3 januari

Ik had die enorme vellen papier twee weken eerder gekocht, planovellen zoals ze genoemd zouden worden, waarbij het volstond om te weten dat de persoon die ze benoemde de vellen bedoelde die ik twee weken eerder gekocht had. Toen hij ze in te pakken had, had de jonge verkoper gestunteld. 'Zal ik de lange zijde proberen...?' had hij gevraagd, alsof hij niet in staat was om het zonder mijn instemming voor mekaar te krijgen. Doe de lange zijde maar, zei ik. 'Dan kan het nog eens zo dun,' had hij geantwoord, terecht opgelucht en dankbaar omdat ik hem niet tot nog meer nutteloze inspanning dwong. Met de in folie opgerolde vellen papier, ik had ze geteld en hij had ze nageteld, zeven stuks, zei ik, en het waren er zeven, zeven in folie opgerolde planovellen van een kleur die het label light grey gekregen had, enorme vellen die de jonge verkoper die wellicht pas onlangs in de winkel was komen werken met de lange zijde binnenom keurig in een transparante, weerbestendige hoes geschoven had, oprecht gelukkig omdat het hem in één keer gelukt was, met die 170cm lange vellen, hoewel het ook 150 of 140cm kon zijn, dat had ik niet nagekeken, die eenmaal opgerold als een schoorsteenpijp hoog uit de fietszak staken, fietste ik opvallend welgemutst in een wijde boog om de kerstmarkt heen, een feestelijk abacadabra dat naar mij voorkwam bij voorkeur vermeden hoorde te worden, muziekjes waar een zeehond hoofdpijn van krijgen kon en schnapps waarmee hij nooit zo dronken te krijgen was dat hij er van opbeuren zou. Er stond een koude wind of er stond geen koude wind, dat herinner ik me niet. Ik had zin in een kop koffie, in hete gemberthee, in een aai over de kale bol, in een bladzijde uit dat verrukkelijke boek van Clarice Lispector, maakte rechtsomkeert, weg van het nieuwe jaar en het schamele perspectief, een narigheid geloof ik die traag heen en weer schokkend om de kerstmarkt sloop. In het koffiehoekje van de boekenwinkel was geen zitplaats onbenut gebleven. Had ik zin om de nieuwe Brusselmans te lezen? Dat had ik me eerder al eens afgevraagd en ook toen was ik er niet uitgekomen. Voor net geen 25 euro werd me een erg mooie uitgave met de honderd beste gedichten van Bukowski aangeboden. In zo'n boekenwinkel kan je tegenwoordig trouwens ook echt grappige boeken kopen, wegwerpboeken, boeken met de vijf beste cd's van de week als meeneemextraatje, meer kookboeken dan Gargantua in z'n eentje had aangekund, boeken, dat is beloofd, die je geen tweede keer lezen moet, sterker, boeken die je niet eens lezen moet en net die zijn zo ellendig goed uitgegeven, met kermismolens, met droedels, met mooie jongedames en leuke hondjes op de cover, dat ik het inderdaad niet overweeg. 's Avonds trek ik m'n sloffen aan en zit ik gezellig mijmerend naar het gasvuur te staren met een kop lekker hete gemberthee, wat citroen aan toe te voegen, Céline uit kolenemmer halen.