maandag 27 april

Een willekeurig boek. Slechts een handvol boeken echter leeft in het wild (van de kamer ---> kamer want buitenwereld binnenstebuiten gekeerde puinhoop) Andere hebben hun toevlucht gezocht tot kartonnen dozen - of hebben zich gewend tot, maar dit terzijde, De Processor van het Alomtegenwoordige Borgesinstituut - en dan --- eerst en vooral --- en aan een andere zijde van de buitenmuur: bewolking, razernij, stortvloed. Het boek - het is een door Grunberg verzorgde editie van het werk van Topor - dus openslaan op willekeurige bladzijde. Bladzijde 185. Bovenaan de bladzijde een titel: de executie Maar als hij het peloton had kunnen zien, had hij zich die moeite bespaard. De mannen hadden hun geweren weggegooid. Zij hadden hun broeken laten zakken en, profiterend van het feit dat hij ze niet zag, waren ze als één man neergehurkt in het zand en ontlastten zich. --- Einde van het citaat. L'histoire sans fou. Getemde willekeur. Later bevindt het boek zich in een willekeurige stapeling. Het is het bovenste.

Terug naar het veld van gebruikelijke - en meer gemakkelijke - handelingen:

Vadim in telefonische verschijningsvorm. Ze staan in de brainboxruimte, hij en Marie, en willen graag een woordje uitleg. Later iemand van BAM aan de lijn en de gebruikelijke inboxlawine. Dexter Gordon op Gettin' Around: traag, zwaar, zangerig. Ik sluit de computer af en fiets naar het woonerf. In het keukentje een zak met broodjes en de geur van verse koffie. Kelly Schacht springt binnen. Het gesprek komt op Art Brussels. Nooi recupereert een plankje.


We drinken koffie. Marie en Vadim zijn in de corridor bezig, filmen. Lucie is er niet. Op de witte achterwand Groseille qui se promène.
Kelly neemt het werk van Niklaus door. Dat symposium, weet ze, vond plaats tijdens de openingsactiviteit van Art Brussels. De maquette hebben ze niet gebruikt, het ding kwam in de stockruimte terecht en het gepresenteerde werk - een diavoorstelling - had eigenlijk een videofilm moeten zijn. Op Art Brussels schoot ze de hoofdvogel af. (vernam ik) Censuur? In de soms tikje surrealistische werkelijkheid van het wereldje is het vaak andersom: je zou vermoeden (die ononderbroken cirkelomtrek van de voorwaardelijke wijs) dat censuur er niet aan de orde is - want alles kan - maar in het wereldje is censuur net een van de meer elementaire reflexen. Alles kan alleen als het aan een aantal premissen beantwoordt --> de voldoende wijs van elke theoretische reflectie. (vraagteken plaatsen bij het bijvoeglijk voornaamwoord. Alleen bij het bijvoeglijk voornaamwoord, suffie)

Kelly Kelly

1. You are authorized to applaud within the next 60 seconds.
2. We challenge you to look a person in the eye and wink.
3. Please repeat after me: (whistle).
4. Go to a gallery for a free hug.

En dan die stempel natuurlijk. Frank The Base stak een handje toe, zegt ze. Juist, ja, precies, dat herinner ik me, The Base had zo'n stempel op z'n pols, zaterdagavond in crox: Claimed by Kelly Schacht Dat ging trouwens allemaal verre van onopgemerkt, want ook zo is het wereldje: ze merken het wel als iemand buiten de lijntjes kleurt. Het gesprek, logisch, komt op die remake van een film van Lelouche. Van Ryssen had het over die film, herinner ik me. De auto die ze toen gebruikt hebben, een groene Mercedez Benz, staat aan Museum Dhont-Dhaenens, is daar te bezichtigen. Batterij kapot, niet gekeurd, op gas en het begon met een koffiehoek, behangpapier.
don't spit the beans, let our poet talk

Vadim en Marie nemen het beeldmateriaal door. Unit 1: perfect uitgevoerde kunstroof. Unit 2: spontane interactie, reflexen in een roze sausje, desacralisatie. Later merkt Marie op dat alle units 'tegen de vorige' ingingen. Actie, reactie. Unit 3 levert drie solitaire momenten. De volgende unit, Morrens-Dobbels-Delva, brengt alle elementen samen en gaat tegelijk over tot totale versnippering. Marie en Vadim vinden het een hoogtepunt. Vrieskelder, démarrage tijdens bergetappe. Unit 5: de kachel. Winterse kou. Ter plaatse trappelen in een gezellige warmte. Unit 6 reed naar Sint-Martens-Latem. Een aantal elementen verdween in de stockruimte. Unit 7: centralisatie. Steffie en Stefaan bouwen een hok. De niet bruikbare spullen worden op E-bay geplaatst. Unit 8... decentralisatie. Op inhoudelijk vlak vaak zonder bruikbare betekenis: het kot komt op een zijkant terecht en in een dikke mistlaag.
Marie en Vadim maken een inventaris van het project. Ze wachten tot morgen om te beslissen hoe ze het aanpakken, tot Lucie er bij is.