schaduw

Ik weet niet wat me bezielde om een stap uit het hok te zetten, en dan nog een stap, en nog een, en weer een stap, en nog een. Brrr, zei ik. Brrr, brrr. Ik had zin om meteen weer in het hok te kruipen, me in te graven onder het gore deken en onder geen enkel beding ooit nog een beweging te maken die me uit de roes van dat warme plekje vandaan zou halen.
Vijf stappen van het hok vandaan is alles anders. Ik draag een hoed, een broek, ik heb een snor, ik beweeg met een strakke elegantie die ik niet voor mogelijk hield, controleer of het vessie goed zit, stap pratend over het plein, praat tegen de koude bries die het hoofddeksel op probeert te tillen, wat bijna lukt, ik heb de borsalino stevig tegen m'n schedel te drukken, oeps, bijna. En zo is alles anders. Ik pulk aan de snorharen, ik ben trots op m'n snor, een beharing, net op die plek, wat me in het hok weerzinwekkend voorkwam, die er voor zorgt dat ik me schaamteloos met hoed en stropdas en nog wat dingen vertonen kan. Dat bosje aan de oever van m'n bovenlip. O, probleem. De snor is zo hevig dat het ding tot de tenen staat, of, bijna toch.