3 september

Als je eenmaal met het knopen van takjes begonnen bent, komt aan het knopen van takjes geen eind. Zeg dat ik het gezegd heb.

Op een expo zag ik mensen in stomme verrukking naar een vlek staren. Als een hond zonder poten stond ik naar dezelfde vlek te kijken, dan naar de mensen die in stomme verrukking naar de vlek keken. Ik snuffelde aan de vlek.

Na het knopen van één takje ben ik bekaf. Pas na het vierde takje gaat het opeens sneller. Na vijftig takjes hou ik er mee op.

Op straat ontmoet ik een dame die me jaren geleden vertelde dat ze het heel erg vervelend vindt als een tube tandpasta niet zo aangedrukt wordt dat alle tandpasta voorin blijft zitten. Een opmerking, met of zonder bedoeling, het was ook toen al herinner ik me een behoorlijk vervelend gesprek, die ik persoonlijk nam: niet zelden gebeurt dat ik tijdens het poetsen van de tanden aan de dame denk, hoewel ik niets met haar te maken had, en me afvraag of de tube die ik die dag gebruik aan haar strenge eis voldaan zou hebben. Wat ik niet weet, is of ze het niet aandrukken van een tube tandpasta nog altijd net zo vervelend vindt.

Een staatsman die ambitieuze plannen heeft omringd zich met industriëlen. Dat is logisch. Of hij er in slaagt om zijn plannen te verwezenlijken of niet maakt weinig uit. Ook zonder ambitieuze plannen en de moeizame verwezenlijking daarvan wordt hij omringd. [Alles is politiek betekent net zo goed niets is politiek. Politieke bemoeienis verkracht het maatschappelijk debat en wordt op zijn beurt gegijzeld door de kutlulhonger van grootkapitaal en consumptie.]

Vandaag op de boekenmarkt aangetroffen: Tradities van het nieuwe of Moeten wij modern zijn, de Huizinga-lezing uit 1989 van Susan Sontag, een uitgave van Bert Bakker.