Een krekel volgt de rand van de ronde tafel. Voor de krekel is het, merk ik, een vreemd parcours. Hij of zij houdt zich aan de rand van het ronde tafelblad, het schiet niet op. De eenzijdig ronde tafelrand definieert een parcours waar hij niet van afwijkt, soms boven, soms onder, soms op de tafelrand.
In de club hebben ze een tafelronde versie van Three and One, variaties op fifties jazz zonder experimenteel vernuft. De vingerzetting, de akkoorden, de loopjes, de modulaties, het is niet meer dan het bloedeloze doordrukje van een oud product. Aan de convexe rand niet eens het begin van een andere toonaard, lome voortgang.
Als ze eind jaren vijftig geleefd had, zegt het zwartharige meisje, was ze een non geweest. Ze heeft vlezige, fonkelende lippen en kijkt naar de jongen met een donkerrode blik.
De krekel is onder het tafelblad verdwenen.
Ik schuif het schriftje over de tafelrand. De krekel kruipt op het schriftje. Met een snelle beweging breng ik het schriftje naar de bloembak ter rechterzijde. De krekel verdwijnt in het groen,
zonder religieuze ervaring. Maagdenpalm en rozen, dat is perfect.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten