We rijden door een laan met desolate huizenrijen.
In Kruibeke deden we het tankstation. Dat is een gewoonte. In Kruibeke ga ik altijd even van de autosnelweg af. Cristina Amelia neemt De Standaard door, we drinken koffie, ze steekt een sigaret op, ik schrijf een kleinigheid. Je rookt, zeg ik. Dat vergeet ik altijd weer, dat ze rookt.
In De Standaard staat net genoeg om het aan 1 euro 30 cent te hebben. Met minder komen ze niet weg.
Beter dan wat je begrijpen kan, is wat je niet begreep. Wat is mooier dan een woord waar je bij stilstaat, en het verontrust, omdat je niet weet wat het is. Met wat we weten, schiet het niet op.
Voor Cristina Amelia was misschien zo'n woord. Ze ging er van uit dat het wijfjeshond betekende. Toen ze het daar met iemand over had, en die ander maybe zei, de betekenis van dat antwoord begreep ze later pas, ging ze voor de betekenis die het voor haar had. Or anything else, maybe.
De Argentiniëlaan, Antwerpen noord, ligt aan een spoorweg. De Luchtbal, een kroeg waar Weston en Douglas concerteerden, is vlakbij. Later gaat het naar een plek in een straat die op de Amerikalei uitgeeft en de werkplaats van Bram Van Stappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten