donderdag 18 juni

Ik ga bij Coco en Michel langs, in de Hertogstraat, 't is vroeg op de avond, het verkeer sleept zich door de avondspits.
Er was telefoon van FedEx. Uit Brussel. De persoon die ik aan de lijn heb, legt me uit dat ze in Oeiras wel de straat gevonden hebben, het huisnummer niet. Oeiras is twintig kilometer van Lissabon in een gebied waar de oceaan met een toeristische kustlijn worstelt: autosnelwegen zorgen voor een nieuwe breuklijn, het landschap is verbrokkeld, er blijft de facto zo weinig van over dat het terrein niet langer als landschap te kwalificeren is. Een rijgsnoer van verkavelde brokstukken, meer is het niet. Ik laat Sonia weten dat ze daar in Oeiras van hot naar her rijden zonder het huisnummer te vinden. Die situatie is vertrouwd: je zoekt een papiertje, een balpen, een gom, een uitvlucht: nergens te vinden!
Eerst reed ik naar de Hubo-vestiging vlakbij de Dampoort. Er was nog een pakje en de verpakking van dat pakje zag er niet te best uit. Frips en Marc gaven present, Vadim sprong binnen. We inspecteerden de stockruimtes. Hou was bezig in de grote zaal, Pieter in de zwarte ruimte. Morgen hebben ze jury. Pieter zei dat hij wel zin had om aan de grote remedie mee te werken - zo zullen we het maar noemen, en het moet gebeuren voor je weet wat gebeurd is: een grote remedie. Of, om 't met Snijders te zeggen: een zeer kleine, een piepkleine, een microscopisch kleine remedie.

Linda, 17u

Twee afspraken liepen fout af, de eerste omdat er wat tussen kwam, dan omdat ik het vergeten was. Ook met de derde gaat het mis: ik rij naar Ijkmeesterstraat 244, bel aan - ze is er niet - en laat een briefje met de mededeling dat ik een dringende zaak te regelen heb, dus of het wat later kan. Hoeveel mensen leven in zo'n appartementsgebouw? Honderd? Vijfhonderd? Vijf minuten later, ik rij naar Sint-Denijs-Westrem, we hebben elkaar echt op vijf minuten na gemist, betreedt Linda de inkom van het appartementsgebouw, ze kijkt naast het briefje, neemt de lift naar de vijfde verdieping. Vanop het vijfde heb je een uitzicht op de binnenstad, het Belfort, de kathedraal, de daken aan Sint-Jacobs.

Tongkracht is een van de meer recente films: Pascale De Pauw likt honing van een ronde keukentafel. Het ontblote bovenlijf zou met een stikheetdonkere dag te maken kunnen hebben: in het tuintje is witheet zonlicht, een blad maakt zich los van een tak hoog in de kruin van een esdoorn, valt omlaag in het withete licht, op straat geen mens, geen hond jankt, niemand die het langer uithoudt dan tot het eerste terras, een pint, schaduw. In die hitte zit De Pauw over een ronde tafel gebogen. Hij likt aan het tafelblad. Het tafelblad is ingesmeerd met honing.

Dat ze naar China zouden gaan, had ze gezegd. Dat was eind jaren negentig, we zaten toen nog in de Aannemersstraat. Van die China-reis krijg ik drie foto's te zien en een film waarop te zien is hoe haar voeten met schoensmeer ingesmeerd worden.