'Belgium is a sugar-coated police state,' Alan says. Een ogenblik later springt Gustave Morin binnen. He's Canadian too. From Windsor. Hij legt uit waar dat is, een suburb van Detroit - 200km van Cleveland, 400 van Buffalo en als je noordwestelijk om Lake Michigan heen rijdt niet eens zo heel erg ver van Chicago vandaan. Is in Gent in het kader van het Courtisane Festival.
Andere bezoekers verlustigen zich aan het werk in de grote zaal; er is interesse voor een van de schilderijen van Steven Baelen.
Windsor is gelokaliseerd en hangt te drogen aan een waslijntje halverwege het gesprek. Alan die zei dat zijn moeder met een boot naar Europa kwam, waarop Morin zei: 'How 19th-centurylike of your mother.'
maandag 28 april 2008
donderdag 24 april 2008
donderdag 24 april
Het straatbeeld staat bol van onbedoelde meesterwerken, zodra je ze begint op te merken net zo onvermijdelijk aanwezig als de eerste zin waarmee een boek begint. (ook boeken die nog geschreven moeten worden, ook andere waarvan we niet weten of ze geschreven werden, ook) euh < was dit de tweede zin of staan we voor een voldongen feit: de onmogelijkheid, grammaticale paradox, om elke volgende zin als derde zin te zien (, ). En zal ik, als grap bijvoorbeeld - of dit de vierde of vijfde zin is doet er intussen niet toe - het begrip theorie, zal ik het begrip theorie introduceren? Of volgend voorstel: alle essays bundelen die over Guernica en aanverwanten geschreven werden en als inversie van bijvoorbeeld een werk van Luciano Fabro in een container dumpen, er wat petrol over sprenkelen, huppel huppel, en natuurlijk de vraagstelling, belangrijke beslissing, belangrijke conclusie, of we blij zijn of alleen maar verdrietig en of de naam van Fabro bekend is of niet, en dan, als we op de gebeurtenis klinken en in de vlammen staren, in dat vernederende orgie van brutale schoonheid, en met kregelige ootmoed toegeven dat bijvoorbeeld dit of dat essay nog zo slecht niet was, dat het iets had, dat we er geen reet aan hadden maar dat het iets had, dat het net om die reden ook wel op een verkeerde papiersoort gedrukt was, dat een zachtere behandeling van de fenomenen waarin we blindelings tuimelden op meer efficiënte manier nut gehad had kunnen hebben, maar - ook dat moet gezegd worden - dat er weinig op tegen was aangezien ze ons die prullen gratis hadden toegestopt.
Dat het essay over de bedoeling van het gedicht volstrekt onleesbaar was, bleef zonder conclusie. Wat onleesbaar is, is voor de analfabeten van het theoretisch discours.
Dat het essay over de bedoeling van het gedicht volstrekt onleesbaar was, bleef zonder conclusie. Wat onleesbaar is, is voor de analfabeten van het theoretisch discours.
woensdag 23 april 2008
woensdag 23 april
Soms kom je te weten waar de persoon die je aan het bellen bent zich op dat ogenblik bevindt: Johan Gelper bijvoorbeeld is in het Caermersklooster waar hij de presentatie van de Provinciale prijs aan het voorbereiden is (hij is een van de genomineerden) en Sjoerd zit aan het stuur van z'n auto (het is Gwen die de oproep beantwoordt). De eindredacteur van zijn kant staat op de tram te wachten.
In de witte ruimte is Marianne met wat lichaamsoefening bezig. Marieke zit op een stoel en kijkt toe. Brian en Noe hebben het miniatuurtheatertje op een sokkel geplaatst; vorig jaar - exact een jaar geleden - stond het in de corridor opgesteld.
Een ragfijn weefsel van flinterdunne regendruppels rilt over het woonerf. In de corridor is het deksel weer van de luchtpijp gewaaid. Aan de opstelling in de corridor is weinig tot niets veranderd. Later zal the janitor er zijn bezem aantreffen, het ding kwam tussen de rommel terecht. Niet alles is even duidelijk. Marieke is duidelijk: met onbevangen blik aanschouwt ze de taferelen. En Merkx is duidelijk: hij draagt een grijze stofjas. Maar het is halfzeven en Robbert en Frank zijn er nog niet. Aan Marianne overhandig ik een enveloppe. Er is het bizarre verhaal van de aankoop van een huis in de Ferrerlaan, een transactie die plaatsvond en niet plaatsvond. (de huiseigenaar zat op een bankje achterin de tuin, trok zenuwachtig aan een filtersigaret, in paar minuten tijd was het sympathieke gezicht in een sintelende en zo goed als gaar gebakken vleesklomp veranderd)
Heidi en Patricia betreden de hall. Het geluid van kerkklokken, voor de verandering niet die van de Machariuskerk. Frank en Robbert springen binnen.
repetitie
Een oefening (maandag tijdens het etentje hadden Noe en Brian het er over gehad): een doorloop van het hele stuk maar zonder de tekst. Marianne en de intussen vertrouwde reverences (waarmee de repetitie begint, de prelude met Robbert als wrattenzwijn hoeft niet); Merkx veegt de vloer en drentelt om het podium heen; Marieke zei dat ze pedagogie studeerde (in dat rode gebouw aan de watersportbaan); Brian neemt notities en Robbert zit onder het podium. Bizarre improvisatie. Interessant. Marianne die zonder woorden het marionettentheater presenteert en Robbert als wrattenzwijn maar dit keer zonder het kostuum dat bij die vertoning hoort. Dan het moment waarop Marianne in zwijm valt. Merkx laat het niet aan zijn hart komen, veegt, wat anders heeft hij dit keer niet te doen. Een klein en volstrekt onbelangrijk incident tijdens de acte de présence van Heidi en Patricia: Patricia zegt iets (wat ze zegt is niet meteen duidelijk) en excuseert zich omdat ze zich niet aan de richtlijn hield. Een ogenblik later zijn er andere gebeurtenissen, Marianne veert overeind en tippelt om het podium heen, het vrouwelijke koor staat in gelid, Merkx kijkt toe en klimt uiteindelijk met een air van ik doe dit alleen omdat ik het moet doen achter Marianne aan het podium op. (regie-aanwijzing: de man in de grijze stofjas is gemaakt uit het grijze stof van grijze bloemen) Hij bevestigt het spandoek aan de houten paal van de over het podium hangende lamp, doet alsof hij dat doet want het spandoek hangt er al. Robbert zit in de deuropening van de stockruimte, zo meteen komt hij rechtsop naar het podium toe terwijl hij het script van The Gentlemen's Gentlemen doorneemt. Frank springt van het podium, Robbert bestijgt het. De dames van het koortje namen een zittende houding aan. Over de muur ter rechterzijde strijkt de schaduw van de man in de grijze stofjas.
Er is Noe die van tijd tot tijd lacht. Dan het geren van Marianne en Robbert tot Robbert zich uit de voeten maakt en Marianne onder het podium verdwijnt. Brian verplaatst de stoel waarop hij zit en fluistert in het oor van Noe. Noe veert overeind, een ogenblik later dooft het podiumlicht. Robbert is intussen weer het wrattenzwijn en kruipt. Merkx ging er bij zitten, ziet werkloos toe, het vrouwenkoor is in slaap gevallen. Dat hoort zo, het is een regie-aanwijzing. Brian en Noe fluisteren. De actie verplaatst zich naar het podium; dan weer onder het podium. Marianne knuffelt Robbert.
Op de stoel ter rechterzijde ligt een groenblauwe sjaal. Later komt er ook een kabeltje terecht waarvan het uiteinde met een lange en trage curve tot vlak tegen de witte vloer hangt.
Op de stoel ter linkerzijde een nijptang en twee pakjes. Een andere stoel wordt in beslag genomen door een videocam. Op het podium wikkelt de acteur een gouden sjaal om de taille van de actrice.
Het gebarenspel volgt de logica van de tekst - en wat de acteurs te zeggen hebben - en lijkt overbodig nu het er zonder woorden aan toegaat.
Marianne en Robbert praten. Ze bevinden zich in het deel ter rechterzijde en nemen een fragment door. Noe en Frank plakken tegen de houten wand, pal in het midden van die houten wand. Brian en het vrouwenkoortje bevinden zich links achterin. Drie aparte taferelen die voor een interessante scenografie zorgen.
Nog zo'n tafereel: de man in de grijze stofjas articuleert de ruimte, in een ruitvormig parcours stapt hij vegend om het podium heen; Marianne en Robbert bevinden zich op het podium en zijn in gesprek met Noe die zich naast het podium bevindt; Brian en het vrouwenkoortje bevinden zich links achterin en zijn bezig met een toneelgordijn. Na verloop van tijd gaat de man in de grijze stofjas op een stoel zitten.
In de witte ruimte is Marianne met wat lichaamsoefening bezig. Marieke zit op een stoel en kijkt toe. Brian en Noe hebben het miniatuurtheatertje op een sokkel geplaatst; vorig jaar - exact een jaar geleden - stond het in de corridor opgesteld.
Een ragfijn weefsel van flinterdunne regendruppels rilt over het woonerf. In de corridor is het deksel weer van de luchtpijp gewaaid. Aan de opstelling in de corridor is weinig tot niets veranderd. Later zal the janitor er zijn bezem aantreffen, het ding kwam tussen de rommel terecht. Niet alles is even duidelijk. Marieke is duidelijk: met onbevangen blik aanschouwt ze de taferelen. En Merkx is duidelijk: hij draagt een grijze stofjas. Maar het is halfzeven en Robbert en Frank zijn er nog niet. Aan Marianne overhandig ik een enveloppe. Er is het bizarre verhaal van de aankoop van een huis in de Ferrerlaan, een transactie die plaatsvond en niet plaatsvond. (de huiseigenaar zat op een bankje achterin de tuin, trok zenuwachtig aan een filtersigaret, in paar minuten tijd was het sympathieke gezicht in een sintelende en zo goed als gaar gebakken vleesklomp veranderd)
Heidi en Patricia betreden de hall. Het geluid van kerkklokken, voor de verandering niet die van de Machariuskerk. Frank en Robbert springen binnen.
repetitie
Een oefening (maandag tijdens het etentje hadden Noe en Brian het er over gehad): een doorloop van het hele stuk maar zonder de tekst. Marianne en de intussen vertrouwde reverences (waarmee de repetitie begint, de prelude met Robbert als wrattenzwijn hoeft niet); Merkx veegt de vloer en drentelt om het podium heen; Marieke zei dat ze pedagogie studeerde (in dat rode gebouw aan de watersportbaan); Brian neemt notities en Robbert zit onder het podium. Bizarre improvisatie. Interessant. Marianne die zonder woorden het marionettentheater presenteert en Robbert als wrattenzwijn maar dit keer zonder het kostuum dat bij die vertoning hoort. Dan het moment waarop Marianne in zwijm valt. Merkx laat het niet aan zijn hart komen, veegt, wat anders heeft hij dit keer niet te doen. Een klein en volstrekt onbelangrijk incident tijdens de acte de présence van Heidi en Patricia: Patricia zegt iets (wat ze zegt is niet meteen duidelijk) en excuseert zich omdat ze zich niet aan de richtlijn hield. Een ogenblik later zijn er andere gebeurtenissen, Marianne veert overeind en tippelt om het podium heen, het vrouwelijke koor staat in gelid, Merkx kijkt toe en klimt uiteindelijk met een air van ik doe dit alleen omdat ik het moet doen achter Marianne aan het podium op. (regie-aanwijzing: de man in de grijze stofjas is gemaakt uit het grijze stof van grijze bloemen) Hij bevestigt het spandoek aan de houten paal van de over het podium hangende lamp, doet alsof hij dat doet want het spandoek hangt er al. Robbert zit in de deuropening van de stockruimte, zo meteen komt hij rechtsop naar het podium toe terwijl hij het script van The Gentlemen's Gentlemen doorneemt. Frank springt van het podium, Robbert bestijgt het. De dames van het koortje namen een zittende houding aan. Over de muur ter rechterzijde strijkt de schaduw van de man in de grijze stofjas.
Er is Noe die van tijd tot tijd lacht. Dan het geren van Marianne en Robbert tot Robbert zich uit de voeten maakt en Marianne onder het podium verdwijnt. Brian verplaatst de stoel waarop hij zit en fluistert in het oor van Noe. Noe veert overeind, een ogenblik later dooft het podiumlicht. Robbert is intussen weer het wrattenzwijn en kruipt. Merkx ging er bij zitten, ziet werkloos toe, het vrouwenkoor is in slaap gevallen. Dat hoort zo, het is een regie-aanwijzing. Brian en Noe fluisteren. De actie verplaatst zich naar het podium; dan weer onder het podium. Marianne knuffelt Robbert.
Op de stoel ter rechterzijde ligt een groenblauwe sjaal. Later komt er ook een kabeltje terecht waarvan het uiteinde met een lange en trage curve tot vlak tegen de witte vloer hangt.
Op de stoel ter linkerzijde een nijptang en twee pakjes. Een andere stoel wordt in beslag genomen door een videocam. Op het podium wikkelt de acteur een gouden sjaal om de taille van de actrice.
Het gebarenspel volgt de logica van de tekst - en wat de acteurs te zeggen hebben - en lijkt overbodig nu het er zonder woorden aan toegaat.
Marianne en Robbert praten. Ze bevinden zich in het deel ter rechterzijde en nemen een fragment door. Noe en Frank plakken tegen de houten wand, pal in het midden van die houten wand. Brian en het vrouwenkoortje bevinden zich links achterin. Drie aparte taferelen die voor een interessante scenografie zorgen.
Nog zo'n tafereel: de man in de grijze stofjas articuleert de ruimte, in een ruitvormig parcours stapt hij vegend om het podium heen; Marianne en Robbert bevinden zich op het podium en zijn in gesprek met Noe die zich naast het podium bevindt; Brian en het vrouwenkoortje bevinden zich links achterin en zijn bezig met een toneelgordijn. Na verloop van tijd gaat de man in de grijze stofjas op een stoel zitten.
maandag 21 april 2008
maandag 21 april
'Oh! You went to the grotto again!', Frips said.
We were sitting at Noe and Brian's place, devoted to a 2004 Fronton - this one named Château Flotis - and hungry. Through the windowpane a vaste panoramic view on roofs and reclining walls and one huge tree above all that.
It is Noe, she again went to the grotto. I've been sick though, she admits; a little fever hung around.
The gig is all about a little gadget, locally known as scapulier - nothing else actually but two pieces of fabric. The thing Noe bought at Lourdes Oostakker is an industrial variant, something like a tiny little box finished with a ceramic-like layer.
(there's that story that I ate mine at the age of three)
The home-cook tonight is Brian. Noe made a tapenade, basically chickpeas and garlic and tasty. The Château Flotis takes a half an hour. Inside the rectangular panorama no changes worth to be mentioned. The sky above the tree gradually turns into a deeper and darker blue.
On the table, next to the garlic-flavoured chickpea-tapenade, a solemn piece of French cheese. Nextroom a tiny little stream of music with different and delicate angles such as Prince and one of the Bach-series for violoncello. On the table a yellow dahlia. (that's next to Noe's elbow)
Marc en Frips brachten twee flessen bier mee, een Lousberg en een Gageleer.
The first dish is a salad-mix with radish, fennel, orange, almond and salad. 'We call it Boston lettuce,' says Noe.
Bejing major nose-noozle and a new word actually: noozle.
A choir of Boston lettuce-addicts enters the main room.
'I found some chalk on the ground near the grotto,' Noe says.
-And wrote something?
'I made a pattern on the path.'
A rectangular container of DIMES classic apricot juice next to the yellow flower. And on the table a second plate, home-cooked pasta flavoured with onion and almonds and parsley. Delicious. There's a little lemon zest to it and a second plate of sliced eggplants juiced with garlic and ginger.
Noe puts a chocolate rabbit on the table. Dark chocolate, big rabbit. Nice rabbit. Rabbits nice and cute run all along the edges of the concrete part of the chapel. A little rouge on the pavement colors the scenerie. She crashes the chocolate using both fists. The dark chocolate rabbit explodes and turns to small parts of chocolate ashes.
Brian turns our attention to one of the bottles. Delicious delight. 'It tastes a little more,' Brian said, 'as Brittish ale.' Yeah, that's true.
Het gesprek komt op Grizzly Man van Werner Herzog. Alleen Brian en ik hebben de film gezien. Ik herinner me dat ik na het zien van die film gedurende enige ogenblikken als een zombie over straat liep. We raken het niet eens over een van de sleutelscenes. Iemand begint over Burroughs.
Dan 'The Gentlemen's Gentlemen' en enkele kritische beschouwingen. 'What you think about this story,' zegt Brian. 'A religious ghost haunting a chapel or a shopping mall.'
Noe interrupts: 'It should be a primary school. Jesus haunting a Kindergarten.'
Or a chapel built on top of a shopping mall.
Or a Kindergarten inside a shopping mall built on top of a chapel. (and Happy Tree Friends hanging in front of that)
Marc tokkelt.
Het gesprek komt op een uitstapje. Ze zouden van plan zijn om naar Grude te rijden.
'I like cows,' Noe says, 'I do like cows. I do like fish, I do like fish.'
Op de zwarte tafel in de woonkamer ligt een editie van The Exterminating Angel van Luis Bunuel. It's been bought at Saint Mark's Bookshop, 'me own husband did,' Noe says. Een van de andere boeken is iets van de Marx Brothers. Een andere boekenstapel heeft bovenaan de cover van 'My boy' van O. Schrauwen.
Ik open het boek van Luis Bunuel op de eerste bladzijde:
-Hey... we're you going?
-Er... I'll be right back. I'm going for a walk. (wait a moment)
Bestuurslid Coene tokkelt, Noe ligt op de sofa, we drinken rode wijn, de wijn wordt in glaasjes geserveerd die voor thee bedoeld zijn. Het gesprek komt op May-Day, de 1ste mei, in Amerika is het geen feestdag. 'We won't celebrate anything that's about helping other people,' grapt Brian. Hij opent Google en ontdekt dat 1 mei en Walpurgisnacht een en hetzelfde zijn.
The dramatic countries.
America is pretty dramatic. But Haymarket Riots
on May first used to be fun.
There's some more books: 'Güzel Okulum' is one of them. 'And that's the section in their history book,' Brian jokes, 'where they learn about the Jewish people.' (he points the cockroach)
Waarover we het hadden, het ligt gevoelig.
1/ vegetarianism, 2/ ribs, 3/ China (Noe)
1/ Jan De Cock, 2/ three little friends, 3/ (giggles) (Frips)
1/ Ataturk, 2/ we talked about Patricia Smith, 3/ a wall in Ghent and a wall in Great Brittain (Brian)
1/ everything is been said (Marc)
2/ nothing is been said
We were sitting at Noe and Brian's place, devoted to a 2004 Fronton - this one named Château Flotis - and hungry. Through the windowpane a vaste panoramic view on roofs and reclining walls and one huge tree above all that.
It is Noe, she again went to the grotto. I've been sick though, she admits; a little fever hung around.
The gig is all about a little gadget, locally known as scapulier - nothing else actually but two pieces of fabric. The thing Noe bought at Lourdes Oostakker is an industrial variant, something like a tiny little box finished with a ceramic-like layer.
(there's that story that I ate mine at the age of three)
The home-cook tonight is Brian. Noe made a tapenade, basically chickpeas and garlic and tasty. The Château Flotis takes a half an hour. Inside the rectangular panorama no changes worth to be mentioned. The sky above the tree gradually turns into a deeper and darker blue.
On the table, next to the garlic-flavoured chickpea-tapenade, a solemn piece of French cheese. Nextroom a tiny little stream of music with different and delicate angles such as Prince and one of the Bach-series for violoncello. On the table a yellow dahlia. (that's next to Noe's elbow)
Marc en Frips brachten twee flessen bier mee, een Lousberg en een Gageleer.
The first dish is a salad-mix with radish, fennel, orange, almond and salad. 'We call it Boston lettuce,' says Noe.
Bejing major nose-noozle and a new word actually: noozle.
A choir of Boston lettuce-addicts enters the main room.
'I found some chalk on the ground near the grotto,' Noe says.
-And wrote something?
'I made a pattern on the path.'
A rectangular container of DIMES classic apricot juice next to the yellow flower. And on the table a second plate, home-cooked pasta flavoured with onion and almonds and parsley. Delicious. There's a little lemon zest to it and a second plate of sliced eggplants juiced with garlic and ginger.
Noe puts a chocolate rabbit on the table. Dark chocolate, big rabbit. Nice rabbit. Rabbits nice and cute run all along the edges of the concrete part of the chapel. A little rouge on the pavement colors the scenerie. She crashes the chocolate using both fists. The dark chocolate rabbit explodes and turns to small parts of chocolate ashes.
Brian turns our attention to one of the bottles. Delicious delight. 'It tastes a little more,' Brian said, 'as Brittish ale.' Yeah, that's true.
Het gesprek komt op Grizzly Man van Werner Herzog. Alleen Brian en ik hebben de film gezien. Ik herinner me dat ik na het zien van die film gedurende enige ogenblikken als een zombie over straat liep. We raken het niet eens over een van de sleutelscenes. Iemand begint over Burroughs.
Dan 'The Gentlemen's Gentlemen' en enkele kritische beschouwingen. 'What you think about this story,' zegt Brian. 'A religious ghost haunting a chapel or a shopping mall.'
Noe interrupts: 'It should be a primary school. Jesus haunting a Kindergarten.'
Or a chapel built on top of a shopping mall.
Or a Kindergarten inside a shopping mall built on top of a chapel. (and Happy Tree Friends hanging in front of that)
Marc tokkelt.
Het gesprek komt op een uitstapje. Ze zouden van plan zijn om naar Grude te rijden.
'I like cows,' Noe says, 'I do like cows. I do like fish, I do like fish.'
Op de zwarte tafel in de woonkamer ligt een editie van The Exterminating Angel van Luis Bunuel. It's been bought at Saint Mark's Bookshop, 'me own husband did,' Noe says. Een van de andere boeken is iets van de Marx Brothers. Een andere boekenstapel heeft bovenaan de cover van 'My boy' van O. Schrauwen.
Ik open het boek van Luis Bunuel op de eerste bladzijde:
-Hey... we're you going?
-Er... I'll be right back. I'm going for a walk. (wait a moment)
Bestuurslid Coene tokkelt, Noe ligt op de sofa, we drinken rode wijn, de wijn wordt in glaasjes geserveerd die voor thee bedoeld zijn. Het gesprek komt op May-Day, de 1ste mei, in Amerika is het geen feestdag. 'We won't celebrate anything that's about helping other people,' grapt Brian. Hij opent Google en ontdekt dat 1 mei en Walpurgisnacht een en hetzelfde zijn.
The dramatic countries.
America is pretty dramatic. But Haymarket Riots
on May first used to be fun.
There's some more books: 'Güzel Okulum' is one of them. 'And that's the section in their history book,' Brian jokes, 'where they learn about the Jewish people.' (he points the cockroach)
Waarover we het hadden, het ligt gevoelig.
1/ vegetarianism, 2/ ribs, 3/ China (Noe)
1/ Jan De Cock, 2/ three little friends, 3/ (giggles) (Frips)
1/ Ataturk, 2/ we talked about Patricia Smith, 3/ a wall in Ghent and a wall in Great Brittain (Brian)
1/ everything is been said (Marc)
2/ nothing is been said
vrijdag 18 april 2008
woensdag 16 april
repetitie (19u)
Brian geeft woordje uitleg. Marianne plat op de vloer. De warmteblazer staat op toerental, in de witte ruimte is een aangename temperatuur.
Noe draagt een blauwe werkkiel. Marc kwam een kijkje nemen. Zal vandaag wat foto's nemen, zei hij, zaterdag komt het er misschien niet van.
Marianne speelt met een koordje. Ze ligt plat op haar rug.
Lusteloos slentert Merkx door de witte ruimte. Hij draagt een grijze kiel, in een van z'n mondhoeken bungelt een sigaret, als Janitor houdt hij een oogje in het zeil. Hij veegt de vloer en doet dat met de achteloosheid die bij zo'n klus hoort als je voor een hongerloon en zonder dat iemand naar je omkijkt in het souterrain van een universiteitsbibliotheek dozen op elkaar stapelt (niemand controleert hoeveel dagen of weken je hier voor nodig had kunnen hebben).
Robbert heeft de rol van wild boar, het wrattenzwijn. Hij en Frank hebben de corridor met rommel aangekleed. Eerder vandaag zijn enkele interessante en belangrijke ingrepen gebeurd.
Heidi Steffes zei dat ze vorige week zaterdag strontziek was en hallucineerde. De 'potted palm' is terug van geweest. Wat de palm te zeggen heeft, werd ingesproken door Katie Fitzgerald. In het filmpje draagt ze een groene jurk.
Frank leunt op de veegborstel. (grijze kiel alsof hij met die kiel geboren is, sigaret in linkermondhoek)
Het stuk begint. Marc maakt foto's. Robbert kruipt op handen en voeten door de corridor - en doet dit heel erg elegant. Het wrattenzwijn snuffelt aan een plastiekzak.
Terwijl Robbert in de gang bezig is, maakt Marianne zich klaar om het publiek te verwelkomen. Van de acteurs is zij de enige die op een professionele manier met theater bezig is en dat merk je.
Na de intro verdwijnt Robbert onder het podium. (podium, hok, tafel) (de wisselende functie hangt af van de betekenis die het meubel hebben kan)
Marianne pirouetteert. Merkx komt aansloffen en steekt een sigaret op. Het wrattenzijn legt een kaartje en springt opeens uit z'n schuilplaats tevoorschijn. Een chaotische scene: Robbert zit achter Marianne aan. Ze rennen om het podium heen.
Later verdwijnt Robbert in de stockruimte achterin en Marianne gaat met de poppen aan de slag:
PUPPET ACTOR: (Boisterously) If this set represents a prison, it is a prison meant to last precisely one hour.
PUPPET ACTRESS: Why must we conjure up the reality of Time?
Ze doet beide stemmen en dat is best indrukwekkend. Brian is aan het filmen, Marc maakt foto's, het wilde zwijn werpt zich op een van de vuilniszakken, Merkx sloft achter het meubilair door. Vlakbij de muur ter rechterzijde kwam een boek met rode kaft op de vloer terecht: INSTANT METHOD UKELELE.
In het boek zijn we op bladzijde 21. Merkx klimt op het podium en begint aan een monoloog van halve bladzijde. Ook Brian klimt op het podium. Robbert verdween uit beeld, hij heeft zich om te kleden.
Frips komt een kijkje nemen. Paar dagen geleden zijn Marc en Frips met Noe en Brian naar Oostakker gereden, dat was daags na de eerste performance.
Brian geeft woordje uitleg. Marianne plat op de vloer. De warmteblazer staat op toerental, in de witte ruimte is een aangename temperatuur.
Noe draagt een blauwe werkkiel. Marc kwam een kijkje nemen. Zal vandaag wat foto's nemen, zei hij, zaterdag komt het er misschien niet van.
Marianne speelt met een koordje. Ze ligt plat op haar rug.
Lusteloos slentert Merkx door de witte ruimte. Hij draagt een grijze kiel, in een van z'n mondhoeken bungelt een sigaret, als Janitor houdt hij een oogje in het zeil. Hij veegt de vloer en doet dat met de achteloosheid die bij zo'n klus hoort als je voor een hongerloon en zonder dat iemand naar je omkijkt in het souterrain van een universiteitsbibliotheek dozen op elkaar stapelt (niemand controleert hoeveel dagen of weken je hier voor nodig had kunnen hebben).
Robbert heeft de rol van wild boar, het wrattenzwijn. Hij en Frank hebben de corridor met rommel aangekleed. Eerder vandaag zijn enkele interessante en belangrijke ingrepen gebeurd.
Heidi Steffes zei dat ze vorige week zaterdag strontziek was en hallucineerde. De 'potted palm' is terug van geweest. Wat de palm te zeggen heeft, werd ingesproken door Katie Fitzgerald. In het filmpje draagt ze een groene jurk.
Frank leunt op de veegborstel. (grijze kiel alsof hij met die kiel geboren is, sigaret in linkermondhoek)
Het stuk begint. Marc maakt foto's. Robbert kruipt op handen en voeten door de corridor - en doet dit heel erg elegant. Het wrattenzwijn snuffelt aan een plastiekzak.
Terwijl Robbert in de gang bezig is, maakt Marianne zich klaar om het publiek te verwelkomen. Van de acteurs is zij de enige die op een professionele manier met theater bezig is en dat merk je.
Na de intro verdwijnt Robbert onder het podium. (podium, hok, tafel) (de wisselende functie hangt af van de betekenis die het meubel hebben kan)
Marianne pirouetteert. Merkx komt aansloffen en steekt een sigaret op. Het wrattenzijn legt een kaartje en springt opeens uit z'n schuilplaats tevoorschijn. Een chaotische scene: Robbert zit achter Marianne aan. Ze rennen om het podium heen.
Later verdwijnt Robbert in de stockruimte achterin en Marianne gaat met de poppen aan de slag:
PUPPET ACTOR: (Boisterously) If this set represents a prison, it is a prison meant to last precisely one hour.
PUPPET ACTRESS: Why must we conjure up the reality of Time?
Ze doet beide stemmen en dat is best indrukwekkend. Brian is aan het filmen, Marc maakt foto's, het wilde zwijn werpt zich op een van de vuilniszakken, Merkx sloft achter het meubilair door. Vlakbij de muur ter rechterzijde kwam een boek met rode kaft op de vloer terecht: INSTANT METHOD UKELELE.
In het boek zijn we op bladzijde 21. Merkx klimt op het podium en begint aan een monoloog van halve bladzijde. Ook Brian klimt op het podium. Robbert verdween uit beeld, hij heeft zich om te kleden.
Frips komt een kijkje nemen. Paar dagen geleden zijn Marc en Frips met Noe en Brian naar Oostakker gereden, dat was daags na de eerste performance.
donderdag 17 april 2008
intermezzo
Door het noordpoolijs zakken terwijl je naar een sonate van Schubert aan het luisteren bent. (godverdomme) Iemand komt de kamer binnen en zegt: (buiging) 'Kwek kwek.'
Marianne ligt plat van het lachen. Probeer dit juist te schrijven: ik ben een pinguïn. Pinguïn.
Hoeveel achterstal hebben we - is vorige eeuw betaald? Marc heeft een retourtje.
Marianne ligt plat van het lachen. Probeer dit juist te schrijven: ik ben een pinguïn. Pinguïn.
Hoeveel achterstal hebben we - is vorige eeuw betaald? Marc heeft een retourtje.
dinsdag 15 april 2008
dinsdag 15 april
Bij het betreden van crox3 is het het eerste wat opvalt, een spandoek met de naam van het fictieve stadje: EARLVILLE.
Een bierflesje, twee plamuurmessen, geen palmboom, die is weggehaald; aan de muur ter linkerzijde bleven een aantal tekeningen hangen.
Een rode doos van Benson sweets met een tong van papier (They're delicious! Something Good from England!); de papieren tong is de partituur van The Weeping Willow Tree.
Een tekst: (3) "First draw a few red streaks on your cheek with the red lip pencil.
Then read this aloud in your own voice:
'I am recoiling from suicides I have not witnessed yet can nonetheless discover like so many housekeepers in so many Spanish hotel rooms'" (de tekst, geprint op een a4tje, bleef op een stoel liggen)
En nog een tekst: (1) 'First put on the feather boa.
Then read this aloud in your own voice:
'We will swarm the stage at one, grab the actors by the arms, legs, hair, costumes, and bite them! Leave the major arteries alone concentrate on the hands; tear off skin, the lips and ears. Then tear off the clothes, use brooches and hatpins to tear into the stomach and pull. When the belly flops open shovel everything you find out. The air will sting to breathe, it will taste like brass.'"
Er is briefwisseling van Stad Gent en van het Brusselse Etablissement d'en Face.
Earlville, het slagveld; de schuifdeur staat wijdopen - op zaterdag is er een workshop geweest, op het smalle podium bleef het klokhuis van een appel en een turkooisblauwe sjaal.
HAD A DREAM ABOUT YOU LAST NIGHT.
In crox is niemand; het barmeubel is op orde gebracht, geen rommel, alles glimt; alleen in het keukentje zelf staan wat vuile kopjes en bierglazen.
In de corridor is de opstelling hier en daar wat aangepast; wat er precies veranderd is, is niet echt duidelijk.
In het kantoortje voer ik een kleine reorganisatie door, niets dringends, iets waar ik heel even wat tijd voor neem.
Ja, het kan.
Kinderstemmen wolken over het woonerf.
Lisa van de master beeldende kunst mode springt binnen.
Nog een tekst: (2) 'First put on the black hat.
Then read this aloud in your own voice:
"I recall lightning strikes from my childhood. A desire for milk or four bread that could only be felt in my breasts. From this hole in my stomach I can splash the fantasy of California in each of your eyes. Any takers?'" (bleef liggen op een stoelzitting achterin het publieke areaal)
Of we al weten of ze haar jury in crox kan doen.
Op het werkblad van de mobiele kast tref ik een onontwarbaar kluwen van voorwerpjes: een schroefboor, een fles wasbenzine, het bierflesje, een bierglas met een bodem van dorre theeblaadjes, Amaretti van Balocco (lekker leeg) en de Mexican mix van Cribbits, een reep zilverfolie, een hamer, een schaar, nagels, vijzen, een recipiënt met een binnenkant van zwarte verf, borstels in een bodempje water, nog meer schroeven en nagels, tape, een plastieken bus met een rol zwart naaigaren, een stekkerdoos en een stift, ijzerdraad, een potlood, thinner, een elektriciteitssnoer waar een lamp aan vastzit, een rol folie of iets dergelijks, een glas Voisin (ook hier een bodem van dorre theeblaadjes), papierafval, een leeg flacon van het merk Bison en een tube zwarte verf, een rood lintje, twee gele waterpassen, een fotootje, de stofbril, een winkelhaak, een vod. (enzovoort)
PRONUNCIATION!
UITSPRAAK!
Van Brian wellicht, die sjaal.
Een bierflesje, twee plamuurmessen, geen palmboom, die is weggehaald; aan de muur ter linkerzijde bleven een aantal tekeningen hangen.
Een rode doos van Benson sweets met een tong van papier (They're delicious! Something Good from England!); de papieren tong is de partituur van The Weeping Willow Tree.
Een tekst: (3) "First draw a few red streaks on your cheek with the red lip pencil.
Then read this aloud in your own voice:
'I am recoiling from suicides I have not witnessed yet can nonetheless discover like so many housekeepers in so many Spanish hotel rooms'" (de tekst, geprint op een a4tje, bleef op een stoel liggen)
En nog een tekst: (1) 'First put on the feather boa.
Then read this aloud in your own voice:
'We will swarm the stage at one, grab the actors by the arms, legs, hair, costumes, and bite them! Leave the major arteries alone concentrate on the hands; tear off skin, the lips and ears. Then tear off the clothes, use brooches and hatpins to tear into the stomach and pull. When the belly flops open shovel everything you find out. The air will sting to breathe, it will taste like brass.'"
Er is briefwisseling van Stad Gent en van het Brusselse Etablissement d'en Face.
Earlville, het slagveld; de schuifdeur staat wijdopen - op zaterdag is er een workshop geweest, op het smalle podium bleef het klokhuis van een appel en een turkooisblauwe sjaal.
HAD A DREAM ABOUT YOU LAST NIGHT.
In crox is niemand; het barmeubel is op orde gebracht, geen rommel, alles glimt; alleen in het keukentje zelf staan wat vuile kopjes en bierglazen.
In de corridor is de opstelling hier en daar wat aangepast; wat er precies veranderd is, is niet echt duidelijk.
In het kantoortje voer ik een kleine reorganisatie door, niets dringends, iets waar ik heel even wat tijd voor neem.
Ja, het kan.
Kinderstemmen wolken over het woonerf.
Lisa van de master beeldende kunst mode springt binnen.
Nog een tekst: (2) 'First put on the black hat.
Then read this aloud in your own voice:
"I recall lightning strikes from my childhood. A desire for milk or four bread that could only be felt in my breasts. From this hole in my stomach I can splash the fantasy of California in each of your eyes. Any takers?'" (bleef liggen op een stoelzitting achterin het publieke areaal)
Of we al weten of ze haar jury in crox kan doen.
Op het werkblad van de mobiele kast tref ik een onontwarbaar kluwen van voorwerpjes: een schroefboor, een fles wasbenzine, het bierflesje, een bierglas met een bodem van dorre theeblaadjes, Amaretti van Balocco (lekker leeg) en de Mexican mix van Cribbits, een reep zilverfolie, een hamer, een schaar, nagels, vijzen, een recipiënt met een binnenkant van zwarte verf, borstels in een bodempje water, nog meer schroeven en nagels, tape, een plastieken bus met een rol zwart naaigaren, een stekkerdoos en een stift, ijzerdraad, een potlood, thinner, een elektriciteitssnoer waar een lamp aan vastzit, een rol folie of iets dergelijks, een glas Voisin (ook hier een bodem van dorre theeblaadjes), papierafval, een leeg flacon van het merk Bison en een tube zwarte verf, een rood lintje, twee gele waterpassen, een fotootje, de stofbril, een winkelhaak, een vod. (enzovoort)
PRONUNCIATION!
UITSPRAAK!
Van Brian wellicht, die sjaal.
maandag 14 april 2008
zondag 13 april
Net als gisterochtend verzamelen de juryleden van de Oost-Vlaamse preselectie van de Canvascollectie in de hall van het voormalige Casino. Dat ik er vroeg bij ben hoeft niet te verwonderen, aan de telefoon - vier dagen eerder - hadden ze gezegd dat het rond een uur of acht zou beginnen. Het officiële document echter geeft een later tijdstip aan. 8u30 : registratie en verwelkoming van de commissieleden, staat er.
Joris heeft zin in een pot koffie. In het cafetaria is zo vroeg op de dag nog geen koffie te krijgen. We stappen door naar een van de ruimtes achterin. De eerste candidaten staan aan te schuiven, koffie is er niet.
De deur naar de lokalen waar de jury's zullen plaatsvinden staat op een kier.
Vandaag iemand die alleen maar voeten schildert. Een van de candidaten spreekt het woord 'somtijds' uit. Een andere candidate is er zo zeker van dat haar werk geselecteerd zal worden dat ze niet de moeite neemt om de doorzichtige folie te verwijderen - doe ik straks wel als ze geselecteerd zijn, zegt ze. (zo ver is het nog niet, merkt iemand schamper op) Een candidate met Hollandse roots is gefascineerd door momenten vanwege de momenten, zegt ze, die na die momenten komen. Iemand anders, ze runt een bedrijfje, levert met ruwe kwast gekonterfeite werkjes; een van de schilderijen (de toon is overwegend blauw) zou een diepzeemarine voorstellen (ergens bovenin het blauw heeft ze witte strepen aangebracht die bloemen voorstellen) 'aangezien ik niet het type ben,' zegt ze, 'om schelpjes en bootjes te schilderen'. Heel erg ingenieus is de persoon die met een werkje uitpakt van 'doek op verf'.
In sommige gevallen zorgt het niet verwijderen van de beschermende verpakking voor een interessant extra. Er zijn een aantal candidaten die eigenlijk best weten dat ze geen kans maken. Een natuurgids steekt foto's binnen die hij met enige nadrukkelijkheid als educatief materiaal bestempelt en is aangenaam verrast door het feit dat dat er wat ons betreft niet toe doet. Andere candidaten - het zijn er twee, herinner ik me - gunnen we het voordeel van de twijfel; dat aan dat voordeel ook altijd het nadeel van die twijfel vastzit zien we door de vingers. Een zekere Titus - hij wordt door z'n vader vertegenwoordigd - steekt een reeks verbluffend interessante foto's binnen die hij in Roemenië heeft gemaakt; Annik de fotoreeks waarmee ze vorig jarig afstudeerde. De vader van Titus begint een tekst voor te lezen. Naar het eind van de preselectie toe (we beginnen al wat moe te worden) hebben we het werk te beoordelen van iemand die tafels ontwierp. Iemand ontwierp een lange, strakke en uit identieke fragmenten samengestelde sculptuur, een twee meter lange doorgang van brede en lang uitgerokken trappen. Vaak hangt het af van een detail. Ik heb het voor werk van iemand die zijn schilderijen zo heeft uitgepuurd dat ze ogen als het werk van een kind; Chris en Pieternel beslissen er anders voor, het werk raakt niet door de preselectie. Een Werther-type presenteert zich met de vele prijzen die hij won. Patattenboer Naas heeft een maat meegebracht en drie slordig gepenseelde schilderijen, gauwgauw op karton uitgevoerde en in witte pvc-lijsten gestoken semi-abstracte impressies, een rommeltje van aan Cobra, Picasso en aanverwante stilemen ontleend modernisme, volstrekt onsamenhangend. Met gemelijke blik - alsof hij een directe confrontatie uit de weg probeert te gaan - begint hij over het feit dat hij al minstens vijfentwintig jaar schildert. Ja, wie niet, had ik bijna gezegd. En of het recent werk is, vraag ik. Een mens moet iets vragen. Ja, luistert, dat heeft hij speciaal voor de Canvascollectie gemaakt, zegt Naas. Ze zijn zo recent dat een van de schilderijen nog nat is. Allez, tiens, en hoe lang zijt ge al op die manier bezig, vragen we. Zijn maat, een pee van een jaar of zeventig, komt tussenbeide. We vernemen dat de candidaat in werkelijkheid landschapjes en genretaferelen schildert - 'maar daarmee kost hij niet afkomen he' - en dus hebben ze speciaal voor de Canvascollectie drie moderne werken gekonterfeit al was het maar om te bewijzen dat dat zo moeilijk niet is. Ge had beter met uw patattenveld kunnen afkomen, zeg ik. Bijna komt het tot een handgemeen. Het oordeel van de jury is unaniem maar Chris moet iets gezegd hebben dat ze niet beviel: ze willen weten wie hij is en waar hij woont. Dat van dat patattenveld hebben ze wellicht niet eens gehoord.
Na de jury, in het S.M.A.K.-café, brengen de juryleden allerlei anekdotes te berde. De algemene conclusie is dat er best veel interessant werk de revue is gepasseerd en dat de vooropgestelde limiet ook makkelijk gehaald werd. 'Grosso modo,' had een woordvoerder van de Canvascollectie gezegd, 'zal 1 op 4 van de gepresenteerde werken voor selectie in aanmerking komen.'
Pieternel Vermoortel, jurylid van de Tiende Tafel waar schrijver dezes de rol van voorzitter heeft, verrast met vlijmscherpe analyses. Sinds een jaar ongeveer runt ze in London een kleine kunstruimte (het regent er binnen); ze heeft voor curator gestudeerd en meent dat die functie intussen een andere betekenis en nieuwe bestemming kreeg, de tijd dat curatoren op verpletterende en dictatoriale manier over het reilen en zeilen binnen het kunstwereldje beslisten is verleden tijd of zou het moeten zijn. Dat type curator ging mee onder in het drijfzand van het actuele discours.
Vandaag hebben we het over andere dingen.
Joris heeft zin in een pot koffie. In het cafetaria is zo vroeg op de dag nog geen koffie te krijgen. We stappen door naar een van de ruimtes achterin. De eerste candidaten staan aan te schuiven, koffie is er niet.
De deur naar de lokalen waar de jury's zullen plaatsvinden staat op een kier.
Vandaag iemand die alleen maar voeten schildert. Een van de candidaten spreekt het woord 'somtijds' uit. Een andere candidate is er zo zeker van dat haar werk geselecteerd zal worden dat ze niet de moeite neemt om de doorzichtige folie te verwijderen - doe ik straks wel als ze geselecteerd zijn, zegt ze. (zo ver is het nog niet, merkt iemand schamper op) Een candidate met Hollandse roots is gefascineerd door momenten vanwege de momenten, zegt ze, die na die momenten komen. Iemand anders, ze runt een bedrijfje, levert met ruwe kwast gekonterfeite werkjes; een van de schilderijen (de toon is overwegend blauw) zou een diepzeemarine voorstellen (ergens bovenin het blauw heeft ze witte strepen aangebracht die bloemen voorstellen) 'aangezien ik niet het type ben,' zegt ze, 'om schelpjes en bootjes te schilderen'. Heel erg ingenieus is de persoon die met een werkje uitpakt van 'doek op verf'.
In sommige gevallen zorgt het niet verwijderen van de beschermende verpakking voor een interessant extra. Er zijn een aantal candidaten die eigenlijk best weten dat ze geen kans maken. Een natuurgids steekt foto's binnen die hij met enige nadrukkelijkheid als educatief materiaal bestempelt en is aangenaam verrast door het feit dat dat er wat ons betreft niet toe doet. Andere candidaten - het zijn er twee, herinner ik me - gunnen we het voordeel van de twijfel; dat aan dat voordeel ook altijd het nadeel van die twijfel vastzit zien we door de vingers. Een zekere Titus - hij wordt door z'n vader vertegenwoordigd - steekt een reeks verbluffend interessante foto's binnen die hij in Roemenië heeft gemaakt; Annik de fotoreeks waarmee ze vorig jarig afstudeerde. De vader van Titus begint een tekst voor te lezen. Naar het eind van de preselectie toe (we beginnen al wat moe te worden) hebben we het werk te beoordelen van iemand die tafels ontwierp. Iemand ontwierp een lange, strakke en uit identieke fragmenten samengestelde sculptuur, een twee meter lange doorgang van brede en lang uitgerokken trappen. Vaak hangt het af van een detail. Ik heb het voor werk van iemand die zijn schilderijen zo heeft uitgepuurd dat ze ogen als het werk van een kind; Chris en Pieternel beslissen er anders voor, het werk raakt niet door de preselectie. Een Werther-type presenteert zich met de vele prijzen die hij won. Patattenboer Naas heeft een maat meegebracht en drie slordig gepenseelde schilderijen, gauwgauw op karton uitgevoerde en in witte pvc-lijsten gestoken semi-abstracte impressies, een rommeltje van aan Cobra, Picasso en aanverwante stilemen ontleend modernisme, volstrekt onsamenhangend. Met gemelijke blik - alsof hij een directe confrontatie uit de weg probeert te gaan - begint hij over het feit dat hij al minstens vijfentwintig jaar schildert. Ja, wie niet, had ik bijna gezegd. En of het recent werk is, vraag ik. Een mens moet iets vragen. Ja, luistert, dat heeft hij speciaal voor de Canvascollectie gemaakt, zegt Naas. Ze zijn zo recent dat een van de schilderijen nog nat is. Allez, tiens, en hoe lang zijt ge al op die manier bezig, vragen we. Zijn maat, een pee van een jaar of zeventig, komt tussenbeide. We vernemen dat de candidaat in werkelijkheid landschapjes en genretaferelen schildert - 'maar daarmee kost hij niet afkomen he' - en dus hebben ze speciaal voor de Canvascollectie drie moderne werken gekonterfeit al was het maar om te bewijzen dat dat zo moeilijk niet is. Ge had beter met uw patattenveld kunnen afkomen, zeg ik. Bijna komt het tot een handgemeen. Het oordeel van de jury is unaniem maar Chris moet iets gezegd hebben dat ze niet beviel: ze willen weten wie hij is en waar hij woont. Dat van dat patattenveld hebben ze wellicht niet eens gehoord.
Na de jury, in het S.M.A.K.-café, brengen de juryleden allerlei anekdotes te berde. De algemene conclusie is dat er best veel interessant werk de revue is gepasseerd en dat de vooropgestelde limiet ook makkelijk gehaald werd. 'Grosso modo,' had een woordvoerder van de Canvascollectie gezegd, 'zal 1 op 4 van de gepresenteerde werken voor selectie in aanmerking komen.'
Pieternel Vermoortel, jurylid van de Tiende Tafel waar schrijver dezes de rol van voorzitter heeft, verrast met vlijmscherpe analyses. Sinds een jaar ongeveer runt ze in London een kleine kunstruimte (het regent er binnen); ze heeft voor curator gestudeerd en meent dat die functie intussen een andere betekenis en nieuwe bestemming kreeg, de tijd dat curatoren op verpletterende en dictatoriale manier over het reilen en zeilen binnen het kunstwereldje beslisten is verleden tijd of zou het moeten zijn. Dat type curator ging mee onder in het drijfzand van het actuele discours.
Vandaag hebben we het over andere dingen.
zondag 13 april 2008
zaterdag 12 april
Bart Lodewijks zag een zeepaardje. 'Een lelijk diertje. Echt met een paardenkop. Zo mooi in z'n vorm en zo lelijk in z'n...' Hij maakt de zin niet af. Het gesprek aan tafel kwam op de sperzieboontjes en het vlees dat we voorgeschoteld kregen. Het zou om varkenslapjes gaan.
We tafelen in Grade aan de Charles de Kerckhovelaan. De ploeg van de Canvascollectie zit mee aan, sympathieke mensen. Bart Lodewijks zit naast me; Bogaert - Thomas Bogaert, ook hij maakt deel uit van een van de vele jury's - zit aan het hoofdeind. Dat Bart over een zeepaardje begint heeft met Honoré d'O te maken en dat we het over Honoré hebben - en dat verblijf in Curaçao waar hij Honoré tegen het lijf liep, Honoré ging er naar verluidt elke dag duiken - met de tweede editie van Brainbox die meteen na de zomer begint.
Daniëlle en Bart runden een kunstruimte in Hoorn. Sef Peeters zou daar nu in het bestuur zetelen. Zelf besloten ze om in Gent te blijven.
'Varkenslapjes en pepersaus,' preciseert Thomas Bogaert. Hij nuanceert deze bevinding: het doet aan pepersaus denken. Varkenslapjes dus en sperzieboontjes in een kruidige saus die aan pepersaus doet denken.
We tafelen in Grade aan de Charles de Kerckhovelaan. De ploeg van de Canvascollectie zit mee aan, sympathieke mensen. Bart Lodewijks zit naast me; Bogaert - Thomas Bogaert, ook hij maakt deel uit van een van de vele jury's - zit aan het hoofdeind. Dat Bart over een zeepaardje begint heeft met Honoré d'O te maken en dat we het over Honoré hebben - en dat verblijf in Curaçao waar hij Honoré tegen het lijf liep, Honoré ging er naar verluidt elke dag duiken - met de tweede editie van Brainbox die meteen na de zomer begint.
Daniëlle en Bart runden een kunstruimte in Hoorn. Sef Peeters zou daar nu in het bestuur zetelen. Zelf besloten ze om in Gent te blijven.
'Varkenslapjes en pepersaus,' preciseert Thomas Bogaert. Hij nuanceert deze bevinding: het doet aan pepersaus denken. Varkenslapjes dus en sperzieboontjes in een kruidige saus die aan pepersaus doet denken.
zaterdag 12 april 2008
vrijdag 11 april
Brian en Robbert mesten de corridor uit.
Carole en de mededeling dat ze van plan is om aan de preselectie van de Canvascollectie mee te doen.
Drank: 3 euro.
Een glaasje vers citroensap.
Frank Merkx (the Janitor) dirigeert.
Frips en Marc springen binnen.
In De Morgen, net als gisteren, een bijdrage over meestervervalser Fabre.
Janna van buurtwerking Coyendans. (vergadering woensdag eerstkomend)
'Ja, vuil zit altijd ergens aan vast,' zegt iemand.
Lou is terug uit Normandië. (Dieppe, Honfleur (waar Satie vandaan komt), Rouen, Le Havre & son Musée des Beaux Put-Put)
Noe & Brian luisteren naar een cellosuite.
Opmeten grote zaal.
Robbert (the Wild Boar) verschuilt zich in de stockruimte.
Tekeningen. (een van de tekeningen geeft volgende tekst: SHE SPEAKS LIKE SHE THINKS)
We stappen door de corridor naar de ruimte achterin waar Frank, Robbert en Noe aan het repeteren zijn. (Noe is bezig met naald en draad)
Ze zijn getrouwd met Fabre, die van De Morgen.
Zonlicht. (een aangename dag)
Carole en de mededeling dat ze van plan is om aan de preselectie van de Canvascollectie mee te doen.
Drank: 3 euro.
Een glaasje vers citroensap.
Frank Merkx (the Janitor) dirigeert.
Frips en Marc springen binnen.
In De Morgen, net als gisteren, een bijdrage over meestervervalser Fabre.
Janna van buurtwerking Coyendans. (vergadering woensdag eerstkomend)
'Ja, vuil zit altijd ergens aan vast,' zegt iemand.
Lou is terug uit Normandië. (Dieppe, Honfleur (waar Satie vandaan komt), Rouen, Le Havre & son Musée des Beaux Put-Put)
Noe & Brian luisteren naar een cellosuite.
Opmeten grote zaal.
Robbert (the Wild Boar) verschuilt zich in de stockruimte.
Tekeningen. (een van de tekeningen geeft volgende tekst: SHE SPEAKS LIKE SHE THINKS)
We stappen door de corridor naar de ruimte achterin waar Frank, Robbert en Noe aan het repeteren zijn. (Noe is bezig met naald en draad)
Ze zijn getrouwd met Fabre, die van De Morgen.
Zonlicht. (een aangename dag)
donderdag 10 april 2008
donderdag 10 april
Aangename lentedag, zon likt aan het stadje.
Alle overige handelingen.
Anton en Evelien gaan in de kubus aan de slag.
Bestuurslid Coene is in de Colruyt langsgeweest en heeft wat voorraad mee voor het keukentje en een deel van het crox-archief dat zich sinds 2005 in de Halvemaanstraat bevond.
Bevond zich, voor het in de Halvemaanstraat terechtkwam, op een locatie in Onderbergen. (dat was begin 2005, herinner ik me)
Bijeenroepen ALV.
Dagsuggestie: gehaktbroodje met een gratin van aardappel en bloemkool.
De afstandsbediening van de Philips dvd. (iemand liet de afstandsbediening op het barmeubel liggen)
De batterij-oplader van de schroefboor werd tussen een hoop afval gedumpt.
De kabel van de zwarte dataprojector is onvindbaar.
De stockruimte ligt er als een stort bij, drie dagen na de opknapbeurt.
Dwarsbalk voor kroonluchter met zes namaakkaarsen en een bourka met tranen van glas.
Een cutter. (het mes steekt uit het handvat)
Een spel kaarten met de schoppen 9 bovenaan.
Evelien en Anton.
Evelien stofzuigt.
Gaatjes plamuren. (doet Anton)
Gereedschap reinigen: afsteekmessen, schilderrollen, borstels, dat bleef allemaal alsof het geen tweede beurt hoeft.
Gisteren hebben ze in het Gouden Hoofd getafeld - prachtig interieur, meent Brian, een fantastische plek.
Hamers, vouwmeters, tape, papierafval.
Het medaillon - de foto stelt een idyllisch plekje voor - kwam aan de muur achterin terecht.
Idem dvd: de schuiflade staat open.
Ik reinig de spoelbak. (iemand had er witte verf gedumpt)
In de kubus kwam een brede plank op de vloer terecht.
In het haarscherpe licht van de dataprojector zijn opeens woorden zichtbaar: afscheid een rouwproces; we hadden geen idee dat zich onder de witte deklaag woorden bevonden.
In de stockruimte tref ik onder een doos met de merknaam Aristona een dvd-speler van het merk Philips aan; bovenop de kartonnen doos staat een Toshiba.
Kattebel: 'At Turkish Bakery (corner) be back in 10 min.' (Noe)
Koekjes, tekenpapier en een van de schetsen die Brian eerder gemaakt had, groene folie, een fles met benzine en op de bovenkant van een schraag het wankele evenwicht van een hallogeen breedstraler.
Marc ontdekt een niet geopende zending - het gaat om een doos die vijf stuks permanent polyester tape bevat, geen facturatie, de datum is 17 oktober 2007.
Marc steekt een deel van het crox-archief binnen; we bergen de spullen op in het kantoortje.
Marc zoeft naar het containerpark van Oostakker. (echt een fantastiche plek)
Met zo'n weer gebeurt het wel eens dat ze in de Bourgoyen gaan wandelen.
Nel heeft de dataprojector proper opgeborgen maar zag de kabel over het hoofd, die bleef in de diaprojector zitten. (ontdekt Evelien)
Noe jumps in.
Ommetje naar de Turkse bakkerij, in de voorjaarszon en over brug en weer terug.
Ook de dataprojector.
Op het werkblad slingert een houtboor met een boortje van 8mm in de houder.
Prints op behangpapier - of liever, legt Evelien uit, papier dat geschikt is om als behangpapier behandeld te worden.
Rood draadje oprapen.
Thé van Bergen springt binnen.
Twee lucifers.
Uitzetten van het koffiezetapparaat.
Voorlopig weet hij er geen raad mee.
Vraag of de bekabeling in een extra bekisting moet. (nee, zeggen we)
Vreemd hoe zorgeloos ze met het gereedschap omspringen.
We drinken koffie, we drinken bier.
Wie de woorden aanbracht, dat weten we niet.
Zon.
Alle overige handelingen.
Anton en Evelien gaan in de kubus aan de slag.
Bestuurslid Coene is in de Colruyt langsgeweest en heeft wat voorraad mee voor het keukentje en een deel van het crox-archief dat zich sinds 2005 in de Halvemaanstraat bevond.
Bevond zich, voor het in de Halvemaanstraat terechtkwam, op een locatie in Onderbergen. (dat was begin 2005, herinner ik me)
Bijeenroepen ALV.
Dagsuggestie: gehaktbroodje met een gratin van aardappel en bloemkool.
De afstandsbediening van de Philips dvd. (iemand liet de afstandsbediening op het barmeubel liggen)
De batterij-oplader van de schroefboor werd tussen een hoop afval gedumpt.
De kabel van de zwarte dataprojector is onvindbaar.
De stockruimte ligt er als een stort bij, drie dagen na de opknapbeurt.
Dwarsbalk voor kroonluchter met zes namaakkaarsen en een bourka met tranen van glas.
Een cutter. (het mes steekt uit het handvat)
Een spel kaarten met de schoppen 9 bovenaan.
Evelien en Anton.
Evelien stofzuigt.
Gaatjes plamuren. (doet Anton)
Gereedschap reinigen: afsteekmessen, schilderrollen, borstels, dat bleef allemaal alsof het geen tweede beurt hoeft.
Gisteren hebben ze in het Gouden Hoofd getafeld - prachtig interieur, meent Brian, een fantastische plek.
Hamers, vouwmeters, tape, papierafval.
Het medaillon - de foto stelt een idyllisch plekje voor - kwam aan de muur achterin terecht.
Idem dvd: de schuiflade staat open.
Ik reinig de spoelbak. (iemand had er witte verf gedumpt)
In de kubus kwam een brede plank op de vloer terecht.
In het haarscherpe licht van de dataprojector zijn opeens woorden zichtbaar: afscheid een rouwproces; we hadden geen idee dat zich onder de witte deklaag woorden bevonden.
In de stockruimte tref ik onder een doos met de merknaam Aristona een dvd-speler van het merk Philips aan; bovenop de kartonnen doos staat een Toshiba.
Kattebel: 'At Turkish Bakery (corner) be back in 10 min.' (Noe)
Koekjes, tekenpapier en een van de schetsen die Brian eerder gemaakt had, groene folie, een fles met benzine en op de bovenkant van een schraag het wankele evenwicht van een hallogeen breedstraler.
Marc ontdekt een niet geopende zending - het gaat om een doos die vijf stuks permanent polyester tape bevat, geen facturatie, de datum is 17 oktober 2007.
Marc steekt een deel van het crox-archief binnen; we bergen de spullen op in het kantoortje.
Marc zoeft naar het containerpark van Oostakker. (echt een fantastiche plek)
Met zo'n weer gebeurt het wel eens dat ze in de Bourgoyen gaan wandelen.
Nel heeft de dataprojector proper opgeborgen maar zag de kabel over het hoofd, die bleef in de diaprojector zitten. (ontdekt Evelien)
Noe jumps in.
Ommetje naar de Turkse bakkerij, in de voorjaarszon en over brug en weer terug.
Ook de dataprojector.
Op het werkblad slingert een houtboor met een boortje van 8mm in de houder.
Prints op behangpapier - of liever, legt Evelien uit, papier dat geschikt is om als behangpapier behandeld te worden.
Rood draadje oprapen.
Thé van Bergen springt binnen.
Twee lucifers.
Uitzetten van het koffiezetapparaat.
Voorlopig weet hij er geen raad mee.
Vraag of de bekabeling in een extra bekisting moet. (nee, zeggen we)
Vreemd hoe zorgeloos ze met het gereedschap omspringen.
We drinken koffie, we drinken bier.
Wie de woorden aanbracht, dat weten we niet.
Zon.
woensdag 9 april 2008
woensdag 9 april
Dat ik nog niet van Robert Frank gehoord had.
De 'potted palm' is terug van weggeweest.
De tekst werd ingesproken door een actrice, Katie heet ze.
De titel van die fameuze film van Robert Frank zou aan een gedicht van Jack Kerouac ontleend zijn.
Een blauw koffertje.
In Aba-Jour hebben ze pasta met groene kool, oesterzwammen en champignons in een kruidige roomsaus op de dagkaart.
Katie Fitzgerald.
Lord House Island, Kentia Palms.
Marc zegt dat hij een van volgende dagen met Noe en Brian naar Oostakker rijdt.
Noe Kidder en bestuurslid Coene bevinden zich in de mediaruimte.
Noe spoelt een glas.
Oolf belt me, hij is net terug uit Frankrijk, nam z'n mailbox door en vindt de zaak E, of de zaak van de niet beschikbare documentjes, exemplarisch voor de manier waarop tal van obscure vzwtjes functioneren.
Op de vloer in de witte ruimte liggen vier letters die het woord EAAL vormen.
'Pull My Daisy', dat kan je navlooien op Google.
Robert Frank wordt geassocieerd met de beat generation.
Twee projecties, eentje op de muur ter linkerzijde, de ander op een houten tussenwand.
Vanavond doen ze een eerste repetitie.
Verbazingwekkend.
Waarover ze het hebben ontgaat me.
De 'potted palm' is terug van weggeweest.
De tekst werd ingesproken door een actrice, Katie heet ze.
De titel van die fameuze film van Robert Frank zou aan een gedicht van Jack Kerouac ontleend zijn.
Een blauw koffertje.
In Aba-Jour hebben ze pasta met groene kool, oesterzwammen en champignons in een kruidige roomsaus op de dagkaart.
Katie Fitzgerald.
Lord House Island, Kentia Palms.
Marc zegt dat hij een van volgende dagen met Noe en Brian naar Oostakker rijdt.
Noe Kidder en bestuurslid Coene bevinden zich in de mediaruimte.
Noe spoelt een glas.
Oolf belt me, hij is net terug uit Frankrijk, nam z'n mailbox door en vindt de zaak E, of de zaak van de niet beschikbare documentjes, exemplarisch voor de manier waarop tal van obscure vzwtjes functioneren.
Op de vloer in de witte ruimte liggen vier letters die het woord EAAL vormen.
'Pull My Daisy', dat kan je navlooien op Google.
Robert Frank wordt geassocieerd met de beat generation.
Twee projecties, eentje op de muur ter linkerzijde, de ander op een houten tussenwand.
Vanavond doen ze een eerste repetitie.
Verbazingwekkend.
Waarover ze het hebben ontgaat me.
dinsdag 8 april 2008
dinsdag 8 april
10u. In de gang waar de Horta-zaal op aansluit, hebben Els van A PRIOR en Wim Waelput elk een kantoortje. De deur van het kantoortje van Waelput staat wijdopen, over een van de stoelen hangt een zwarte jekker. Vlakbij het hoekpunt - waar de lokalen van Multimediale zijn - heeft iemand een gammel autootje geplaatst. Het autootje staat midden de gang. In de gang die er op aansluit hangen houtskooltekeningen aan de muur. Die zijn van Koek. Is goed bezig, Koek. Verderop in de gang zijn studenten van de afdeling Beeldhouwkunst aan de slag. Sjoerd is in zijn kantoortje. Koek heeft het kantoortje van Sjoerd ingepalmd, boven het bureau hangt een blikken lampje. We nemen de trap naar de bovenverdieping. Op de agenda staat een vergadering met het departementshoofd. Wim liet weten dat hij er zo meteen is. In afwachting gaan we in het keukentje zitten. We drinken koffie, Rene springt binnen.
14u. In crox3 zijn Brian en Noe aan het werk, ze hebben de houten decorstukken in felle kleuren geschilderd. Robbert en Frank zijn er niet. Het bovenblad van het centrale bouwsel, diagonaal in de witte ruimte, kreeg een groene kleur. De andere kleuren zijn rood, wit, zwart en grijs. Voorin de ruimte ligt een strook fosforgroen, hetzelfde materiaal dat Alda, Merlin en Ludo gebruikten tijdens de zesde Brainbox-mutatie. Brian en Noe kregen de lap fosforgroen van CarianaCarianne cadeau. Ze hebben het naar hun zin, bij Gery, zeggen ze. Vanmorgen gingen ze bij Frips en Marc langs en musiceerden ze. Marc zal ongetwijfeld zijn gitalele bovengehaald hebben en gaf met glunderende minzaamheid een 'en dan speel ik nu voor u' ten beste, andere voorvalletjes zullen zich voorgedaan hebben waarbij Frips van tijd tot tijd giert van dolle pret, Borremans op haar zeteltje voor de kachel in quasi lethargische onschuld en in het tuintje, waar aan de tuintafel plaats genomen werd, is het volop voorjaarszon.
classificatie van voorwerpen
Een blauwe emmer - upside down. Het bovenvlak van een houten palet (wellicht tijdens het solo project van Stefaan Dheedene in crox terecht gekomen) kreeg een groene kleur.
De 'potted palm' (een van de acteurs) is foetsie. In crox-boek NR.9 heeft hij bladzijde 36 volgende tekst: 'What? Mayonnaise? I hate mayonnaise. I'm leaving. (30 seconds of awkward silence elapses) All right. I'll stay a little longer.' Het smalle verhoog waarop de palm stond, kreeg een zwart bovenvlak, witte peilers en rode steuntjes.
Linksop kwam een theatergordijn op de vloer terecht. Vier stroken: zwart, groen, rood, zwart. Tegen de muur ter rechterzijde leunt een borstel.
Op het zitvlak van een van de stoelen bevindt zich een laptop. Noe en Brian maken gebruik van de draadloze netwerkverbinding. Op de vloer, vlakbij de stoel, een plannetje waarop iemand met groene stift een routebeschrijving aanbracht. De Sint-Denijslaan maakt deel uit van het parcours en kreeg de specificatie 'against traffic' mee.
De flacons met plakkaatverf (zwart, rood, groen) staan gegroepeerd op een grijze vuilniszak die zich ter linkerzijde van het centrale platform bevindt. Brian nagelt een wit doek aan de achterzijde van het bouwsel; Noe is ervandoor.
Een a4tje met de eerste bladzijde van ACT II (Opening Night of a Small Town Musical). Het ligt op de vloer en toont de afdruk van een schoenzool.
De dataprojectors en bijhorende dvd's op een plankje, het plankje op twee schragen.
Bovenop een van beide beamers de beschermhoes van een dvd met HORSES-LOOP als titel. Zwart naaigaren.
Op het centrale podium, vlak aan een van de hoekpunten, ligt een doekje - het zou een zijden doekje kunnen zijn - met een kleur van goud.
Schuurpapier. Binnen hetzelfde areaal ook een prop witgele tape, het blaadje van een struikachtige, een gevouwen papiertje waar de met de marker aangebrachte tekst dwars doorheen leest, stof, vlekken, strepen en spatten. Wat verderop een paardenbloem.
Een leeg flesje bronwater, tape, een draadje en een driehoekig stukje karton, nog meer draadjes, koffiespatten, een pluisje. Vlakbij de trap naar het dakterras kwam een vijs op de vloer terecht.
De zwarte schoudertas van Brian en een stoel. Op het zitvlak van de stoel liggen een schaar en twee afstandsbedieningen, de grote hoort bij een dvd, de andere - die kleiner is - bij een dataprojector. Een van de afstandsbedieningen kwam op een visitekaartje terecht, dat van pannekoekenhuis Gwenola in de Volderstraat.
Een fles rode Anjou zonder jaartal. Zwarte kralen.
14u. In crox3 zijn Brian en Noe aan het werk, ze hebben de houten decorstukken in felle kleuren geschilderd. Robbert en Frank zijn er niet. Het bovenblad van het centrale bouwsel, diagonaal in de witte ruimte, kreeg een groene kleur. De andere kleuren zijn rood, wit, zwart en grijs. Voorin de ruimte ligt een strook fosforgroen, hetzelfde materiaal dat Alda, Merlin en Ludo gebruikten tijdens de zesde Brainbox-mutatie. Brian en Noe kregen de lap fosforgroen van CarianaCarianne cadeau. Ze hebben het naar hun zin, bij Gery, zeggen ze. Vanmorgen gingen ze bij Frips en Marc langs en musiceerden ze. Marc zal ongetwijfeld zijn gitalele bovengehaald hebben en gaf met glunderende minzaamheid een 'en dan speel ik nu voor u' ten beste, andere voorvalletjes zullen zich voorgedaan hebben waarbij Frips van tijd tot tijd giert van dolle pret, Borremans op haar zeteltje voor de kachel in quasi lethargische onschuld en in het tuintje, waar aan de tuintafel plaats genomen werd, is het volop voorjaarszon.
classificatie van voorwerpen
Een blauwe emmer - upside down. Het bovenvlak van een houten palet (wellicht tijdens het solo project van Stefaan Dheedene in crox terecht gekomen) kreeg een groene kleur.
De 'potted palm' (een van de acteurs) is foetsie. In crox-boek NR.9 heeft hij bladzijde 36 volgende tekst: 'What? Mayonnaise? I hate mayonnaise. I'm leaving. (30 seconds of awkward silence elapses) All right. I'll stay a little longer.' Het smalle verhoog waarop de palm stond, kreeg een zwart bovenvlak, witte peilers en rode steuntjes.
Linksop kwam een theatergordijn op de vloer terecht. Vier stroken: zwart, groen, rood, zwart. Tegen de muur ter rechterzijde leunt een borstel.
Op het zitvlak van een van de stoelen bevindt zich een laptop. Noe en Brian maken gebruik van de draadloze netwerkverbinding. Op de vloer, vlakbij de stoel, een plannetje waarop iemand met groene stift een routebeschrijving aanbracht. De Sint-Denijslaan maakt deel uit van het parcours en kreeg de specificatie 'against traffic' mee.
De flacons met plakkaatverf (zwart, rood, groen) staan gegroepeerd op een grijze vuilniszak die zich ter linkerzijde van het centrale platform bevindt. Brian nagelt een wit doek aan de achterzijde van het bouwsel; Noe is ervandoor.
Een a4tje met de eerste bladzijde van ACT II (Opening Night of a Small Town Musical). Het ligt op de vloer en toont de afdruk van een schoenzool.
De dataprojectors en bijhorende dvd's op een plankje, het plankje op twee schragen.
Bovenop een van beide beamers de beschermhoes van een dvd met HORSES-LOOP als titel. Zwart naaigaren.
Op het centrale podium, vlak aan een van de hoekpunten, ligt een doekje - het zou een zijden doekje kunnen zijn - met een kleur van goud.
Schuurpapier. Binnen hetzelfde areaal ook een prop witgele tape, het blaadje van een struikachtige, een gevouwen papiertje waar de met de marker aangebrachte tekst dwars doorheen leest, stof, vlekken, strepen en spatten. Wat verderop een paardenbloem.
Een leeg flesje bronwater, tape, een draadje en een driehoekig stukje karton, nog meer draadjes, koffiespatten, een pluisje. Vlakbij de trap naar het dakterras kwam een vijs op de vloer terecht.
De zwarte schoudertas van Brian en een stoel. Op het zitvlak van de stoel liggen een schaar en twee afstandsbedieningen, de grote hoort bij een dvd, de andere - die kleiner is - bij een dataprojector. Een van de afstandsbedieningen kwam op een visitekaartje terecht, dat van pannekoekenhuis Gwenola in de Volderstraat.
Een fles rode Anjou zonder jaartal. Zwarte kralen.
maandag 7 april 2008
maandag 7 april
Eerst de voorband, dan de achterband. Want de voorband komt eerst. Logisch: de voorband gaat als eerste linksop, de voorband gaat als eerste rechtsop. Dat is logisch.
Fup fup fup fup fup, zegt de fietspomp. Fup fup fup fup fup. Het is geen goeie fietspomp, ik wil een nieuwe. Nieuwe fietspomp A.U.B. Wat later duim aan het rubber. De voorband voelt een stuk beter. Dus dan de achterband. Fup fup fup. Fup fup fup. Fup fup fup. Op straat passeert een klasje. Ik schuif het darmpje in het handvat maar oei, het ontglipt me, valt op de grond. Foei. Foei. Dus ik buk me, raap het darmpje op. Met dit soort voorwerpjes ben je zelden klaar. Stout darmpje. Punaise van dittum dattum. Niet dat er voorlopig enig verband zou bestaan - tenzij als concept misschien - tussen punaise en fietsband. De punaise, zelfverklaard object, is zoek. Viel - maar dat gebeurde een hele tijd geleden al - en rolde - terwijl op een andere plek schuimende golven over het keistrand donderen (interessant voorbeeld) - en op wel zevenmiljoen plekken tegelijk iemand van gedacht veranderde. Exact op dat tijdstip. En hoeveel keer dezelfde gedachte - en telkens opnieuw met de regelmaat van een klok die de ene keer 5 minuten nodig heeft om zich over het beraad van een seconde te ontfermen en andere keer niet eens een seconde om over een verloop van eeuwen te beslissen.
In de Onderstraat zijn Antoine en Marie in gesprek met Claire. Antoine en Marie hadden het idee om een elektrisch aangedreven autootje rondjes te laten rijden maar Claire ziet ingrepen waar elektriciteit aan te pas komt niet zitten. Is zo afgesproken, een hele tijd geleden al.
Kristel belt me, ze zit in Pink Flamingo's, zag ons bezig. Antoine meet de ruiten op terwijl intussen al wel duidelijk is dat er niets anders op zit dan het project uit te stellen. In Pink Flamingo's is niemand - Kristel is ervandoor. In de Onderstraat komt Emilie aanfietsen, ze is op weg naar de Steinerschool in de Kasteelstraat. Met Antoine en Marie spreek ik af aan het rondpunt, ze zitten verveeld met de situatie. Ik zet de fiets op slot en stap in het autootje. We rijden naar het woonerf.
Fup fup fup fup fup, zegt de fietspomp. Fup fup fup fup fup. Het is geen goeie fietspomp, ik wil een nieuwe. Nieuwe fietspomp A.U.B. Wat later duim aan het rubber. De voorband voelt een stuk beter. Dus dan de achterband. Fup fup fup. Fup fup fup. Fup fup fup. Op straat passeert een klasje. Ik schuif het darmpje in het handvat maar oei, het ontglipt me, valt op de grond. Foei. Foei. Dus ik buk me, raap het darmpje op. Met dit soort voorwerpjes ben je zelden klaar. Stout darmpje. Punaise van dittum dattum. Niet dat er voorlopig enig verband zou bestaan - tenzij als concept misschien - tussen punaise en fietsband. De punaise, zelfverklaard object, is zoek. Viel - maar dat gebeurde een hele tijd geleden al - en rolde - terwijl op een andere plek schuimende golven over het keistrand donderen (interessant voorbeeld) - en op wel zevenmiljoen plekken tegelijk iemand van gedacht veranderde. Exact op dat tijdstip. En hoeveel keer dezelfde gedachte - en telkens opnieuw met de regelmaat van een klok die de ene keer 5 minuten nodig heeft om zich over het beraad van een seconde te ontfermen en andere keer niet eens een seconde om over een verloop van eeuwen te beslissen.
In de Onderstraat zijn Antoine en Marie in gesprek met Claire. Antoine en Marie hadden het idee om een elektrisch aangedreven autootje rondjes te laten rijden maar Claire ziet ingrepen waar elektriciteit aan te pas komt niet zitten. Is zo afgesproken, een hele tijd geleden al.
Kristel belt me, ze zit in Pink Flamingo's, zag ons bezig. Antoine meet de ruiten op terwijl intussen al wel duidelijk is dat er niets anders op zit dan het project uit te stellen. In Pink Flamingo's is niemand - Kristel is ervandoor. In de Onderstraat komt Emilie aanfietsen, ze is op weg naar de Steinerschool in de Kasteelstraat. Met Antoine en Marie spreek ik af aan het rondpunt, ze zitten verveeld met de situatie. Ik zet de fiets op slot en stap in het autootje. We rijden naar het woonerf.
zondag 6 april 2008
zaterdag 5 april
Joe springt binnen, hij heeft een kamer geboekt in Flandria Hotel, wou een taxi nemen. Sole had kunnen meekomen maar bleef liever in Brussel bij Valeria. Valeria is uit Buenos Aires, ze woont in Brussel. Joe en Soledad hebben ergens in Aragon een pastorij gekocht, een huis met vijftien kamers en een lap grond. Joe had gevraagd om wat van de prijs af te doen, maar de eigenaar, een zekere Jesus, zei dat hij dat niet wilde doen, in plaats daarvan konden ze een lap grond hebben. Die lap grond reikt tot over de heuveltop, 25 hectaren in een door witheet zonlicht aangewreten landschap, amandelbomen, zanderige glooiingen, rotshoogtes.
De poort is niet op slot en in crox3 is niemand. Ik ruim de hall op, Brian springt binnen, is zich niet bewust van het feit dat er helemaal niemand was. Marc steekt een print van de poster binnen. Wat later Silvester Anfang II, ze zijn met z'n zessen. Ik tel de kassa. Ada Van Hoorebeke springt binnen en vraagt naar Stijn. Ada woont in Berlijn.
Het bezoekersaantal dikt aan. Er zijn nogal wat bezoekers die voor het concert komen. Ik doe de bar, heb geen zicht op de situatie in de andere ruimtes. Een barman is samengesteld uit een beperkt aantal handelingen die hij in het beste geval tot in de puntjes beheerst. Een barman is een machine. Als hij met een of ander iemand een gesprek over het bierviltje begint, is dat op drukke momenten altijd zonder het bierviltje ernstig te nemen.
Een kelner heeft de vrijheid om het gesprek met de klant een zekere diepgang te geven.
De drukte begint rond een uur acht. We blijven bezig tot in de late uurtjes. Een massa volk. Uitstekend concert trouwens, twee sets.
De poort is niet op slot en in crox3 is niemand. Ik ruim de hall op, Brian springt binnen, is zich niet bewust van het feit dat er helemaal niemand was. Marc steekt een print van de poster binnen. Wat later Silvester Anfang II, ze zijn met z'n zessen. Ik tel de kassa. Ada Van Hoorebeke springt binnen en vraagt naar Stijn. Ada woont in Berlijn.
Het bezoekersaantal dikt aan. Er zijn nogal wat bezoekers die voor het concert komen. Ik doe de bar, heb geen zicht op de situatie in de andere ruimtes. Een barman is samengesteld uit een beperkt aantal handelingen die hij in het beste geval tot in de puntjes beheerst. Een barman is een machine. Als hij met een of ander iemand een gesprek over het bierviltje begint, is dat op drukke momenten altijd zonder het bierviltje ernstig te nemen.
Een kelner heeft de vrijheid om het gesprek met de klant een zekere diepgang te geven.
De drukte begint rond een uur acht. We blijven bezig tot in de late uurtjes. Een massa volk. Uitstekend concert trouwens, twee sets.
vrijdag 4 april
Geen hamers waarmee gekruisigd wordt. Grote wolken hangen boven het stadsbegin.
Geen hamers waarmee begonnen,
geen hamers waarmee beëindigd wordt.
Geen hamers die het toeval van een nagel treffen. Luid en uit alle aan het woonerf verzamelde huizen samengestroomd (kamers, hersenkronkels, donkere plekjes, gasfornuizen waarop een paardenoog gebakken wordt, pantoffels waarvan er één zoek is, familiefoto's op een strand in Mallorca, door zonlicht aangevreten slaapplekjes en het zoekgeraakte haarlint, wat hij van plan was geweest, wat ze verzweeg en hoe iemand met dunne blik naar het zelfportret in de slaapkamerspiegel kijkt), luid en trefzeker klinkt het getimmer, het getimmer van de handwerklieden.
Nel heeft de zwarte dataprojector geactiveerd en de briefwisseling levert twee stukken, een factuur van Reproduct en eentje van Ivago. Die van Ivago heeft met het standgeld te maken.
In de kubus het neuzelende gezoem van een diaprojector. Nel is er niet. Iemand heeft voor een pot koffie gezorgd.
Dan de grote zaal achterin. Dwars in de witte ruimte staat een klein, houten podiuim. Frank Merkx is met een hamer in de weer. Er is nog een podium, kleiner, smaller, waarop een van de acteurs plaatsnam, de 'potted palm'. Terwijl Noe en Brian een en ander bespreken tonen Robbert en Frank een recent werk, het gaat om een puzzel met fotokopies gebaseerd op een piëta van Pieter Paul Rubens.
De kartonnen marionetten leunen tegen een muur aan. Op het zwarte tafeltje van Anton dit keer een set met kandelaars, een spel kaarten, papierresten, een gepelde sinaasappel, sinaasappelschillen, een reep fondant chocolade van het merk Scharffenberger, het luciferdoosje, een zwarte marker, muntstukjes, een voorraad dadels en ananassap.
De citroengele shirt van Brian. Ze proberen de dataprojector uit.
In de grote zaal voorin blijft de muurschildering van Oliver Schulze door de witte verf heen komen.
Geen hamers waarmee begonnen,
geen hamers waarmee beëindigd wordt.
Geen hamers die het toeval van een nagel treffen. Luid en uit alle aan het woonerf verzamelde huizen samengestroomd (kamers, hersenkronkels, donkere plekjes, gasfornuizen waarop een paardenoog gebakken wordt, pantoffels waarvan er één zoek is, familiefoto's op een strand in Mallorca, door zonlicht aangevreten slaapplekjes en het zoekgeraakte haarlint, wat hij van plan was geweest, wat ze verzweeg en hoe iemand met dunne blik naar het zelfportret in de slaapkamerspiegel kijkt), luid en trefzeker klinkt het getimmer, het getimmer van de handwerklieden.
Nel heeft de zwarte dataprojector geactiveerd en de briefwisseling levert twee stukken, een factuur van Reproduct en eentje van Ivago. Die van Ivago heeft met het standgeld te maken.
In de kubus het neuzelende gezoem van een diaprojector. Nel is er niet. Iemand heeft voor een pot koffie gezorgd.
Dan de grote zaal achterin. Dwars in de witte ruimte staat een klein, houten podiuim. Frank Merkx is met een hamer in de weer. Er is nog een podium, kleiner, smaller, waarop een van de acteurs plaatsnam, de 'potted palm'. Terwijl Noe en Brian een en ander bespreken tonen Robbert en Frank een recent werk, het gaat om een puzzel met fotokopies gebaseerd op een piëta van Pieter Paul Rubens.
De kartonnen marionetten leunen tegen een muur aan. Op het zwarte tafeltje van Anton dit keer een set met kandelaars, een spel kaarten, papierresten, een gepelde sinaasappel, sinaasappelschillen, een reep fondant chocolade van het merk Scharffenberger, het luciferdoosje, een zwarte marker, muntstukjes, een voorraad dadels en ananassap.
De citroengele shirt van Brian. Ze proberen de dataprojector uit.
In de grote zaal voorin blijft de muurschildering van Oliver Schulze door de witte verf heen komen.
woensdag 2 april
voormiddag
De man van Quatremains komt de kamervleugel weghalen. Brian is langsgeweest, z'n laptop bleef op het zwarte tafeltje, zelf is hij er niet.
Op het woonerf soleert een merel. Ik zorg voor een pot koffie en kijk toe. De piano komt op z'n zij terecht, de poten worden er uitgedraaid.
vroege namiddag
Telefoon van Yves Vluggen. Dan Joris - zonder correcte IBAN code kan hij de door Britta gemaakte transportkosten niet overschrijven. In de mailbox een berichtje van Guido. Jonas aan de lijn, hij vergat wat spullen mee te nemen. (een radio, de partituur van Living Room Music)
Nel is in de kubus bezig, Lina en Hiro van Nieuwe Media steken een handje toe. Michiel komt de schilderijen oppikken die er vorige keer niet bij konden en om die reden in de videoruimte gestockeerd werden waar ze intussen in de weg staan. Willy Dee betreedt de mediaruimte en bestelt een Voisin. Aan de brug Isabelle. Later een dame die eens een kijkje komt kijken, de poort staat open, haar dochter kwam gisteren naar het Cage en Fluxus project en wat ze hierover vernam had haar nieuwsgierig gemaakt. Nel vraagt hoe het met de diaprojectoren zit. We hebben er twee, zeg ik, twee oude Kodaks die Joris via Ebay op de kop had weten te tikken, prehistorisch. Ik neem een kijkje in de stockruimte. In crox3 zijn Brian, Robbert en Frank Merkx aan de slag. Het gaat er vrolijk aan toe. Frank heeft een stofbril op z'n voorhoofd en filmt.
'Is that a table you make?' vraag ik. Midden de ruimte, waar zoëven nog de zwarte kamervleugel stond, staat nu een houten constructie. Het zou om een podium kunnen gaan, een tafel of een varkenshok.
'Essentially a giant table,' bevestigt Brian. Ze zijn er iets na het middaguur tegenaan gevlogen, hij, Robbert en Frank. Een plankje op twee schragen fungeert als werktafel. Op het tafeltje bevindt zich de afkortzaag, een berg zagemeel en twee kopjes koffie. Een van de kopjes staat midden het zagemeel, het andere op een dienblad waarop zich ook een flesje koffiemelk bevindt, een Engelse sleutel en een voorraad witte suikerklontjes. Midden de vloer kwam een stapel notities terecht. Op een van de bladzijden heeft Brian met groene stift een schets gemaakt van hoe hij het podium ziet (podium, tafel, varkenshok) en daar volgende notitie aan toegevoegd: The Janitor outlines the barriers between UA/RA and stage. UA staat voor 'unrehearsed', RA voor 'rehearsed audience'.
Johan Gelper en Steven Baelen springen binnen, ze komen van het Caermersklooster. Wat later Noe, jetlagged, ze zou paar uur eerder in Brussel Zaventem gearriveerd zijn. Nel heeft al wat gefilmd. Bestuurslid Coene meert aan, komt foto's nemen. Ik had eerder al naar Parys Printing getelefoneerd en vernam dat de nieuwste publicatie klaar is. Het autootje doet het niet, dus Marc gaat het zijne oppikken. We rijden naar Parys Printing, de Meulestedebrug ligt open. Richting stad is er een file van de Wiedauwkaai tot aan het droogdok. We laden crox-boek NR.9 in, vier dozen, een dun boekje, 48 pagina's.
15u30
In de zaal achterin treffen we niet alleen Noe en Brian maar ook Robbert, Frank Merkx en Marianne Vogt. Marianne is een van de actrices, ze woont in Brussel. We overhandigen de eerste exemplaren van het negende crox-boek, Brian en Noe zijn in de wolken. In de andere zaal is Johan Gelper bezig met het vervaardigen van een groene streep, hetzelfde groen als de kleur van de wielen van een van beide objecten. Eva ontruimt de videoruimte. Het gesprek komt op de plaatsing van de objecten. Gelper heeft twee kleinere werken aan de ingreep toegevoegd - de ingreep zelf ziet hij als een driedimensionale tekening - en het is maar de vraag of die kleinere objecten, het gaat bovendien om ouder werk, niet totaal overbodig zijn.
late namiddag
Ik begin met het uitmesten van de stockruimte. Intussen kwam Nel tot het besluit dat ze maar beter een stevige sokkel kan bouwen. Marianne is ervandoor, ook Robbert en Frank, die hadden nog wat andere dingen te doen. Noe en Brian verknippen kartonnen dozen. De stock levert een schat aan bruikbaar materiaal, koordjes, ijzerdraad, dozen met gerief dat ze vorig jaar meebrachten. Met het ribkarton maken ze twee marionetten.
'They're really huge though...,' bedenkt Brian. Hij steekt een van de marionetten de hoogte in. 'Could you operate them?' Dat proberen ze meteen uit.
De man van Quatremains komt de kamervleugel weghalen. Brian is langsgeweest, z'n laptop bleef op het zwarte tafeltje, zelf is hij er niet.
Op het woonerf soleert een merel. Ik zorg voor een pot koffie en kijk toe. De piano komt op z'n zij terecht, de poten worden er uitgedraaid.
vroege namiddag
Telefoon van Yves Vluggen. Dan Joris - zonder correcte IBAN code kan hij de door Britta gemaakte transportkosten niet overschrijven. In de mailbox een berichtje van Guido. Jonas aan de lijn, hij vergat wat spullen mee te nemen. (een radio, de partituur van Living Room Music)
Nel is in de kubus bezig, Lina en Hiro van Nieuwe Media steken een handje toe. Michiel komt de schilderijen oppikken die er vorige keer niet bij konden en om die reden in de videoruimte gestockeerd werden waar ze intussen in de weg staan. Willy Dee betreedt de mediaruimte en bestelt een Voisin. Aan de brug Isabelle. Later een dame die eens een kijkje komt kijken, de poort staat open, haar dochter kwam gisteren naar het Cage en Fluxus project en wat ze hierover vernam had haar nieuwsgierig gemaakt. Nel vraagt hoe het met de diaprojectoren zit. We hebben er twee, zeg ik, twee oude Kodaks die Joris via Ebay op de kop had weten te tikken, prehistorisch. Ik neem een kijkje in de stockruimte. In crox3 zijn Brian, Robbert en Frank Merkx aan de slag. Het gaat er vrolijk aan toe. Frank heeft een stofbril op z'n voorhoofd en filmt.
'Is that a table you make?' vraag ik. Midden de ruimte, waar zoëven nog de zwarte kamervleugel stond, staat nu een houten constructie. Het zou om een podium kunnen gaan, een tafel of een varkenshok.
'Essentially a giant table,' bevestigt Brian. Ze zijn er iets na het middaguur tegenaan gevlogen, hij, Robbert en Frank. Een plankje op twee schragen fungeert als werktafel. Op het tafeltje bevindt zich de afkortzaag, een berg zagemeel en twee kopjes koffie. Een van de kopjes staat midden het zagemeel, het andere op een dienblad waarop zich ook een flesje koffiemelk bevindt, een Engelse sleutel en een voorraad witte suikerklontjes. Midden de vloer kwam een stapel notities terecht. Op een van de bladzijden heeft Brian met groene stift een schets gemaakt van hoe hij het podium ziet (podium, tafel, varkenshok) en daar volgende notitie aan toegevoegd: The Janitor outlines the barriers between UA/RA and stage. UA staat voor 'unrehearsed', RA voor 'rehearsed audience'.
Johan Gelper en Steven Baelen springen binnen, ze komen van het Caermersklooster. Wat later Noe, jetlagged, ze zou paar uur eerder in Brussel Zaventem gearriveerd zijn. Nel heeft al wat gefilmd. Bestuurslid Coene meert aan, komt foto's nemen. Ik had eerder al naar Parys Printing getelefoneerd en vernam dat de nieuwste publicatie klaar is. Het autootje doet het niet, dus Marc gaat het zijne oppikken. We rijden naar Parys Printing, de Meulestedebrug ligt open. Richting stad is er een file van de Wiedauwkaai tot aan het droogdok. We laden crox-boek NR.9 in, vier dozen, een dun boekje, 48 pagina's.
15u30
In de zaal achterin treffen we niet alleen Noe en Brian maar ook Robbert, Frank Merkx en Marianne Vogt. Marianne is een van de actrices, ze woont in Brussel. We overhandigen de eerste exemplaren van het negende crox-boek, Brian en Noe zijn in de wolken. In de andere zaal is Johan Gelper bezig met het vervaardigen van een groene streep, hetzelfde groen als de kleur van de wielen van een van beide objecten. Eva ontruimt de videoruimte. Het gesprek komt op de plaatsing van de objecten. Gelper heeft twee kleinere werken aan de ingreep toegevoegd - de ingreep zelf ziet hij als een driedimensionale tekening - en het is maar de vraag of die kleinere objecten, het gaat bovendien om ouder werk, niet totaal overbodig zijn.
late namiddag
Ik begin met het uitmesten van de stockruimte. Intussen kwam Nel tot het besluit dat ze maar beter een stevige sokkel kan bouwen. Marianne is ervandoor, ook Robbert en Frank, die hadden nog wat andere dingen te doen. Noe en Brian verknippen kartonnen dozen. De stock levert een schat aan bruikbaar materiaal, koordjes, ijzerdraad, dozen met gerief dat ze vorig jaar meebrachten. Met het ribkarton maken ze twee marionetten.
'They're really huge though...,' bedenkt Brian. Hij steekt een van de marionetten de hoogte in. 'Could you operate them?' Dat proberen ze meteen uit.
dinsdag 1 april 2008
dinsdag 1 april
Op het woonerf een blauwe fiets, de fiets van Gelper. Gelper is in de grote zaal bezig, Twan in de corridor. Brian komt een kijkje nemen. Gisteren zaten hij en Stief in De Lieve en kregen ze het servies op een crox-onderlegger geserveerd. In de ruimte achterin, waar een zwarte kamervleugel van het merk YAMAHA staat opgesteld, is een pianostemmer bezig. Jonas Scheys komt aanstappen in de corridor. (de brug die over een berg wandelt) We ruimen de grote zaal en de hall op en brengen alles tijdelijk in de videoruimte onder. In de hall een gitaar, een schoendoos, de diaprojector en het projectiescherm. Een jonge vrouw betreedt de croxruimte, ze draagt een rode jekker, heet Clara en is painiste. In de hoek achterin staat een contrabas. Schoon, zo'n contrabas. Deze heeft een kleur van Kasselse aarde. Hier ook een werk van Twan, 'Mountain or hope sleeps silently here' - op een lage, vierkante sokkel liggen de stukjes van een zwart geschilderde puzzel op elkaar gestapeld wat er als een terril uitziet. Ter rechterzijde, halverwege de ruimte en tegen de muur aangeschoven, staat een keukentafeltje. Hier wordt straks een compositie voor schrijfmachine uitgevoerd. Voorin de corridor twee flessen die tijdelijk als muziekinstrument fungeren: een Gato Negro en een fles Zubrowka, Poolse Wodka. Heeft een kaneelachtige smaak, preciseert Jonas, en drinken ze in Polen meestal met appelsap. De flessen zijn leeg. Ik had ze bij het afval gezet. Jonas vroeg of ik wist waar de flessen gebleven waren.
Eva en Steven. Johan ladder op ladder af. Indrukwekkend. Een aangename drukte. Clara is rond met het voorbereidende werk, tussen de snaren van de piano kwamen vijzen en stukjes rubber te zitten. Straks zal ze een werk voor Prepared Piano uitvoeren en ook de in 1948 gecomponeerde Suite voor toy piano van John Cage. Bovenaan links op de eerste bladzijde van de partituur geven een halve noot en een nummer het tempo aan: 64. Nog meer muzikanten springen binnen, Lien - een klarinettiste - en Liesl, de fluitica. Intussen is ook een zekere Ruben in de ruimte achterin aan de slag, hij heeft er een vibrafoon opgesteld (grote metalen toetsen die als dikke schellen in een zwarte verpakking opgerold zitten) en bereidt zich voor op het ten gehore brengen van FIVE, nog een compositie van Cage, 'For any Five Voices or Instruments'.
De concertavond kondigt zich aan als een fijne gebeurtenis. HAPPENING CAGE EN FLUXUS, dat is de titel. Er zullen werken ten gehore gebracht worden van John Cage, George Brecht, Robert Bozzi, Emmet Williams, Godfried-Willem Raes en La Monte Young. Er zal Calvados gedronken worden - de Zubrowka is op - en Jack Daniels. Het bezoekersaantal zal oplopen. Jonas had gezegd dat hij op een man of vijftig hoopte. Het zal een stuk meer worden, een honderdtal. Zij zullen tussen Cage en Brecht en Bozzi heen en weer geslingerd worden terwijl in de grote zaal - in de versie van Jonas kreeg de grote zaal de naam Reverbe mee - werk van Johan Gelper, Steven Baelen en Eva De Leener te zien zal zijn en in de zaal achterin werk van Twan Bastiaansen en Sarah Geirnaert. Hou Chien Cheng zal zich beperken tot het tonen van een video in de kubusruimte. Later zal Ann binnenspringen, we zullen de fles Jack Daniels ledigen (die trouwens toch zo goed als leeg was) en iemand zal aan de piano plaatsnemen.
Een man of vijftig - heb ik gezegd een man of vijftig? Het zijn er zeker honderd. De concertavond begint met een stuk voor prepared piano van John Cage. Dat is in crox3. Rond een uur of zeven hadden we de versie van Joshua Pierce beluisterd; later vroeg Clara of ze die van me lenen mocht. Marc filmt. Terwijl in de grote zaal 'solo for voice 23' ten gehore wordt gebracht - een van de vele events uit Songbooks van John Cage - en bovenop de kubus simultaan een instructie van George Brecht (amper een minuut later begint Ruben in de kubus aan 'for a drummer 7' van dezelfde componist), zit Clara aan de door Quatremains geleverde kwartvleugel.
Marc is lang niet de enige die filmt. Alles registeren, voor zover dat enig belang gehad zou kunnen hebben, zit er dit keer overigens niet in. De concertavond heeft een gechronometreerd verloop. Na de generale repetitie gaf Jonas toe dat dat best zenuwslopend is. De uitvoerders hebben zich strak aan een vooraf bepaald schema te houden: om 4 minuten na 8 bijvoorbeeld brengt de klarinettiste in de kubus het eerste deel van 'sonate for clarinet', een stuk dat eigenlijk in crox3 begint, tijdens het stuk voor prepared piano staat ze strak tegen de houten tussenwand; op bepaald ogenblik begint ze te rennen, te rennen alsof haar leven ervan afhangt; ze neemt de corridor tussen het publiek door; laten we aannemen dat een deel van dat publiek vertrouwd is met de extravagante instructies van Cage want dit zijn ongetwijfeld stuk voor stuk lieden die wel wat anders doen dan naar de driehonderdduizendste versie van de derde etude van Chopin luisteren; waar tegen ingebracht zou kunnen worden dat Clara onder andere Mozart en Chopin op haar programma heeft; enfin, wat er ook van zij, de klarinettiste kleppert door de corridor, duikt tussen de ruggen door de kubusruimte in (hier een videoprojectie van Hou Chien Cheng en drie, vier toehoorders die zich wellicht voordien al in de kubus bevonden) en begint aan de sonate voor klarinet. Uitvoerder X is bovenop de kubus, na een interval van exact twee minuten, aan een tweede lezing van de instructie van George Brecht begonnen. In de corridor stappen mensen die niet weten wat eerst. In de grote zaal intussen voert iemand ten tweede male 'solo for voice 23' uit (prepare something to eat). Jonas zei dat hij eerst een gebakken eitje had willen doen tot hij ontdekte dat we niet over een gasfornuis beschikken. In de corridor gaat 'song of uncertain length' aan scherven. Het publiek improviseert op voetstappen, bedenk ik, een compositie die je niet zo vaak hoort, publiek bevindt zich tijdens het beluisteren van hedendaags klassiek doorgaans in zittende houding. Dus ook dit werk wordt uitgevoerd, de eerste als zodanig geregistreerde versie van 'Footsteps, prelude and fugue' (Anoniem begin 21ste eeuw).
'For a drummer 6' van George Brecht vindt in de grote zaal plaats terwijl in crox3 voor de derde keer iemand aan de schrijfmachine plaatsneemt en Lien en Liesl in de hall 'sonata for 2 voices' uitvoeren (dit keer een versie voor klarinet en dwarsfluit). Jonas is op dat moment sinds enige tijd met het eerste deel van 'solo for voice 64' bezig.
Stipt om 20u29 begint 4'33", een werk van John Cage, 'tutti imobile'. Gedurende vier minuten en drieëndertig seconden blijven de performers onbeweeglijk, in sommige gevallen midden het stuk dat ze aan het uitvoeren waren. Na exact vier minuten en drieëndertig seconden nemen ze de draad weer op. Lien en Liesl werken 'sonate for 2 voices' af, Ruben timmert met twee hamers op de gehelmde schedel van Thomas (het gaat om 'for a drummer 6' van George Brecht) en in crox3 ratelt het letterklavier. De tekst van 'solo for voice 15' is aan Satie ontleend. De versie die de eerste performer afleverde (dat was Lien of Liesl) leest als volgt:
L'artiste n'a pas le droit de disposer inutilement
du temps de son auditeur
L'artiste n'a pas le droit de disposer inutilement de temps de son auditeur
L'artiste n'a pas le droit de disposer intuliment du temps ode son auditeur
L'artiste n'a pas le droit de disposer inutilement du temps de son audiyteur
Op een a4tje dat ik in het bureau aantref staan volgende instructies:
'song with electronics (irrelevant)
directions
Shout the text at highest volume without feedback like a football cheer-leader. Keep score suddenly on an amplified table making four vertical marks and a diagonal for each five.' Het gaat om 'song for voice 64,' NICHI NICHI KORE KO NICHI, tot driemaal toe door Jonas Scheys ten gehore gebracht, de eerste rondgang begint in de corridor, de tweede in de grote zaal, de derde opnieuw in de corridor. De tweede versie is nog niet helemaal afgerond als ze in crox3 aan FIVE beginnen, een stuk - wat de titel aangeeft - voor 5 uitvoerders. De compositie duurt exact 5 minuten, elke uitvoerder heeft 5 fragmenten uit te voeren. Vandaag is de bezetting klarinet, dwarsfluit, elektrische gitaar, vibrafoon en piano. PLAYER 2 (dat was de vibrafonist, herinner ik me) had volgende instructies:
notenbalk 1, twee noten (tijdsduur 1 minuut en 15 seconden): een sol# en een si; het tijdsbestek van de eerste noot is 45 seconden (dat wil de zeggen de noot, een sol#, de tijdsduur ervan is onbepaald, moet gebracht worden tijdens de eerste 45 seconden van de compositie); de tweede noot, een si, kan vanaf de dertigste seconde (dus eventueel meteen na de eerste als de uitvoerder bvb tot de 40ste seconde wacht om de eerste noot uit te voeren)
notenbalk 2, twee noten: een sol# en een mi (binnen de notenbalk de hoge mi); het tijdbestek is 1 minuut na het begin van de compositie, wat de uitvoerder de mogelijkheid biedt (zie hierboven) om de sol# van notenbalk 2 VOOR de si van notenbalk 1 te plaatsen aangezien het begin van de tweede notenbalk 15 seconden voor het eind van de eerste notenbalk valt
het einde van de tweede en het begin van de derde notenbalk is 2'15"
de derde notenbalk heeft een tijdsduur van 30 seconden (2'15" > 2'45") en 1 noot, een fa
het begin van vierde en het einde van de derde notenbalk is 2'45"
die vierde notenbalk geeft 1 noot, een do#, en twee keer een tijdsduur van 45 seconden, de laatste hiervan overlapt met notenbalk 5
notenbalk 5, de vijfde en laatste, toont drie noten onderin de notenbalk, een mi, een fa en een do; de eerste, een mi, kan in principe voor de laatste noot van notenbalk 4 uitgevoerd worden (de tijdsduur overlapt)
Het laatste stuk van de avond is een compositie van La Monte Young, si fa#. Zes instrumenten: elektrische gitaar, vibrafoon, piano, contrabas, klarinet, dwarsfluit.
Jonas ging er van uit dat de zaal achterin, crox3, voor een enorme klankkast zou zorgen. De uitvoerders hebben twee noten ter beschikking die ze zo lang mogelijk aan te houden hebben.
Het is het hoogtepunt, een prachtige gebeurtenis.
Na het concert spoed ik mij naar de bar, er zijn dorstigen. Ik schuif Jack Johnson van Miles Davis in de hifi. Later wordt het Maceo Parker.
Eva en Steven. Johan ladder op ladder af. Indrukwekkend. Een aangename drukte. Clara is rond met het voorbereidende werk, tussen de snaren van de piano kwamen vijzen en stukjes rubber te zitten. Straks zal ze een werk voor Prepared Piano uitvoeren en ook de in 1948 gecomponeerde Suite voor toy piano van John Cage. Bovenaan links op de eerste bladzijde van de partituur geven een halve noot en een nummer het tempo aan: 64. Nog meer muzikanten springen binnen, Lien - een klarinettiste - en Liesl, de fluitica. Intussen is ook een zekere Ruben in de ruimte achterin aan de slag, hij heeft er een vibrafoon opgesteld (grote metalen toetsen die als dikke schellen in een zwarte verpakking opgerold zitten) en bereidt zich voor op het ten gehore brengen van FIVE, nog een compositie van Cage, 'For any Five Voices or Instruments'.
De concertavond kondigt zich aan als een fijne gebeurtenis. HAPPENING CAGE EN FLUXUS, dat is de titel. Er zullen werken ten gehore gebracht worden van John Cage, George Brecht, Robert Bozzi, Emmet Williams, Godfried-Willem Raes en La Monte Young. Er zal Calvados gedronken worden - de Zubrowka is op - en Jack Daniels. Het bezoekersaantal zal oplopen. Jonas had gezegd dat hij op een man of vijftig hoopte. Het zal een stuk meer worden, een honderdtal. Zij zullen tussen Cage en Brecht en Bozzi heen en weer geslingerd worden terwijl in de grote zaal - in de versie van Jonas kreeg de grote zaal de naam Reverbe mee - werk van Johan Gelper, Steven Baelen en Eva De Leener te zien zal zijn en in de zaal achterin werk van Twan Bastiaansen en Sarah Geirnaert. Hou Chien Cheng zal zich beperken tot het tonen van een video in de kubusruimte. Later zal Ann binnenspringen, we zullen de fles Jack Daniels ledigen (die trouwens toch zo goed als leeg was) en iemand zal aan de piano plaatsnemen.
Een man of vijftig - heb ik gezegd een man of vijftig? Het zijn er zeker honderd. De concertavond begint met een stuk voor prepared piano van John Cage. Dat is in crox3. Rond een uur of zeven hadden we de versie van Joshua Pierce beluisterd; later vroeg Clara of ze die van me lenen mocht. Marc filmt. Terwijl in de grote zaal 'solo for voice 23' ten gehore wordt gebracht - een van de vele events uit Songbooks van John Cage - en bovenop de kubus simultaan een instructie van George Brecht (amper een minuut later begint Ruben in de kubus aan 'for a drummer 7' van dezelfde componist), zit Clara aan de door Quatremains geleverde kwartvleugel.
Marc is lang niet de enige die filmt. Alles registeren, voor zover dat enig belang gehad zou kunnen hebben, zit er dit keer overigens niet in. De concertavond heeft een gechronometreerd verloop. Na de generale repetitie gaf Jonas toe dat dat best zenuwslopend is. De uitvoerders hebben zich strak aan een vooraf bepaald schema te houden: om 4 minuten na 8 bijvoorbeeld brengt de klarinettiste in de kubus het eerste deel van 'sonate for clarinet', een stuk dat eigenlijk in crox3 begint, tijdens het stuk voor prepared piano staat ze strak tegen de houten tussenwand; op bepaald ogenblik begint ze te rennen, te rennen alsof haar leven ervan afhangt; ze neemt de corridor tussen het publiek door; laten we aannemen dat een deel van dat publiek vertrouwd is met de extravagante instructies van Cage want dit zijn ongetwijfeld stuk voor stuk lieden die wel wat anders doen dan naar de driehonderdduizendste versie van de derde etude van Chopin luisteren; waar tegen ingebracht zou kunnen worden dat Clara onder andere Mozart en Chopin op haar programma heeft; enfin, wat er ook van zij, de klarinettiste kleppert door de corridor, duikt tussen de ruggen door de kubusruimte in (hier een videoprojectie van Hou Chien Cheng en drie, vier toehoorders die zich wellicht voordien al in de kubus bevonden) en begint aan de sonate voor klarinet. Uitvoerder X is bovenop de kubus, na een interval van exact twee minuten, aan een tweede lezing van de instructie van George Brecht begonnen. In de corridor stappen mensen die niet weten wat eerst. In de grote zaal intussen voert iemand ten tweede male 'solo for voice 23' uit (prepare something to eat). Jonas zei dat hij eerst een gebakken eitje had willen doen tot hij ontdekte dat we niet over een gasfornuis beschikken. In de corridor gaat 'song of uncertain length' aan scherven. Het publiek improviseert op voetstappen, bedenk ik, een compositie die je niet zo vaak hoort, publiek bevindt zich tijdens het beluisteren van hedendaags klassiek doorgaans in zittende houding. Dus ook dit werk wordt uitgevoerd, de eerste als zodanig geregistreerde versie van 'Footsteps, prelude and fugue' (Anoniem begin 21ste eeuw).
'For a drummer 6' van George Brecht vindt in de grote zaal plaats terwijl in crox3 voor de derde keer iemand aan de schrijfmachine plaatsneemt en Lien en Liesl in de hall 'sonata for 2 voices' uitvoeren (dit keer een versie voor klarinet en dwarsfluit). Jonas is op dat moment sinds enige tijd met het eerste deel van 'solo for voice 64' bezig.
Stipt om 20u29 begint 4'33", een werk van John Cage, 'tutti imobile'. Gedurende vier minuten en drieëndertig seconden blijven de performers onbeweeglijk, in sommige gevallen midden het stuk dat ze aan het uitvoeren waren. Na exact vier minuten en drieëndertig seconden nemen ze de draad weer op. Lien en Liesl werken 'sonate for 2 voices' af, Ruben timmert met twee hamers op de gehelmde schedel van Thomas (het gaat om 'for a drummer 6' van George Brecht) en in crox3 ratelt het letterklavier. De tekst van 'solo for voice 15' is aan Satie ontleend. De versie die de eerste performer afleverde (dat was Lien of Liesl) leest als volgt:
L'artiste n'a pas le droit de disposer inutilement
du temps de son auditeur
L'artiste n'a pas le droit de disposer inutilement de temps de son auditeur
L'artiste n'a pas le droit de disposer intuliment du temps ode son auditeur
L'artiste n'a pas le droit de disposer inutilement du temps de son audiyteur
Op een a4tje dat ik in het bureau aantref staan volgende instructies:
'song with electronics (irrelevant)
directions
Shout the text at highest volume without feedback like a football cheer-leader. Keep score suddenly on an amplified table making four vertical marks and a diagonal for each five.' Het gaat om 'song for voice 64,' NICHI NICHI KORE KO NICHI, tot driemaal toe door Jonas Scheys ten gehore gebracht, de eerste rondgang begint in de corridor, de tweede in de grote zaal, de derde opnieuw in de corridor. De tweede versie is nog niet helemaal afgerond als ze in crox3 aan FIVE beginnen, een stuk - wat de titel aangeeft - voor 5 uitvoerders. De compositie duurt exact 5 minuten, elke uitvoerder heeft 5 fragmenten uit te voeren. Vandaag is de bezetting klarinet, dwarsfluit, elektrische gitaar, vibrafoon en piano. PLAYER 2 (dat was de vibrafonist, herinner ik me) had volgende instructies:
notenbalk 1, twee noten (tijdsduur 1 minuut en 15 seconden): een sol# en een si; het tijdsbestek van de eerste noot is 45 seconden (dat wil de zeggen de noot, een sol#, de tijdsduur ervan is onbepaald, moet gebracht worden tijdens de eerste 45 seconden van de compositie); de tweede noot, een si, kan vanaf de dertigste seconde (dus eventueel meteen na de eerste als de uitvoerder bvb tot de 40ste seconde wacht om de eerste noot uit te voeren)
notenbalk 2, twee noten: een sol# en een mi (binnen de notenbalk de hoge mi); het tijdbestek is 1 minuut na het begin van de compositie, wat de uitvoerder de mogelijkheid biedt (zie hierboven) om de sol# van notenbalk 2 VOOR de si van notenbalk 1 te plaatsen aangezien het begin van de tweede notenbalk 15 seconden voor het eind van de eerste notenbalk valt
het einde van de tweede en het begin van de derde notenbalk is 2'15"
de derde notenbalk heeft een tijdsduur van 30 seconden (2'15" > 2'45") en 1 noot, een fa
het begin van vierde en het einde van de derde notenbalk is 2'45"
die vierde notenbalk geeft 1 noot, een do#, en twee keer een tijdsduur van 45 seconden, de laatste hiervan overlapt met notenbalk 5
notenbalk 5, de vijfde en laatste, toont drie noten onderin de notenbalk, een mi, een fa en een do; de eerste, een mi, kan in principe voor de laatste noot van notenbalk 4 uitgevoerd worden (de tijdsduur overlapt)
Het laatste stuk van de avond is een compositie van La Monte Young, si fa#. Zes instrumenten: elektrische gitaar, vibrafoon, piano, contrabas, klarinet, dwarsfluit.
Jonas ging er van uit dat de zaal achterin, crox3, voor een enorme klankkast zou zorgen. De uitvoerders hebben twee noten ter beschikking die ze zo lang mogelijk aan te houden hebben.
Het is het hoogtepunt, een prachtige gebeurtenis.
Na het concert spoed ik mij naar de bar, er zijn dorstigen. Ik schuif Jack Johnson van Miles Davis in de hifi. Later wordt het Maceo Parker.
Abonneren op:
Posts (Atom)
