staatsbelang

Luitjes die menen dat het staatsbelang misschien toch enig krediet verdient, hebben er de meest recente historie maar eens op door te nemen, sinds de dinosaurus uitgestorven is. Aan de kwaal van het staatsbelang zijn niet voor niets termen toegedicht die uit het Paleolithicum stammen. Dat de overheden verkwisten en blijven verkwisten, het failliet waar ze voorzichtigheidshalve geen teller en flitspaal op plaatsen, heeft er voor gezorgd dat ik afwijzend sta tegenover alles wat dat belang dient. Idioten beslissen hoe het volgens hen moet, wat ik als misplaatst en obsceen ervaar. Met minder kwalijke hersenhelften uitgerust kan ik elke beslissing van overheidswege moeiteloos ontoereikend of irrelevant verklaren: de verkozenen zijn niet uitgerust met een hersencapaciteit om met wie ook over wat voor belang ook van mening te verschillen. Ze zijn te dom om meer dan één mening te hebben.
Als staatsman heb je duizend meningen samen te brengen en alleen dan begint het eigenlijke werk.
De duizend meningen, honderdduizend misschien, vertegenwoordigen het volk. Het huidige staatsbelang beperkt zich tot de parasitaire consensus dat de economische groei, noodzakelijk geacht maar door wie, het krediet bepaalt van lui in zwembadparadijsjes. De voor het protocol bedoelde vlaggen hoeven niet eens.