Sjoerd en Gwen overwegen om het abonnement stop te zetten. Wat De Morgen dag in dag uit doet, wat ze keer op keer, opnieuw en opnieuw op de voorpagina donderen, de rampen en tragedies waar ze maar niet uitgelebberd over raken, het bladzijdenlange gezeik over een ramp in Duisburg, en nu dit, het coprofagische sentiment van een zich als schurftige honden krabbend zootje lamme nullen die in De Stand der Dingen intussen zowat de status hebben van een zichzelf opetende hondendrol.
Over de cultuurbladzijden van De Morgen zijn we uitgepraat. Er valt geen zinnig woord over te zeggen. Het overlijden van Willem Breuker (1944-2010), vorig weekend voorpagina van de Volkskrant, hebben ze over het hoofd gezien. Ze hadden toen, als ik het goed heb, een exclusief interview met Tom Jones. Die term exclusief slaat in dit geval nergens op, meneer Tom Jones geeft de hele tijd door exclusieve interviews, de interviews van en met Tom Jones zijn zo ongeveer net zo exclusief als de prut van een hondenreet.
Waarom interviewen ze de buren van de dame die acht kindjes doodde? Wat moeten ze in dat noordfranse gat. Dat ze daar wegblijven. Het spaart op benzine. De paperazzi van het drama, het verdampt nog voor je de eerste woorden gelezen had kunnen hebben. 'Doodnormale moeder' staat er, lees ik. Zo beginnen ze aan dit soort stukjes: 'Voor altijd het dorp van die kinderlijkjes.' Dit soort riooljournalistiek hoort in het strafrecht thuis. Sensatie met de diepgang van een halve centimeter, meer is het niet. Net zo vaak weten ze niet eens waarover ze het hebben. Op maandag kaarten ze een pas ontdekt schilderij van Rubens aan, op dinsdag dat het niet van Rubens is. Een stuk over Fabre, ook weer zo'n lijkje, gaat makkelijk mee in de molen, het schurft betaalt er voor, dat scheelt een stuk. Het gladde ijs van de bekende dingen, glad zonder dat het ook maar 1 enkele centimeter opschiet. Troep ruimen.
Waar ze wel in uitblinken, merkwaardig genoeg, is ecologie. Het is het gekke met De Morgen, de drek druipt van je af, een of andere semi-literaire sekte heeft al het plan opgevat om je te reanimeren, en opeens, zomaar, terwijl je daar niet eens om vroeg, lees je een stukje over plankton. Plankton verdwijnt in snel tempo, staat er. Dat hadden ze net zo goed op de voorpagina kunnen plaatsen: het plankton verdwijnt. Een moeder en acht kinderlijkjes, het verdwijnt in het niets.
Op tafel een verrukkelijke bouillon met mergpijp van rund en een glas Ricard. De bouillon heeft een stevige smaak, het vloeit en kleeft. De wijn, Monte Da Casta, vinho regional tejo 2009, is een witte.
Het gesprek komt op wat de Belgische en Spaanse kust te bieden hebben. Dan het voorgerecht met roodbaars, bernagie en veldsla. Het lamsoor, een zoutwaterplant, is kortgebakken en de kerstomaatjes komen uit de serre. Ceviche is een schotel met rauwe vis gegaard in limoensap. Met andere vis kan het ook, legt Gwen uit, maar het moet wel een stevige vis zijn.
Het hoofdgerecht is mosselen en krielpatat, haaks tot vier schijfjes versneden. De mosselen zijn op smaak gebracht met selder, ui en look nadat ze in een kom met zout gewassen werden. Het gesprek komt op De Morgen. Sjoerd overweegt om het abonnement stop te zetten. Wat ooit een best wel aangenaam ochtendverschijnsel was, haalt geen enkel niveau meer. Je vraagt je af hoe Yves Desmedt, ooit hoofdredacteur, zich daar bij voelt. Gênant leedvermaak, plaatsvervangende schaamte om die journalistieke drekput?
Op een stoel naast de salontafel, bovenop twee dagedities, ligt een boek waarin Gwen aan het lezen was, Het Spel van de Engel van Carlos Ruiz Safon, een recente uitgave van Signatuur: 'Een schrijver vergeet nooit de eerste keer dat hij een paar munten of een lofuiting accepteert in ruil voor een verhaal.' Dat is de eerste zin. 'Nooit vergeet hij de eerste keer dat hij het zoete gif van de ijdelheid in zijn bloed voelt en gelooft dat, als hij er nu maar in slaagt zijn gebrek aan talent voor iedereen verborgen te houden,'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten