Het rood gaat gedecideerd over de glimmende randen van het zitmeubilair. Over tal van aanpalende vlakken gaat het, vlakken waarvan er enkele, het tafelblad bijvoorbeeld, ook zelf een rode kleur hebben.
Ze zitten onder het rode gordijn, onder het rode neonlicht, aan de rode tafel. Zij, een dame van een jaar of dertig, ze draagt een felrode trui, hij heeft een lik van het neonlicht, dat zich zo goed als vlak boven hen bevindt, over de kalende schedel. Over het voorhoofd, het neusbeen, de handpalmen, de vlezige wangen, ook de sanseveria deelt in de rode gloed van het neonlicht, de oorschelpen van de dame, tal van belendende vlakken, een oorlel, het bestek, terwijl het torso, ze is welgemutst, levendig, vrolijk, met een fijne, soepele ritmiek heen en weer gaat op een song van dEUS, iets uit de meest recente van dEUS, en heel even, alsof ze in geen tijd van tafel opstond, zich opeens in een bijna lege balzaal bevindt, Phil stapt naar het krijtbord, danst het torso, gondola aangesproken door plotse zilte windvlaag, een plotse zilte windvlaag die z'n frisse geur over de lagune jaagt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten