In Oudburg, in de wasserette, is het halfvier. De secondenwijzer staat stil op 8. Iemand is bezig met het repareren van een droogtrommel.
Met tegenzin lees ik wat De Morgen over het stembusdébacle te melden heeft.Zelf heb ik groen gestemd. Van vrienden en kennissen wist ik dat ze voor Europa groen zouden stemmen, dat zei zo goed als iedereen, voor Europa werd het Groen!, maar op regionaal niveau leken ze een andere voorkeur te hebben, omdat ze niet wisten op wie of wat ze te stemmen hadden. Van alle partijen waarop gestemd kon worden, kwamen er drie in aanmerking, vernam ik: Groen!, Vld en PvdA. Op Rood zou niet gestemd worden, vernam ik, terwijl op een enkele uitzondering na elk van de personen die ik hierover sprak al wel eens rood gestemd had. Over wat bij het Vlaamse gedachtengoed aanleunt, hadden we het niet. Wij zijn Walen, meneer, als we te kiezen hadden. En we stemmen voor een programma, niet voor een of andere karikatuur. Om die reden stemde het merendeel van de mensen die ik ken Groen! Er waren er ook die het niet deden, omdat Groen!, zeiden ze, geen duidelijke identiteit heeft. Wat ze moeten doen, zei ik, ze moeten dat uitroepteken weghalen. Groen is zonder uitroepteken. En ook daarover waren we het eens: politiek is een niemandsland. Vervreemding is er schering en inslag: politici vervreemd van bevolking, bevolking vervreemd van politiek en daarbovenop die zogeheten kwaliteitspers, een kwakje zielepoten, totaal vervreemd van het publiek waar ze voor schrijven.
Ik heb een afspraak met Mario De Brabandere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten