maaltijd Van Ryssen moet er niet van weten, van de maaltijden, het getafel, de levensresten die ik tot me neem.
Ik verorber gebieden die tot ver voorbij de evenaar reiken, knabbel op nootjes uit Pakistan, lees over gebeurtenissen waar ik geen zak mee te maken heb, leef niet mee met Haïti. Het mensdom is een monster. Het beest keert zich van zij naar zij in een ruige bedding van stront en krijgt van tijd tot tijd nog een hoop stront over zich heen, lawines, aardbevingen, stromingen, veilingen.
Op wat voor verlangen zou je uitkomen als je alle verlangens optelt? De ontlasting. Stront. De hele tijd door ontlast het mensdom zich van levensresten. Dat we zelf deel uitmaken van die levensresten definieert het alomtegenwoordige begrip van wat je er mee aanvangen moet.
Je gat afvegen, na de maaltijd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Natuurlijk is een scatologische visie op het mensdom een uitkomst - langs achter. Maar met de grote en onnavolgbare Lévy-Strauss zou ik willen zeggen: het gaat er maar om wat 'cru' is en wat 'cuit'. Cru In, Cuit Uit. Zo bedoelde hij het niet, vanzelfsprekend, maar een norietje doet veel voor de spijsvertering.
Een reactie posten