woensdag 18 augustus

foto: Banyuls/s/Mer, la falaise

Banyuls/s/Mer. Een baai aan de noordzijde van les Albères, het meest oostelijke deel van de Pyreneeën. Noordwaarts is er Port-Vendres, er is een zeilhaven, er liggen ook wat grotere schepen die op Afrika varen, en zuidelijk is er wat Frankrijk betreft alleen nog Cerbère en de grensovergang.
De wijngaarden, het terroire van Banyuls en Collioure, staan in smalle met laagje muurtjes afgeboorde terrassen tegen steile, rotsachtige bulten. De baai is een schatje. Het smalle strand heeft de vorm van een stuk watermeloen en ligt helemaal om de baai heen, aan de noordelijke rand alleen onderbroken door een rotspartij waar wat pijnbomen en zitbanken staan.
Op het strand staan gele parasollen in een kluitje bijeen. Overal zijn half ontklede mensen. Het merendeel ligt of zit op het strand. Iemand snorkelt. Er zijn zeilboten, windsurfers en motorsloepen. In een van de buitenwijken hebben ze een museum, een echt museum, Musée Maillol.
Ook in het zuiden zijn rotsen, een deel daarvan volgebouwd met snelbouwbehuizing en woonblokken. En daarachter ligt Spanje.

Strandvertier: FOOT LOISIR LES NULLES
SUR LA PLAGE
Blauwe hemel. Onder die blauwe hemel begint het.

Zodra ik de dingen wat meer in detail begin te bekijken, begint het. Gaten dichten, een beetje stuccowerk, een lek verf, als het daar bij bleef.
Met je ogen dicht naar de wereld kijken. Dat zou niet eens kunnen. Dan zou ik pas echt alles in detail gaan bekijken.

foto's: la côte Vermeille, Port-Vendres

's Avonds is er bezoek. Paul, Bapke en de kinderen komen van Collioure waar ze zo'n beetje bij toeval beland zijn toen ze de richtingwijzer Argelès port & plages voorbijreden.
De laatavondgasten zijn Bert en Marieke, z'n dochter, en Tristan, haar zoon. Ze komen van La Tallede, een mas boven Corsavy, en hebben een fles Côtes du Rhône bij.
We belanden aan de terrastafel. Laura, Lieke en Sofie toppen boontjes. Er zijn zwarte olijven uit Banyuls en nog wat hapjes. Chino, de hond, is een Toscaans ras. De top van de Canigou zit onder een dekbed van wolkenschillen.

Tien jaar geleden streek een groep wetenschappers neer in Corsavy. Ze hadden plannen met de mas, een Middeleeuwse boerderij twee kilometer voorbij het dorp op een van de hoger gelegen hellingen van de Canigou. Van de mas wilden ze een onderzoekscentrum voor duurzame ontwikkeling maken. Zij dat is Bert de Vries en nog wat leden van de zogeheten Balaton groep, waar onder andere ook Dennis Meadows van het MIT en de Club van Rome deel van uitmaakt.
Begin jaren zeventig hadden ze Limits To Growth gepubliceerd. Drie keer het volume van de aarde, dat is wat ze berekenden. Als er niet gauw een limiet gesteld zou worden aan wildgroei en roofbouw hadden ze een planeet nodig die drie keer het volume van de aardbol moest hebben. Twintig jaar later publiceerden ze het tweede deel, Beyond The Limits.
Nog eens twintig jaar later is de vlakte van Perpignan in één grote kiwiplantage veranderd. Door het aanplanten van al die kiwi's is het grondwaterpeil zo gezakt dat de steeneiken afsterven en met de kiwi's werd het ook niet helemaal zoals ze verwacht hadden.

Iemand plaatst een petroleumlamp op tafel. Tristan en de meisjes hebben dolle pret. Het gesprek komt op Richard Dawkins en Mahabharata, een film van Peter Brooks.
Later doen we ons te goed aan een mozarella ovenschotel en Griekse salade met rijst. In de bergen is onweer.

Voor een intellectueel als ik, merkt Bert op, is het een genot om Le Monde te lezen.