dinsdag 8 september

Dus jij neemt het paardje?

Ik open met c4. Ze schoppen je de deur uit en je begint pas. De tegenpartij, jaren geleden heeft hij wat op openingen gestudeerd en Siciliaans bekoorde om een of andere reden, meent dat c4 een beruchte opening is. Voordeel wit. Meer weet hij niet. Aan het eind van de partij staat de eerste zet nog altijd op het bord: c4. De witte pion werd niet aangevallen, werd niet genomen, bleef als een klip in de branding.

Zouden ze er iets aan hebben, de fruitvliegjes, aan die verdrinkingsdood in een Morellino di Scansano?

Ik noem dat mijn bv's, zegt de tegenpartij: mijn bekende vissen. De goudvissen. In het vijvertje bij hem thuis hebben ze gejongd.

Night on earth. Een lange stilte. Het zwijgen. Zwart denkt na over de eerstvolgende zet. J'adoube. Hij raakt een pion aan, 12 Le3 - a5, geeft met j'adoube aan dat hij de pion aanraakt maar geen zet van plan is. Je bent wel verplicht om het te zeggen want aanraken is zetten, maar dit valt er buiten: ik raak het aan, het staat wat slordig, j'adoube.

Nul twee. De tegenpartij is de betere schaker, denk ik, hij doorgrondt het spel, ik speel het op een intuïtieve manier. Een van de dingen waar we niet uitkomen is hoeveel zetten hij vooruit ziet. Zeven? Twaalf? Zelf blijf ik steken rond een zet of vijf. Toch win ik beide partijen. De eerste halverwege na een blunder van de tegenpartij. Tijdens het post mortem komen we er op uit dat ik na die blunder van de tegenpartij geen fouten maak: ik maak de tegenpartij af in tien zetten. De tweede partij wordt op identieke manier beslecht.

Over Christine D'haen: jij koopt haar boeken en dan gaat ze dood.

Repulsion, Catherine Deneuve. Zelig van en met Woody Allen.

Weston. We luisteren naar From 52nd Street to Africa.

Zet 17. Wit blundert en de 18de zet van zwart kon beter, het verlies van de loper had vermeden kunnen worden.
Het zwarte paardje beslist over de partij.