zaterdag 25 oktober

Gretig als muizen knabbelen Younes en Gilles op paprika chips. Anes is met papa winkelen, zegt Younes. Ze gaan in Charleroi wonen, zei Gilles. Hij heeft geen idee waar dat is. 'Is het ver?' vraagt hij, zich half bewust van het feit dat het ver is. Tweehonderd kilometer, zeg ik. Dat is ver. Ja, het is ver.
Te ver om na schooltijd even in crox langs te komen. Voor de diepgelovige ouders van Younes en Anes is croxhapox een plek met hoog besmettingspotentieel. Stel je voor dat Younes en Anes ontdekken dat Allah een grapjesmaker is. Kijken in de toverhoed en de toverhoed is leeg en na verloop van tijd begrijpen wat dat betekent.
Voor Gilles en Younes is het GM project een prachtige attractie. Wat ze leuk vinden, het werk met de gekleurde houtblokjes vinden ze leuk. Ze willen weten wie het gemaakt heeft. Wat ze ook heel erg leuk vinden: die blauwe lichtjes in de videoruimte en die brieven aan de muur. Ja, brieven, zeg ik, heeft Grégory naar croxhapox gestuurd. Croxhapox, grot van Ali Baba. Ze zien een C, een H, een E, een F. Als het even meezit krijgen ze een glaasje sinaasappelsap aangeboden.
Sjoerd springt binnen en een jonge vrouw betreedt de grote zaal, Veridiana Zurita. Ze doet een Masters in Enschede, is in Gent voor het 'Virgula'-project van Luanda.
We hebben een vernissage, de tweede unit van BRAINBOX2. De jongens van ZILKE - die in crox hun eerste single brengen - stellen op in de grote zaal. Het bezoekersaantal - het gaat om een veelvoud van de lui die de Brusselse Biënnale deden - valt tegen. Ja die Brusselse Biënnale, dat is me ook wat. Maken ze zich dik dat ze voor de sector geen geld zouden hebben en smijten ze met geld voor een project dat niets maar dan ook werkelijk helemaal niets voorstelt.