donderdag 9 mei

Ho, nee maar, waar zijn ze, de altijd blije, waar zijn de altijd blije berkjes gebleven. Kan iemand me vertellen. Een duif klapwiekt schuin over de wegberm. Het gebeurt ter linkerzijde. De duif maakt een naargeestige duikvlucht, explodeert, spat uiteen. Zwijnerij. De duif spat uiteen als een drol die hard tegen een flitspaal knalt. Wat verderop plooit een verkeersbord dubbel van het lachen. Dan, één blaadje, het ontsteekt in woede, waait op hoog boven het asfalt, explodeert. Vijf ton pluimvee spat uit een truck met Hollandse nummerplaat. Het gebeurt zo opeens, er is geen tijd om over het voorval na te denken, BOEM, de truck die heen en weer slingerend voor me uit reed spat open, knalt uiteen in twee gelijke helften, godverdomme zeg, wat een volstrekt zinloos orgie, in een wolk van veren, kippenstront en dampende ingewanden raas ik dwars door het midden van de truck, ach, oef, wat een rotzooi, wat een ellende, o jee, vijfhonderd kippen, uiteenspattend metaal, orgie, vijftien personenauto's belanden in de wegberm wat voor een ongewild fellatio van darminhoud en hersenhelften zorgt, een truck zakt weg in het asfalt, in een wolk van veren en darmen, en dat alles omdat één blaadje zich bedacht, één blaadje. Met puilende blik staar ik naar de kilometerteller. O jee, besef ik, 't gaat van kwaad naar erger. Vijf trucks stranden boven op elkaar, personenauto's jakkeren tegen de klerezooi aan. Een makelaar uit Madrid biedt me een sigaretje aan. Hij was op weg naar Groningen, bekent hij. We bekijken de rotzooi. Je moet toch echt wel kijken waar je loopt, tegenwoordig, zeg ik. Je bewust zijn van het potentieel dat rechts biedt, argumenteert de makelaar. Dat potentieel drupt van de Bisschoppenhoflaan. De Confortalaan is rechtsop. Alles is rechtsop, tegenwoordig. Meer hadden de moffen niet te doen ten slotte, op een dag kwam het allemaal wel weer goed.