weekendalfabet

als iemand die aan een auto staat en naar z'n sleutels tast.
Ann neemt over.
Bekende gezichten.
Best veel bezoekers.
Carlos from Alabama en Celine uit Hansbeke en Stefaan Dheedene met een gele muts.
De Karmeliet is op.
De ouders van Maarten op zondag en Willy
De voorzitter heeft een drukke avond.
Een honderdtal.
En de gebruikelijke handelingen.
en Merlyn aan het drumstel:
en Jos.
En of we weten hoe het moet, vraagt
had ze gevraagd. (Om je te jennen, zegt ze.)
Hallveig.
Herr Doubrawa drops in.
Het concert is super.
Hilde die, nu ongeveer twee jaar geleden, op een zondag met het nieuws kwam dat ze haar werk bij Zone 09 kwijt was.
Hoe de crox-column begon:
Honderdvijftig.
Iemand van Pizza Roma
Jacquemyn op een kafferbuffel, niet te evenaren krachttoer,
'Je benen afhakken om de zwaartekracht te ontlopen.'
Kika is een mix van twee drie honden.
Kopenhagen.
langhalzig en blond,
Leuke hond.
Lu en..., euh...
Marc heeft de hall proper gezet, maakt foto's, filmt.
Merlyn behoedzaam.
met Bart Maris op trompet
met een met spinazie, ei en room gevulde pizza.
Nele Tas is zwanger.
Niet aanwezig zijn.
Niko Raes en Shattered Dreams.
Nog een weekje, zegt ze,
north Moscow,
Of een olifant.
Onbekende gezichten.
onder de spoorwegbrug door en dan linksop. (grapt Van Ryssen)
Oranje: kleur van de kamerbrede sjaal van Peter Jacquemyn.
Over Kristina Berning zegt Maarten: haar werk is mannelijk, het mijne vrouwelijker.
Peter en Veronique van CIAP.
stampede
Strontzat zijn ze, een groepje onbekenden van wie Maarten later zegt dat ze voor hem gekomen waren.
Svend introduces Stuart Lynch.
terwijl ze het bomvolle buikje heel even aanraakt.
Therapeutisch. Of het werk therapeutisch is,
Tweehonderd.
Uit Moskou iemand die Elena heet,
Valentien van het leuke hoedje.
Van Ryssen springt binnen.
'Voeg pornografie toe,' zegt Stefaan Dheedene, 'op mijn site is het de bladzijde die scoort, terwijl het eigenlijk alleen om een droog, theoretisch stukje gaat.'
Visch is, zegt iemand,
Ze had hem aan het lachen gekregen, zegt ze.
Zensur.

analfabetica

The beauty of ability of speech: I have nothing to say and I speak.
And I spoke, spoke quite too much. Beautiful as it was, I hadn't said a thing.

identity

A Flemish fascist, the Islam fascist or an Italian fascist, what's the difference, a fascist is a fascist.

vrijdag 28 januari

foto boven: He gave it to her. It's only part of a piano and now it's hers. foto onder:
Aan de opstelling van Maarten is sinds woensdag
eigenlijk niet zo heel erg veel veranderd.

In het tweede deel van de grote zaal, waar Hallveig bezig is, staat het binnenwerk van een kleine vleugel.
'Weet je wat voor merk het is?' vraag ik. Nee, dat weet ze niet. We kruipen om het binnenwerk heen.
Rechts voorin is een van de balkjes gemerkt met een cijferreeks, N°84597, en achterin het meubel is nog een getal: 14495. Ik maak wat foto's en Hallveig bestudeert een inscriptie waar ze voorts niet heel erg veel uit weet op te maken. Het zou om een jaartal kunnen gaan, zegt ze, of een datum.
Ze neemt een borstel en begint de vloer te vegen. Het gesprek komt op Scelsi en Moussorgsky. Later google ik Scelsi, Giacinto Scelsi, Hallveig sprak het als Chelsea uit, en ontdek dat hij ook poëzie schreef, in het Frans. Hij noteerde z'n pianomuziek niet zelf, legt Hallveig uit, hij had een assistent die de improvisaties noteerde.
Op straat is opeens een lawine van sirenes en Doubrawa komt aanstappen. Hij is er klaar mee.

We rijden naar Sint-Jacobs en dan via Ottogracht naar Sluizeken. Doubrawa wijst de plek waar hij gisteren wat heeft zitten drinken, hij had een dipje, dronk twee duvels. Vandaag is er helemaal nergens een parkeerplaats te vinden. Ik maak rechtsomkeert en rij naar Fabula Rasa waar ze mossel friet op de dagkaart hebben. Doubrawa bestelt het varkenshaasje en een pils.

'I don't want to go into details,' Doubrawa says (he says it twice), 'did I tell you this thing?' (again) The Story, uh. (again) 'So back to details.' Hij nam een foto van de bloemen, grijnslacht. Het detail is Beuys 1982, Documenta.
Het fototoestel dat hij bij heeft, is een oud ding, een Nikon. Philippe is in de keuken bezig. Het gesprek kwam op Borremans, de mossels zwemmen in ui.
'At that time,' Doubrawa says, it must have been 82, Beuys died in 86, 'I was not really into that thing on social sculpture.' Dat was waar Beuys het de hele tijd door over had, social sculpture.
'He was explaining. He was talking all the time and he didn't give you the idea he wasn't listening,' integendeel, hij zocht contact, keek. Met Beuys kon je een goed gesprek hebben als je aan het axioma voldeed dat je zelf niets te zeggen had.
'Maar waren er dan mensen die niet akkoord gingen met wat hij zei, werd hij aangevallen, was er discussie?' vraag ik.
'People most of the time disagreed with him. He was used to that.'

foto onder: Herr Doubrawa at Fabula Rasa

donderdag 27 januari

dinsdag 25 januari

In de kubusruimte is een geur van natte verf. Iemand heeft krantenpapier op de vloer aangebracht. Er is geen lawaai, alleen in de voorste helft van de grote zaal, waar Maarten bezig is, is een stem, een radiostem, de stem van een dame. Ik open het schriftje en noteer wat er nog meer te zien is, naast het krantenpapier, wat de vloer in de kubusruimte volledig bedekt, en de witte en kraakheldere muren: 'Een zwarte trui (geïmplodeerde vorm), 2 potten verf (leeg, in een van de potten diagonaal een stok waarvan het onderste stuk wit en het bovenste bloot hout toont), 2 platte borstels (één breed, één dun) en een grijswitte plastiekzak met een zorgvuldig gereinigde verfrol. Ook op de trap naar het kantoortje staan wat dingen.
Tijdens het interview was er een hels lawaai. Simon bleef vragen stellen maar net zo vaak was hij zelf aan het woord en zorgde het vette accent er voor dat ik vaak maar een helft begreep van wat hij zei.
Mass rape, zei ik, of had ik gezegd, alles is mass rape. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat worden we geraped, de media rapen, de politici rapen, het kerkapparaat rapet, de kunstindustrie rapet, de quizmasters rapen, het Vlaamse uitschot rapet, de oliebonzen rapen, biefstuketers en vrachtwagenchauffeurs, cultuurfabrikanten, critici, curatoren, familie, nieuwsspeculanten, mijnheer pastoor, tante nonneke, de melkboer, analfabeet of erudiet, alles rapet. De hele dag door leven we in een rape race. Ik zei dat omdat ik er vast van overtuigd was dat het ook werkelijk zo is: we worden de hele tijd door verkracht en zijn daar zo suf van geworden dat er alleen nog braaksel rest.
Simon begon over violence en werd overstemd door Doubrawa die met een figuurzaag bezig was. Het interview leek een uitputtingsslag te gaan worden.
We deden het interview omdat Simon, geboren in Manchester en gaststudent aan Sint-Lucas, meer wou weten over het hoe en waarom van een indepedent art space.

Hallveig zit aan een plank op schragen. Op de plank, het is het eerste en aanvankelijk ook enige wat mijn aandacht heeft, staat een laptop. Later merk ik ook de handschoenen, ze kwamen vlak aan de tafelrand terecht, en het kopje koffie. Er is een meetlat en een potlood, het verkleinwoord, een potloodstompje, de witte handschoenen die voor het toveren bedoeld zijn, trek ze aan en er komt een olifant tevoorschijn, misschien of bijna, of een wit konijn. Er is een hamer, een koker met witte lijm en een plastieken doos, type broodtrommel, met een voorraad kleine werkbenodigdheden: stukjes hout, spijkers, een nijptang, een borstel, een potlood, langer, minder puntig, en nog wat dingen.

Maarten is niet tevreden met de opstelling. Alles staat kriskras. Uit de speakers van het radiootje borrelen symfonische klanken.
Dat is background, zegt hij. Meer functie heeft het niet.

In de hall is Doubrawa bezig. Het zwarte tafeltje is bedolven onder werkzaamheden. Iemand zei dat hij dat fascinerend vond en Doubrawa had een grapje gemaakt, schonk zichzelf wat thee en deed alsof hij stiekem schnaps aan het drinken was, zoals een zeehond dat zou doen.
Dat deed me denken aan een fragment uit The Greatest Show On Earth van Richard Dawkins. Ik zocht het op. Het bleek zich bladzijde 173 te bevinden: 'These turtles extract additional oxygen from the water through a pair of chambres at their rear end that are richly supplied with blood vessels. One Australian river turtle, indeed, gets the majority of its oxygen by breathing (as an Australian would not hesitate to say) through its arse.' (Black Swan, 2009)

maandag 24 januari

unfolded
boots
and signs
and fruit

zondag 23 januari

I'm not good in taking photo's of people, Doubrawa says. We zitten in het Spaans Huis waar een feestje geweest is.
Ik had hem gevraagd of hij een foto wilde nemen. Hij is de hele namiddag met het ontmantelen van z'n kubusproject bezig geweest.
Roel Jacobs, die in Gent was, kwam een kijkje nemen.
Roel had me getelefoneerd, rond een uur of vijf. We zijn dicht, zei ik, Doubrawa is in de kubus bezig.
Dat had hij allemaal niet geweten, hij was in Gent, stond voor de croxpoort.

In de ruimte waar Machteld bezig is geweest, staat nieuwe vracht. Maarten had met Marc afgesproken. Hij zou op zaterdag komen, had hij gezegd.
Een gestreepte kater glipt door de versperring. Hey, we got a cat, roep ik. De donkergrijze kater neemt de corridor. Het dier is nieuw in de buurt, ik had de poort op een kier gelaten.
Aan Sint-Jacobs botsen we op drie Tsjechen en een blond meisje. De geldautomaten zijn kapot en de Tsjechen zijn dronken.

Het gesprek komt op Hans W. Koch en Gerhard Roth. In het Spaans Huis is een jolige avond. Roth is de auteur van een boek over hersenkunde, Aus Sicht des Gehirns. Doubrawa heeft het niet met literatuur, aan Nooteboom en Perec heeft hij een broertje dood, handboeken en filosofie hebben z'n voorkeur. Hij noemt Michel Serres, een franse filosoof, zonder in detail te treden. Bruce Willis passeert, twelve monkeys, one hat and a girl from outer space. Van Gerhard Roth onthield hij dat pianisten vaak het gevoel hebben dat ze te traag spelen: de toets die ze nog aan te raken hebben, hebben ze al gehoord en ze gaan dus steeds maar sneller spelen.

french frites

French frites and Belgian chocolate, that's two of the more important Flemish products. Het Oostfront is er ook eentje. Daar hebben ze intussen een Zuidfront van gemaakt, je moet je fantasieën ergens kwijt kunnen.

donderdag 20 januari

foto: Een fragment van twee presentaties. Achterin Jana Cordenier, voorin Machteld Rullens.

foto boven: In de presentatie van Machteld Rullens
nam iemand plaats
aan de kleine tafel. Op het tafelblad liggen wat dingen.
De jonge vrouw
leest luidop in het boekje van Machteld. Omdat ze de woorden wou horen, zegt ze.
Ze spreekt de woorden luidop omdat ze wou weten hoe het klinkt.

foto onder: 'Mag ik een foto van je handen nemen?' vroeg ik.
'Ja,' zegt ze.

De tekst beslaat 4 bladzijden en is onderverdeeld in 7 fragmenten die alle min of meer eenzelfde lengte hebben. Zij en Joel Galler, vertelt Machteld, hebben het in Berlijn gemaakt toen ze aan het EEA resideerden. Dat staat niet in het boekje vermeld. Er staat dat het om flarden van gesprekken gaat, an expansive collection of spoken words, sporadic thoughts and evesdropped sentences, heard within the Beelitz area. Alleen als je weet dat Beelitz tussen Kreuzberg en Schönefeld is, weet je dat het in Berlijn gebeurd is. Zelf ben ik ooit wel eens in Kreuzberg geweest en Alexanderplatz heb ik gezien voor het een bouwput geworden was. Beelitz is de zuidoostelijke rand. In het EEA hadden ze toen een dertigtal residenten. Toen is twee zomers geleden, 2009, en aan het eind van die zomer, augustus, september.

Sofie is net aan bladzijde 4 begonnen

from a different window when searchnig I forgot
the colour of the future where we are now with
no certain spiders and a duality of dog and wolf

als ik de ruimte betreed waar Machteld haar presentatie heeft. De docenten en juryleden zijn ervandoor. Adam Geczy ging achter ze aan. Philip Aguire y Otegui zei dat hij en Dirk in Kameroen geweest waren, hij bedoelde Dirk Braeckman, en dat ze daar Martens pils gedronken hadden en dat hij in de hitte had zitten suffen en denken, waar godverdomme heb ik dit bier al eens eerder gedronken, en dat hij toen opeens had beseft: croxhapox godverdomme, daar heb ik dit bier al eens eerder gedronken.

Op Sofie na is er helemaal niemand. Ze zit aan het tafeltje waarop Machteld wat dingen heeft uitgestald en leest in een boekje. Ik maak een foto, stap om de tafel heen, maak nog wat foto's.

the title what I remember is a roundabout
of curiosity a slide-in death moving backwards
towards an ambivalent sexual art you never know
your next step technically I never get there in
many ways the question is an anxious train inside
a room inside a rood inside a room inside a room
going nowhere fixed on my abstract self yellow
and looking in 1.7 three million drugs placed in
once upon a time with paper in our eyes and wires
surrounding what will happen next I assume
the answer to be yes listen for me coming in an
already otherwise memory just another grid
recreating a language that I dream in I will try
to be your cushion and sieve through scattered
depths install yourself as we are all isolated
together just remember that this is for both of us.

Het woord rood, inside a rood, bestaat niet. Het is een tikfout, er had inside a room moeten staan. Cambridge vermeldt rood screen: a decorative wooden or stone wall that in some Christian churches separates the area near the ALTAR (=a table used for religious ceremonies) from the other parts of the church
Roo, Australian slang, stands for Kangaroo. Tikfouten staan voor zo'n massief totaal aan kennis dat ik er soms duizelig van word.

Searchnig. Zo staat het in de tekst die Joel Galler en Machteld Rullens samenstelden. Als je dat op google intikt kom je op een pagina met foto's van een nerd die met een verrekijker zoekt waar je gebleven bent en een jerk die het met een vergrootglas doet. Eén tikfout en niemand die je lastig valt.

maandag 17 januari

foto boven: de presentatie van Jana
foto onder: het tafelblad

Jana had de tafel geruimd en Machteld leek dat jammer te vinden. Dus opnieuw rommel toelaten. Alles linksop - voor Jana, die aan de andere kant van de tafel zit, is het rechtsop - is van Machteld. Het zilverpapier en de lapjes stof, waarvan ik vermoed dat ze nog net tot het terrein van Jana behoren, markeren het grensgebied.
Jana is bezig met een homp gele wol. De snippers en knipsels en tal van andere, ogenschijnlijk volstrekt nutteloze dingen hebben zich over het tafelblad verspreid. Pennen en potloden zijn er dit keer niet bij.

Ptoloden, tik ik, en dat woord bevalt me. Ptolodisch taalafval. Perec die goedmoedig toekijkt en lichtvoetig of misschien bijna jongensachtig opmerkt: 'Eens een zedenfeest gebleken, zweet het bleek en zwerende gezwets. Het pretkeffertje heeft meer te betekenen en slechts één gebrek, neem twee gebreken: de pret en het gekef. En best veel meer: zeven, negen, gemelk van elk belegen speen en een extreem gebed. De pret, het gekef, het gezemel, de pezewevers en het leedgedeelte tevens en de lepe tegenpret, het heeft eens te meer een breed verzet.' Het bakpapier toont de bleke uitsparing van een ronde en brede taart.

de andere kant van de tafel

Ijzerdraad, een kopje en een a4tje met het grondplan, kruimels. Op een lap stof ligt een berg diapositieven en vlak naast die berg een papiertje. Ik vouw het papiertje open en ontdek dat het om het omhulsel van een snoepje van Rademakers gaat: HOPJES van Rademakers (alleen echt met dit merk).

foto boven: het grensgebied

zondag 16 januari

I have Adam Geczy on phone. I had been working on a painting for an hour or two and it wasn't any good and he sounded as if he phoned from Brisbane or somewhere over there. Wet socks in a phoneboot. I had been doing some reading too, page 580 van D. H. Lawrence's Complete Poems, een turf van 1079 bladzijden. Het eerste gedicht van dat volume, een sonnet, het staat op bladzijde 569, heeft A ROSE IS NOT A CABBAGE als titel en het eindigt als volgt:

Yet the cabbages of England leave me cold
no matter of what sort the cabbage be.

He didn't phone from Brisbane and the socks had dried a little. We spraken af om in Komkommertijd te dineren, one of my favourite restaurants, zei ik, waarop hij later terugkwam toen ik langs de neus weg vroeg of ze in Australië vegetarische restaurants hebben. Een domme vraag. In New South Wales hebben ze meer vegetarische restaurants dan waar ook ter wereld. En wat ik evenmin wist: in Australië is er een links bewind, waarop ik zedig de woorden sprak: een mens kan niet alles weten. In België beleeft de ruk naar rechts hoogdagen. Het rechtse legioen rukt zich een delirium. Dat dat rechtse scrotum zich tot het gezemel van de Vlaamse zaak beperkt en een minoriteit die klaarkomt op kort geschoren Hitlerpoesjes is geen nieuwigheid.

Adam loves Tasmania. He's been there many times. It's one of the most lovely places on the whole wild world. And the coast near Adelaide, the most southern part of the Australian abdomen, is beauty. Een week geleden was hij in Hongarije, in Györ, near the Austrian border. It has a river, a contemporary art museum and a couple of graveyards, like most cities do. Hij was er voor het museum waar hij binnen een maand of vier een performance gaat doen. Nadat hij eerst wat tijd in Singapore had doorgebracht en vandaar naar Wenen gevlogen was, ging het na Györ naar Budapest waar hij op zaterdag, een week geleden, uit het vliegtuig stapte en zondag, een dag later, opnieuw maar dit keer in Boekarest. So then I travelled to Brasov, herinnert hij zich. Vandaar ging het naar Bran en het kasteel van Dracula, in die regio een van de belangrijkste attracties waar dus ook begin januari best wat volk rondliep. Hij nam wat foto's, niet van het kasteel maar van de toeristen die er rondhangen, en was op maandag terug in Budapest. Daar verbleef hij een dag of vier. Op vrijdag vloog hij naar Munich, nadat het op de vlieghaven van Budapest helemaal in het honderd liep waardoor hij de aansluiting naar Brussel miste. Eergisteren was hij in Antwerpen en had hij een afspraak met de directeur van het Fashion Museum. Dat is in de Nationaalstraat, als ik het goed heb. Het gesprek komt op Kakania, nadat hij een tweede, later een derde keer bij de selfservice langsging en nog een biertje besteld had, en weer wat later nog een. Kakania is het thuisland van Der Mann Ohne Eigenschaften, het land van drek en stront. Historisch, in de roman van Musil, gaat het om Hongarije en Oostenrijk, dat moet begin 20ste eeuw een keizerrijk geweest zijn, als ik me niet vergis. Tegenwoordig omspant het Kakanische keizerrijk de hele aardbol en is zo ongeveer alles wat dat passivum produceert tot stront te herleiden. Cultuur is passé, je moet echt gek zijn om daar nog wat in te zien. Trouwens, er is ook helemaal geen cultuur meer, van die put is het deksel gelicht. Mediafascisme. Meer krijgen we niet, kots, kak, braaksel, een multiple choice die meer aan zichzelf dan aan verbeelding heeft. Van al het overige, hallucinant en onbeperkt, is niets bekend.
Eén absolute vrijheid hebben we natuurlijk nog wel: het juiste antwoord.

These people have one thing in common, Adam states, they have brains and they are criminally stupid.

It's better to belief in God, Pascale said, just in case he exists.

Look Aristotel on hope: 'Hope is a waking illusion.' Hope and belief: the same passive. And this glass is empty.

'To belief is like bedding on a horse,' Adam smiles, 'that even doesn't exist. Where is the horse?'

vrijdag 14 januari

Jana zit aan een plank die op twee schragen rust. Op de plank, vlakbij de plek waar vorige week Melissa Mabesoone zat, ligt een lijvig boek. Ik heb geen idee waar Jana mee bezig is, ga naast het boek zitten, het verroert zich niet, op de cover staat

SOUND ART beyond music between categories
auteur: Alan Licht
foreword by Jim O'Rourke

'First separating sound from music can lead someone down a path of falling under the spell of the sound of an empty coffee can, and quite possibly be suitably satisfied.'
Dat is de eerste zin.

Naast het boek ligt een grondplan van de crox-locatie. Marc heeft zich daarmee bezig gehouden, herinner ik me. Naast het plan in 3D ligt een appel.
Wat voor appel het is, daar moet Jana niet over nadenken: 'een Jonagold,' zegt ze. Ze kijkt heel even naar de appel. Zurig en sappig, dat heeft ze het liefst.

SOUND ART is een editie van Rizzoli International Publishers, ontdek ik.
Ik besluit dat het om een boek van Kylian gaat.
Kylian is er niet. Waar Jana zit, is het tafelblad onder een onoverzichtelijke hoeveelheid spullen bedolven.

televisie

Gisteren was ik in een frietkot in Mazenzele. In het kot hing een affiche van het Vlaams Belang. Ik had aan te schuiven. Op het scherm boven de frietketel was Martine Tanghe met een toelichting bezig. Ik heb boeken en ik heb een auto. Met die auto rij ik af en toe naar Amsterdam of Lissabon. Een televisie heb ik niet. Als je daaraan begint, kan je net zo goed alles wat aan verbeelding bleef naar het containerpark brengen. Met deze schamele gedachte stond ik naast de affiche. Er stonden drie, vier mensen voor me. Martine had ik in geen jaren gezien.
Excuseert u me, zei ik, toen een van die mensen me heel even aankeek, gaat die weg daar, rechtsop, naar Dendermonde? Ja, rechtdoor gaat het naar Dendermonde, zei de persoon die vlak naast de persoon stond die ik aangesproken had en er net niet zo dom uitzag dat ik me aangesproken voelde.
Dus daar is Dendermonde, zei ik, en wat is daar? Ik wees de andere kant op. Dat wisten ze ook, wat daar was. Op het scherm boven de frietketel was Martine Tanghe met nog een toelichting bezig.

donderdag 13 januari

17u10. L'heure de pointe. Koekelberg.
Het voetpad ter linkerzijde aan het eind van de tunnel.

17u50. Martin Sommer in front of Zaventem Airport.

18u. Going west, a mile or two from Zaventem Airport. L'heure de pointe.

One hour later, lane two.

drek

Ik ben zo dom, neem me niet kwalijk, zo dom dat jullie niet eens weten hoe dom ik ben.
Vrienden en sympathisanten hebben er een symposium over gehouden. Een vraag die ons bezighield, zeiden ze, is het mogelijk om niet te antwoorden op volgende vraag.
Maar om te beginnen wisten we geen allen waar het symposium doorging.
Dat wisten we niet. En waarover hadden ze het.
Maar is er dan werkelijk helemaal niets waarop ik geen antwoord weet...!
Nu moet je niet in je broek gaan schijten he, zeiden ze.

woensdag 12 januari

foto: vroeg op de avond

Op gegeven ogenblik sta ik met iemand te praten die ik niet ken of in elk geval nooit eerder ontmoet heb. Het gaat om twee indrukken die samenvallen: de persoon die me aanspreekt, ken ik of heb ik in elk geval ooit al wel eens ontmoet. Maar die indruk, die als een donker folie over de eerste komt te liggen, wordt gauw onderuit gehaald. Namen onthou ik niet, gezichten wel. Woorden gaan met betekenis stappen, waarden verrafelen en de betekenissen, die altijd al een holle binnenkant hadden, worden nog holler, zo hol dat je er dwars doorheen kruipen kan. Nog later hoef je je niet eens te bukken.

Barvaux: lucht, sneeuw, dooi en alles één soort wit. Een damp die over het landschap hangt en alles uitwist.

Residenties is beter dan toonmomenten, zegt Sjoerd. Daar ben ik het mee eens. Elk individu is meer dan de massa waar het deel van uitmaakt.

Jan Op leest in Complete Poems van D. H. Lawrence, een Penguin editie die ik gisteren in De Sleghte aantrof. Hij slaat het boek open op een willekeurige bladzijde. Bladzijde 376.

ANIMALS

"YES, and if oxen or lions had hands, and could paint with their hands, and produce works of art as men do, horses would paint the forms of the gods like horses, and oxen like oxen, and make their bodies in the image of their several kinds."
"Once, they say, he was passing by when a dog was being beaten, and he spoke this word: "Stop! don't beat it' For it is the soul of a friend I recognised when I heard its voice.'"
"Swine wash in mire, and barnyard fowls in dust."

foto: laat op de avond

traagspringen (3)

Zo traag sprong hij dat de diepte al gedempt was voor ze de oprijlaan had bereikt.
De mensen die om de put stonden, zouden na de ceremonie weer andere dingen gaan doen. Dat is bekend. Na het ceremoniële gedoe gaan ze bier drinken.

maandag 10 januari

foto boven: zaal achterin, een muurtekening /Meggy/
foto onder: ingreep in de voorste zaal /Melissa/

foto boven: muurtekening in de zaal voorin /Melissa/
foto onder: werktafel

CHANEL inimitable intense
een BOSCH PST 700 PEL
zilverpapier en bruine handschoenen
papiertape
door Meggy omschreven als flinterdunne tape of dunne tessa (met 2 issen)
een sinaasappelschil
drie partjes van een in vier stukken (kruisvorm) doormidden gesneden appel
aluminiumfolie
twee rollen zwarte tape en een prittstaafje
een donkergele kop (thee of koffie) met oranje sixtiesmotief
de balpennen zijn van Melissa (groen, zwart, blauw)
het groene tegeltje en een lek groene tape

Melissa is in de grote zaal voorin bezig. Ze heeft hard doorgewerkt. Sjoerd hielp met een balkje.
Het gesprek komt op Richard Dawkins. Persoon 1 meent dat geloof aanvaardbaar is of op zijn minst gerechtvaardigd genoemd zou kunnen worden. Persoon 2 meent dat geloof geen recht is, het is een onterechte en brutale mishandeling van de menselijke geest.

Meggy brengt de tafel op orde.

koeienoog

Daar is ze, terug van weggeweest, Véronique De Cock, en wat ze altijd al was: een hersenloos product.
De oproep komt uit Nederland. Hij wil haar naakt. In de zoekfunctie is dat aan het product en de verbeelding toegevoegd. Hoe minder ze om het lijf heeft, des te meer wordt ze gesmaakt.
Waar het om gaat, is niet hoe en wanneer ze opgepeuzeld wordt, tot telkens opnieuw blijkt wat ze al was, integendeel, als zoekopdracht heeft ze nog minder om het lijf. Een filet pur, een tournedos en schaamteloos in één moeite mee door drie, vier koteletten.

foto: still uit Salo van Pier Paolo Pasolini

Het koeienoog. Ook dat is terug van weggeweest.

Het heeft weinig zin om paters, lekenprutsers, bisschoppen en nonnen te gaan vervolgen voor zedenfeiten zonder de grond van de zaak aan te pakken en religie en godsbesef met wortel en al uit te roeien.

De man met het koeienoog zit aan een onder horloges en papier bedolven tafel. Hij heeft niets te doen. Er is geen tijd meer. Hij had gezwaaid, we kenden elkaar niet. Het trof me. Komt u maar binnen, zei hij. Ik zei dat ik er vaker voorbijkwam, dat verbaasde hem niet, en naar de bijna lege vitrines keek. Voor een van de vitrines stond een luie zetel. Hij zag dat ik naar een van de horloges keek en zei: dat is een koeienoog. De andere horloges wezen allemaal dezelfde tijd aan, tien voor zes.

Wie er dit keer ook weer bij is, is Ivan van het Antwerpse Witzli Poetzli. Hij was al dood toen ik hem voor het eerst ontmoette. Caroline vertelde hoe Ivan aan z'n eind gekomen was. Nozems uit Rotterdam hadden kabaal gemaakt en een kleinigheid gestolen. Hij zat achter ze aan, werd neergestoken. Zo is Ivan van Witzli Poetzli aan z'n eind gekomen. Wat met de nozems gebeurde, is niet bekend.

Recent keyword heeft ook nog Lieve Dehasque (twee keer), een gluhweinkraampje in de Mageleinstraat, oesterbrood, keppe etymologisch, Luc Tuymans en het bizarre 'return to sender not deliverable as addressed'.

de dinosaurus

De dinosaurus is niet uitgestorven, hoogstens weinig vatbaar voor rede.

In de weiden en op landerijen grazen koeien. Dat cijfer is bekend. Melkkoeien, slachtvee.

En een machete had ook gekund. Om op wat te gaan jagen?
Op dinosaurussen. Uitgestorven? Ze deden alsof.
Ook de dodo mag je binnenkort weer in het straatbeeld verwachten.

donderdag 6 januari

foto: grote zaal voorin, gisteravond /Melissa/

In de hall staat een tafel. Meggy is aan het werk. Op twee stoelen die op twee meter afstand met de rugleuning naar elkaar toe staan heeft ze een dunne balk gelegd. De balk komt in een kleurrijke wikkel van brede stroken tape. Ik heb een houten krat bij en 16 boeken, 4 boeken van Roubaud en 12 van Perec. Melissa is in de grote zaal bezig. Gisteren had ze gezegd dat we een gemeenschappelijke kennis hebben: Georges Perec. Eerst had ze Ruimten Rondom gelezen, zei ze, dan Een Kunstenkabinet, en nu is ze in Het Leven Een Gebruiksaanwijzing bezig, traag, met mondjesmaat, andante, een tempo dat goed past bij veel van de teksten die Perec schreef.
Op de geïmproviseerde tafel, net zo improvisatorisch en gul als de stoelleuningen die Meggy als schraag gebruikt, ligt een cahier met een zwarte, glimmende kaft. Op de voorzijde staat één woord: CHANEL. Walging van Jean-Paul Sartre, een editie van Singel Pockets met een scheelogende Sartre in duotone op de cover, zit verstopt onder een grillig papiertje, waar er wel nog meer van zijn. De tafel is bedolven onder papier.

foto boven: grote zaal achterin, gisteravond /Meggy/
foto onder: een recente ingreep met zwarte tape in de zaal voorin /Melissa/

mein krampf

Mein Krampf (2010). Auteur: B. De Wever.
pp. per lopende meter, naar keuze
Een uitgave van Krot & Compagnie, B/Zeikt-Ter-Plekke.

andere titels

Fundamentele Bezwaren: Het axioma van de Vlaamse Identiteit (2011). Herziene en verbeterde drek.

Schijnbaar verbeterde drek. De vlekken en spatten van het testosteron op het eikenhouten meubilair krijgen ze met geen middel weg en bij Franco Belge hoeven ze niet langs te gaan. Neten, joden, kakkerlakken, walen, motten. Altijd is er een middel. Voor of tegen alles. Maar met dat fundamentalisme en ongeremd machismo van de Vlaamse zaak. Nee, dat komt niet goed.

dinsdag 4 januari

Zeeuwse oesters: kanjers. 's Avonds laat lees ik in De ongelukkige en grootmoedige liefde van Benedita van Joao Ubaldo Ribeiro: De grote Thucydides, alom geacht Grieks historicus, zei al dat men, om te begrijpen wat er vandaag gebeurt, moet weten wat er gisteren en eergisteren is gebeurd. Als de grote Thucyclides dat beweerde, zal geen enkele prullenvent van vandaag de dag het aandurven het te ontkennen. En inderdaad,' We hadden het over Bart De Wever gehad.
Van het arrogante tronie van die oplichter krijg ik braakneigingen. Om het niet over Bourgeois te hebben. Dat zo'n zure worm, waar geen wijfjesmerel aan zou willen pikken, aan politiek gaat doen en dan opeens zelfs in zo'n functie komt dat hij voor z'n gesjoemel en perverse idiotie geen enkele verantwoording af te leggen heeft. Want dit is wat dat soort lui gaat denken, zodra ze verkozen zijn en als een lekke kuip vol dikke mediawormen in de spotlights kruipen.
En dan krijg je een cadeautje, zei ik. Jij gaat koken, dat hadden we zo afgesproken, en dan krijg je een cadeautje. En ik glunderde al. Sjoerd zat oesters open te maken, Gwen was in de keuken bezig, liep heen en weer, de radio stond op Radio 1 en het gesprek kwam op Bowie omdat dat net op de radio te horen was.

Ik heb een keukenmes, het is een Japans mes, op het lemmet staan lettertekens waarbij ik zonder dat ik daar over na te denken heb aan Snijders en Throne Of Blood van Kurosawa denken moet. Het mes is oud en het verband tussen Snijders en Kurosawa is niet helemaal duidelijk.
Het is een zin die Snijders geschreven had kunnen hebben: ik heb een keukenmes. De auteur hanteert de ik-vorm en die ik-vorm is klein en speelt met woorden: ik heb een keukenmes. Het is een Japans mes. Op het lemmet staan lettertekens. Zonder dat ik daar over na te denken had, moet ik aan Snijders en Throne of Blood van Kurosawa denken. Het mes zet me op een spoor: ik denk.

Het cadeau is het eerste deel van Heimelijke Vreugde. We drinken cava, Sjoerd heeft de fles Museum Real geopend. Hij is in Campert aan het lezen. Heb je enig idee wat we gaan eten, vraag ik.
- Vis.
Vis?

De couscous is met vis en een sloot aan groenten op smaak gebracht met koriander, laurier, look, inktvisjes, kardemon, safraan en gember.