manifold, sandrine verstraete

foto: episode 5, yinka kuitenbrouwer en de stem van dries douibi

boekenluster 'Heeft dat ding een naam in je verbeelding?' vraag ik. Sandrine is met iets bezig. Ze kijkt om, bekijkt me heel even met haar grote en doordringende blik. 'Boekenluster,' zegt ze. De boekenluster heeft encyclopedieën en woordenboeken, een half dozijn delen van Winkler Prins, deeltjes 12 en 13 zijn er twee van, O tot Pen en Moo tot Nijv, en ook iets van Ernest Hemingway, Voor wie de klok luidt. De pop is aangekleed met bladzijden uit het Prisma Woordenboek.

brug Hoeveel keer zou Gwendolin die brug al gedaan hebben? Hoeveel keer sprong ze over een beekje? Stel je voor, zegt ze, dat je in je leven maar 40 miljoen stappen zetten mag. Na de 40 miljoenste stap mag je geen stap meer zetten. Doe je het toch, dan val je dood omver. Wat je wel zou kunnen, dan, opper ik, als je je stappen keurig bijhield tenminste: kruipen. Na de 40 miljoenste stap kruip je door het leven.

Evelyne 'Ik heb alleen een hoek en een stopcontact om naar te kijken,' zegt ze.

foto: het preambulo

hebreeuws In de hall komt een Hebreeuwse tekst. Thomas doet het elke avond twee keer. Hij schrijft de tekst met water. Hij studeert Arabisch, zegt hij, en Hebreeuws, en legt uit dat Parsi in Iran gesproken wordt en een dialectische versie van Dari is, wat ze in Afghanistan spreken. In Pakistan spreken ze Urdu. Dat is ongeveer hetzelfde als Hindi. Hindi is op het Sanskriet geënt, je zou het de moderne variant op Sanskriet kunnen noemen. Urdu gebruikt het Arabisch schrift en heeft tal van Perzische leenwoorden.

foto: episode 2, kirsten tijdens de vierde en laatste uitvoering in
wat telkens de climax van de tweede episode is, een litanische
monodie waarbij een stapel matrassen als kansel dient

Kirsten Kirsten is van drama. Sam Bogaerts, die de afdeling leidt, zegt dat ze maar wat graag samenwerken met de andere afdelingen.
Kirsten is in de grote zaal, ze is het tweede traject.
Kirsten gaat er steeds blauwer uitzien.
Het begint met Kirsten. Het begint met Thomas eigenlijk en het is Sam die het woord proloog uitspreekt, voor hij er aan begint.

mensheid Het goede nieuws is: de soort is met uitsterven bedreigd. We benoemen de laatste mens: Odod. Hij zal traag zijn, naakt en vadsig. In zijn over de aardbol lekkende eenzaamheid is geen ander verloop meer dan seconden die eeuwen lijken.

foto: episode 3, frank merkx vult een pop
met piepschuim en rode biet

Merkx is kaalgeschoren en zwaar toegetakeld. Het bovenlijf is ontbloot. Hij heeft een tatoeage op de rug. Het zou om DNA gaan. Robbert gaat filmen.
Frank treedt aan in het derde deel, na de monoloog van Kirsten, met Sam Bogaerts en Evelyne en Jintse. Hij vult een pop met witte proppen en rode biet. Sam doet de tekst en Jintse wrijft vaseline over het naakte lichaam van Evelyne.

moment Op vrijdag 22 april heb ik genoteerd: 'Gwendolin op straat. Komt van station. Groen jurkje. Prachtig weer, zomer. Sandrine opent poort. Sjoerd bellen. Misosoepje.' Momenten herleid tot de onder elkaar genoteerde woorden van een shopping list.

Roubaud Het gesprek komt op Jacques Roubaud. Dat dat geen rijstpap is. In het Nederlandstalige gebied krijgen we rijstpap ingelepeld.

foto boven: episode 2
foto onder: situatie in de ruimte waar enige ogenblikken later episode 3 zal plaatsvinden,
Sam speelt met het zaklampje dat hij nodig heeft om de tekst te kunnen lezen;
van de acteurs is hij de enige die de tekst niet uit het hoofd heeft, daar was geen tijd voor

stilte Er zijn best veel aanwezigen. Svend filmt. Het is de tweede zondagvertoning, die van halfnegen. Klaas gaat voor met een zaallichtje. Sam en Thomas zitten in de cafetaria waar het scherm van de laptop grijsblauw oplicht. De tweede beweging, die met Kirsten, is molto lento. Er zijn veel stiltes.
In die stilte is het knabbelen op een hap nootjes zo duidelijk hoorbaar dat het een knetterend vuurwerk wordt. Een bierglas op het aanrecht plaatsen neemt een eeuwigheid. Blootsvoets door de hall stappen wordt een kleverig geluid. De ijskast bromt. Dat doet ze de hele tijd door. Sam veert overeind en gaat een kijkje nemen. Tijdens het derde deel zal hij het woord nemen. In de stilte is het kraken van een deur te horen in een van de belendende huizen. Flesjes blinken. Ook het schrijven maakt geluid, in die stilte.

stokken Iemand komt de stokken van Michèle Mattyn weghalen. Ze hebben ze nodig voor Art Brussels.

tuin Vliegjes, een hommel en een roest tapijt van dingen die uit de berk omlaag tuimelden. Dat ga ik niet benoemen. Het viel uit de berk, die in een belendende tuin staat, en heeft ruim een helft van het tuintje bedekt met een roest patroon van batik. In het tuintje staan honderd planten. Niet alles bloeit. Van wat bloeit hebben wit, paars en blauw de overhand: erika, bernagie, maagdenpalm, een klokje, de appelaar en ook wat kruiden waarvan ik de naam vergeten ben. Er is nagelkruid, ganzerik en verbena, lievevrouwbedstro, lupinen, malrove, absynth. Er is duizendblad en vrouwenmantel, hemelsleutel en hertshooi. Alles staat kriskras dooreen. Reigersbek, of ooieveraarsbek, die varianten zijn moeilijk uit elkaar te houden, munt, varens, een hosta en salamonszegel. Mierikswortel, pimpernel, wilde aardbei, zonnehoed, gele dovenetel, paardenbloem, gamander, het herderstasje, hondsdraf, kleefkruid, weegbree, oregano, lavendel, rozemarijn en Griekse malva, de stokrozen en de grassen, het staat op een kluit bijeen tussen de es, een catalpa, een olijfboom, de vijgelaar en de sering. Vooral het lievevrouwbedstro lijkt het naar zijn zin te hebben.
De zonnebloemen, een kleine variant, staan in de startblokken. Het tuintje had raket, klaver en stinkende gouwe in overvloed. De klaver heeft z'n beleid aangepast, komt tegenwoordig alleen nog op het terras voor. De vijgelaar staat ruig, swingt. Vlakbij de stam is een terroir van duizendblad.
Veel bedeesder is de catalpa, hij of zij is er voorlopig nog niet helemaal uit wat het zeggen moet.
Van de grassen verwacht ik een gestaag toenemende overvloed. Het zenegras of zennegras, of hoe het ook heet, heeft zich over het terrein geworpen. Dat ging met balen tegelijk. Het is een gras met het vermogen om grote, braakliggende gebieden te bevolken. Drie decimeter hoog staat het. Hoger komt het niet. Het zet z'n stappen in de aarde.

zon 'De zon die ons vergeet.' Het verschijnt op een electronische lichtkrant. De rechterhand van Kirsten licht rood op.

foto: de met rode bieten en piepschuim gevulde pop