maandag 7 juli

Ik blader in de Atlas Routier van MICHELIN en bevind me ter hoogte van Pen Lan, een onooglijk plekje aan de noordelijke oever van de monding van de Vilaine, op de kaart aangeduid als Pointe de Pen-Lan. Op het dak zijn werkzaamheden. Iemand wandelt over het dak. De gsm ratelt, ik stap over het puin van boeken en papierwerk heen en heb John Watts aan de lijn. Watts is op kantoor in London, dat z'n stem zaterdag verstikkingsverschijnselen vertoonde was omdat hij aan het rijden was. We spreken af dat hij begin oktober naar crox komt. Het gaat om een tournée met visueel werk, dertien films en ook nog wat andere dingen als ik het goed heb. Eerst doen ze Brighton, dan Glasgow en Gent, na Gent rijden ze meteen door naar Düsseldorf en tenzij ik me vergis doen ze ook Berlijn en Amsterdam aan.
Van Pen-Lan en het noordelijk gelegen Muzillac gaat het naar Vannes, de baai van Morbihan en Quiberon, een schiereiland ten zuiden van Carnac. Ik beland in de Halvemaanstraat en steek op huisnummer 113 een schijfje binnen met muziek van Cian Nugent. Frips zit voor het tuinraam en is aan het mailarten. Marc googlelt John Watts, een concertje uit 2006.
Van de Halvemaanstraat naar de plek waar Sjoerd en Gwen wonen is vijf minuten. Sjoerd heeft z'n poot onder een aantal documenten te zetten, afwachten wat het wordt als ik dat straks op de griffie binnensteek. We drinken pastis. Op tafel een fraai stilleven, genre Manet, met citroen en zwarte handdoek en drie boeken van Hanif Kureishi, Gabriëls gave, Dromen en daden en het hilarische De Boeddha van de buitenwijk. Kureishi schreef de scenario's voor My Beautiful Laundrette en Sammy and Rosie get laid. 'Mijn naam is Karim Amir,' zo begint De Boeddha van de buitenwijk, 'en ik ben een geboren en getogen Engelsman, zo goed als dan.'
Een studente van Multimediale Vormgeving, Kathy Vercauteren, heeft op het Gentse Kunstsalon de tweede prijs weggekaapt. En Kokot die haar werk tijdens de preselectie aan de jury voor te stellen had waar ik deel van uitmaakte - de andere juryleden toen waren Wim Waelput en Inge Braeckman - heeft de hoofdprijs gewonnen.
Gwendolyne reinigt artisjokken en plaatst een schotel met mosterdsaus op tafel, soort mayonaise eigenlijk, olijfolie en eigeel op gesmaakt gebracht met citroen, peper, zout, look en balsamico. Ik noteer het telefoonnummer van Vadim Vosters. Er komt allerlei lekkers op tafel, restjes want het is restjesdag: geraspte komkommer en Turkse yoghurt (gepreciseerd met look en verse munt, komkommer uit de serre trouwens), een Turks ringetje met sesamzaad, groene olijven en gemarineerde Spaanse paprika. Sjoerd ontkurkt een Fitou uit 2006, Chêne royal. Fitou, dat is de streek rond Perpignan waar ze eind jaren zeventig enige tijd op het strand woonden in de buurt van St.Marie-Plage, een plek die intussen naar verluidt Merlin Plage heet. Merlin Plage is een keten van vakantiedorpjes.
Eind jaren zeventig hadden ze daar een frietkot. 'Je bestelde drie pakken friet,' herinnert Gwen zich, 'en dan pas begon hij zijn aardappelen te schillen.'
Het assortiment op tafel wordt aangedikt met mossels uit blik, mossels in een Spaanse sausje, en scampis. We hebben artisjok als hoofdgerecht, niet zo'n vlezige, Gwen had de al grotendeels droog geworden kelkbladeren gehalveerd want daar viel toch niet meer van te eten, zei ze. Er is ook pesto en gedroogde tomaat en als nagerecht couscous met lamsvlees, ook een van de restjes. Kikkererwten, wortel, ajuin, tomaat, gaar gebakken schijfjes courgette, courgette uit de serre, en paprika. Tot slot, want vanavond kan het niet op, een kom aardbeiensorbet.
De nieuwe huiskat springt binnen, Blancasbottas heet ze. Wittepoot. Sjoerd houdt het bij Blan.

Huiswaarts fietsend kijk ik om naar huisnummer 54. Gek. Wat is er veranderd. Of is er helemaal niets veranderd?