Viridiana tot het moment waarop ze Rey in de tuin aantreffen.
Iemand zei dat hij graag een film met Rey had willen maken. Op gegeven ogenblik zou Rey niezen, schreef hij. Hij zag Rey op een balkon staan, waar hij ongetwijfeld ooit zelf stond, in Burgos of in Vigo misschien, of in Calanda, waar de afzender zo'n trommel had weten te bemachtigen.
Rey zou zich over z'n dode moeder buigen die in een trog lag en hard haar best deed om vooral niet naar Rey om te kijken, voor wie ze een boontje had. Ze was zo vaak aan het eind van zijn latijn geweest dat het er niet langer toe deed eigenlijk. En ze was toch dood, toch. Dus omkijken kon niet, of misschien had ze het toch te doen, net nu het niet kon, maar ze moest wel de laatste trein halen. Het werd vervelend dus, wat Rey niet leek op te merken. En toen had hij te niezen. Op een balkon in Burgos of in Vigo misschien.
Ik ga er van uit, zegt een van de personages die mee aan zit, dat m'n mantel voor minstens vijf jaar goed zit. Waar hij aan toevoegt: behoudens...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten