CHAOS BIJ DE MORGEN NA RECENSIE OVER BRAINBOX2
een foute gok
Jan Fabre niet betrokken bij BRAINBOX
De Morgen doekt cultuurredactie op na foute berichtgeving
LAATSTE ONBEKENDE BELG BIJ DE LURVEN GEVAT
Evacuatie van redactielokaal is voorlopig niet aan de orde
De Morgen is als een auteur die voor analfabeten schrijft. Ze kan niet schrijven en à la limite heeft ze ook het geluk dat haar publiek niet lezen kan.
Hoe overbodig is het geluk van het dagbladverschijnsel.
Hoe overbodig is het om te vernemen dat de tweede manager van Financiën naar de Raad van State stapt.
Hoe overbodig is het om te vernemen dat Noël Slangen voor bewezen diensten 5 miljoen euro kreeg.
Hoe overbodig is het om te weten dat Moskou het nieuwe paradijs is voor winkelfanaten.
Hoe overbodig is het om te weten dat militairen vervroegd uit het leger kunnen.
Hoe overbodig zijn vrije tijd en onzekerheid en werkloosheid.
avond
De altijd blije berkjes, daar zijn ze weer. Ter hoogte van Merelbeke belanden we in een kijkfile, op het baanvak richting kust is een ongeval gebeurd. De file richting Brussel is veroorzaakt door automobilisten die afremmen om het accident op het andere baanvak te bekijken. Dat hou je niet voor mogelijk en toch gebeurt het, ze worden er niet eens voor beboet. Hoe overbodig is Vlaanderen, een regio met het gemiddelde IQ van een varkensblaas. Regen reutelt over de autosnelweg. Kind of Blue van Miles Davis. We belanden in Ternat aan het Frietkot van Andre. Dirk heeft 15 bitterballen besteld.
Ornette Coleman
We zitten in salle Henry Leboeuf. Ornette tovert, brengt ritmes samen die je normaal gesproken niet in één beweging verwacht, de ritmes en klankpatronen schuiven over elkaar heen. Denardo is massief. Je voelt en hoort dat hij bereid is om z'n drum aan gruzelmenten te kloppen.
vrijdag 31 oktober 2008
dinsdag 28 oktober
La Disparition is het meest beruchte boek van Perec hoewel niemand het gelezen heeft. De letter e komt er niet in voor wat zelfs de recensent van Le Monde ontgaan was.
Van de Russische dichter Poljotkin is slecht één gedicht bekend, soms vertaald als De hond die hond werd, een andere keer als De hond die in een hond veranderde. Uit de geschriften van Paustovskij blijkt dat ze elkaar in Odessa ontmoet hebben, Poljotkin zou er redacteur geweest zijn van een plaatselijke editie. Een van de anekdotes is dat ze op de redactie na een of andere calamiteit zonder o kwamen te zitten, er was in het hele kantoor geen o te bekennen, ook andere letters ontbraken. Voor de grap vertaalde Poljotkin De hand die in mens veranderde in De hond die hond werd, gebruik makend van de letters die ze hadden. Enkele maanden later, tijdens de belegering van Odessa, ging zijn oeuvre verloren en bleef er alleen dit ene gedicht.
Van de Russische dichter Poljotkin is slecht één gedicht bekend, soms vertaald als De hond die hond werd, een andere keer als De hond die in een hond veranderde. Uit de geschriften van Paustovskij blijkt dat ze elkaar in Odessa ontmoet hebben, Poljotkin zou er redacteur geweest zijn van een plaatselijke editie. Een van de anekdotes is dat ze op de redactie na een of andere calamiteit zonder o kwamen te zitten, er was in het hele kantoor geen o te bekennen, ook andere letters ontbraken. Voor de grap vertaalde Poljotkin De hand die in mens veranderde in De hond die hond werd, gebruik makend van de letters die ze hadden. Enkele maanden later, tijdens de belegering van Odessa, ging zijn oeuvre verloren en bleef er alleen dit ene gedicht.
zaterdag 25 oktober
Gretig als muizen knabbelen Younes en Gilles op paprika chips. Anes is met papa winkelen, zegt Younes. Ze gaan in Charleroi wonen, zei Gilles. Hij heeft geen idee waar dat is. 'Is het ver?' vraagt hij, zich half bewust van het feit dat het ver is. Tweehonderd kilometer, zeg ik. Dat is ver. Ja, het is ver.
Te ver om na schooltijd even in crox langs te komen. Voor de diepgelovige ouders van Younes en Anes is croxhapox een plek met hoog besmettingspotentieel. Stel je voor dat Younes en Anes ontdekken dat Allah een grapjesmaker is. Kijken in de toverhoed en de toverhoed is leeg en na verloop van tijd begrijpen wat dat betekent.
Voor Gilles en Younes is het GM project een prachtige attractie. Wat ze leuk vinden, het werk met de gekleurde houtblokjes vinden ze leuk. Ze willen weten wie het gemaakt heeft. Wat ze ook heel erg leuk vinden: die blauwe lichtjes in de videoruimte en die brieven aan de muur. Ja, brieven, zeg ik, heeft Grégory naar croxhapox gestuurd. Croxhapox, grot van Ali Baba. Ze zien een C, een H, een E, een F. Als het even meezit krijgen ze een glaasje sinaasappelsap aangeboden.
Sjoerd springt binnen en een jonge vrouw betreedt de grote zaal, Veridiana Zurita. Ze doet een Masters in Enschede, is in Gent voor het 'Virgula'-project van Luanda.
We hebben een vernissage, de tweede unit van BRAINBOX2. De jongens van ZILKE - die in crox hun eerste single brengen - stellen op in de grote zaal. Het bezoekersaantal - het gaat om een veelvoud van de lui die de Brusselse Biënnale deden - valt tegen. Ja die Brusselse Biënnale, dat is me ook wat. Maken ze zich dik dat ze voor de sector geen geld zouden hebben en smijten ze met geld voor een project dat niets maar dan ook werkelijk helemaal niets voorstelt.
Te ver om na schooltijd even in crox langs te komen. Voor de diepgelovige ouders van Younes en Anes is croxhapox een plek met hoog besmettingspotentieel. Stel je voor dat Younes en Anes ontdekken dat Allah een grapjesmaker is. Kijken in de toverhoed en de toverhoed is leeg en na verloop van tijd begrijpen wat dat betekent.
Voor Gilles en Younes is het GM project een prachtige attractie. Wat ze leuk vinden, het werk met de gekleurde houtblokjes vinden ze leuk. Ze willen weten wie het gemaakt heeft. Wat ze ook heel erg leuk vinden: die blauwe lichtjes in de videoruimte en die brieven aan de muur. Ja, brieven, zeg ik, heeft Grégory naar croxhapox gestuurd. Croxhapox, grot van Ali Baba. Ze zien een C, een H, een E, een F. Als het even meezit krijgen ze een glaasje sinaasappelsap aangeboden.
Sjoerd springt binnen en een jonge vrouw betreedt de grote zaal, Veridiana Zurita. Ze doet een Masters in Enschede, is in Gent voor het 'Virgula'-project van Luanda.
We hebben een vernissage, de tweede unit van BRAINBOX2. De jongens van ZILKE - die in crox hun eerste single brengen - stellen op in de grote zaal. Het bezoekersaantal - het gaat om een veelvoud van de lui die de Brusselse Biënnale deden - valt tegen. Ja die Brusselse Biënnale, dat is me ook wat. Maken ze zich dik dat ze voor de sector geen geld zouden hebben en smijten ze met geld voor een project dat niets maar dan ook werkelijk helemaal niets voorstelt.
zondag 26 oktober 2008
vrijdag 24 oktober
'Today we had chicken and rice for lunch.' (Witold Gombrowicz; Cosmos, last phrase)
1. De genodigden staan her en der, ze praten, maken grapjes, drinken muskaatwijn, ze staan in de keuken, ze staan in de doorgang, ze staan in het salon, over het eerste voorgerecht wordt met lovende bewoordingen gesproken terwijl ze voorlopig alleen weet hebben van de ingrediënten en dat met die ingrediënten getoverd zal worden: kappertjes, tot kwartjes verhaspelde stukjes kerstomaat, olijven, octopus.
De muskaatwijn, een Rivesalter, werd op smaak gebracht met vers citroensap. Boris hamert op een xylofoon, whack pok boem. De muskaatwijn is voorbeeldig. Met Johan en Heleen komt het gesprek op gladde Vlad en die Roma familie in het blauwe huis. Ze terroriseren de buurt.
2. De geschenken belanden op het aanrecht: Suite d'un Goût Etranger van Marain Marais en musique maronite, voorts een catalogus met een overzicht van het werk van Mark Manders en een tekening met de merkwaardige en bijzondere titel 'een werk voor Johan De Wilde'.
3. Boris is in zijn element. Elementair: hij rent door de kamer.
4. De feesttafel. Een chianti classico 2004 van Castell'in Villa en voorgerecht 2. Na het varkensgehakt, op smaak gebracht met wilde bospaddestoelen, komt het gerecht met octopus, tonijn, schijfjes pasta, lookschilfers en kappertjes op tafel. Boris is in topvorm, hij bouwt een replica van 9/11. De muziek is van Esbjörn Svensson, de verdronken pianist. Stefaan bestudeert het flesje balsamico blanco.
5. Een nieuw element: de pompoensoep. Is geen pompoensoep natuurlijk want gesmolten goud op smaak gebracht met een snippertje colibri, vlinderkeutels en een norse scheut wolkazijn. Het gesprek komt op UBUsound.
6. Het hoofdgerecht is een coq au vin.
'Is lam of is kip?' vraagt een van de genodigden. Op het dwaze grapje wordt met mondjesmaat gereageerd. We hebben het te druk met genieten van het op grootmeesterlijke wijze op smaak gebrachte hoendervlees.
7. Het gesprek komt op idiotie en de talrijke varianten. In de categorie sociale dementie staat de suvkop op 1. Staat ook op 1 in andere categorieën: debiel, onnozelaar, klootzak, uitschot. Wordt in de categorie klootzak alleen door Jan en Wim en Barbara voorafgegaan, ex aequo. (in deze categorie is Pijpers het schatje, wat ze aan mouth-dripping te danken zou hebben)
8. Johan De Wit zingt.
9. (het werk aan Morrens)
We zakken weg in het drijfzand van de anekdotiek. Iemand zegt dat iemand zei: ze zijn het huis aan het kaften.
Iemand zegt dat iemand zei: 'Make mister Toni.' En welk merk zijn kostuum is. En welk merk het kunstwerk.
Een kettingzaag.
Iemand heeft het over hoe je een gletsjer beklimmen moet, aan de binnenzijde.
Met Yves komt het gesprek op veelbelovend.
Veelbelovend, zegt iemand, dat is voor de markt.
1. De genodigden staan her en der, ze praten, maken grapjes, drinken muskaatwijn, ze staan in de keuken, ze staan in de doorgang, ze staan in het salon, over het eerste voorgerecht wordt met lovende bewoordingen gesproken terwijl ze voorlopig alleen weet hebben van de ingrediënten en dat met die ingrediënten getoverd zal worden: kappertjes, tot kwartjes verhaspelde stukjes kerstomaat, olijven, octopus.
De muskaatwijn, een Rivesalter, werd op smaak gebracht met vers citroensap. Boris hamert op een xylofoon, whack pok boem. De muskaatwijn is voorbeeldig. Met Johan en Heleen komt het gesprek op gladde Vlad en die Roma familie in het blauwe huis. Ze terroriseren de buurt.
2. De geschenken belanden op het aanrecht: Suite d'un Goût Etranger van Marain Marais en musique maronite, voorts een catalogus met een overzicht van het werk van Mark Manders en een tekening met de merkwaardige en bijzondere titel 'een werk voor Johan De Wilde'.
3. Boris is in zijn element. Elementair: hij rent door de kamer.
4. De feesttafel. Een chianti classico 2004 van Castell'in Villa en voorgerecht 2. Na het varkensgehakt, op smaak gebracht met wilde bospaddestoelen, komt het gerecht met octopus, tonijn, schijfjes pasta, lookschilfers en kappertjes op tafel. Boris is in topvorm, hij bouwt een replica van 9/11. De muziek is van Esbjörn Svensson, de verdronken pianist. Stefaan bestudeert het flesje balsamico blanco.
5. Een nieuw element: de pompoensoep. Is geen pompoensoep natuurlijk want gesmolten goud op smaak gebracht met een snippertje colibri, vlinderkeutels en een norse scheut wolkazijn. Het gesprek komt op UBUsound.
6. Het hoofdgerecht is een coq au vin.
'Is lam of is kip?' vraagt een van de genodigden. Op het dwaze grapje wordt met mondjesmaat gereageerd. We hebben het te druk met genieten van het op grootmeesterlijke wijze op smaak gebrachte hoendervlees.
7. Het gesprek komt op idiotie en de talrijke varianten. In de categorie sociale dementie staat de suvkop op 1. Staat ook op 1 in andere categorieën: debiel, onnozelaar, klootzak, uitschot. Wordt in de categorie klootzak alleen door Jan en Wim en Barbara voorafgegaan, ex aequo. (in deze categorie is Pijpers het schatje, wat ze aan mouth-dripping te danken zou hebben)
8. Johan De Wit zingt.
9. (het werk aan Morrens)
We zakken weg in het drijfzand van de anekdotiek. Iemand zegt dat iemand zei: ze zijn het huis aan het kaften.
Iemand zegt dat iemand zei: 'Make mister Toni.' En welk merk zijn kostuum is. En welk merk het kunstwerk.
Een kettingzaag.
Iemand heeft het over hoe je een gletsjer beklimmen moet, aan de binnenzijde.
Met Yves komt het gesprek op veelbelovend.
Veelbelovend, zegt iemand, dat is voor de markt.
woensdag 22 oktober 2008
woensdag 22 oktober
Wat werd meegedeeld alsof het een bagatel betrof: rond halfacht ging Christophe aan de slag, Marina Yee rond een uur of negen.
15u. In de croxruimte belanden Ian Nagoski, hoogleraar in de vinylologie, twee valiezen en een karretje. (de valiezen bevinden zich op het karretje)
16u. Telefoneert Steve Marreyt van KRAAK me. Zegt ie dat ze voor de poort staan. Zegt ie dat de croxpoort dicht is. Ja, wat hattie gedacht, met al die neten in de buurt.
Op het woonerf, vlakbij de croxpoort, staan vier mensen in het zonlicht van een herfst waarvan Marina zei dat ze het prachtig vond.
We wandelden naar de brug en over de brug naar een bloemisterij. The fabulous Paul Metzger staat om een of andere reden voorovergebogen, of wekt die indruk. Uit Minneapolis, verneem ik later. Hij is in het gezelschap van een vriendelijke dame en de jongens van KRAAK. Was de naam van Tommy vergeten.
Ik open de poort, aanschouw het vertrouwde tafereel, Steve komt mee binnen. Concertje in de grote zaal kunnen we vergeten, de in situ werken van Nicolas Durand laten weinig speling toe.
In wat tot eergisteren de witte ruimte was, zorgt de roze wand voor een aparte sfeer. Enkele simpele ingrepen volstaan om van de ruimte een concertzaal te maken, we duwen de stelling tegen de schuifdeur aan, verplaatsen de sokkel, verwijderen wat dingen die anders toch maar in de weg zouden staan.
Elaine
reading page 48 of 'The Place of Dead Roads' by William Burroughs.
Eigenlijk was ze Proust aan het lezen maar dat boek vergat ze in een of ander hotel. In Brussel vond ze een boekenwinkel waar ze meer boeken van Burroughs hadden dan in alle boekenwinkels van Minneapolis samen. Een andere passie is Beckett. Rare meneer, die Beckett. Ik vertel over de actie van Alberts en Messchendorp, kan me de titel van het stuk niet herinneren, wat er niet toe doet, Elaine herinnert het zich evenmin. Dat iemand op een bed ligt en zich probeert voor te stellen wat er zou kunnen gebeuren als hij een vinger beweegt. Het typeert het oeuvre van Beckett, zegt ze.
Ik bel bestuurslid Coene, of hij plannen heeft vanavond. De buurtkinderen vallen binnen, Gilles en de Marokkaanse jongens, Paul Metzger is met de soundcheck bezig. Ze gaan voorin zitten. Paul vindt het heerlijk, hij glundert, roffelt, het jonge publiek is extatisch.
'I think that sounds pretty good,' merkt Paul op. Hij jaagt de vingers over de banjo, een keiharde roffel explodeert in de ruimte. Metzger virtuoos. De Marokkaanse jongens, en later ook Gilles, proberen de banjo. Een 23 string banjo. 'Paul is the master of the 23 string banjo,' Elaine zegt het met de vanzelfsprekendheid van iemand die iets zegt dat zonder twijfel is en de kids zijn helemaal weg van de banjo.
Steve springt binnen. Ignatz is met de soundcheck bezig, Paul en Gilles zijn aan de praat. Ik stap door de corridor, betreedt het woonerf.
Vladimir zit voor de deur van het huis waar de Marokkaanse kinderen wonen. Ik trek de poort dicht. Gilles is op het woonerf met de ketting van z'n fiets bezig, Vlad zegt dat hij een kijkje wil nemen. Nee, zeg ik, de poort is dicht, ze repeteren. En Vlad, slim, wat ik van plan ben, vraagt hij. Ik ga naar huis, zeg ik. Vlad blijft voor de croxpoort staan.
Ik fiets tot de halverwege de straat, maak rechtsomkeert. Gilles is met z'n fiets bezig, de croxpoort staat op een kier. Ik stap naar de cafetaria.
Gek. Een half ogenblik eerder was er licht in de cafetaria. Paul, Elaine, Steve en Tommy zijn met de soundcheck bezig, in de witte ruimte. Ze hebben geen tijd gehad en hadden ook geen reden om het licht in de cafetaria te doven. Elaine leest Burroughs en Paul, Steve en Tommy hebben het te druk met andere dingen. Ik betreed de cafetaria en steek het licht aan, Vladimir staat achter het barmeubel, vlakbij de plek waar we de doos met geld hebben. In het duister, in dat iets te duidelijke spoor van duisternis, heeft hij op een diefje net niet de tijd gehad om het geld te vinden.
Het voorval is niet zonder consequenties. Vlad - nog niet helemaal bekomen van de onaangename verrassing - vliegt de deur uit.
Ik stap naar de witte ruimte, driekwart wit, 1 kwart roze, en leg uit dat de poort op slot gaat. 't Is maar dat ze 't weten.
19u. Niemand. In de toiletruimte is licht. Iemand heeft de unit2 monitor tussen de PA geplaatst. Op het beeldscherm is de maandagperformance van Stijn en Christophe te volgen. Ik ruim het barmeubel en reinig het keukentje, vul de voorraad aan.
20u. De lezing van Ian Nagoski duurt zo lang dat Metzger pas rond halftien aan z'n concert beginnen kan. Er is aardig veel volk. Marc, die van een boekvoorstelling komt, neemt wat tijd om een filmpje te maken.
Aan de bar hangt een ruig en op wat voortanden na tandloze pionier van het overbehaarde sixties-tijdperk. Hij is straalbezopen, een lieverdje met stekels en donshaar. En een zwarte teeshirt met THE VIOLENT YEARS in witte lettertekens. 'Zoek het op,' lalt hij, 'we hebben een website, zoek het op.'
Ja, ik zoek het op, zeg ik.
Heeft met Nico geslapen, zegt hij.
Met Nico?
Dat zal niet in het Park Hotel geweest zijn.
Trouwens, met Nico, iedereen sliep met Nico.
-Met Nico, gij?
Ik heb met The Stones gespeeld.
Gij?
'Op gitaar.'
We lachen.
'De waarheid, daar ge moet ge veel fantasie voor hebben,' zeg ik.
'Mijn fantasie,' zegt hij, een weerzinwekkende bekentenis, 'is de waarheid.' Ik bekijk z'n koolzwarte blik, het slordige kingewas, de rottende tanden, verneem dat hij in de Van Morrison band gespeeld heeft. Wat een sukkel. Straks wordt het intiemer en verneem ik dat hij nog met het paard van de Queen gepoept heeft.
'K'en nog met Brian Eno gespeeld.' Hij bekijkt me met een vunzige blik, straalbezopen. 'Brian Eno,' herhaalt hij afwezig, alsof hij op voorhand door had dat dit argument geen betekenis zou hebben. Een moment later begint hij over Fingerspitzengefühl en dat Django Reinhardt maar twee vingers had.
Er komt nog iemand aan de toog hangen, zat als een kanon, de frontman van Joebox John and The Records. De drummer van zijn bandje kwam later bij Admiral Freebee terecht. Hé, Yves, en gij nu.
'Ik heb nog met Neil Young gespeeld,' balkt Yves.
Ik begin het op m'n zenuwen te krijgen. Het concert duurt te lang, het is halfelf en ze zijn nog bezig.
15u. In de croxruimte belanden Ian Nagoski, hoogleraar in de vinylologie, twee valiezen en een karretje. (de valiezen bevinden zich op het karretje)
16u. Telefoneert Steve Marreyt van KRAAK me. Zegt ie dat ze voor de poort staan. Zegt ie dat de croxpoort dicht is. Ja, wat hattie gedacht, met al die neten in de buurt.
Op het woonerf, vlakbij de croxpoort, staan vier mensen in het zonlicht van een herfst waarvan Marina zei dat ze het prachtig vond.
We wandelden naar de brug en over de brug naar een bloemisterij. The fabulous Paul Metzger staat om een of andere reden voorovergebogen, of wekt die indruk. Uit Minneapolis, verneem ik later. Hij is in het gezelschap van een vriendelijke dame en de jongens van KRAAK. Was de naam van Tommy vergeten.
Ik open de poort, aanschouw het vertrouwde tafereel, Steve komt mee binnen. Concertje in de grote zaal kunnen we vergeten, de in situ werken van Nicolas Durand laten weinig speling toe.
In wat tot eergisteren de witte ruimte was, zorgt de roze wand voor een aparte sfeer. Enkele simpele ingrepen volstaan om van de ruimte een concertzaal te maken, we duwen de stelling tegen de schuifdeur aan, verplaatsen de sokkel, verwijderen wat dingen die anders toch maar in de weg zouden staan.
Elaine
reading page 48 of 'The Place of Dead Roads' by William Burroughs.
Eigenlijk was ze Proust aan het lezen maar dat boek vergat ze in een of ander hotel. In Brussel vond ze een boekenwinkel waar ze meer boeken van Burroughs hadden dan in alle boekenwinkels van Minneapolis samen. Een andere passie is Beckett. Rare meneer, die Beckett. Ik vertel over de actie van Alberts en Messchendorp, kan me de titel van het stuk niet herinneren, wat er niet toe doet, Elaine herinnert het zich evenmin. Dat iemand op een bed ligt en zich probeert voor te stellen wat er zou kunnen gebeuren als hij een vinger beweegt. Het typeert het oeuvre van Beckett, zegt ze.
Ik bel bestuurslid Coene, of hij plannen heeft vanavond. De buurtkinderen vallen binnen, Gilles en de Marokkaanse jongens, Paul Metzger is met de soundcheck bezig. Ze gaan voorin zitten. Paul vindt het heerlijk, hij glundert, roffelt, het jonge publiek is extatisch.
'I think that sounds pretty good,' merkt Paul op. Hij jaagt de vingers over de banjo, een keiharde roffel explodeert in de ruimte. Metzger virtuoos. De Marokkaanse jongens, en later ook Gilles, proberen de banjo. Een 23 string banjo. 'Paul is the master of the 23 string banjo,' Elaine zegt het met de vanzelfsprekendheid van iemand die iets zegt dat zonder twijfel is en de kids zijn helemaal weg van de banjo.
Steve springt binnen. Ignatz is met de soundcheck bezig, Paul en Gilles zijn aan de praat. Ik stap door de corridor, betreedt het woonerf.
Vladimir zit voor de deur van het huis waar de Marokkaanse kinderen wonen. Ik trek de poort dicht. Gilles is op het woonerf met de ketting van z'n fiets bezig, Vlad zegt dat hij een kijkje wil nemen. Nee, zeg ik, de poort is dicht, ze repeteren. En Vlad, slim, wat ik van plan ben, vraagt hij. Ik ga naar huis, zeg ik. Vlad blijft voor de croxpoort staan.
Ik fiets tot de halverwege de straat, maak rechtsomkeert. Gilles is met z'n fiets bezig, de croxpoort staat op een kier. Ik stap naar de cafetaria.
Gek. Een half ogenblik eerder was er licht in de cafetaria. Paul, Elaine, Steve en Tommy zijn met de soundcheck bezig, in de witte ruimte. Ze hebben geen tijd gehad en hadden ook geen reden om het licht in de cafetaria te doven. Elaine leest Burroughs en Paul, Steve en Tommy hebben het te druk met andere dingen. Ik betreed de cafetaria en steek het licht aan, Vladimir staat achter het barmeubel, vlakbij de plek waar we de doos met geld hebben. In het duister, in dat iets te duidelijke spoor van duisternis, heeft hij op een diefje net niet de tijd gehad om het geld te vinden.
Het voorval is niet zonder consequenties. Vlad - nog niet helemaal bekomen van de onaangename verrassing - vliegt de deur uit.
Ik stap naar de witte ruimte, driekwart wit, 1 kwart roze, en leg uit dat de poort op slot gaat. 't Is maar dat ze 't weten.
19u. Niemand. In de toiletruimte is licht. Iemand heeft de unit2 monitor tussen de PA geplaatst. Op het beeldscherm is de maandagperformance van Stijn en Christophe te volgen. Ik ruim het barmeubel en reinig het keukentje, vul de voorraad aan.
20u. De lezing van Ian Nagoski duurt zo lang dat Metzger pas rond halftien aan z'n concert beginnen kan. Er is aardig veel volk. Marc, die van een boekvoorstelling komt, neemt wat tijd om een filmpje te maken.
Aan de bar hangt een ruig en op wat voortanden na tandloze pionier van het overbehaarde sixties-tijdperk. Hij is straalbezopen, een lieverdje met stekels en donshaar. En een zwarte teeshirt met THE VIOLENT YEARS in witte lettertekens. 'Zoek het op,' lalt hij, 'we hebben een website, zoek het op.'
Ja, ik zoek het op, zeg ik.
Heeft met Nico geslapen, zegt hij.
Met Nico?
Dat zal niet in het Park Hotel geweest zijn.
Trouwens, met Nico, iedereen sliep met Nico.
-Met Nico, gij?
Ik heb met The Stones gespeeld.
Gij?
'Op gitaar.'
We lachen.
'De waarheid, daar ge moet ge veel fantasie voor hebben,' zeg ik.
'Mijn fantasie,' zegt hij, een weerzinwekkende bekentenis, 'is de waarheid.' Ik bekijk z'n koolzwarte blik, het slordige kingewas, de rottende tanden, verneem dat hij in de Van Morrison band gespeeld heeft. Wat een sukkel. Straks wordt het intiemer en verneem ik dat hij nog met het paard van de Queen gepoept heeft.
'K'en nog met Brian Eno gespeeld.' Hij bekijkt me met een vunzige blik, straalbezopen. 'Brian Eno,' herhaalt hij afwezig, alsof hij op voorhand door had dat dit argument geen betekenis zou hebben. Een moment later begint hij over Fingerspitzengefühl en dat Django Reinhardt maar twee vingers had.
Er komt nog iemand aan de toog hangen, zat als een kanon, de frontman van Joebox John and The Records. De drummer van zijn bandje kwam later bij Admiral Freebee terecht. Hé, Yves, en gij nu.
'Ik heb nog met Neil Young gespeeld,' balkt Yves.
Ik begin het op m'n zenuwen te krijgen. Het concert duurt te lang, het is halfelf en ze zijn nog bezig.
zondag 19 oktober 2008
zondag 19 oktober
Tim
1. braakliggend terrein, kreupelhout, boomstam,
bladeren, 2. Kadmium Gelb (het felle in zonlicht gesatureerde geel van pompoenbloemen)
grassen,
struikjes, rode bloemen, dode bloemen, gras, 3. pellicule
4. twee jongens stoeien in hooiland, aan de rand van het bos is een bungalow,
een caravan,
rommel, leegstand, met een spuitbus spoot iemand HOLIDAY CLUB op de achterkant van de caravan, er is een stoeltje, grassen, zonlicht, 5. het zonlicht,
6. struiken, hooiland,
7. iemand klimt op de caravan en springt een ogenblik later over een rood tafeltje, 8. het hooiland,
9. een asfaltweg en een weide,
volk, veel volk, 10. ze kijken naar de lens en zwaaien, een meisje in een oranje jurk en haar vriendje,
11. kinderen, 12. het zonlicht,
6. struiken, hooiland,
13. TREES CAMPERS CLOWNS POSING - ADDICTION HANGING OUT - WHAT I WONT DONT WE, gazon, een villawijk, en 14. een hert en
Mouse Donald
15. struikgewas, een tuin, takhout, een boomstronk
1. braakliggend terrein,
Met Steven Baelen komt het gesprek op Ponte Nomentano, een werk van Corot, begin negentiende eeuw. Een meesterwerk en het favoriete werk tout court van Steven Baelen en schrijver dezes.
1. braakliggend terrein, kreupelhout, boomstam,
bladeren, 2. Kadmium Gelb (het felle in zonlicht gesatureerde geel van pompoenbloemen)
grassen,
struikjes, rode bloemen, dode bloemen, gras, 3. pellicule
4. twee jongens stoeien in hooiland, aan de rand van het bos is een bungalow,
een caravan,
rommel, leegstand, met een spuitbus spoot iemand HOLIDAY CLUB op de achterkant van de caravan, er is een stoeltje, grassen, zonlicht, 5. het zonlicht,
6. struiken, hooiland,
7. iemand klimt op de caravan en springt een ogenblik later over een rood tafeltje, 8. het hooiland,
9. een asfaltweg en een weide,
volk, veel volk, 10. ze kijken naar de lens en zwaaien, een meisje in een oranje jurk en haar vriendje,
11. kinderen, 12. het zonlicht,
6. struiken, hooiland,
13. TREES CAMPERS CLOWNS POSING - ADDICTION HANGING OUT - WHAT I WONT DONT WE, gazon, een villawijk, en 14. een hert en
Mouse Donald
15. struikgewas, een tuin, takhout, een boomstronk
1. braakliggend terrein,
Met Steven Baelen komt het gesprek op Ponte Nomentano, een werk van Corot, begin negentiende eeuw. Een meesterwerk en het favoriete werk tout court van Steven Baelen en schrijver dezes.
zaterdag 18 oktober
Bezoekers. Sympathieke bezoekers. Bezoekers die we al eens eerder gehad hebben, bezoekers die hier voor het eerst komen. Bezoekers die het weten, andere die het niet weten. Pijnlijk strompelende bezoekers, bezoekers die voorover vallen, sommigen rollen of hebben zichzelf na de valpartij onder controle door zich op kruipende manier voort te bewegen, anderen gedragen zich als dieren, veranderen in kermisattracties. Ook zijn er bezoekers die zich pijnigen door tegen dingen aan te botsen. Ze stappen, kruipen, liggen, zitten, staan, staan in bewondering naar een van de werken van Grunewald te kijken, zitten op een barkruk, uitgeteld in een hiernamaals van verbazing kruipen ze om elkaar heen, he, buitengewoon, wat een uitzinnige beleefdheid. 'Komaan, vooruit, maak dat je wegkomt, schoften,' roep ik.
In de mediaruimte zijn Tim en Grégory bezig. Tim is met een foto bezig, Grégory glundert, meandert. Le gamin et ces métaphores. Guillaume en Clara betreden de hall, ze lachen, maken grapjes, er is een vrolijke sfeer. Guillaume zit in de videoruimte. Pieter met nog een werk. In de videoruimte stellen ze vast dat het blauw het niet doet. Wat er gebeurd is? Weten we niet. Guillaume vraagt of we een instrument hebben om het voltage te meten. Een instrument om het voltage te meten? Nee, dat hebben we niet. Ze zoeken een winkel. Guillaume heeft ook een laspost van doen. Hebben we evenmin.
In de witte ruimte staan bezoekers. Ik breng de kaartenstandaard op orde.
In de mediaruimte zijn Tim en Grégory bezig. Tim is met een foto bezig, Grégory glundert, meandert. Le gamin et ces métaphores. Guillaume en Clara betreden de hall, ze lachen, maken grapjes, er is een vrolijke sfeer. Guillaume zit in de videoruimte. Pieter met nog een werk. In de videoruimte stellen ze vast dat het blauw het niet doet. Wat er gebeurd is? Weten we niet. Guillaume vraagt of we een instrument hebben om het voltage te meten. Een instrument om het voltage te meten? Nee, dat hebben we niet. Ze zoeken een winkel. Guillaume heeft ook een laspost van doen. Hebben we evenmin.
In de witte ruimte staan bezoekers. Ik breng de kaartenstandaard op orde.
donderdag 16 oktober 2008
woensdag 15 oktober 2008
woensdag 15 oktober
Samir: 'Ik heb de sleutel aan die Franse kerel gegeven.' Die Franse kerel, dat is Durand, Nicolas Durand. Grégory en zes, zeven kompanen van het GM-collectief waren in crox, Nicolas Durand was er één van, het was een zaterdag. Daarna was het vooral Guillaume die aan de telefoon hing. Grégory leek het nogal druk te hebben met wisselende bezigheden, we zagen elkaar niet zo vaak, af en toe was er een mailtje, soms telefoneerde hij me.
Nicolas is in de grote zaal bezig. De betonkubus staat op het woonerf. Jan, het lief van Susan, de buren van huisnummer 52, zei dat hij stond toe te kijken toen de kubus gegoten werd. Er was een mailtje van Tuur en eentje van Jelle. En er is een onkostennota, een gage van 50 euro per voor de performers die gestalte gaven aan het project van Inge Nederkoorn.
Inge en Fanny bekijken het werk van Manor Grunewald. Pieter heeft 5 affiches afgewerkt. Jarne en Gilles springen binnen. Ik leg hen uit dat kijken mag, aanraken niet. Ze vragen honderduit. Waar die keien voor dienen (dat ze geverfd zullen worden) en het kleurrijke werkje op de sokkel is mooi, zeggen ze. Het is een werk van Pieter Bauters. Tim springt binnen.
Nicolas is in de grote zaal bezig. De betonkubus staat op het woonerf. Jan, het lief van Susan, de buren van huisnummer 52, zei dat hij stond toe te kijken toen de kubus gegoten werd. Er was een mailtje van Tuur en eentje van Jelle. En er is een onkostennota, een gage van 50 euro per voor de performers die gestalte gaven aan het project van Inge Nederkoorn.
Inge en Fanny bekijken het werk van Manor Grunewald. Pieter heeft 5 affiches afgewerkt. Jarne en Gilles springen binnen. Ik leg hen uit dat kijken mag, aanraken niet. Ze vragen honderduit. Waar die keien voor dienen (dat ze geverfd zullen worden) en het kleurrijke werkje op de sokkel is mooi, zeggen ze. Het is een werk van Pieter Bauters. Tim springt binnen.
dinsdag 14 oktober 2008
dinsdag 14 oktober
De kubus wordt donderdag. In crox is Nicolas Durand bezig. Hij sliep in de kubus. Je lui demande: 'Il y avait des moustiques?' En Nicolas, met bijna godsvruchtige verbazing: 'Ah, mais non, pas de moustiques.'
Er is een enveloppe van Grégory, de vijfde. Ik neem de trap naar het kantoortje en vraag Nicolas of hij die brieven van Grégory al gezien heeft. En Nicolas, verbaasd, alsof ik zijn verbazing op de proef stel: 'Ah, mais non...' Het zijn handgeschreven brieven, leg ik uit, en elke bladzijde is een letter. Ik open een van de enveloppes. Nicolas sliep in de kubus, hij zegt het alsof het er eigenlijk niet toe doet, een mens slaapt zoals het uitkomt. In een Frans stadje, vertelt iemand, sliep iemand in het urinoir van een openlucht zwembad, had net voldoende geld om vanuit Parijs de trein naar Brussel te nemen. Het zijn dingen die gebeuren. Er gebeurt zoveel.
Natalie telefoneert me en er is telefoon van Susan. Honoré wil weten of het werk van Cathérine nog te bezichtigen is.
Het is een prachtige dag, meer zomer dan herfst. Aan de sluis is het water in een woelige beweging.
De kubus op het woonerf is ontmanteld. Nicolas heeft de bekisting verwijderd. Kinderstemmen overrompelen de buurt. Jarne en het jongere broertje zitten voor een huisdeur. Nicolas legt uit dat de kubus eerst oranje geschilderd - morgen, overmorgen misschien, eerst moet het ding drogen - en dan met professioneel materieel tot gruzementen herleid zal worden. Is niet het eindpunt van het traject. De gruzementen worden door een dipsaus van fel oranje gehaald en hierna opnieuw gedecimeerd.
In de grote zaal is een berglandschap van zwarte keitjes. De keitjes zijn vochtig, wat de zwarte kleur verklaart. Hoeveel kruiwagens - twintig? Als de massa uitgedroogd is, zal Nicolas er een 'quadrillage' over aanbrengen, een ruitpatroon in fluoverf.
Een kruiwagen, spuitbussen, houtblokjes, een schop. Het GM-project overrompelt de grote zaal. In de verste van beide ruimtes kwam een schilderij van Grunewald terecht, Manor Grunewald. Een groot schilderij. Manor heeft het nog niet uitgepakt.
Tim heeft de houten tussenwand aangepakt met primer en witte verf. De muraille met ecoline van Oliver Schulze is verdwenen. Op de vloer kwam een met mousse vervaardigd object terecht, in een van de hoeken van de andere ruimte een Samsung monitor. De set met gekleurde stukjes hout is van Pieter Bauters: roze kubusjes, grijsbruine kubusjes, grasgroene en ronde schijfjes, een plak rood en transparant plastiek, stokjes, een gele plank, oranje, een andere plank is karmijnrood geverfd. Het meest opvallende element is een groen geschilderde veelhoek met drie cirkelronde gaten en stukjes hout die als stekels uit de plank steken.
Ik bel bij Susan aan, ze is niet thuis.
Op de trap naar het kantoortje kwam een spar terecht. Van Marina. In de hall leunt een bos roze en gele gladiolen tegen de internetconnectie. Unit 2 heeft plannetjes.
18u30. In de grote zaal is Pieter Bauters aan het werk. Hij werkt aan een sokkel. Nicolas is er niet. Ik bel aan bij huisnummer 52. Jan opent de deur, blootsvoets. Als hij even meekomt, toon ik waar de meditatie-avond kan.
Astrid liet weten dat ze naar de algemene ledenvergadering komt, Guido en Rob dat ze geen tijd hebben. Voor Guido zou langsgaan in Evergem bij Parys Printing alleen donderdagvoormiddag kunnen. Is gebombardeerd tot hoofd redactie dus drukke tijden. Hij is net terug uit Mexico waar hij een ontmoeting had met Francis Alÿs. Dat is voor 'De Goudvis', een canvas-programma dat in 2009 op antenne gaat.
19u. In Het Houden Hoofd hebben ze vandaag een visrolletje als dagschotel, een visrolletje met tapenade, kappertjes, waterkers en een risotto. In DM als gebruikelijk geen moer actuele kunst. Ze hebben het niet eens over Fabre terwijl die meneer intussen quasi permanent tot de redactiesfeer behoort. Er zijn geen nieuwe werken van Da Vinci en Van Gogh geveild, aan monsterscores, voor minder gaan ze niet, en over de museale projecten met rotte vis en kouwe kak hadden ze het al gehad, daar hoeven ze niet op terug te komen. Toch weten ze best waarover ze het hebben, ze houden de beurscrash en Haider uit elkaar, hebben het over populaire muziek, theater, voetbal.
Gaaf: elke politieker een Porsche. Geef de politieke klasse wat die politieke klasse toekomt.
Er is een enveloppe van Grégory, de vijfde. Ik neem de trap naar het kantoortje en vraag Nicolas of hij die brieven van Grégory al gezien heeft. En Nicolas, verbaasd, alsof ik zijn verbazing op de proef stel: 'Ah, mais non...' Het zijn handgeschreven brieven, leg ik uit, en elke bladzijde is een letter. Ik open een van de enveloppes. Nicolas sliep in de kubus, hij zegt het alsof het er eigenlijk niet toe doet, een mens slaapt zoals het uitkomt. In een Frans stadje, vertelt iemand, sliep iemand in het urinoir van een openlucht zwembad, had net voldoende geld om vanuit Parijs de trein naar Brussel te nemen. Het zijn dingen die gebeuren. Er gebeurt zoveel.
Natalie telefoneert me en er is telefoon van Susan. Honoré wil weten of het werk van Cathérine nog te bezichtigen is.
Het is een prachtige dag, meer zomer dan herfst. Aan de sluis is het water in een woelige beweging.
De kubus op het woonerf is ontmanteld. Nicolas heeft de bekisting verwijderd. Kinderstemmen overrompelen de buurt. Jarne en het jongere broertje zitten voor een huisdeur. Nicolas legt uit dat de kubus eerst oranje geschilderd - morgen, overmorgen misschien, eerst moet het ding drogen - en dan met professioneel materieel tot gruzementen herleid zal worden. Is niet het eindpunt van het traject. De gruzementen worden door een dipsaus van fel oranje gehaald en hierna opnieuw gedecimeerd.
In de grote zaal is een berglandschap van zwarte keitjes. De keitjes zijn vochtig, wat de zwarte kleur verklaart. Hoeveel kruiwagens - twintig? Als de massa uitgedroogd is, zal Nicolas er een 'quadrillage' over aanbrengen, een ruitpatroon in fluoverf.
Een kruiwagen, spuitbussen, houtblokjes, een schop. Het GM-project overrompelt de grote zaal. In de verste van beide ruimtes kwam een schilderij van Grunewald terecht, Manor Grunewald. Een groot schilderij. Manor heeft het nog niet uitgepakt.
Tim heeft de houten tussenwand aangepakt met primer en witte verf. De muraille met ecoline van Oliver Schulze is verdwenen. Op de vloer kwam een met mousse vervaardigd object terecht, in een van de hoeken van de andere ruimte een Samsung monitor. De set met gekleurde stukjes hout is van Pieter Bauters: roze kubusjes, grijsbruine kubusjes, grasgroene en ronde schijfjes, een plak rood en transparant plastiek, stokjes, een gele plank, oranje, een andere plank is karmijnrood geverfd. Het meest opvallende element is een groen geschilderde veelhoek met drie cirkelronde gaten en stukjes hout die als stekels uit de plank steken.
Ik bel bij Susan aan, ze is niet thuis.
Op de trap naar het kantoortje kwam een spar terecht. Van Marina. In de hall leunt een bos roze en gele gladiolen tegen de internetconnectie. Unit 2 heeft plannetjes.
18u30. In de grote zaal is Pieter Bauters aan het werk. Hij werkt aan een sokkel. Nicolas is er niet. Ik bel aan bij huisnummer 52. Jan opent de deur, blootsvoets. Als hij even meekomt, toon ik waar de meditatie-avond kan.
Astrid liet weten dat ze naar de algemene ledenvergadering komt, Guido en Rob dat ze geen tijd hebben. Voor Guido zou langsgaan in Evergem bij Parys Printing alleen donderdagvoormiddag kunnen. Is gebombardeerd tot hoofd redactie dus drukke tijden. Hij is net terug uit Mexico waar hij een ontmoeting had met Francis Alÿs. Dat is voor 'De Goudvis', een canvas-programma dat in 2009 op antenne gaat.
19u. In Het Houden Hoofd hebben ze vandaag een visrolletje als dagschotel, een visrolletje met tapenade, kappertjes, waterkers en een risotto. In DM als gebruikelijk geen moer actuele kunst. Ze hebben het niet eens over Fabre terwijl die meneer intussen quasi permanent tot de redactiesfeer behoort. Er zijn geen nieuwe werken van Da Vinci en Van Gogh geveild, aan monsterscores, voor minder gaan ze niet, en over de museale projecten met rotte vis en kouwe kak hadden ze het al gehad, daar hoeven ze niet op terug te komen. Toch weten ze best waarover ze het hebben, ze houden de beurscrash en Haider uit elkaar, hebben het over populaire muziek, theater, voetbal.
Gaaf: elke politieker een Porsche. Geef de politieke klasse wat die politieke klasse toekomt.
donderdag 9 oktober 2008
donderdag 9 oktober
Inge is ruim te laat maar dat doet ze altijd, zegt ze. Is van Arnhem, Inge. Woont in Antwerpen waar ze in een bakkerij werkt. Fabre is een van de vaste klanten.
Springt Sarah binnen. Kapitein Asteroid Pummel had net een bundel essays gepubliceerd over hoe je je gat afvegen moet. Ach, op termijn, wat maakt het uit, steek je reet in de vaatwas, met of zonder mes en vork, een drol is een drol.
Interessante quote: 'Revolution stays, politicians go.'
Twee balken torst ze op haar rechterschouder, type evenwichtsoefening waar je bij Sarah niet echt van opkijkt. Ze komt de hall binnenwandelen - semi-catwalk - met die balken dus op haar rechterschouder.
Inge is met een dataprojector bezig.
'Daar is Sarah,' zeg ik. Sarah met de kepers. Ze plaatst de voorkant van de kepers op de betonnen vloer. Voor- wordt onderkant. Twee lange, twee korte kepers. Voor een frame. Ze heeft een keuken betegeld en liet rond een uur of tien weten dat ze daar klaar mee was. Gisteren heb ik me overslapen, zei ze. Dus vandaag moest ze vroeg uit de veren. Kepers voor een frame van 3 meter op 2m25. Inge zegt dat ze de dataprojector problematisch vindt. Syllabische uitspraak: pro'ble'ma'ties. Van Arnhem, Inge. Performer, werkt in een bakkerij, in Borgerhout, Fabre komt er zijn koeken halen. Koffiekoeken. Niet dat hij dat met zoveel woorden zegt, hij lijkt er van uit te gaan dat Inge weet wat voor koeken hij bedoelt. Wat ze niet wist dus moest ze hem telkens weer vragen wat voor koeken hij bedoelde. Waarop Fabre kaafekakken zei, of iets van die strekking, waar Inge geen zak mee opschoot want kaafekakken hebben ze niet.
De frame, twee op drie, het projectiescherm, is voor Inge bedoeld.
Inge, aanvankelijk besluiteloos, heeft intussen beslist dat ze de ruimte ter rechterzijde neemt. Ruimte ter rechterzijde sluit aan op de videoruimte en is een stuk langer dan de andere ruimte. Ze wil een frame van 3 op 4, zegt ze. Niet doen, zei Sarah. Trouwens, kepers van 4m krijgt Sarah niet in haar auto.
Ik verwijder de plankjes die John Watts voor de vinyl-samples nodig had. 'Drie dochters en twee zonen,' zei hij. (Inge zei dat ze John uitlegde dat de film in de videoruimte bijzonder interessant is en dat hij antwoordde: 'Ik heb drie dochters en twee zonen.') Aangenaam herfstweer.Springt Sarah binnen. Kapitein Asteroid Pummel had net een bundel essays gepubliceerd over hoe je je gat afvegen moet. Ach, op termijn, wat maakt het uit, steek je reet in de vaatwas, met of zonder mes en vork, een drol is een drol.
Interessante quote: 'Revolution stays, politicians go.'
Twee balken torst ze op haar rechterschouder, type evenwichtsoefening waar je bij Sarah niet echt van opkijkt. Ze komt de hall binnenwandelen - semi-catwalk - met die balken dus op haar rechterschouder.
Inge is met een dataprojector bezig.
'Daar is Sarah,' zeg ik. Sarah met de kepers. Ze plaatst de voorkant van de kepers op de betonnen vloer. Voor- wordt onderkant. Twee lange, twee korte kepers. Voor een frame. Ze heeft een keuken betegeld en liet rond een uur of tien weten dat ze daar klaar mee was. Gisteren heb ik me overslapen, zei ze. Dus vandaag moest ze vroeg uit de veren. Kepers voor een frame van 3 meter op 2m25. Inge zegt dat ze de dataprojector problematisch vindt. Syllabische uitspraak: pro'ble'ma'ties. Van Arnhem, Inge. Performer, werkt in een bakkerij, in Borgerhout, Fabre komt er zijn koeken halen. Koffiekoeken. Niet dat hij dat met zoveel woorden zegt, hij lijkt er van uit te gaan dat Inge weet wat voor koeken hij bedoelt. Wat ze niet wist dus moest ze hem telkens weer vragen wat voor koeken hij bedoelde. Waarop Fabre kaafekakken zei, of iets van die strekking, waar Inge geen zak mee opschoot want kaafekakken hebben ze niet.
De frame, twee op drie, het projectiescherm, is voor Inge bedoeld.
Inge, aanvankelijk besluiteloos, heeft intussen beslist dat ze de ruimte ter rechterzijde neemt. Ruimte ter rechterzijde sluit aan op de videoruimte en is een stuk langer dan de andere ruimte. Ze wil een frame van 3 op 4, zegt ze. Niet doen, zei Sarah. Trouwens, kepers van 4m krijgt Sarah niet in haar auto.
We drinken koffie en maken grapjes. Inge met de mededeling dat de dataprojector stuk is.
Dat de dataprojector stuk is, herhaalt ze.
'Stuk, is 't ie stuk?'
Ik neem een takje en roer in de vijftiende eeuw. Chiao, Giotto. Bleef dat ding hangen tot je vergat dat het er hing. Zitten we koffie te slurpen, passeert de negentiende eeuw, Bonaparte verovert Egypte, de Belgische Onafhankelijkheid wordt uitgeroepen, hebben we niets gemerkt. Suikerklontje? Melk? Inge zegt iets en een eeuwigheid later, halverwege de twintigste eeuw, drie minuten later, dat het stuk is.
Het takje stuk? Waarmee ik in de vijftiende eeuw? Nee hoor, kijk maar, zodra ik met het takje in die vijftiende eeuw begin te roeren...
Dat zeggen wij niet he, merkt Sarah op, dat iets stuk is.
De Middeleeuwen stuk?
'Maar dat kan je toch niet kapot krijgen!' bries ik.
'Wat zeggen jullie', vraagt Inge.
Dat het kapot is, zegt Sarah.
'Zeg, die spie van Samir', zeg ik, 'dat begint op mijn zenuwen te werken.' Als Tuur en Samir nog één keer met een spie afkomen...
We stappen naar de witte ruimte, aanschouwen het débacle: de schuifdeur klemt.
Ge zoudt er bloeddorstig van worden. Ze steken daar een spie, achter het verste wieltje en dan trekken ze zo hard aan de deur dat het stuk hout tussen het verste en het op een na verste wieltje terecht komt. En voilà, ziet ge, effectief: zit de schuifdeur vast. Houdt ge niet voor mogelijk!
Daar zou ik dus iets van krijgen he, zeg ik.
Ik wring me in de nauwe opening en steek het licht in de stockruimte aan. Rommelitis.
Sarah vraagt of we een stuk ijzerdraad hebben.
Ijzerdraad, hebben we ijzerdraad.
Voor Sarah is het maken van een houten frame een fluitje van een cent. We maken ons vrolijk over meneertje Farbe, vernederaar, egoot, coke snuivende opschepper, uitbuiter, dief. Iemand moet naar de Brico. Om het projectiescherm af te werken hebben we een nietmachine nodig, een voorraad nietjes, transparant dekzeil en nagelpluggen.
avond
De meisjes van Het Kunstenbuffet. Frips met de mededeling dat Nicolas Leus zich steunend lid gemaakt heeft. In de grote zaal zijn Karen en Marijke van Multimediale Vormgeving al sinds enige tijd bezig. Van de spiegel van Stief hebben ze een tafel gemaakt en er zijn nog tafels waarop papieren tafelonderleggers met kanten boordsels terecht kwamen.
Het uitgangspunt van Het Kunstenbuffet, een initiatief van Pekelharing Productions, is poepsimpel: de meisjes van Multimediale hebben rondgebazuind dat iedereen die daar zin in heeft met een werk of werkje kan langskomen. Er is geen selectie, houden ze zich niet mee bezig, wat aan de muur of op de tafels terecht komt - en hoe het er terecht komt - wordt op het moment zelf beslist. Marijke zit aan een tafeltje waarop zich een elektrische schrijfmachine bevindt en ontfermt zich over de inschrijvingen. Naast de schrijfmachine twee mobieltjes, een rode verbatim-stick en een voorraadje fluo-oranje stippen, motief en herkenningselement van Pekelharing Productions.
Marc en Frips springen binnen. In de grote zaal hangen al wat schilderijen aan de muur en een reeks bizarre naaktfoto's.
Er zijn ook studenten van Sint-Lucas. Karen legt uit dat ze eigenlijk best goed contact hebben met de studenten van Sint-Lucas. Het voorstel om gezamenlijke toonmomenten te organiseren wordt enthusiast onthaald.
Bob, Emmanuel, Maud. Maud met een oranje 'waterproof messengerbag' van Ortlieb. De Martens pils is redelijk succesvol. Melanie stak een nieuwe voorraad wijn binnen. Sjoerd is er pas rond een uur of tien. Later komt het gesprek op de jury van Sanne. Er is veel volk, jong volk (studenten van Multimediale, van Schilderkunst en Vrije Grafiek, van Foto, Film en Beeldhouwkunst) en een vrolijke sfeer. Ambiance en drank en hapjes in overvloed. Iemand bvb. bestelt een glas zonder wijn en HAIKU, de film van Cathérine, wordt bejubeld. Komt iemand ad hoc met volgende HAIKU op de proppen:
HAIKU NR. 3
Stront. Stront. Stront. Stront. Stront.
Stront, stront. Ik zeg het nogmaals:
stront. Stront, stront, stront, stront.
Shit. Shit. Shit. Shit. Shit.
Shit, shit. Wooh, say it again:
shit. Shit, shit, shit, shit.
Robbert en Frank zijn van de partij. Frank steelt de show met een tekstje. Susan van huisnummer 52 wil weten of ze de grote zaal volgende woensdag kunnen gebruiken voor wat ze zelf een medidatienamiddag noemt. Met Maud komt het gesprek op Père Ubu. De Martens pils gaat vlot. Iemand stelt Ken en Sjoerd aan elkaar voor en iemand van Foto heeft een fotoetoestel van Holga bij, helemaal uit plastiek vervaardigd en in felle kleuren, Mondriaan: geel blauw rood.
Die van Foto herken je aan het toestel dat ze bij de hand hebben. En er is een hond. Basile heet ze. Op z'n Frans, legt de eigenaar uit, met de e vanachter omdat het een meiske is.
Rond een uur of twaalf beginnen ze op te ruimen. De werken kunnen tijdelijk in het kantoortje terecht.
maandag 6 oktober 2008
zaterdag 4 oktober
'De aangenaamste krant is NRC,' zegt Sjoerd.
De jongens van GM hadden een afspraak maar Grégory belt af, hij zou geen tijd hebben.
De ontplofte - het stadium van de ontplofte Indonesïer bereiken.
Een schande, het is een schande.
Er is een fotograaf van De Standaard. John loves cameras. 'Used to it,' grapt hij. Z'n gitaar is een babytailer.
Er wordt furieus op De Morgen ingehakt. Kwaliteitskrant met blinde vlek.
European Son van Velvet Underground, Sonic Youth heeft daar een cover van.
Experimental Jet Set No Stars van Sonic Youth.
Frips nam op de kantoortrap plaats en is in gesprek met Véronique en Catherine.
Henk, iemand van De Standaard, interviewt John. Het interview vindt plaats in het kantoortje bovenop de kubus.
Het kaartje van Morrens: Ik zal eens goed komen lachen met.
Ik zal eens goed komen lachen met uw EXPOSITIE.
Jelle: 'Waar is het geld van de mensen die De Morgen weer op de been hielpen?'
Journalistieke prostitutie.
Korte performance in de witte ruimte.
Leentje steunt haar rechtervoet op een barkruk.
Manor Grunewald.
Met Chris komt het gesprek op Albert Bierstadt en Biedermeyer.
Met uw interview.
Nog een rondje.
Sarah en, ho ho, Italiaanse bottines. Ho ho ho, verrek, Italiaanse bottines.
The Worker, So Long, Marliese, de hits van Fischer-Z.
Tien minuten in voorovergebogen positie, bewusteloos.
Tiens, kijk eens aan: bezoekers.
Zichzelf als doelwit projecteren.
Zoals in het dossier geschreven staat: een opvallend jong publiek.
De jongens van GM hadden een afspraak maar Grégory belt af, hij zou geen tijd hebben.
De ontplofte - het stadium van de ontplofte Indonesïer bereiken.
Een schande, het is een schande.
Er is een fotograaf van De Standaard. John loves cameras. 'Used to it,' grapt hij. Z'n gitaar is een babytailer.
Er wordt furieus op De Morgen ingehakt. Kwaliteitskrant met blinde vlek.
European Son van Velvet Underground, Sonic Youth heeft daar een cover van.
Experimental Jet Set No Stars van Sonic Youth.
Frips nam op de kantoortrap plaats en is in gesprek met Véronique en Catherine.
Henk, iemand van De Standaard, interviewt John. Het interview vindt plaats in het kantoortje bovenop de kubus.
Het kaartje van Morrens: Ik zal eens goed komen lachen met.
Ik zal eens goed komen lachen met uw EXPOSITIE.
Jelle: 'Waar is het geld van de mensen die De Morgen weer op de been hielpen?'
Journalistieke prostitutie.
Korte performance in de witte ruimte.
Leentje steunt haar rechtervoet op een barkruk.
Manor Grunewald.
Met Chris komt het gesprek op Albert Bierstadt en Biedermeyer.
Met uw interview.
Nog een rondje.
Sarah en, ho ho, Italiaanse bottines. Ho ho ho, verrek, Italiaanse bottines.
The Worker, So Long, Marliese, de hits van Fischer-Z.
Tien minuten in voorovergebogen positie, bewusteloos.
Tiens, kijk eens aan: bezoekers.
Zichzelf als doelwit projecteren.
Zoals in het dossier geschreven staat: een opvallend jong publiek.
vrijdag 3 oktober 2008
vrijdag 3 oktober
Geen elektriciteit in de kubusruimte.
'Gisteren waren we euforisch,' zegt Jelle. 'Toen we de tape wegtrokken en met die bister en zo...'
Ik reinig het barmeubel.
Inge Nederkoorn in gesprek met John.
Jelle springt binnen.
John honderduit over zijn MORETHANMUSIC project.
Kristof Rosseeuw en Johan De Wit komen een kijkje nemen.
Leila en John.
Marc maakt foto's.
Nele Tas steekt het dossier van Temporary City/Berlin binnen, een productie van het Berlijnse Flachland Kunstverein, Lokaal 01 en Croxhapox.
Nelson, 'a very lively young man'.
Nelson's mother.
Reinhard Doubrawa van unit 5 belt me. Hij had contact met Gerd - of omgekeerd: Gerd nam contact op met Reinhard Doubrawa - terwijl van Bart voorlopig elk spoor ontbreekt.
Samir is met de spacer bezig.
Sarah is naar de Sleepstraat.
Telefoon van de hoofdredacteur, hij is in Evergem, ging er de GM-poster oppikken en blijft het met enige hardnekkigheid over 'een folder' hebben.
'Toen we de tape wegtrokken en met die bister en zo...' Jelle euforisch.
Tussen de verfpotten in de stockruimte heeft Sarah een dooie muis aangetroffen. Een veldmuis.
Watts introduceert Phil, 'a brilliant sound ingeneer'.
Ze hebben de vloer geschilderd. De doorgang is afgesloten. Kookaburra komt een kijkje nemen.
avond
HATI laat weten dat ze onderweg zijn. Voor het concert van HATI, een Poolse band, hebben we publiek uit Lille en Pas de Calais. Speciaal voor HATI zijn ze naar Gent afgezakt.
Michaël springt binnen in de veronderstelling dat John vanavond aantreedt. In de witte ruimte is een prachtig licht. Sarah, Samir en Jelle hebben pizza besteld. KAMP is voltallig. Sven wist een hydrometer te bemachtigen. (is naar verluidt bedoeld om de uitlaatgassen op temperatuur te houden)
Rafal en Rafal van HATI arriveren rond een uur of negen. Ze hebben een chauffeur die alleen Pools praat en zich tegoed doet aan de quiche lorraine.
'Gisteren waren we euforisch,' zegt Jelle. 'Toen we de tape wegtrokken en met die bister en zo...'
Ik reinig het barmeubel.
Inge Nederkoorn in gesprek met John.
Jelle springt binnen.
John honderduit over zijn MORETHANMUSIC project.
Kristof Rosseeuw en Johan De Wit komen een kijkje nemen.
Leila en John.
Marc maakt foto's.
Nele Tas steekt het dossier van Temporary City/Berlin binnen, een productie van het Berlijnse Flachland Kunstverein, Lokaal 01 en Croxhapox.
Nelson, 'a very lively young man'.
Nelson's mother.
Reinhard Doubrawa van unit 5 belt me. Hij had contact met Gerd - of omgekeerd: Gerd nam contact op met Reinhard Doubrawa - terwijl van Bart voorlopig elk spoor ontbreekt.
Samir is met de spacer bezig.
Sarah is naar de Sleepstraat.
Telefoon van de hoofdredacteur, hij is in Evergem, ging er de GM-poster oppikken en blijft het met enige hardnekkigheid over 'een folder' hebben.
'Toen we de tape wegtrokken en met die bister en zo...' Jelle euforisch.
Tussen de verfpotten in de stockruimte heeft Sarah een dooie muis aangetroffen. Een veldmuis.
Watts introduceert Phil, 'a brilliant sound ingeneer'.
Ze hebben de vloer geschilderd. De doorgang is afgesloten. Kookaburra komt een kijkje nemen.
avond
HATI laat weten dat ze onderweg zijn. Voor het concert van HATI, een Poolse band, hebben we publiek uit Lille en Pas de Calais. Speciaal voor HATI zijn ze naar Gent afgezakt.
Michaël springt binnen in de veronderstelling dat John vanavond aantreedt. In de witte ruimte is een prachtig licht. Sarah, Samir en Jelle hebben pizza besteld. KAMP is voltallig. Sven wist een hydrometer te bemachtigen. (is naar verluidt bedoeld om de uitlaatgassen op temperatuur te houden)
Rafal en Rafal van HATI arriveren rond een uur of negen. Ze hebben een chauffeur die alleen Pools praat en zich tegoed doet aan de quiche lorraine.
donderdag 2 oktober 2008
donderdag 2 oktober
Woonerf, poort. Het geklepper van de kerkklokken 'als het kletteren van kettingen' (De Bijna-Mens, L'homme Approximative, Tristan Tzara, eerste zin) en het altijd-blije geroep van de kinderstemmen op het nabije speelplein.
Een witte poes, miauwende Kookaburra. Geel vlekje achter het rechteroor. Ze betreedt de cafetaria, mi-au-wa-wu-wauwt, claimt het territorium.
'Dag poes.' Miauwende Kookaburra negeert, neemt de trap naar de kleine kantoorruimte, heeft al een plannetje, inspecteert het kantoortje, springt op een kartonnen doos, het is het begin van een tocht waarvan elke fase met nadrukkelijk gemiauw gepaard gaat alsof ze wil zeggen: kijk eens! wat is dit, en even later kijk eens! wat is dat. En dit is dit en dat is dat. Witte Kookaburra, ko ko, ko Kaburra. Ze komt naar het barmeubel, springt op een van de barkrukken en dan met een lichte, schuimige sprong bovenop het barmeubel zelf. Hier is ze heer en meester. Ze stapt over het stoetbord van de laptop, snuffelt aan de vlierbitjes, aan de baswak boordevol keupjes en als ik zeg 'he, Kookaburra, miauwende Kookaburra,' dan negeert ze. En tegelijk is 't een schatje, een witte knuffelpoes met een geel vlekje achter het linkeroor, of is het het rechteroor, het is het rechteroor, en ze negeert omdat ze groot is in doen alsof ze negeert, met haar witte pels en die witte pootjes en dat witte snoetje dat ze ronkend tegen de holle binnenkant van de handpalm aandrukt.
Ze springt op een van de bierbakken, klautert op het aanrecht, stapt behendig en met soepele simpelheid tussen de glazen door, bestudeert de handelingen, met grote nieuwsgierigheid bestudeert ze de handelingen en het grommende water.
Jelle en Sarah steken de festool binnen. Fragmenten van wat volgt belanden op de www.croxbrainbox.blogspot (een blogspot met focus op de tweede editie van BRAINBOX), andere gaan verloren.
's Voormiddags was er telefoon van Inge Nederkoorn. Dat was rond een uur of elf.
Cathérine en Pieter hebben de doorgang naar de kubus afgesloten met een zwart gordijn. In de kubus toont Cathérine SKULPTUR I, een film die ze in Tsjechië maakte.
Een witte poes, miauwende Kookaburra. Geel vlekje achter het rechteroor. Ze betreedt de cafetaria, mi-au-wa-wu-wauwt, claimt het territorium.
'Dag poes.' Miauwende Kookaburra negeert, neemt de trap naar de kleine kantoorruimte, heeft al een plannetje, inspecteert het kantoortje, springt op een kartonnen doos, het is het begin van een tocht waarvan elke fase met nadrukkelijk gemiauw gepaard gaat alsof ze wil zeggen: kijk eens! wat is dit, en even later kijk eens! wat is dat. En dit is dit en dat is dat. Witte Kookaburra, ko ko, ko Kaburra. Ze komt naar het barmeubel, springt op een van de barkrukken en dan met een lichte, schuimige sprong bovenop het barmeubel zelf. Hier is ze heer en meester. Ze stapt over het stoetbord van de laptop, snuffelt aan de vlierbitjes, aan de baswak boordevol keupjes en als ik zeg 'he, Kookaburra, miauwende Kookaburra,' dan negeert ze. En tegelijk is 't een schatje, een witte knuffelpoes met een geel vlekje achter het linkeroor, of is het het rechteroor, het is het rechteroor, en ze negeert omdat ze groot is in doen alsof ze negeert, met haar witte pels en die witte pootjes en dat witte snoetje dat ze ronkend tegen de holle binnenkant van de handpalm aandrukt.
Ze springt op een van de bierbakken, klautert op het aanrecht, stapt behendig en met soepele simpelheid tussen de glazen door, bestudeert de handelingen, met grote nieuwsgierigheid bestudeert ze de handelingen en het grommende water.
Jelle en Sarah steken de festool binnen. Fragmenten van wat volgt belanden op de www.croxbrainbox.blogspot (een blogspot met focus op de tweede editie van BRAINBOX), andere gaan verloren.
's Voormiddags was er telefoon van Inge Nederkoorn. Dat was rond een uur of elf.
Cathérine en Pieter hebben de doorgang naar de kubus afgesloten met een zwart gordijn. In de kubus toont Cathérine SKULPTUR I, een film die ze in Tsjechië maakte.
woensdag 1 oktober 2008
woensdag 1 oktober
Rond een uur of halfvijf heb ik een afspraak met onze raadsman. De dames van R, laten we ze zo noemen, spannen een zaak tegen ons aan.
Ik fiets door de binnenstad. Tot drie keer toe passeer ik de stadsbibliotheek. In de straten is een aangename drukte.
Halfzes. John Watts and his regular hat. And Leila, his youngest daughter. Leila studying art in a Cornwall art school.
Marc en Frips waren net van plan om er weer vandoor te gaan.
In de witte ruimte is niemand. Een Atlantische storing jaagt over het woonerf. Cathérine is in de videoruimte bezig.
John parkeert z'n auto op het woonerf, een sjiek spel met LEGEND op de kofferbak. We laden uit (screens, artefacten, een koffer, dozen). Marc en Frips steken een handje toe. We plaatsen de spullen naast de steunbeer in de grote zaal. John haalt een portable tevoorschijn en toont beeldmateriaal van de Glasgow show: een ronde tafel en een sobere presentatie van de vinyl artefacts. In Glasgow zat hij klein behuisd. Van alle plekken die hij tijdens z'n tournée aandoet is Croxhapox wellicht de grootste en ook de meest experimentele plek. Na Gent volgen Düsseldorf en Berlin, later Amsterdam, Antibes en London. Het gesprek komt heel even op Harvey: 'but it don't work, she don't read blogspots'.
Een Atlantische kortsluiting dondert over de binnenstad. Frips en Marc nemen de benen. We wachten tot de storing zich een halve straat landinwaarts bevindt, storten ons op de auto en rijden naar Flandria Hotel. Flandria is vlakbij maar door het eenrichtingsgedoe hebben we om te rijden via Sint-Jacobs en zo via de Belfortstraat enzovoort, het rijdt als een anagram van abacadabra. Aan de desk in Flandria Hotel is een Duits echtpaar, ze vragen waar het Paakhus is. John heeft kamer 13.
We stappen naar de auto en rijden naar de Vrijdagmarkt.
Ik fiets door de binnenstad. Tot drie keer toe passeer ik de stadsbibliotheek. In de straten is een aangename drukte.
Halfzes. John Watts and his regular hat. And Leila, his youngest daughter. Leila studying art in a Cornwall art school.Marc en Frips waren net van plan om er weer vandoor te gaan.
In de witte ruimte is niemand. Een Atlantische storing jaagt over het woonerf. Cathérine is in de videoruimte bezig.
John parkeert z'n auto op het woonerf, een sjiek spel met LEGEND op de kofferbak. We laden uit (screens, artefacten, een koffer, dozen). Marc en Frips steken een handje toe. We plaatsen de spullen naast de steunbeer in de grote zaal. John haalt een portable tevoorschijn en toont beeldmateriaal van de Glasgow show: een ronde tafel en een sobere presentatie van de vinyl artefacts. In Glasgow zat hij klein behuisd. Van alle plekken die hij tijdens z'n tournée aandoet is Croxhapox wellicht de grootste en ook de meest experimentele plek. Na Gent volgen Düsseldorf en Berlin, later Amsterdam, Antibes en London. Het gesprek komt heel even op Harvey: 'but it don't work, she don't read blogspots'.
Een Atlantische kortsluiting dondert over de binnenstad. Frips en Marc nemen de benen. We wachten tot de storing zich een halve straat landinwaarts bevindt, storten ons op de auto en rijden naar Flandria Hotel. Flandria is vlakbij maar door het eenrichtingsgedoe hebben we om te rijden via Sint-Jacobs en zo via de Belfortstraat enzovoort, het rijdt als een anagram van abacadabra. Aan de desk in Flandria Hotel is een Duits echtpaar, ze vragen waar het Paakhus is. John heeft kamer 13.
We stappen naar de auto en rijden naar de Vrijdagmarkt.
zondag 21 september
De vakbonden doen alsof het om een donderslag bij heldere hemel gaat terwijl zowat iedereen die betrokken partij is de sluiting van den UCO lang op voorhand had zien aankomen.
Aan de toog komt het gesprek op het kanaal Gent-Terneuzen. Wanneer zouden ze dat kanaal aangelegd hebben? Peter is een kenner van de historiek van de kanaalzone. In de vijftiende, zestiende eeuw al begonnen ze de riviertjes en waterloopjes in de streek tussen Gent en de Westerschelde recht te trekken. Het kanaal zelf kwam er in de negentiende eeuw tijdens de industriële revolutie.
Op Google zoeken we naar het meest recente werk van David Hockney. Chris was zeer onder de indruk toen hij die schilderijen voor het eerst zag.
De tweede Gentse Matinee valt helaas samen met de Bloemenstoet - wat het tegenvallende bezoekersaantal verklaart. Tijdens de eerste editie kregen we circa 150 bezoekers over de vloer, dit keer zijn het er hooguit 50.
Aan de Ajuinlei hebben ze een boekenmarktje. Marc is er eens langsgeweest. 't Is een beetje zoals de boekenstalletjes aan de oevers van de Seine, zegt hij.
Joris en Nancy springen binnen. Ze hebben alle documenten bij.
Chris heeft zich steunend lid gemaakt. Wat hij hiervoor in return ontvangt? Een donderslag bij kraakheldere hemel: alle in 2008 gepubliceerde crox-boeken. Voorlopig zijn het er drie: een boek van Philippe Vandenberg, eentje van Brian Getnick & Noe Kidder en het boek van Peter Morrens.
De publicatie van Nr. 11, 'Ge staat daar op het kerkhof van Aalst voor het graf van Louis Paul Boon', is voor midden oktober, denk ik.
Aan de toog komt het gesprek op het kanaal Gent-Terneuzen. Wanneer zouden ze dat kanaal aangelegd hebben? Peter is een kenner van de historiek van de kanaalzone. In de vijftiende, zestiende eeuw al begonnen ze de riviertjes en waterloopjes in de streek tussen Gent en de Westerschelde recht te trekken. Het kanaal zelf kwam er in de negentiende eeuw tijdens de industriële revolutie.
Op Google zoeken we naar het meest recente werk van David Hockney. Chris was zeer onder de indruk toen hij die schilderijen voor het eerst zag.
De tweede Gentse Matinee valt helaas samen met de Bloemenstoet - wat het tegenvallende bezoekersaantal verklaart. Tijdens de eerste editie kregen we circa 150 bezoekers over de vloer, dit keer zijn het er hooguit 50.
Aan de Ajuinlei hebben ze een boekenmarktje. Marc is er eens langsgeweest. 't Is een beetje zoals de boekenstalletjes aan de oevers van de Seine, zegt hij.
Joris en Nancy springen binnen. Ze hebben alle documenten bij.
Chris heeft zich steunend lid gemaakt. Wat hij hiervoor in return ontvangt? Een donderslag bij kraakheldere hemel: alle in 2008 gepubliceerde crox-boeken. Voorlopig zijn het er drie: een boek van Philippe Vandenberg, eentje van Brian Getnick & Noe Kidder en het boek van Peter Morrens.
De publicatie van Nr. 11, 'Ge staat daar op het kerkhof van Aalst voor het graf van Louis Paul Boon', is voor midden oktober, denk ik.
Abonneren op:
Posts (Atom)
