donderdag 9 oktober

Inge is ruim te laat maar dat doet ze altijd, zegt ze. Is van Arnhem, Inge. Woont in Antwerpen waar ze in een bakkerij werkt. Fabre is een van de vaste klanten.
Springt Sarah binnen. Kapitein Asteroid Pummel had net een bundel essays gepubliceerd over hoe je je gat afvegen moet. Ach, op termijn, wat maakt het uit, steek je reet in de vaatwas, met of zonder mes en vork, een drol is een drol.
Interessante quote: 'Revolution stays, politicians go.'
Twee balken torst ze op haar rechterschouder, type evenwichtsoefening waar je bij Sarah niet echt van opkijkt. Ze komt de hall binnenwandelen - semi-catwalk - met die balken dus op haar rechterschouder.
Inge is met een dataprojector bezig.
'Daar is Sarah,' zeg ik. Sarah met de kepers. Ze plaatst de voorkant van de kepers op de betonnen vloer. Voor- wordt onderkant. Twee lange, twee korte kepers. Voor een frame. Ze heeft een keuken betegeld en liet rond een uur of tien weten dat ze daar klaar mee was. Gisteren heb ik me overslapen, zei ze. Dus vandaag moest ze vroeg uit de veren. Kepers voor een frame van 3 meter op 2m25. Inge zegt dat ze de dataprojector problematisch vindt. Syllabische uitspraak: pro'ble'ma'ties. Van Arnhem, Inge. Performer, werkt in een bakkerij, in Borgerhout, Fabre komt er zijn koeken halen. Koffiekoeken. Niet dat hij dat met zoveel woorden zegt, hij lijkt er van uit te gaan dat Inge weet wat voor koeken hij bedoelt. Wat ze niet wist dus moest ze hem telkens weer vragen wat voor koeken hij bedoelde. Waarop Fabre kaafekakken zei, of iets van die strekking, waar Inge geen zak mee opschoot want kaafekakken hebben ze niet.
De frame, twee op drie, het projectiescherm, is voor Inge bedoeld.
Inge, aanvankelijk besluiteloos, heeft intussen beslist dat ze de ruimte ter rechterzijde neemt. Ruimte ter rechterzijde sluit aan op de videoruimte en is een stuk langer dan de andere ruimte. Ze wil een frame van 3 op 4, zegt ze. Niet doen, zei Sarah. Trouwens, kepers van 4m krijgt Sarah niet in haar auto.

Ik verwijder de plankjes die John Watts voor de vinyl-samples nodig had. 'Drie dochters en twee zonen,' zei hij. (Inge zei dat ze John uitlegde dat de film in de videoruimte bijzonder interessant is en dat hij antwoordde: 'Ik heb drie dochters en twee zonen.') Aangenaam herfstweer.
We drinken koffie en maken grapjes. Inge met de mededeling dat de dataprojector stuk is.
Dat de dataprojector stuk is, herhaalt ze.
'Stuk, is 't ie stuk?'
Ik neem een takje en roer in de vijftiende eeuw. Chiao, Giotto. Bleef dat ding hangen tot je vergat dat het er hing. Zitten we koffie te slurpen, passeert de negentiende eeuw, Bonaparte verovert Egypte, de Belgische Onafhankelijkheid wordt uitgeroepen, hebben we niets gemerkt. Suikerklontje? Melk? Inge zegt iets en een eeuwigheid later, halverwege de twintigste eeuw, drie minuten later, dat het stuk is.
Het takje stuk? Waarmee ik in de vijftiende eeuw? Nee hoor, kijk maar, zodra ik met het takje in die vijftiende eeuw begin te roeren...
Dat zeggen wij niet he, merkt Sarah op, dat iets stuk is.
De Middeleeuwen stuk?
'Maar dat kan je toch niet kapot krijgen!' bries ik.
'Wat zeggen jullie', vraagt Inge.
Dat het kapot is, zegt Sarah.

'Zeg, die spie van Samir', zeg ik, 'dat begint op mijn zenuwen te werken.' Als Tuur en Samir nog één keer met een spie afkomen...
We stappen naar de witte ruimte, aanschouwen het débacle: de schuifdeur klemt.
Ge zoudt er bloeddorstig van worden. Ze steken daar een spie, achter het verste wieltje en dan trekken ze zo hard aan de deur dat het stuk hout tussen het verste en het op een na verste wieltje terecht komt. En voilà, ziet ge, effectief: zit de schuifdeur vast. Houdt ge niet voor mogelijk!
Daar zou ik dus iets van krijgen he, zeg ik.
Ik wring me in de nauwe opening en steek het licht in de stockruimte aan. Rommelitis.
Sarah vraagt of we een stuk ijzerdraad hebben.

Ijzerdraad, hebben we ijzerdraad.

Voor Sarah is het maken van een houten frame een fluitje van een cent. We maken ons vrolijk over meneertje Farbe, vernederaar, egoot, coke snuivende opschepper, uitbuiter, dief. Iemand moet naar de Brico. Om het projectiescherm af te werken hebben we een nietmachine nodig, een voorraad nietjes, transparant dekzeil en nagelpluggen.

avond

De meisjes van Het Kunstenbuffet. Frips met de mededeling dat Nicolas Leus zich steunend lid gemaakt heeft. In de grote zaal zijn Karen en Marijke van Multimediale Vormgeving al sinds enige tijd bezig. Van de spiegel van Stief hebben ze een tafel gemaakt en er zijn nog tafels waarop papieren tafelonderleggers met kanten boordsels terecht kwamen.
Het uitgangspunt van Het Kunstenbuffet, een initiatief van Pekelharing Productions, is poepsimpel: de meisjes van Multimediale hebben rondgebazuind dat iedereen die daar zin in heeft met een werk of werkje kan langskomen. Er is geen selectie, houden ze zich niet mee bezig, wat aan de muur of op de tafels terecht komt - en hoe het er terecht komt - wordt op het moment zelf beslist. Marijke zit aan een tafeltje waarop zich een elektrische schrijfmachine bevindt en ontfermt zich over de inschrijvingen. Naast de schrijfmachine twee mobieltjes, een rode verbatim-stick en een voorraadje fluo-oranje stippen, motief en herkenningselement van Pekelharing Productions.
Marc en Frips springen binnen. In de grote zaal hangen al wat schilderijen aan de muur en een reeks bizarre naaktfoto's.
Er zijn ook studenten van Sint-Lucas. Karen legt uit dat ze eigenlijk best goed contact hebben met de studenten van Sint-Lucas. Het voorstel om gezamenlijke toonmomenten te organiseren wordt enthusiast onthaald.
Bob, Emmanuel, Maud. Maud met een oranje 'waterproof messengerbag' van Ortlieb. De Martens pils is redelijk succesvol. Melanie stak een nieuwe voorraad wijn binnen. Sjoerd is er pas rond een uur of tien. Later komt het gesprek op de jury van Sanne. Er is veel volk, jong volk (studenten van Multimediale, van Schilderkunst en Vrije Grafiek, van Foto, Film en Beeldhouwkunst) en een vrolijke sfeer. Ambiance en drank en hapjes in overvloed. Iemand bvb. bestelt een glas zonder wijn en HAIKU, de film van Cathérine, wordt bejubeld. Komt iemand ad hoc met volgende HAIKU op de proppen:

HAIKU NR. 3

Stront. Stront. Stront. Stront. Stront.
Stront, stront. Ik zeg het nogmaals:
stront. Stront, stront, stront, stront.

Shit. Shit. Shit. Shit. Shit.
Shit, shit. Wooh, say it again:
shit. Shit, shit, shit, shit.

Robbert en Frank zijn van de partij. Frank steelt de show met een tekstje. Susan van huisnummer 52 wil weten of ze de grote zaal volgende woensdag kunnen gebruiken voor wat ze zelf een medidatienamiddag noemt. Met Maud komt het gesprek op Père Ubu. De Martens pils gaat vlot. Iemand stelt Ken en Sjoerd aan elkaar voor en iemand van Foto heeft een fotoetoestel van Holga bij, helemaal uit plastiek vervaardigd en in felle kleuren, Mondriaan: geel blauw rood.
Die van Foto herken je aan het toestel dat ze bij de hand hebben. En er is een hond. Basile heet ze. Op z'n Frans, legt de eigenaar uit, met de e vanachter omdat het een meiske is.

Rond een uur of twaalf beginnen ze op te ruimen. De werken kunnen tijdelijk in het kantoortje terecht.