dinsdag 31 januari

En toen dat gebeurd was, haalde ze nog een stilo uit haar handtas.
Twee stilo's, wat ging ze daarmee doen.
En toen dat gebeurd was, raakte ze heel even de montuur van haar bril aan, met twee handen tegelijk, alsof de bril had kunnen breken als ze het met één hand deed, of scheef zou komen te zitten, als ze het met één hand deed.
De stilo's belanden op een a4, ze springt er achteloos mee om, het vel papier is buiten het bereik van dat waar ze op dat moment en daar mee bezig is: met de vingers van haar rechterhand, lange en dunne vingers, aait ze het bovenvlak van de linkerhand. Het zijn haar handen, of ze ze streelt of niet beslist ze zelf.
De verbuiging van de handpalm, die met smalle en slimme vingers over haar andere handpalm waait, doet aan de dame met hermelijn van De Vinci denken.
Of de bril scheef kwam te zitten, is gecorrigeerd voor je had kunnen zien dat ze een bril heeft.
Of doet ze alsof, nadat ze met een simpele beweging het beginsel van haar simpele vernuft stut met tien vingers tegelijk?
Het glas, ze tilt het op, een haarlok, de oorlel, en als de handen opnieuw samenkomen, wat het zegt.