maandag 9 augustus

foto: Amélie-les-Bains, het fort, la porte

1. Ontbijt op het terrein van Aire Béziers-Montblanc. Vierkante mensen, mensen waar ik me na 5 minuten geen halve centimeter van herinner. Eenzelfde shock had een neef van me toen hij op een dag met z'n mobilette midden de Braziliaanse jungle belandde en daar iemand zag die een pyjama, pantoffels en witte kousen aan had. Dat soort mensen. Aire Béziers-Montblanc biedt ze in een niet bij benadering te vatten overvloed. Les Marcels, zoals ze hier in het zuiden zeggen, les boudins, les beaufs, de ongeletterde en ongemanierde. Toch even opletten met het substantief. Heb ik het over ongemanierde zwijnen, dan gaat Snijders op z'n kop staan en is er meteen ook de vraag of hij dat nog kan. Ongeletterdheid is bovendien evenmin amper een kwaal te noemen. Ze zijn stom, brutaal, ongemanierd, onbegrensd vulgair en hoewel je als buitenstaander onvermijdelijk naar zoölogische begrippen zoekt zodra je hen zou willen beschrijven is er geen diersoort die je het had kunnen aandoen. Alleen de homo sapiens heeft dit soort uitschot voortgebracht. Ze hebben niet meer bestaansnood dan een stuk beenhesp. Gillende kinderen, luidruchtige radio's, kniebroeken waar als van een holenbeer behaarde kuiten onderuit steken van teen tot enkel afgewerkt met witte sokken, viervoeters die door een bizarre, tegennatuurlijke reflex boerend, kwijlend en slurpend overeind zijn gaan lopen, sinds hoe lang ze dat kunnen is onbekend. Aire Béziers-Montblanc heeft ze en vrac. Elk onderdeel ervan laat zich alleen in kilo uitdrukken. Er is niets, wat grappig is, grappig en weerzinwekkend is het, het is op een weerzinwekkende manier grappig, niets is er, in het geheel niets waarover je met deze soort had kunnen hebben en nog minder waar ze het zelf over gehad hadden kunnen hebben.

2. Béziers, centre ville. De hele stad staat in het teken van de corrida. Tikje bourgeois, Béziers, verneem ik later. Huizen die er altijd al stonden. Op het marktplein een grootscheepse herrie met witte tenten, standjes waar later op de dag allerlei soorten koopwaar terecht gaat komen, dranghekkens, lui die een onduidelijke activiteit voorbereiden, dames als sierstruiken met luidruchtige décolletés en een huid als koffiedik, gouden kettinkjes, broches, een roeste vlinder warrelt over een perk met oleander en iemand staart naar de voorpagina van Midi Libre, wat hem om een of andere reden niet voldoet, hij grijpt een van de andere magazines, slaat het open, leest, tast blind naar het kopje koffie.

Place des trois six, vrij vertaald het pleintje van de drie zessen. In Rue Viennet op huisnummer 6 is een Fabrique d'edredons, of was, de gevel spreekt van en in verleden tijd, un certain Monsieur PUY heeft er een zaak gehad. Au coin Le Pultan, een Tabac Press Cadeaux. Rue de Cirque in een ovalen straatnaambord, witte letters op grijze fond. Ochtendschaduwen, gebouwen met roeste ramen, afgebladderde gevels. Vlakbij Hotel Cecil is een roestbruine deur, huisnummer 22 is het, het huisnummer is met zwarte viltstift op een van de deurpanelen aangebracht.


3. Narbonne plage. De ontsierde mens of homo vulgaris, een van de vele varianten. Een terras aan de promenade, koffie.

4. Amélie-les-Bains, een wegje dat steil tegen een bergflank zuidwaarts helemaal tot het Point de France gaat. Het fort is op 300m hoogte. Op het terras vooraan ligt een rosse kater op het stoeltje onder een abrikozenstruik. Binnenshuis zijn stemmen. De stemmen zijn die van een radioprogramma.

5. Céret. Bewolkte hemel. Op Blvd Maréchal Joffre platanen met een brede kruin die hoog boven de daken uitsteken. Hier en daar, niet overal, hangt feestverlichting. Cicades vijf hoog. De boomkruinen zitten er vol mee. In het museum hebben ze een expo met een retrospective van het werk van een zekere Pincemin en in de vaste collectie deux peintures de Soutine. Heeft hier begin jaren twintig van vorige eeuw een tijdje gewoond, dat is bekend. In het stadje heb je overal stromend water, het stroomt in brede, verzorgde goten, snel en kwistig als bergbeekjes. Dans les rues de Céret l'eau coule. C'est beau l'eau qui coule dans les rues de Céret. Het oude Céret, het dorpje uit de tijd van Soutine, is een schaduwrijk labyrint van smalle straten, alles stijgend of dalend, en pleinen met reusachtige platanen, la place de l'Eglise, wat verderop la place des neuf jets, het plein van de nieuwigheden met een fontein en op een sokkel in die fontein, hoog boven de fontein, een hond-leeuw, leeuw of hond of beide. Op het gelijkvloers staat hier en daar een venster open. 'Soutine,' staat er op een bord met toeristische en culturele info, 'a habité au numéro neuf de la rue de la République,' een smalle van het plein af in het landschap dalende straat. Huisnummer 9 is gerenoveerd en een van de smalste huisjes van rue de la République. Vanuit z'n kamer op het tweede zou hij een prachtig uitzicht op de vallei gehad hebben.

foto: le vieux Céret

foto: Rue de la République n° 9

6. Een zomers buitje.

7. De koeien van Auvergne hebben een rosse vacht. Ze zijn sierlijker dan andere koeien en ruimschoots, maar zonder voorsprong want in een andere rechte lijn, intelligenter en gecultiveerder dan de homo vulgaris. Van een meisje met mooie ogen wordt dan ook gezegd dat ze koeienogen heeft.
Voor Catalanen is bocquerones ansjovis op azijn.
Iemand zegt: La perception is de totaliteit van de manier hoe je de dingen ziet.
Continuïteit.
Ze worden Salers genoemd, de koeien van Auvergne, en leveren cantal. Die kaas is specifiek van dat ras.
99% van de mannetjes is slacht, dat is het lot van l'élévage. Alleen van een bijzonder productieve koe houden ze van het mannelijke nageslacht af en toe een telg.
Hier op het fort is een puzzel van zomers, elk jaar opnieuw zijn er wat je vaste bezoekers zou kunnen noemen en van dat continuüm is Siel de spil.
Een lekker zomeronweer jaagt over de vallei.
Die suikerklontjes hoog tegen de flank van de Canigou, dat is Corsary, ooit een klein conglomeraat van mas, of fermes, maar hier hebben ze het over mas, nu een plek met gerenoveerde huizen en villa's.
De kromme van Gauss.