec waarin ik blijf lezen, maar iets van Duras, een boekje dat ik me een hele tijd geleden aanschafte, ik herinner me niet wanneer, een Gallimard waarvan de titel me net als toen opnieuw opviel: Le square.
In Le square 96 bladzijden. Als ik het correct heb zit ik onderaan bladzijde 96: – Je ne sais pas, Monsieur, si le bonheur se supporte mal ou si les gens le comprennent mal, ou s'ils ne savent pas très bien celui qu'il leur faut, ou s'ils savent mal s'en servir, ou s'ils s'en fatiguent en le ménageant trop, je ne le sais pas; ce que je sais, c'est qu'on en parle, que ce mot-là existe et que ce n'est pour rien qu'on l'a inventé.

Zonder die bladwijzer tussen 96 en 97 had ik misschien niet meteen gevonden waar ik gebleven was.
En dan is er Herzog.
Ik heb ook in Kis en Pessoa zitten lezen, van Pessoa een franse editie van de Engelse gedichten, iets waar ik eerlijk gezegd weinig aan heb, in Dickinson, waarvan ik me recent The Complete Poems heb aangeschaft, ook Alkema had gekund, in Bernhard van wie ik drie, vier boeken tegelijk aan het lezen ben, in Lost Cat van Mary Gaitskill, in iets van Halfon, in Cortazar, voor het eerst ook in iets van Stendhal, Het leven van Henry Brulard, waarvan ik geloof ik alleen de eerste zin las, Vanmorgen, 16 oktober 1832, stond ik, 40 jaar voor Verne aan Around the World in Eighty Days begon.
Herzog dus, zei ik. Eerst The Twilight World. Intussen halverwege de Nederlandse vertaling van Jeder für sich und Gott gegen alle.
En dan nog eens zoveel boeken. Ik mag er niet aan denken. En al de mensen die je tegen het lijf loopt, in die boeken.

Transcriptie van Wednesday 4 December, The Diary of Virginia Woolf, Volume 4, blz. 356.

zaterdag

Binnen zit het volk in dikke drommen aan donkere tafels en er is licht. Van de soms bolwangige aanwezigen is hier en daar een lichaamsdeel ontbloot, hals en schouder, de navel, een sok. Het everzwijn is donker. Ook de jongen die van het everzwijn een tekening maakt en tegelijk met z'n smartphone bezig is. De blonde kapsels zijn onderbelicht, ook het oranje is wit en de nacht buiten steenkoolzwart. Het baardhaar, de jeansbroeken, de tussen alles en iedereen doorglippende kelner, de muziek die uit een achterafkamertje komt, het gelach, de brilmonturen, aanhoudend bijna alsof ze in haar lach stikt, het gesprek dat voor slechthorenden bedoeld is en de vergoelijkende opmerking dat het misschien niet allemaal zo donker bedoeld is, het gesprek, de lingerie, de geluidjes die ze maken, een visgraatmotief. Alle tieten samen maken een vleespudding waarmee je ongetwijfeld zelfs de oerknal in bedwang had kunnen houden. En dan, inderdaad alsof het zo bedoeld is: de bleke gelaatskleur van een zwarte vrouw.

nacht

Ze had het woord binnenissig uitspreekbaar gemaakt.
Buiten L. was geen kat zich bewust van haar muizenissen.
Wist ervan met het platte instinct van een roofkut.
Het geluid dat ze veroorzaakte, was iemand die tegen een kartonnen doos aanliep, of een blikken trommeltje, iets vol van lucht, iets dat bij de minste aanraking als een ballon dik van zichzelf ontplofte.
Wat achter z'n rug gebeurd was.
Hij had niet naar haar omgekeken en zij deed alsof het niets was.

the partners

Spencer Bogaert, The Partners

[ ]

9

aynitl : food matters 9

intruder invité(e) Elke kunstenaar, te gast bij een van de andere kunstenaars, ontvangt ook een van die kunstenaars, maar niet zo dat [X], op bezoek bij [O], [O] op bezoek krijgt. Of we daar na lange gesprekken op uitkwamen, dat het zo moest, of na een inval, herinner ik me niet. Om te beginnen wilden we niet zomaar iedereen bij het traject betrekken, zodat de gesprekken ongetwijfeld lang tot wie willen we beperkt bleven. Dat waar het om ging : dat het ondanks de vertoning eerst en vooral een ontmoeting zou zijn en dat die ontmoeting de kern van het project hoorde te zijn, met of zonder publiek, de maaltijd, drank, het late uur, het vroege uur, de gesprekken, nel mezzo del camino; ook de plekken waar die gesprekken zouden plaatsvinden; niet de exporuimte die we toch niet langer hadden : een terras bij valavond, een keukentafel, een plek dalend, een plek stijgend, een moment dat met de eerste zin van Les yeux bleus cheveaux noirs, met die van Kosmos of met die van Le passager de la nuit samenvallen kon; wie bij wie zal langsgaan en wat waar plaatsvinden zal laten we aan toeval over.

linkerhand

Als haar hand zichtbaar is tenminste.
De linkerhand.
Andy, we hebben het over de linkerhand.
Je linkerhand, Andy.
We hebben het over de linkerhand.
Als hij voor iedereen duidelijk zichtbaar is, dit is haar linkerhand. Slechts af en toe gebeurt het.
Slechts af en toe gebeurt het dat ze met haar rug naar me toe zit. Ook dan.
Ook dan toont hij aan de smartphone een uiterst verfijnde motoriek.
Je linkerhand, Andy. Goed opletten nu.
Een uiterst, zoals ik al zei, een uiterst verfijnde motoriek! Die van een zich buiten zichzelf bevindende liervogel, of die van een danser, wat in sommige gevallen hetzelfde is.
Een zich aan het fatale uiterste van dit ben ik bevindende hand. Toch gaat hij nooit zo ver dat hij de dingen die ze bedoelt, de dingen die ze onbedoeld, dat hij de dingen die ze onbedoeld tot uitdrukking brengt verknoeit.
Wat ze niet beseft.
We hebben eerder gezien wat een knoeiboel het geworden zou zijn als ze het wel beseft had.
Toch weet ze wat het ledemaatverschijnsel bezighoudt, de subtiele vertragingen waar hij af en toe achteloos een betekenis mee uitrust.
Betekenis die ze zelf had kunnen aanbrengen. Natuurlijk kan ze dat. Maar dan moet ze er wel eerst uitkomen of het blond moet, kaal, of met krullen. Of het gebrek. Want het kan natuurlijk ook allemaal net zo goed geen betekenis hebben.

difference

An arsehole ain't any different black or white.

het geroezemoes

Bevoorraad door dertig kelen gaat het geroezemoes hevig tekeer, een dam tegen het nog grotere lawaai van de buitenwereld. Mensen verlaten, mensen betreden de keet. Een simpele, goed te begrijpen formule. De kale koppen die voor de verandering die van iemand anders zijn, adem die voor de verandering naar die van iemand anders stinkt. De stemmen die, de lichamen die, het geloei dat, de benen die, het oorsmeer dat, de geslachtsdelen die, de schoenveters die, en een moeilijk te verdedigen denkpiste, die dat Europa voor wat anders zou staan dan staal en kolen.
Ook het lange weekend is een van de gespreksonderwerpen.

Wat ze ook proberen, de deuntjes van Jan en Stefan komen niet boven het geroezemoes uit.

Aan één van de tafels stokt het gesprek. Zijn ze uitgepraat? Is iets gezegd wat ze geen van allen wilden horen? De smartphones worden bovengehaald.

Al die keren dat ik op u heb moeten wachten. In een hotel bijvoorbeeld, zegt iemand.

[ ]

Benoît Félix
Hilal Aydogdu
Léa Quindot
Pauline Philippens

de tafel

Benoît Félix. Les mains sur la table / Hands on Table. 2018.

[ ]

dinsdag

zondag

aynitl 7
pauline

woensdag

 dag 2