Ik open de poort, witheet zindert het woonerf. In het withete zonlicht fietsen jonge vrouwen. Naakte benen, zingende jurken, blote dijen, alles mag. Een straathoek verderop staan dikke vrouwen dik ingepakt tegen het zonlicht, trots op de kooi die ze dragen. Trots en moe, afgepeigerd. Tussen dier en god is geen andere afstand: een kooi is een kooi.
Tiens, had ik een afspraak met Egon van Punctum of heb ik dat gedroomd? Ook vandaag hebben de handelingen een gestroomlijnde formule. Een handeling uitvoeren, er aan beginnen, het beëindigen van de handeling... en, er is niets gebeurd. Dan zijn er nieuwe handelingen en als die gebeurd zijn... niets. Er is niets gebeurd. En zelfs de herhaling... Maar die herhaling beangstigt niet. Met die handelingen is het een formule, hoe dat komt weet ik niet, het is een formule. Om die reden hebben alleen de eerste en de laatste handeling betekenis, de eerste omdat het niet anders kon, de laatste omdat er geen andere handeling is.
Na middernacht transporteer ik de lege bakken bier naar Melanie's World.
Simon stormt de nachtwinkel binnen: 'Michael Jackson is dood!' Melanie: 'Maar die is toch al een eeuwigheid dood...'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten